คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Holic โรงเรียนแคลมเม่อร์: บทที่หนึ่ง
ตรวจโดย:
ตรวจอีกทีโดย:
แคลมเม่อร์คือผู้ที่กุมพลังนั่นๆไว้ จะมีแคลมเม่อรทั้งหมดสิบคนในโลก
“โอโห~O_Oนี้มันโรงเรียนหรือประสาทว่ะ?!”
เด็กชายวัยประมาณสิบห้าปีร้องตะโกนสะเสียงดังหลังจากที่ลงมาจากรถที่โดยสาร
นัยน์ตาสีฟ้าใสสั่นระรึกและรอยยิ้มกรุ้มกริ้มก็เริ่มประกดบนใบหน้าคมคายของเค้า
ผมสีน้ำตาลอ่อนที่ผสมทองหน่อยๆซอยมาถึงต้นคอของเค้าปลิวไปตามแรงลมที่ผัดเบาๆ
….ภาพที่เห็นนั่น แท้บจะทำให้สาวๆรอบข้างสลบกับเป็นแถว….
“นักเรียนใหม่ทุกคนกรุณาไปยังห้องประชุมทันทีที่มาถึง…”
เสียงหญิงสาววัยน่าจะประมาณยี่สิบแปดปีได้ดังขึ้นโดยไร้จุดหมาย
นักเรียนร้อบๆข้างเค้าเริ่มถยอยกันเดินเข้าไปในตัวโรงเรียน
เด็กหนุ่มคนนั่นก็เดินตามน้ำไปกับเค้าด้วย แต่ไม่นานเค้าก็เริ่มสังเก็ต…
‘ทุกคน…ต่างก็มีเพื่อนมาด้วยนี้นา…’
“เฮ้ นายน่ะ-_-^มองหน้าหาเรื่องหรอ?!”
เค้าสะดุ้งสุดตัวทันทีที่เสียงนุ่มๆดังมาจากข้างๆตัวเค้า
เด็กชายคนนั่นก้มหัวลงไปมองเด็กชายอีกคนที่ตัวเล็กกว่าเค้าไม่ถึงหนึ่งหัว
ผมสีเงินดูนิ่มนวลถูกหมวกแก๊บสีดำที่จัดไว้เหมือนบีบอย ดวงตาโตสีเขียวมรกตถูกหน้าม้าบางส่วนปังแต่ก็พอที่จะเห็นความหงุดหงิดที่เจ้าตัวไม่คิดจะปิดปังเลย
“แกนั่นแหละ=_=พูดงี้มีปัญหาหรอ?!”
เด็กหนุ่มคนนั่นไม่ยอมแพ้ รอยยิ้มนั่นเริ่มแพร่ออกมาเหมือนถูกใจ
“เออซิว่ะ=o=แก…”
“ทุกคนมาครบแล้วใช้มั้ยครับ??”
เด็กชายตัวเล็กกว่าถูกตัดคอทันที เนื่องจากตอนนี้ เด็กนักเรียนจำนวนมากกำลังอัดแน่นกันอยู่ภายในโดนแก้วที่เรียกกันว่า ‘ห้องประชุม’
เด็กหนุ่มตัวสูงกว่าพึ่งสังเก็ตเห็นสถานที่ที่ตัวเองอยู่
โดนแก้วขนาดใหญ่ที่สามารถบันจุนักเรียนจำนวนมากโดยที่ยังคงความหนาวได้อย่างสบายๆ แต่ละด้านของโดน จะมีประตูขนาดใหญ่อยู่รวมสี่บาน และที่น่าทึ่งที่สุดก็คงเป็นเวทีแก้วที่ลอยอยู่กลางอากาศ
ตอนนี้ รุ่นพี่ปีสามคนหนึ่งกำลังยืนอยู่บนนั่นโดยมีท่าทีเซ็งจิตชะมัด ผมรากไซย์ยาวสีดำและดวงตาคมสีเดียวกันกวาดมองพวกเด็กนักเรียนหน้าใหม่อย่างเบื่อหน่าย
“ฉัน…เดมิน ลูซโรรอจ์ช เป็นรุ่นพี่ปีสามของพวกเธอและประธานสภาเคลมเม่อรของที่นี้”
“ไม่โอเอทักทายละน่ะ พวกเธอตอนนี้ก็แค่โชคดีหยิบใบสมัครเข้าโรงเรียนเราได้ทันแค่นั่นเอง ต่อไปนี้จะเป็นการเข้าทดสอบจริงละ…”
เด็กหนุ่มตัวเล็กกว่าหาววอดๆด้วยท่าทีสบายอารมณ์สุดๆ ในขณะที่เด็กหนุ่มที่ตัวสูงกว่ากำลังยิ้มร่าหูไม่มีที่รูด
“นายเป็นบ้าอะไรของนาย??-o-ยิ้มอยู่ได้..”
