เรื่องหลายเรื่องรวมกัน^__^

ลำดับตอนที่ #3 : Fic Reborn: The Dark Vongola[new ep.] บทที่1-->Nikki

 สองปีต่อมา

ฮิบาริ เคียวยะนอนอยู่บนดาดฟ้าของโรงเรียน

เค้าหลับตาพรึมพลางใช้เสื้อนอกคลุมตัวเอาไว้

ดวงหน้าของเค้ายังคงนิ่งสงบเหมือนเดิม

แต่ใครจะไปรู้ละ..ว่าภายในอกของเค้าตอนนี้กำลังเต้นระรึกขนาดไหน…

ติ๊ดๆๆๆ

‘เคียวยะ…ขอโทษน่ะ ฉันไม่ได้บอกนายเลย ที่จริงฉันรู้มาตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วว่าฉันต้องกลับอิตาลี่ หวังว่านายคงไม่โกรธฉันน่ะ แล้วฉันจะกลับไปภายในอีกสองปี ถ้านายยังจำฉันได้ก็ให้ทำเบนโตะกับโครกเกะมาให้ฉันแล้วกัน…นายทำเก่งนี้นา แล้วเจอกันน่ะ โลกิ

ปล. ขอโทษน่ะ…’

เคียวยะยกมือถือตัวเองขึ้นมาเปิดเมสเสจเดียวที่มีอยู่ของเค้าแล้วแอบยิ้มออกมาอย่างหุบไม่อยู่

ไม่ใช้ร้อยยิ้มน่ากลัวที่ทำให้คนรอบข้างเค้าหวาดผวา แต่เป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นจากใจจริง…

พรวด

เคียวยะหันไปมองสิ่งที่ตกลงมาจากหลังประตู

ซาซากาว่าสึนะที่ถูกทับอยู่ (หัวสีน้ำตาลชี้ๆกับดวงตากลมโตสีเดียวกัน อ่อนแอบอบบาง) เงยหน้าที่ยังคงช๊อกไม่หายมายิ้มแห้งๆให้เค้า ในขณะที่โกคุเทระ ฮายาโตะ

(ผมเงินยาวถึงคอเสมอกัน ตาสีเขียวหน้าโหด)กำลังตวาด ยามาโมโต้ ทาเคชิ(ผมสีดำสั่นแต่ชี้ ดวงตาเจ้าเล่ห์เหมือนหมาแต่ก็ใส่ซื่ออยู่ดี ชอบยิ้ม)อยู่

“ไอเอ๋อ!!=_=บังอาจมาทำให้รุ่นที่สิบเสียแผน บอกแล้วไงว่าไม่ต้องมา!!”

“ฮ่าๆๆๆ^_^เอานาๆสึนะก็ไม่ได้เจ็บอะไรแถมยังได้เห็นอะไรดีๆอีกด้วย”

“การที่ฉันยิ้มนี้มันดีหรอ??....-_-”

เคียวยะถามขึ้นโดยที่ยังคงยิ้มอยู่

“ก็เออน่ะสิ!!นานๆทีจะได้เห็นพี่แก….O_O”

ฮายาโตะค่อยๆเงียบลงทันทีเมื่อรู้ตัวอีกที….

ถึงยังงั่นก็เถอะ เคียวยะก็ยังไม่ยอมหุบยิ้มสักที

“วันนี้พวกแกโชคดีไป^__^เพราะฉันอารมณ์ดี^___^เออนี้..มีอะไรจะวานนะ..”

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

“เด็กนักเรียนใหม่ของเรา มาจากอิตาลี่เหมือนโกคุเทระคุง แต่เธอเคยอยู่โรงเรียนเรามาสองปีที่แล้ว ขอตอนรับ ฮาจิบาระ โลกิด้วยทุกคน^___^;;”

“O_oโห้~~~”

ผมหันไปมองโลกิครั้งนี้พร้อมกับทุกคนแล้วก็ต้องตกตะลึง

โลกิสวยขึ้นมากO_Oผมของเธอตอนนี้ ถึงจะอยู่แค่กลางหลังแต่ก็ยังคงความยุ้งของเธออยู่ดี สีทองของเธอเริ่มจางลงแล้วและตอนนี้ติดอยู่แค่ตรงปลายๆผมเธอเท้านั่น

ดวงตาสีฟ้าของเธอยังคงเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนแปลง และชุดนักเรียนของเธอ…ถึงคราวนี้จะมาเป็นแบบผู้หญิง แต่ก็ยังผิดระเบียบเหมือนเดิม

ถุงท้าวเลกวอร์มเม่อร์สีดำแดงถูกยกขึ่นมาถึงหน่อง เสื้อนักเรียนไม่สอดไว้ในกระโปรงและเข็มขัดที่แค่เอามาผาดๆเอวเอาไว้ไม่ให้กระโปรงหลุด

ผมอดยิ้มไม่ได้เมื่อความรู้สึกอิ่มใจเกิดขึ้นภายในอกของผม

….คราวนี้ผมรู้ว่ามันไม่ใช้ความรัก….

