คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : คิมเฮริน
ผมทำบ้าอะไรก็ไม่รู้ที่เอสเอ็มสั่งดาราชายทุกคนมั่ยหั้ยทำ
ผมกอดผู้หญิงคนนั้น พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาจากไหนไม่รู้ ผมรู้ว่ามีหลายคนที่นี่กำลังยืนมองดูผม
น่าอายชิบเป้ง-*- ลีฮยอกแจหยุดทำบ้าสักที
เทอลูบหลังผมเบาๆ
แต่มั่ยมีแม้แต่เสียงพูดอะไรทั้งสิ้น
“ ลียอน เทอไปอยู่ไหนมายัยบ้า นี่มั่ยชั่ยฉันพี่ชายเทอหรอกนะ พี่ชายเทอหล่อกว่านี้เยอะ นีเป็นเพื่อนของเขา ทุเรศใช่มั้นล่ะฉันในตอนนี้ ฉันมั่ยชั่ยลีฮยอกแจ ลีฮยอกแจเลิกขี้แยไปนานแล้ว”
ผมพูดอะไรมั่ยรู้มั่ยรู้เรื่อง
ผู้หญิงด้านหน้าของผมก็ยังคงยิ้มก่อนที่จะก้มหน้าลง
“ O_Oเทอตอบฉันสิหา!?”
“..........” เทอก้มหน้าเช่นเคย ก่อนที่จะชี้ไปที่ปากสีชมพูที่ขบเม้มเอาไว้จนห้อเลือด พลางส่ายมือ
ทำไมมั่ยมีเสียงอะไรจากปากเทอเลยล่ะ.....
เทอเอามือเรียวเล็กชี้ไปที่หน้าอกของผม
ก่อนที่จะชี้มาที่ตัวเอง ที่เลื่อนขึ้นไปที่ปากอีกครั้ง
เทอส่ายมือไปมาด้วยสีหน้าไม่สู้ดี
เทอมั่ยชั่ยคิมลียอน...
เป็นเพียงผู้หญิงที่มีหน้าตาเหมือน ลักษณะเหมือน เท่านั้น ลีฮยอกแจ นายมันบ้าไปแล้ว
พี่ชาย....
ฉัน....
พูดไม่ได้.......
///////////////////////////
ลีฮยอกแจลูกสมควรที่จะแต่งงานได้แล้วล่ะนะ
บ้าชะมัด นี่ผมยังเป็นหนุ่มแน่นอยู่ ผมยังมั่ยอยากแต่งงานนี่
เรื่องแบบนี้มันมั่ยน่าเกิดขึ้นถ้าพี่อึนเชมั่ยชิงหมั้นไปก่อนกับซองมินเพื่อนของผม
เห็นแบบนี้ก็ทำหั้ยนึกถึงเรื่องเก่าๆสมัยก่อน
ทุกคนที่เพิ่งเข้ามาอาจจะงงล่ะสิ่ อ่า...(ในฟิคภาค1หาอ่านได้ค่า) วันนึงในฤดูใบไม้ร่วง บ้านผมที่เงียบเหงาจู่ๆก็มีสมาชิกเพิ่มขึ้นมา พ่อของผมกำลังจะแต่งงานอีกครั้งหลังจากพี่สาวของผมและแม่ตกลงแยกทางกันในเหตุผลที่ผมก็ไม่เข้าใจนัก ผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนนึงกำลังจะเข้ามาเป็นน้องสาวของผม ทั้งๆที่ผมอยู่คนเดียวมาตลอด เรื่องของเรามันยาวจนไม่รู้จะเล่ายังงัย แต่ผมรู้แค่ว่า เทอทำเพื่อผมมามากพอแล้วล่ะ แม้ว่าสุดท้ายเทอจะไม่อยู่จากไปนานแล้วก็ตาม
ผมว่าผมรู้สึกนึกถึงเด็กผู้หญิงที่เป็นใบ้คนนั้นที่เมียงดงขึ้นมาดื้อๆ
จากวันนั้นที่ผมไปทำเรื่องบ้าๆนั่นเข้าใจผิดว่าเป็นน้องสาวที่ตายไปนั้น เทอวิ่งจากไป หลังจากนั้นยูบินก็ตามออกมา ทำหั้ยเราทะเลาะกันอยู่พักใหญ่ แม้กระทั่งตอนนี้ก็ยังมั่ยหาย
เทอไม่ค่อยชอบลียอนเพราะผม
สิ่งที่เทอสารภาพก่อนจะบอกรักผม มันทำหั้ยผมรู้สึกแย่ขึ้นมาอยู่
ช่างเถอะผมปวดหัวเกินกว่าที่จะคิดอะไรแบบนี้มันอาจทำหั้ยผมปวดหนักเข้าไปอีก >_<มันทรมานแทบขาดใจเวลาไม่สบายผมเข้าจัยนะ
การอาบน้ำอาจทำหั้ยเรารู้สึกสบายขึ้นก็ได้ จะรออะไรล่ะ ลีฮยอกแจสมควรจะอาบน้ำแกหมักมา2วันแล้ว ฮ่ายยย
หรืออาจจะออกไปเดินชอปปิ้งหน่อยดีมั้ยนะ
เมียงดง...