“หุบปากนาไอเตี้ย-_-^ฉันมีความสุขของฉัน แกเกี่ยวไรด้วย?!”
“โคล เอดวาร์ด และ ไลม์ ฮอร์ค เดินออกมาเลือกประตูสักบานระหว่างสี่บานนี้สิ=_=”
เฮือกO_O
เหมือนรุ่นพี่คนนั่นได้ยินสิ่งที่ทั้งสองพูดกัน จึงได้เลือกให้เด็กหนุ่มทั้งสองเดินออกมาข้างหน้า
โคล เด็กหนุ่มตัวสูงกว่า หันไปมองหน้าไลม์ที่ยังคงยักคิ้วให้เค้าอย่างท้าทาย
ทั้งสองเดินไปยังประตูทางด้านขวาข้างหน้าทางเข้ามาตอนแรก แล้วจึงค่อยๆแง้มประตูบานมหึมานั่นออก..
วับ!!
แสงสีทองสว่างจ้าเกินกว่าทั้งสองจะมองได้ประกดขึ้นข้างหน้าก่อนที่โคลจะรู้สึกถึงแรงผลักเบาๆจากข้างหลัง
“เฮ้ย!!O_O”
เค้ารีบคว้าตัวไลม์ไว้ก่อนที่จะตกลงไปในเหวแห่งแสงสว่างนั่น ทั้งสองหมุนตัวไปกลางอากาศโดยที่จับผูจับปลายไม่ถูก
จนในที่สุด…
ตู้ม!!
โคลเปิดตาขึ้นเพื่อที่จะได้เห็นน้ำทะเลสีรัตติกาล เหมือนมีแส้นผมยาวๆหลายเส้นปลิวสะบัดอยู่รวมๆกัน แสงสีนวลจากข้างบนยังคงทอแสงลงมาบ้าง
โคลหันไปมองไลม์ที่ตอนนี้กำลังพยายามปัดผมที่มานัวเนียกับหน้าของเค้าอย่างบ้าคลั่ง
ถ้าเค้าถอนหายใจได้ในน้ำ…เค้าคงจะทำตอนนี้แหละ…
โคลใช้แรงกระชากไลม์ให้มาอยู่ประชิดตัวเค้าก่อนจะเตะขาให้พุ่งไปบนฝั่ง
แต่เมื่อทำไปได้สองสามที…เค้าก็รู้สึกตัว..
ไม่ว่าเค้าจะเตะขาขนาดไหน ตัวเค้าและไลม์ก็ยังคงไม่ขยับเขยืนไปไหนเลย
ปาบ!!
“อื๊อ?!O_o”
แรงตบที่หัวของโคลแท้บจะทำให้ลมหายใจที่เหลืออยู่ของเค้าหมดสะบัด
ไลม์ส่งสายตามาหาเค้าเป็นเชงว่า
‘ดูสะ’
เด็กหนุ่มผมเงินที่ยังคงมีหมวกแก๊บอยู่บนหัวเริ่มพึมพำอะไรในน้ำ นิ้วชี้และนิ้วโป่งของทั้งสองมือถูกแกว่งไปทั้งสี่ทิศ ก่อนที่เจ้าตัวจะเปิดตาโพงขึ้น
แรงกดดันมหาศาลถูกส่งออกมาจากตัวของเค้า ทำให้เส้นผมนับล้านขาดสบัดแลละน้ำที่ห่อมล้อมพวกเค้าก็แยกทางไปด้วย
ตัวโคลเอง ถ้าไลม์ไม่ได้จับตัวไว้ก็คงจะได้ปลิวไปป่าร้อยแอคเคอร์แน่ๆ
แพละ
เด็กหนุ่มผมน้ำตาลชำเลืองนัยน์ตาสีฟ้าของตัวเองขึ้นมามองเด็กหนุ่มผมเงิน
“เมื่อกี้…มันมนตร์สะกดวิญญาณไม่ใช้หรอ…”
“เอะo_oไม่นึกว่านายจะไม่โง่-_-เห็นหน้ายังงี้หนึกว่าจะไม่รู้แหะ”
“นาย…มีแค่เคลมเม่อร์เท้านั่นที่สามารถใช้มนตร์แบบนี้ได้…”
โคลค่อยๆ ย่อตัวขึ้นมาที่ละนิด นัยน์ตาสีฟ้าใสนั่นมองไลม์อย่างสนุกสนาน
ไลม์ถอดเสื้อออกมาบีบ เผื่อให้เห็นผิวเนียนขาวของเค้า โคลเอง เมื่อได้เห็นเจ้าหนุ่มตรงหน้าถอดเสื้อก็อดเปลี่ยนเรื่องไปได้
“ใส่เสื้อกลับเดียวนี้น่ะO.,O”
“หือ?-_-ทำไม ก็ผู้ชายเหมือนกันไม่ใช้หรอ??”
