คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1
บทที่1
ณ ย่านแห่งหนึ่งในเมือง
ฉัน”นาโอะ”เป็นคนที่มีดวงตากลมโต ผมสีดำเหยียดตรง ผิวขาว หน้าตาจัดว่าค่อนข้างดีแต่ก็ยังธรรมดา ตัวเล็กและไม่สูงมากนัก ฉันตื่นขึ้นมาตอนตีห้าครึ่ง ที่จริงฉันไม่มีความจำเป็นที่จะต้องตื่นเร็วขนาดนี้ก็ได้ เพราะโรงเรียนของฉันก็อยู่ไม่ไกลจากบ้านแต่เพราะ ฉันชอบเดินอย่างช้าๆไม่รีบร้อนไปโรงเรียนเพราะเดินเร็วแล้วมันทำให้ฉันไม่เห็นถึงสีหน้าของคนที่เดินผ่านไปมาและทำให้เหนื่อยอีกด้วย วันนี้ฉันของฉันก็เหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ชีวิตเดิมๆ กินอาหารเช้าตามปกติแต่งตัวไปโรงเรียนและผูกริบบิ้นอันใหญ่ไว้ที่ผมหางม้า เวลา 6.15 ฉันจึงเดินออกจากบ้านซึ่งก็คือคอนโดนั่งเอง ฉันเดินไปที่ลิฟต์อย่างเอื่อยเฉื่อย เจอพวกพนักงานบริษัทบ้างและก็ส่งยิ้มให้กันตามมารยาท(ตาของฉันกับพนักงานคนนั้นดันสบกันพอดี) พอลิฟต์ลงมาที่ชั้นล่างสุดฉันก้าวเดินอย่างช้าๆขณะที่พนักงานคนนั้นรีบเดินออกไปทำงานอย่างรวดเร็ว ขณะที่กำลังเดินไปตามเส้นทาง วันนี้ฉันตัดสินใจแวะร้านกาแฟตอนเช้าก่อนถึงโรงเรียนเพราะยังไม่อยากให้ถึงโรงเรียนด้วยเส้นทางเดิม ฉันสั่งโกโก้ร้อน นั่งเหม่ออยู่ในร้านสัก15นาทีจึงเดินไปโรงเรียนต่อ ระหว่างทางวันนี้ฉันเจอเด็กผู้ชายแปลกตาจากทุกวันคนหนึ่ง หน้าตาคมแต่ไม่เข้มมากนัก จมูกโด่งเป็นสัน ผิวขาวไม่มากเกินไป แล้วเหมือนเป็นพวกลูกครึ่งอยู่นะ? อายุน่าจะไล่เลี่ยกันแต่สูงมากเลยทีเดียวแถมยังใส่ยูนิฟอร์มของโรงเรียนเดียวกันกับฉันอีกแต่ไม่คุ้นหน้าเขาเลยสักนิด แต่เขาก็ทำให้ฉันตื่นเต้นเล็กน้อยเพราะ วันนี้ฉันได้เจอสิ่งที่ต่างจากเดิมนิดหน่อย เดินมาเรื่อยๆจนกระทั่งถึงโรงเรียนตอน7.15 เมื่อฉันเข้ามาถึงห้องเรียนฉันก็นั่งมองออกไปนอกหน้าต่างเหมือนเคย..
“นาโอะ! นี่ๆฟังนะๆละครที่ฉันดูเมื่อวานมีตัวละครมาใหม่หล่อมากเลย แต่ดันรับบทเป็นคนร้ายซะงั้นอ่ะ เซ็งเลย” อยู่ๆเพื่อนฉัน “ยูโกะ”ผู้ที่ชอบการดูละครมาก ก็โพล่งขึ้นมาเหมือนเคย
“หรอ หล่อมากไหมนั่นเก็บอาการไม่อยู่เลยนะ” ฉันหัวเราะไปตอบไปเพราะไม่รู้จะทำตัวยังไง เพราะฉันไม่ได้ติดตามดูละครสักเท่าไร
“แน่นอนยืนนอนเลยย!” แล้วเธอก้มลงไปเล่นโทรศัพท์ของเธอ การสนทนาจบลงเท่านี้
เวลา8.30 ชั่วโมงโฮมรูมเริ่มอาจารย์ประจำชั้น เดินเข้ามาพร้อมกับนักเรียนชายร่างสูงคนหนึ่ง พอเขาหันหน้ามาฉันจึงจำได้ว่าเขาคือคนที่ฉันเจอตอนระหว่างทางเดินเมื่อเช้านี้
“เอาล่ะทุกคน วันนี้เรามีนักเรียนย้ายมาใหม่นะ....เอาล่ะแนะนำตัวกับเพื่อนๆหน่อย” อาจารย์ประจำชั้นมองไปที่เขาด้วยรอยยิ้ม เขาจึงพยักหน้ารับเข้าใจ
“สวัสดีครับเพื่อนๆทุกคนผมชื่อ ทาดาโอมิ ริว ครับ จากนี้ไปก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ” เขาแนะนำตัวเสร็จนักเรียนหญิงก็เริ่มมองไปที่เขาด้วยความตื่นเต้นเพราะโรงเรียนเราไม่ค่อยมีนักเรียนย้ายเข้ามาบ่อยนัก แถมเขายังมีหน้าตาที่ดูดีมาก และยังสูง รูปร่างดีอีกด้วย
