คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Fic Reborn: The Dark Vongola[new ep.]-->Nikki
แต่งโดย: Nikki(nikki_nikko)
ตรวจโดย:xxลงชื่อเลยจ้าxx
ตรวจอีกทีโดย:xxxลงชื่อเลยจ้าxx
---##เนื่องจากรีบอร์นส่วนมากมีCharacterเป็นผู้ชายและโกะอยากให้มันออกมาเป็นRomance and Adventure เลยขอเพิ่มตัวผู้หญิงหน่อยแล้วกัน-.,-ขออภัยในความน่ารำคาญอย่างยิ่งและขอบคุณ---##
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
เลือด…
มันเป็นสิ่งแรกที่ผมเห็น….
บัดซบ….
สายตาของผมยังพร่าอยู่และหัวของผมเจ็บจนแท้บจะระเบิด
แต่ผมก็ยังคงฝืนหันไปมองรอบๆกาย…
ขณะที่ตาของผมกำลังปรับให้ชินชา ผมสามารถเห็นรถเก๋งสีแดงที่กำลังทับผมอยู่
พ่อและแม่ของผมกลับหายตัวไป…
ไม่…ไม่ใช้…
ภาพที่ผมเห็น…มือของพ่ออยู่ใกล้แค่เอื้อม…
ผมค่อยๆเอือมมือของตัวเองเข้าไปจับ…
…..ไม่จริงใช่มั้ย……
“เฮ้ย ไอหนู=__=ยังอยู่รอดอีกหรอเนี้ย…”
ดูเหมือนแก๊งยากูซ่าจะมาเหยียบมือผมไว้ เพราะจากน้ำเสียงแล้วน่าจะใช้…
ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมอง ตอนนี้ผมสามารถเห็นอะไรเป็นปกติแล้ว…
ใช้แล้ว…ผู้ชายคนนี้เป็นยากูซ่าแน่นอน…
“อะไรว่ะ??-o-^จ้องหน้ายังงี้หาเรื่องรึไงฟร่ะ??!!ทุกคน!!อัดมันเลย!!=__=”
“เดียวสิ=_=ลุงจะทำอะไรนะ??”
ทุกคนที่ดูเหมือนจะพุ้งมาหาผม หยุดชะงักลงทันที
ไม่น่าเชื่อว่าเสียงห้าวๆของเด็กคนนั่นจะหยุดแก๊งอันธพาลทั้งแก๊งได้อย่างกะทันหัน..
“มาแล้วหรอ??หึๆๆมาตายชัดๆน่ะไอหนู…”
ลุงหน้าเหยียมคนนั่นปล่อยมือของผมแล้วจึงค่อยๆเดินไปหาเด็กคนนั่นแทน
“ลุงนี้ไม่ได้เรื่องเลยจิงๆ=__=นอกจากจะไม่ยอมรับว่าแก่แล้วยังพูดอะไรผิดๆอีก=_=รุย เรย์ อัดมันเลย!!”
“รับทราบครับหัวหน้า!!”
สิ้นเสียงตอบรับอันพร่อมเพรียง เสียงคนอัดกันก็ดังขึ้นมาทันที
ผมอยากหลุกขึ้น…อยากหนีไปจากที่นี้เสียจริงๆ…
“เอาฮึบ!!”
O_O!!
เหมือนความคิดของผมกลายเป็นจริง
ตัวของผมถูกยกขึ้นมาภายใต้อ้อมแขนของเด็กอายุพอๆกับผม เค้าวิ่งเร็วมากจนผมรู้สึกว่าผมปลิวไปเลยทีเดียว…
ไม่นานเราก็มาห่างจากที่เกิดเหตุลิบตาเลยทีเดียว
เด็กคนนั่นวางผมลง และผมก็ต้องหันไปมองหน้าเค้าเป็นครั้งแรก…
ผมสรอยถึงต้นคอสีเงินของเค้าดูนุ่มนวลเสียจริง ดวงหน้าขาวซีดไร้สีเลือดและริมฝีปากชมพูอ่อนๆ คางคม และที่สดุดตาที่สุด…คงเป็นดวงตาสีฟ้าใส่นั่น…
“นาย…แฮกๆๆ ทำไมไม่ แฮกๆๆ โอ๊ยเหนื่อยชะมัด…วิ่งเอง=__=”
ผมสะดุ้งทันที เมื่อดวงตาที่ผมกำลังชื่นชมอยู่นั่นหันมาจ้องผมเขม็ง
“…..ไม่ได้…”
“พูดเร็วๆเซ่!!=[]=”
เฮือกO_O
เหมือนถูกแช่แข็งทั้งเป็น ผมได้แต่จ้องมองเค้าอย่างหวาดกลัว
เหมือนเค้าจะรู้สึกตัวแล้ว เด็กชายข้างหน้าหายใจเข้าออกลึกๆสองสามทีแล้วก็หันมามองผมอีกครั้ง คราวนี้สีหน้าของเค้านิ่งกว่าเคยหลายเท้า
ผมรู้สึกได้ถึงน้ำเหลวๆที่ค่อยๆไหลอาบแก้มของตัวเอง เค้ายื้นผ้าเช็ดหน้าวีเหลืองออกมาให้ผม
“เช็ดน้ำตาสะ-_-…ลูกผู้ชายไม่ร้องไห้หรอกน่ะ”
ผมรีบเช็ดน้ำตาหลวกๆทันที แล้วจึงหันไปมองหน้าเด็กชายคนนั่นอีกครั้ง..