เห้ กำลังคิดล่ะสิ่ว่าผมมาทำไม ผมแค่มาเดินเล่นเฉยๆ แล้วทำไมผมต้องมาเดินวนไปวนมาแถวสถานนีตำรวจน่ะหรอ ผมกำลังคิดว่าจะไปหาอะไรกินในร้านเบเกอรี่ที่ถัดไปนั้นต่างหาก
ผมไม่รอช้าอีกแล้วเพราะผมกำลังหนาวจนไกล้จะตายคาแถวนี้ หน้าหนาวกำลังมาใช่มั้ยเนี่ยะ
กรุ้งกริ้ง
“สวัสดีค่า” เสียงป้าที่อยู่ในร้านพูดขึ้นเหมือนเดิมพร้อมเสียงกระดิ่งอันเล็กๆ ยูบินต้องโกรธผมแน่ๆถ้ารู้ว่าผมไม่อยู่บ้านแล้วก็แอบออกมาเที่ยวคนเดียว-*-
O_O
เหมือนว่าผมกำลังหาอะไรบางอย่าง
OoO!!!!
นั่นงัย!!!!!!!!
“ ขอนั่งด้วยคนนะ” ผมพูดขึ้นกับผู้หญิงที่กำลังนั่งเหม่อออกไปด้านนอก เทอนั่งคนเดียว
เทอเป็นคนเดียวกับที่ผมกอดวันนั้นด้วยล่ะ ทำไมผมต้องใจเต้นตึกตักด้วยนะ “ ไม่ต้องตกใจนะ ฉันมั่ยได้ทำอะไรเทอทั้งนั้นล่ะ นี่ๆๆ ....เห้เดี๋ยว..ฉันขอโทด”
ผมพูดดักเอาไว้เพราะผู้หญิงคนนี้กำลังทำท่าเอามือปิดปากแล้วลุกขึ้นหนี
“ นั่งก่อนๆๆ” แล้วผมก็ดึงมือเทอหั้ยนั่งลง หรือว่าที่ผมคิดอยากจะมาที่นี่เพราะ ผู้หญิงคนนี้รึปล่าว
แต่เทอดูไม่คอ่ยชอบผมเท่าไหร่ เพราะหน้าเรียวๆนั่นดูยุ่งเหยิงพิกล เห้อ~~ยิ่งมองมันก็ยิ่งเหมือนชะมัด
“ เทอชื่ออะไร - - - ฉัน....ชื่อ ลีฮยอกแจนะ ยอกแจก็ได้” ผมแนะนำตัวเอง นี่ผมทำอะไรเนี่ยะ -*-
แล้วเทอก็มองผมราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“ ฉันหน้าตาดีล่ะสิ่” ผมคิดว่าเทอคงคิดงั้นล่ะ มองจังเลย จะบ้ารึงัยผมลีฮยอกแจมีความคิดที่ดีกว่านั้น ผมแค่อยากทำหั้ยมันขำต่างหาก
แล้วก็เป็นผลสำเร็จเทอฉีกยิ้มพลางส่ายหน้าขึ้นมาซะงั้น(นี่ฉันไม่หล่อรึงัย!!) ขนาดยิ้มยังเหมือนเลย....>_< ผมต้องมีภาพหลอนนน ยอกแจ แกมันมึนแน่ๆ
คิมเฮริน - -
เทอเขียนมันบนกระจก ก่อนที่จะหันมามองผมอีกครั้ง จิงสะนะ ผมหวังลึกๆว่ามันจะเป็นคิมลียอน แต่ช่างเถอะ...ผมสมควรจะลืมๆไปได้แล้ว
“ อ้อ เฮริน เทอมากินที่นี่นานรึยัง ฉันว่าฉันจะสั่งอะไรมากินเพิ่ม เอามั้ยล่ะ”