กรึก

โลกิเมื่อมองมาทางผมก็เดินมาหาทันที ผมรู้สึกได้ถึงมือสั่นๆเมื่อยื้นเบนโตะไปให้เธอ

“…คิดถึงกันบ้างมั้ยเนี้ย เคียวยะ??^__^”

เสียงของเธอก็เปลี่ยนไป อ่อนนุ่มกว่าเดิม แต่ก็ยังคงความสดใสเหมือนเดิม

ผมอดหัวเราะไม่ได้

“…ทุกเวลาของชีวิตฉันน่ะแหละโลกิ….ยินดีตอนรับนายกลับมา^___^”

ผมได้ยินเสียงชะนีรอบๆตัวกรีดกันเมื่อผมพูดเสร็จ 
แต่ผมก็ไม่สนใจ 
เพราะ ผมได้ทำตามความฝันของผมแล้ว

ผมได้พยายาม…ที่จะเป็นโลกิแล้ว…

ผมเกีลยดการซุ่มหัว….เพราะมันทำให้ผมคิดถึงงานของเธอ…

ผมเกลียดการถูกบังคับ….เพราะเธอเองก็มีอำนาจเสียจนไม่มีใครบังคับอยู่…

และผมก็เกลียดการเข้าสังคม….เมื่อไม่มีเธออยู่ใกล้ๆ….

ทันใดนั่น=_= เจ้าเอ๋อ ยามาโมโต้ก็หลุกขึ่นมา เค้าเดินเข้ามาหาโลกิด้วยรอยยิ้มเหมือนเคยแล้วเมื่อมาถึง หมอนั่นก็คุกเข่าลงและจุมพิตมือของเธอ=__=(ไปตายสะ)

“ยินดีตอนรับกลับมาน่ะโลกิซัง^___^ฉันยามาโมโต้ ทาเคชิ จะค่อยดูแลเธอขณะที่คุณฮิบาริไม่อยู่เอง”

ผมรู้แล้วว่า…ผมเลือกคนผิดจริงๆ=_=

“เคียวยะจะไปไหนนะ??O_o”

“เออ…ม.5เค้าต้องการจะไปเข้าแคมพ์ที่ป่าดงดิบ ฉันเลยต้องไปด้วย”

“แต่นายอายุพอๆกับฉันไม่ใช้หรอ??-_-^”

โลกิยักคิ้วข้างหนึ่ง ในขณะที่ผมกำลังจ้องมือที่เจ้ายามาโมโต้ยังจับไม่ปล่อย

“ฉันเป็นผู้จัดการ The Comity of Discipline เพราะฉนั่นมีหน้าที่ดูแลทั้งโรงเรียน-_-ขอโทษน่ะ งานนี้ฉันเลี่ยง…. ”

ผมสะดุดคำพูดตัวเอง แล้วก้มหน้ามองพื้นทันที

ผมเกลียดตัวเอง….ผมต้องมาใช้คำพูดเดียวกับเธอเมื่อนานมาแล้ว….

“เออๆ-o-ไม่เป็นไร-_-นายโตแล้วงานต้องสำคัญฉันเข้าใจ-_-ขอให้โชคดีละ^__^”

โลกิยิ้มให้ผมเหมือนครั้งก่อน…รอยยิ้มที่ดูขี้เล่นของเธอไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลย

ผมเองก็อดอิ่มใจขึ่นมาอีกไม่ได้เมื่อได้เห็นถาพนั่นอีกครั้ง…

“^___^เออ….”