ไลม์หันมาถามโคลแล้วก็กลับไปบีบน้ำและผมออกจากเสื้อของตัวเองต่อ
โคลเอง ก็ไม่มีอะไรจะเถียง เนื่องจากสิ่งที่ไลม์พูดมันก็ถูก
‘แต่ทำไม…รู้สึกผิดๆยังไงไม่รู้….’
“เฮ้โคล-o- ดูนั่นเดะ”
โคลเงียหน้าขึ้นมาอีกที ข้างหน้าเค้า แทนที่จะเป็นน้ำมหาศาล ตอนนี้กลับกลายมาเป็นพื้นตะรางสีขาวดำเสียแล้ว
“นายไปทำอะไร…-__-”
“ฉันไม่ได้ทำ อยู่ๆมันก็เปลี่ยนไป”
โคลหันไปมองข้างหน้าอีกครั้ง
…ไม่ผิดแน่ ไม่มีรอยน้ำเลยสักนิด…
….แม้แต่เสื้อที่ปียกชุ้มของเค้าก็แห้งไปแล้ว……
“ไปดูกันเถอะ”
ไลม์พูดเสร็จก็ผาดเสื้อไว้บนไหล่แล้วก็เดินจ้ำเอาไปยังตะรางทันที โคลรีบเดินตามไปอย่างทุลักทุเล เค้ายังไม่ค่อยแน่ใจ….
“เว้อ!O_O”
บูม~~~!!
โชคดี ที่เค้าหลบทัน
โคลหันไปมองไลม์ที่กระโดดเอนตัวไปยังช่องข้างๆทัน พอดีที่ระเบิดไฟพุ่งออกมาจากช่องที่เค้าได้เหยียบก่อนหน้านั่นนิดเดียว
“ระวังด้วย มีระเบิดติดไว้ในช่องพวกนี้ช่องไหนสักช่อง”
ไลม์หันหลังมาตะโกนบอกโคล แต่ก็ดูเหมือนจะสายไปแล้ว…
บูม~~~!!
โคลกระโดดไปข้างหน้า
ตูม~~~!!
โคลกระโดดไปทางซ้าย
บึ๋ม~~~!!
ไลม์กระโดดไปทางขวา
ตึ๋ง~~~!!
ไลม์กระโดดไปข้างหลัง
“พับผ่าสิ!!อย่างนี้เราจะไปไหนได้ละว่ะ??!!=[]=”
ไลม์ตะโกนออกมาอย่างเหลืออด
“โธ่เอ๊ย~ เสื้อตกไปอยู่ไหนแล้วละ?!”
ฟุบ!!
ทันทีที่โครพูดเสร็จ นัยน์ตาสีฟ้าของเค้าก็เบิกขึ้นทันที ใช้แล้ว!!
“ไลม์!!จับมือฉันไว้!!”
ด้วยความเร็วสุดยอด โคลวิ่งมาหาไลม์พร้อมกับถอดเสื้อของตัวเองมาคลุมหน้าของเค้าไว้
“เฮ้ย!!-o-อย่างนี้ก็มองไม่เห็นสิว่…ว๊ากก~~!!!”