เทอลังเลก่อนที่จะชี้ไปที่ป้ายเมนูด้านบน ชอกโกแลตบาร์
“ เทออยากกินอันนี้น่ะหรอO_O”
( - - )(_ _) ( - - ) หงึก หงึก
“ จิงๆแล้วน่าจะเป็นไดเอ็ตชอกโกแล้ตมากกว่า ฉันนิยมยี้ห้อนั้นมากกว่า นี่ๆ ถ้าเทอเป็นน้องสาวของฉันนะ ฉันจะไม่หั้ยกินหรอก เพราะมันอ้วนเกินไปน่ะ” ผมบ่น เทอทำมืออะไรสักอย่างซึ่งผมไม่รู้เรื่องเอาซะเลย “ รอแปปนะ ฉันจะเอาเครื่องมือสื่อสารมาละกัน”
ผมลุกไปหยิบปากกากับกระดาษที่อยู่บนเคาวเตอร์มาปึกนึง หวังว่าเขาคงไม่ด่านั่นล่ะ
“ นี่ อยากพูดอะไร เขียนลงมาได้เลย” ผมยื่นหั้ย เฮรินจ้องผมก่อนที่จะเขียนๆลงไป ผมคงบังแปลกหน้าไปสำหรับเทอล่ะมั้ง
* ฉันเป็นใบ้*
ผมอ่านที่เทอยื่นมา
“ ฉันรู้แล้วล่ะหน่า ไม่งั้นฉันมั่ยเอากระดาษหั้ยเทอหรอก”
* นายไม่รังเกียจฉันรึงัย*
“ ฉันรังเกียจคงมั่ยทำแบบนี้หรอก” ผมพูด เทอถามแปลกๆแหะ
จะว่าไป ....
เทอจะช่วยผมได้มั้ยนะ
“เฮรินคืองี้นะ - - ฉันมีอะไรหั้ยเทอช่วยหน่อยจะได้มั้ย” ผมดึงมือยัยผอมแห้งด้านหน้าขึ้นมา แต่ท่าทางเทอจะตกใจเพราะเทอดึงกลับอย่างอารมณ์เสียหน่อยๆ “ โทดทีๆ ฉันมีเรื่องขอร้องเทอนิดนึง”
เทอจ้องผมราวกับรอคำพูด
“ ช่วยปลอมเป็นแฟนฉันหน่อยสิ่ “
O_O
เทอเบิ่งตาแบ้วๆนั่นกว้างพลางส่ายปฎิเสธหัวไปมาหลายครั้ง
“ ขอร้องล่ะนะ ฉันมั่ยอยากจะแต่งงาน ฉันเอง - - ที่อยากหั้ยเทอช่วยก็เพราะ.....” แล้วเฮรินก็พยายามชี้ไปที่ประโยคเดิมที่เทอเขียนเอาไว้ในกระดาษอันแรก ที่เทอบอกว่าเทอพูดไม่ได้ “ ช่างมันเถอะ ช่วยฉันก็พอ โอเคนะเฮริน”
ผมไม่อยากบอกเทอว่าเพราะเทอเหมือนคนที่ผมเคยรู้จักคนนั้นซะเหลือเกินต่างหาก
“ ขอร้องล่ะ”
++++
กลับมาอีกครั้งงง กลับ ฟิคภาคสอง ขอกะลังจัยด้วยน้า เรากังวลว่าจาร้างมากๆๆ ^^ขอความกรุณาด้วยค่า
อ่านู๋ลินเพ่ว่าเพ่เคยเห็นเรื่องที่ไจ๋ๆเร่นนา เเต่มั่ยมีโอกาสดูซักที มันดึกอ่ะ-*- เห็นว่าเส้าอยากดูอยุนางเอกใบ้เหมือนกัลล อิอิ
ขอบคุณค่า
##Choi-sun-R*##
ความคิดเห็น