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

“นี้เคียวโกะจังๆ โลกิจังอ้ะฉันได้ยินมาว่าเมื่อก่อนเค้าใช้ชุดนักเรียนชายแล้วผมสั่นๆเท่มากเลย>O<”

“ฮารุเบาๆหน่อยก็ได้^_^;ฉันแค่ถามว่าทำไมเค้าถึงสนิดกับคุณฮิบาริเท้านั่นเอง^_^”

“ก็เพราะหมอนั่นเคยเป็นเด็กขอทานมาก่อนนะสิ^_^ฉันเลยช้วยชีวิตเค้าไว้^_^”

โลกิที่มาจากไหนไม่รู้แทรกตัวไปข้างๆเคียวโกะอย่างแนบเนียนเสียจนเคียวโกะไม่รู้สึกตัวเลย

“แต่ฉันว่าเค้าต้องมีอะไรมากกว่านั่นนะ…อย่างเช่น…”

“เคยเห็นโลกิซังตอนอาบน้ำมั้ย?!!O_Oเออ..อย่าง แบบว่า อาบด้วยกันน่ะ>//<ฮารุเขิลแทน>O<”

“^_^หมอนั่นเคยอาบกับฉันแต่ไม่เคยมองฉันสักครั้งนะ^_^”

ควับO_O

ทั้งเคียวโกะและฮารุหันมามองเธอพร้อมกันก่อนที่ทั้งสองจะหน้าแดงและขอตัวไปทันที

“งั่นคืนนี้อาบกับฉันสิ^__^”

เสียงเรียกที่ดังมาจากข้างหลังทำเอาโลกิระอาใจที่สุด

ยามาโมโต้ที่เธอสะบัดยังไงก็ไม่หลุดยังคงเดินต่อไปเรื่อยๆ

“ก็ทีคุณฮิบาริยังอาบด้วย…”

“ไม่-o-เคียวยะก็คือเคียวยะ นายก็คือนาย….จะว่าไป-_-นายชื่ออะไรน่ะ??”

โลกิหันมาชี้หน้ายามาโมโต้แล้วจึงชะงักไปทันที

“ยามาโมโต้ ทาเคชิคร้าบบ^o^”

จุ๊บ

ยามาโมโต้จับนิ้วของเธอไว้พลางจูบลงอย่างแผ่วเบาอีกครั้ง โลกิรีบชักกลับมาทันที

“ฉันจะเรียกนายว่าทาเคะแล้วกัน-.,-และขอห้ามไม่ให้นายจูบฉันถ้าไม่จำเป็น-*-โอเคน่ะ??”

“จ้าๆ^w^”

ทาเคชิหัวเราะร่ากับอาการทำอะไรไม่ถูกของโลกิ ถึงเค้าจะรู้ว่าเธอไม่ได้หวั่นไหวแต่อย่างใด…
...แต่กลับเป็นเค้าที่หวั่นไหวแทน…

“งั่นบอกมาสิ บ้านนายอยู่ไหน-o-”

ตึก ตึก ตึก

“นี้ไง^o^ข้างหน้าเธอนะแหละ^__^”

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก

“หือ??-O-ร้านซูชิเนี้ยนะ??”

ตึกตึกตึกตึกตึกตึกตึก

“อา~^o^พ่อคร้าบบ~ ผมพาแฟนมาคร้าบ~^o^”

….เธอได้ยินมั้ย??....

“ไอบ้า=__=ฉันยังไม่เคยบอกเลยว่าเป็นแฟนนาย”

…ขอร้องละ…ได้ยินสักหน่อยเถอะ

“ฮ่าๆๆๆ^o^ในที่สุดก็หาแฟนได้สักทีนะ!!ไหนๆๆสวยมั้ยๆๆๆ”

…..ทั้งเสียงหัวใจของฉัน…และการกระทำ คำพูดทั้งหมดที่ฉันทำ….

“=_=สวัดดีฮะลุง ขออาศัยอยู่ด้วยสักสองอาทิตย์น่ะฮะ=_=”

…..ฉันไม่เคยโกหก….

“ฮ่าๆๆๆ^o^สวยใช้มั้ยพ่อ?!!”

“เออๆO_Oไม่น่าเชื่อว่าจะได้กับลูกเรา”

…..และคำๆนี้….

“เออ-o-ไม่ใช้แฟนกันฮะ-_-;;”

…..ฉันรักเธอ……

“แต่ฉันรักเธอนี้นา>x<”

ทาเคชิเอ่ยขึ้นอย่างน้อยใจพลางบิดไปบิดมา

“-_-^นายอย่ามาด่วนสรุปสิ-_-^^”

ทาเคชิที่ทำท่าจะเข้าไปกอดโลกิถูกพลักไสให้ออกห่างทันที

“ฮ่าๆๆๆ^o^จิงด้วย นี้ปิดเทอมพอดีนีสามอาทิตย์นี้??O_Oแล้วนางนู๋จะอยู่กับพวกเราทั้งสามอาทิตย์เลยมั้ยละ??^___^”

ลุง พ่อของทาเคชิเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางดีใจ โลกิเองก็ทำท่าลำบากใจไม่เบาเมื่อหันไปเห็นโต๊ะซูชิขนาดใหญ่ข้างหลัง

“เฮือกO_O….”