โคลไม่รอช้า ทันทีที่ระเบิดตามไล่เค้ามา เค้าก็จับตัวไลม์อุ้มและด้วยแรงระเบิดจากช่องข้างๆ ก่อนหินและดินมหาศาลก็ลอยขึ้นสู่ฟ้า จังหวะนั่นแหละ ที่เค้าอาศัยก่อนหินพวกนั่นปีนขึ้นไป
แต่ถึงยังงั่นก็ดถอะ ข้างบนหลังคาหินนั่น ก็ยังเป็นหินอยู่ดี
ทันใดนั่น นัยน์ตาสีฟ้าของโคลก็ชับพลันเปลี่ยนเป็นแข็งกร่าวทันที
ด้วยแรงสะบัดของแขนข้างหนึง หินที่อยู่ข้างก็ก็ทะลายลงมาทันที
ฟุบ
โคลวางตัวไลม์ลงไปยังพื้นหินนั่นทันทีที่ไลม์เอาเสื้อออกมาได้จากหน้าพอดี
“นายทำบ้าอะไรของนายนะ??-_-”
“ไม่ต้องห่วง-o-แฮ่กๆๆ ฉัน แฮ่กๆ เป็น เทร่าเคลมเม่อร์(เคลมเมอร์หิน) แฮ่กๆๆ”
“เรื่องนั่นฉันรู้-_-แต่ทำไมถึงต้องปิดปังฉันด้วยละ??”
โคลแน่นิ่งไปสักพักหนึ่ง ก่อนที่เค้าจะเงียหน้าขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์อีกครั้ง
“ก็เพราะมันสนุกที่จะได้เห็นนายโง่ไง^_^”
“-_-^^(ปึก)”
“ใส่เสื้อได้แล้ว ต่อจากนี้ฉันก็ไม่รู้ว่าต้องทำอะไรอีก…”
ไลม์เอาเสื้อเชตสีขาวของโคลขึ้นมาพิจราณาก่อนที่จะใส่อย่างว่าง่ายตามเคย
โคลชำเลืองลงไปมองแผ่นกระดานข้างล้างอีกครั้ง
และก็เป็นไปอย่างที่คิดไว้…
แผ่นตะรางขาว-ดำนั่นตอนนี้ได้กลายเป็นทุ้งหญ้าเขียวขจี่เรียบร้อยแล้ว
“ไลม์ มาดูนี้หน่อยสิ-_-”
เค้าพะงักไปข้างหลังเพื่อจะให้ไลม์คลานมาดู
“ให้ตายสี-_-มันจะเอายังไงกันแน่…”
ทุ้งหญ้านั่นท่อตัวยาวไปไกลลับตา ท้องฟ้าสีก้อนเมฆลอยและลมที่ผัดเบาๆทำให้ต้นหญ้าทุกต้นปลิวเป็นเงาสวย ไกลๆนั่น ยังคงพอจะเห็นภูเขาไฟยักษ์อยู่อีกลูกหนึง
ไลม์กระโดดลงไปจากแผ่นหินที่ตัวเองนั่งอยู่ลงไปยังทุ้งหญ้าทันทีที่ลมผัดผ่านไป
“ลงมาเร็วๆเซ่~-o-เดียวลมก็มาอีกหรอก~”
เค้าไม่เข้าใจ..ลมมาแล้วไง?...
โคลกระโดดตามลงไปทันพอทีลมจะมาอีกครั้ง
เชียะๆๆๆๆ
ใบหญ้าคมกริดนับพันต่างก็พุ่งตรงเข้ามาหาเค้า โดยสัญชาติญาณเหนือมนุษย์ธรรมดา
โคลกระโดด
เค้ายกหน้าม้าของตัวเองขึ้นมาทันทีที่ลงมายืนใหม่ เลือดสีแดงไหลซึมๆออกมาแสดงให้ดูว่ามีต้นหนึงปักเข้าไปเต็มๆ
“บอกแล้วไงไอโง่-o-เดียวลมมา”
“ไม่ต้องรอให้มันมาอกก็จะปากแตกอยู่ดีแหละนา-_-^”
โคลชูกำปั่นใส่หน้าไลม์อย่างเชียดชิว แต่เจ้าไลม์กลับไม่รู้ร้อนรู้หนาว หันไปมองภูเขาอย่างจดจ่อ
“ฉันคิดว่าเราควรไปที่นั่น”
“แล้วมันมีที่อื่นให้ไปรึไง??-_-^^”
เมื่อตกลงกันได้ยังงั่น ทั้งสองจึงออกเดินทางไปยังภูเขาไฟที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆๆ โดยที่ยังต้องกระโดดข้ามต้นหญ้าตลอดทาง
ฟิว~~
คราวนี้ โคลสะบัดข้อมือข้างซ้ายทีหนึง โดยที่ไม่ได้หันไปมอง แผ่นดินขนดยักษ์ถูกยกขึ้นมาป้องกันพวกเค้าจากลม
แต่แล้ว….