“ที่นั่งเดี๋ยวเธอไปนั่งตรงริมหน้าต่างหลังผู้หญิงคนนั้นก็แล้วกัน....นาโอะยืนขึ้นหน่อย” ฉันยืนขึ้นตามคำสั่ง แล้วเขาก็เดินมานั่งข้างหลังฉันมองหน้าฉันด้วยใบหน้านิ่ง ฉันนึกว่าเขาจะยิ้มซะอีกแฮะ เพราะเวลาฉันสบตาใครก็มักจะยิ้มให้เสมอ(เอาความคิดตัวเองเป็นหลัก) จากนั้นไม่นานเพื่อนรอบๆโต๊ะก็เข้ามาทำความรู้จักกับเขาอย่างรวดเร็ว ฉันกับยูโกะไม่ได้สนใจมากนักส่วนยูโกะก็นั่งเล่นโทรศัพท์ไม่หยุดไม่เคยอยู่ห่างมือเลยจริงๆ
ไม่นานเขาก็มาทักทายฉัน..”ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณนาโอะสินะครับ เมื่อเช้าผมเหมือนจะเห็นคุณนั่งอยู่ในร้านกาแฟนะครับ”
“อ้อ ใช่ๆเมื่อเช้าฉันก็เห็นนายเหมือนกันแต่ตอนนั้นฉันกำลังเดินอยู่ระหว่างทางน่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ” ฉันตอบกลับด้วยรอยยิ้มกว้าง
“ช่างบังเอิญจริงๆเลยครับ” ฉันยิ้มให้พลางคิดในใจว่า ไม่มีความบังเอิญหรอกนะ คราวนี้เขายิ้มให้กลับบ้าง
ตกเย็นพอโรงเรียนเลิกแล้ว ฉันก็เดินกลับไปที่คอนโดของฉันทันทีแล้วล้มตัวลงนอนบนโซฟาตัวใหญ่ พ่อแม่ฉันไม่อยู่บ้านพวกท่านไปทำงานที่ต่างประเทศ ที่บ้านหลังนี้มีแค่ฉันกับคุณแม่บ้านที่ทำความสะอาดให้ตอนช่วงเช้า....ขณะที่กำลังหลับอยู่นั้นเอง ฉันรู้ตัวว่าตอนนี้กำลังฝันอยู่ซึ่งมันทำให้ดูไม่เหมือนฝันมาก ฉันเห็นสถานที่ๆหนึ่งที่นั่นเต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่และมีฝูงสัตว์อาศัยอยู่ในนั้นด้วย ทำให้รู้ว่ามันคือป่านั่นเอง อากาศดีและยังมีแม่น้ำน้ำใสอีกด้วย ไม่นานตัวฉันที่กำลังเดินอยู่ก็ล้มเพราะสะดุดก้อนหินเลยทำให้ฉันตื่นจากการหลับ มองดูเวลา 18.00 เย็นซะแล้ว ว่าแล้วฉันจึงรีบลุกขึ้นและออกจากบ้านอีกครั้งเพื่อซื้ออาหารมากิน ขณะที่กำลังเลือกซื้อของกินอยู่นั้น อยู่ๆตัวฉันก็ได้มีแสงสีขาวรอบๆตัว แล้วถูกดูดมาที่สถานที่แห่งหนึ่งแล้วมองไปรอบๆด้วยความตื่นตระหนก ฉันมองดูต้นไม้ใหญ่ และมีกวางตัวหนึ่งเดินมาอย่างช้าๆ ตรงพุ่มไม้มีกระต่ายกระโดดไปมาอยู่ จึงทำให้ฉันนึกขึ้นได้ว่าเหมือนกับความฝันเมื่อตอนหลับเลยแฮะ ฉันตะลึงกับสิ่งที่เห็นมาก พลางคิดว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร ทำไมตัวฉันถึงมาอยู่ในสถานที่ซึ่งฝันเห็นเมื่อตอนเย็นที่ผ่านมา ผ่านไปได้สักพักฉันเริ่มเกิดความตื่นเต้นเพราะเกิดเรื่องที่ไม่ซ้ำกับทุกวันแล้ว ฉันจะเจออะไรต่อจากนี้อีกกันนะ คิดได้ดังนั้น ฉันเลยออกเดินไปรอบๆด้วยความอยากรู้อยากเห็น
ในขณะเดียวกัน ณ ประเทศญี่ปุ่น เมืองหลวงโตเกียว ตรงมุมหนึ่งของถนนมีร้านอาหารเล็กๆ ในร้านมีผู้ชายและผู้หญิงวัยกลางคน ผู้หญิงใส่แว่นท่าทางเข้มงวด ได้พูดคุยกับชายร่างใหญ่ ใบหน้าไว้หนวดเคราพอดูดีไม่รกเกินไป
“นี่ เจโล นายรู้สึกไหม” หญิงสวมแว่นได้กล่าว
“อืม รู้สิ...ชัดเจนขนาดนี้ จะทำยังไงต่อไปล่ะ จูเลีย..”ชายร่างใหญ่ ตอบกลับพร้อมร้อยยิ้มเจ้าเล่ห์
“อืม..นั่นสินะ”เธอตอบพลางยิ้มที่มุปาก
ความคิดเห็น