“ฮ่าๆๆๆ^o^ฝีมือพ่ออร่อยเป็นที่หนึ่งของนามิโมริเชียวนา~~”

ทาเคชิทำท่าเจ้าเล่ห์พลางอธิบายถึงอาหารที่พ่อสามารถทำได้

“และแน่นอน^_^พ่อสามารถทำให้ทุกมื้อ ของทุกวันที่เธออยู่แน่นอน”

“ตกลงค่ะ!!>o<ขอซูชิไซส์ใหญ่ที่หนึ่งน่ะค่ะ^__^”

โลกิตอบตกลงทันที เธอกำลังเพ้อฝันถึงอาหารทุกมือที่กำลังจะกินลงไปด้วยความอิ่มเอิมจนแท้บลอยได้เลยทีเดียว^__^

“เออ…แต่ขอโทษน่ะหนู^_^;;เราไม่มีเตียงนอนสำรับแขก หนูไปนอนห้องทาเคชิแล้วกันน่ะ^_^;;”

“คะ…ห้า?!!O_O”

โลกิที่เกือบจะตอบค่ะไปแล้วหันควับกลับไปมองทาเคชิทันที

“ฮ่าๆๆๆ^o^งั่นก็ช้วยไม่ได้อะน่ะ^__^มา เดียวฉันพาเธอไปเอง^o^”

ทาเคชิยังคงยิ้มร่าอยู่เหมือนขณะที่เค้าคว้าข้อมือเธอแล้วลากไปในตัวบ้านทันที

“….นี้มัน…ทำไม??....-_-;;”

โลกิมองทางเดินไม้ยาวเหยียดที่มีประตูอยู่หลายใบ เธอและทาเคชิตอนนี้เดินวนไปวนมาท้ามกลางประตูเยอะขนาดนี้

“นี้ไงห้องฉัน^_^”

ครีด

เหมือนย้อนไปอยู่ยุคเอโดะโบราณได้จบลง  ตู้เสื้อผ้า ทีวีและเตียงนอนของเค้าดูhi-tecเสียยิ่งกว่าที่อิตาลี่เสียอีก-*-

“แล้วฉันจะนอนไหนละ??-o-ห้องนายรกจะตาย…”

กระดาษงาน ไม้และลูกเบสบอล ไม้ว่าอะไรก็มีอยู่เต็มพื้นไปหมด 
ทาเคชิยิ้มร่าแล้วจึงใช้แขนคล่องเอวเธอแผ่วๆ

“ก็นอนบนเตียงไงจ้ะที่ร๊ากก~^o^”

เค้ากระซิบเบาๆและเป่ารัดต้นคอของเธอ

โป๊ก~

“โอ๊ย>o<”

โลกิศอกเข้าไปเต็มๆก่อนจะยกของเข้ามาในห้องทันที

“ห้องน้ำอยู่ไหน??-_-”

“เออ…ทางซ้ายมือนะ^__^”

ปัง!

ทาเคชิมองตามแผ่นหลังเล็กของคนข้างหน้าแล้วหัวเราะเบาๆ

…มิน่าละ เคียวยะถึงได้หวงนัก….

“ลุงค่ะ^_^คืนนี้ขอยื้มมีดอีโต้หน่อยน่ะค่ะ^__^”

“จะเอาไปทำอะไรหรอ??^__^;”

ทาเคชิหันมาถามหวาดๆ

“แบ่งฝั่งเตียงไง^___^”

โลกิตอบพลางส่งยิ้มน่ากลัวมาให้เค้าทันที

คุณลุงเองก็นึกว่าเล่นๆจึงพยักหน้าตอบแล้วยื้นให้หมดตะกร้า

“เอาไปฆ่าลูกชายลุงก็ได้น่ะ^_^”

“แหม~ อยู่แล้วค่า~>o<”

“โลกิ^_^;;”

“ทำไมหรอทาเคะ??^___^”

“อย่าเล่นมุขเสียวๆสิจ้า~>o<”

“แหม~ ก็รักหรอก ถึงได้หยอกเล้น~>o<”

ทาเคชิหันหน้าหนีทันที

เค้ารู้สึกได้ถึงเสียงหัวใจที่ยังคงดังไม่หยุดหย่อน และเมื่อเธอพูดคำนั่นออกมา…ใจของเค้าแท้บจะระเบิด…

….อย่าพูด….
อย่าเลย…อย่าทำให้ฉันเป็นแบบนี้….

….ห้ามพูด…

………ขอร้องละ…อย่าพูดอีกเลย…

….ถ้าเธอไม่ได้หมายความยังงั่นจริงๆ…..