เชียะ!!
ลมหนาวที่เย็นยังกับน้ำแข็งก็ยังคงผ่านหินนั่นมาหาเค้าได้อยู่ดี
สร้างแผลเลือดซึมไว้เต็มหลังของโคลในทันที
“ไม่ยอมฟังคำพูดโบราณ-o-เห็นม่ะ?”
“พูดมากนา=_=”
โคลข่มความเจ็บสุดฤธษ์ เค้าเด็ดหญ้าข้างทางขึ้นมาเขี้ยวอย่างเมามันส์ แล้วจึงเดินต่อไป
ไลม์ชำเลืองมองโคลเป็นระยะๆแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรเพื่อจะให้โดนด่ากลับมาอีก..
‘ก็สันดานมันแก้ไม่หายนิว่ะ…จะให้ทำไง=_=’
“เฮ้ไอหนู-o-จะโฮ่ออกมาก็ได้น่ะ เรามาถึงทางขึ้นภูเขาแล้ว”
ไลม์ตะโกนไปบอกโคลทันทีที่มาถึงทางแยกสองทาง ทางหนึ่งเป็นพื้นหินครุคระส่วนอีกทางเป็นป่ามืดทึบสิ่งมีเสียงนกร้องอยู่หลายเสียงรวมกัน
ไลม์ก้าวเท้าผ่านป้ายบอกทิศทางและทำท่าจะเดินไปยังถนนที่มีป่ามืดทึบอยู่ เพียงแต่โดนโคลหยุดไว้ได้สะก่อน
“นายพึ่งบอกเองไม่ใช้หรอว่าจะขึ้นภูเขา-_-แล้วทำไมจะไปทางนั่น”
“นายนี้มันโง่จริงๆ-o-นายได้ยินเสียงนกแล้วทำไมนายไม่เห็นนก??ทำไมพอเรามาถึงที่นี้ถึงพึ่งจะมีป้าย??มันหลอกกันชัดๆ”
โคลเบิกตาขึ้นขณะมองไลม์อย่างไม่อยากเชื่อสายตา
‘ทำไม..อยู่ๆนายก็ฉลาดขึ้นเป็นกอง??!’
“ไปกันเถอะ-_-”
ไลม์เดินนำเข้าไปยังป่ามืดทึบ แต่ทันทีที่เข้าไปถึง…
แคร่ก
เหมือนเสียงวอลเปเป่อร์หลอกสี ซีนข้างหน้าทั้งสองกลับกลายเป็นห้องประชุมเหมือนเดิมนั่นเอง
“อ่าวกลับมาแล้วหรอ-o- พวกนายไปรับชุดนักเรียนแล้วไปเก็บของที่ห้องได้…พวกนายสอบผ่าน”
คนที่มายืนรอพวกเค้าอยู่ตรงหน้าก็คือเดมิน เค้าหลุกขึ้นจากเวทีแล้วเดินเข้ามาโดยยืนเสื้อผ้านักเรียนและกุณแจห้องให้พวกเค้าทั้งสองคนละดอก
“เป็นไง?ไปเจออะไรมาบ้าง??-o-” เค้าถามแล้วเลกคิ้วสงสัย
“ทะเลผม-_-”
“ตะรางระเบิดดิน-_-^(ปึก)”
“ทุ้งหญ้าตัดหัวคน-_-^^(ปึก ปึก)”
น้ำเสียงที่ทั้งสองพูดนั่นเริ่มจะห้วนขึ้นมาเรื่อยๆ
เดมินเบิกตาขึ้นนิดหน่อยแล้วหัวเราะเบาๆ
“จินตณาการพวกนายห่วยแตกชะมัด-w-”
“ว่าไงน่ะ??!!O_O”
ไลม์และโคลตะโกนขึ้นมมาพร้อมกัน แต่เดมินก็ส่ายหัวแล้วชี้ไปยังประตูทางออก
ทันที(ทั้งๆที่ยังยิ้มไม่หาย)
ความคิดเห็น