แต่ผมกลับไม่เห็นเค้าอีกแล้ว…
ศาลเจ้าเก่าแก่ที่ยังคงยืนอยู่ข้างหน้าผมเหมือนเดิม…
ทางเหลียวบนเนินเขายังคงอยู่ข้างหลังผมเหมือนเดิม…
แต่ชีวิตของผมตอนนี้…ไม่มีวันกลับเป็นเหมือนเดิม..
…Black Clouds Falling….
…Black Clouds Falling….
ผมไม่มีที่จะไป…
ครอบครัวของผมมาที่นามิโมริในวันหยุด…
วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เราจะอยู่ทีนี้…
ผมล้มตัวลงนั่งริมถนน สภาพผมตอนนี้ไม่ต่างจากขอทานเลยสักนิด
ผมไม่รู้ว่าผมนั่งอยู่ตรงนี้นานขนาดไหน แต่ตอนนี้ก็กำลังจะตกค่ำแล้ว…
โคร้กๆๆๆ
เสียงท้องผมร้องดังมากจนผมแท้บไม่อยากเชื่อเลยว่ามันคือท้องผม
ผมตอนนี้ ไม่มีเงิน..จึงได้แต่กุมท้องตัวเองเอาไว้แล้วก้มหน้าก้มตามองผู้คนที่ผ่านมาผ่านไปต่อไป
พ่อแม่ของผมไม่มีญาติหรือเพื่อนเลย…
และดูเหมือนว่าผมจะเป็นเหมือนกัน..
“ตายO_Oดูขอทานเด็กคนนั่นสิ น่าสงสาร>o<”
“เอานี้จะหนูT^Tเศษตังค์เล็กๆน้อยๆT^T”
“เอาเงินสกปรกๆของพวกแกออกไปจากหน้าฉํน-_-^”
“อะไรน่ะ??-_-พูดยังงั่นกับผู้ใหญ่มันไม่ดีรู้มั้ย??-_-”
ผมเงยหน้าขึ้นมาสบถกับดวงเนตรสีฟ้าของ ‘เค้า’ อีกครั้ง
เด็กชายคนที่ช้วยผมไว้เมื่อเช้า…
“เอาเลย์ไป-_-นายไม่มีที่ไปรึไงหือ??”
ผมรับถุงเลย์มาอย่างว่าง่าย ไม่รู้ทำไม แต่ผมรู้สึกอบอุ่นจากส่วนลึกของใจผมเมื่ออยู่กับเค้าคนนี้…
…นี้หรอที่เค้าเรียกว่าเพื่อน….
“คงไม่มีจิงๆสิน่ะ-o-ฮือ~ ลำบากหน่อยละ~”
เค้าก้มตัวลงมานั่งข้างหน้าผมบนถนนพร้อมกับจับน้ำโค๊กกรอกปาก
อึกๆๆ
“….นายบ้านอยู่ไหนละ??”
ผมตัดสินใจถามเค้าขึ้น เค้าวางขวดโค๊กลงแล้วยักคิ้วให้ผมสองสามที
“อยู่แถวๆนี้แหละ-o-ถามทำไม??”
“….เปล่า-_-…”
ผมไม่เชื่อหรอกว่าเค้าไม่รู้จิงๆ เด็กชายข้างหน้าหัวเราะขับขันแล้วจึงก้มหน้ามามองผมอย่างสงสัย
“อยากมาอยู่กับฉันก็พูดมาสิ~”
“ฉันอยากอยู่กับนาย”
“แต่นายต้องทำงานบ้านนะ^_^”
ผมชะโงกทันที
“แล้วพ่อแม่นายละ??”
แต่เค้าก็หลุกขึ้นเสียแล้ว
“บ้านฉันฉันก็อยู่คนเดียวนะสิ…นายชื่ออะไร??”
ผมหลุกขึ้นตามเค้าไป…
“ฮิบาริ เคียวยะ”
สองปีต่อมา
“โลกิ!!=_=ตื่นได้แล้ว~!!”
ผมสะบัดผ้าคลุมออกจากโลกิอย่างแรง แต่เจ้าตัวขี้เซาก็ยังไม่ได้สะทกสะท้านอะไรเลย
“ตื่นสักทีเซ…”
“หุบปากนา=__=”
พรึบ
….
ภาพเมื่อตะกี้น่ากลัวชะมัด…O_O
โลกิที่ผมปรุกเท้าไหร่ก็ไม่ตื่น อยู่ดีๆก็หลุกขึ้นมาคว้าผ้าห่มไปจากมือผมแล้วตะโกนใส่หน้าผมอย่างเกรี้ยวกราด-_-;;…
เหมือนมัจุราชไม่มีผิด….
ผมเลยต้องเปลี่ยนเทคนิค…
ผมย่อตัวลงไปกระซิบข้างๆหูของเค้า
“โลกิครับ…วันนี้มาสอบคาบแรกเลยน่ะครับ…”
“หา?!!ว่าไงน่ะ?!!!O_O”
ได้ผลทันเห็นจริงๆ-.,-
โลกิที่เมื่อตะกี้ยังหลับเป็นตายอยู่ กลับหลุกพรวดขึ้นมาแล้วกระโดดออกจากเตียงทันที
ผมมองเข้าอย่างขับขัน^__^นี้แหละโลกิที่ผมรู้จัก…
ในขณะที่โลกิกำลังอายน้ำอยู่ ผมก็จัดการเก็บห้องของเค้าให้เรียบรอย
พรึบๆๆ
ผมเปิดหน้าต่างออกมาเพื่อที่จะได้เห็น ต้นซากูระขนาดใหญ่ข้างหน้าผมปดปังแสงอาทิตย์ที่ควรจะสว่างมาทางผม…
…ผมเกลียดแสงอาทิตย์…
เมื่อนึกถึงแสงอาทิตย์ ภาพและเหตุการ์ณเมื่อสองปีก่อนจึงลอยมาหาผมทันที
ทั้งที่ผมต้องสูญเสียพ่อแม่…
แต่ผมกลับไม่เสียใจเลย…
ผมเดินลงบันไดไปอย่างสบายใจแล้วจึงจัดการกินอาหารเช้าตัวเองก่อน
“โลกิ~ ขนมปังจะไหม้แล้วน่ะ-o-”
“อาๆๆๆO_Oเคียวยะ นายช้วยเป่าผมให้หน่อยสิ”
โลกิวิ่งลงมาหาแล้วจัดการยัดขนมปังทั้งชิ้นเข้าปากตัวเอง
เสื้อของเค้ายังไม่ใส่กระดุมเลย…
ผมระอาใจกับเค้าจิงๆ แต่ผมก็ยังเดินเข้าไปเป่าผมให้เค้าอยู่ดี
“นาย…ไม่สิ..เธอต้องติดกระดุมก่อนลงมาสิ-_-ฉันเป็นผู้ชายน่ะ เธอควรใส่เสื้อในด้วยรู้มั้ย-_-”
“หนวกหูนา-o-ผู้ชาย ผู้หญิงมันก็เหมือนกันหมดแหละ ฉันยังไม่มีหนองโพ ไม่ต้องใส่ก็ได้ แล้วอีกอย่าง…ฉันใส่ชุดนักเรียนชายอยู่น่ะ-_-”
ผมถอนหายใจอีกครั้ง
ใช้แล้ว เธอเป็นผู้หญิง
ตอนแรกผมก็ไม่เชื้อหูตัวเองเหมือนกัน และเมื่ออยู่กับเธอต่อไป…ผมก็เริ่มกลับมาคิดว่าเธอเป็นผู้ชายขึ้นทุกวัน…
“ผมนายเริ่มยาวแล้วน่ะ..”
โลกิย้อมผมตัวเองให้กลายเป็นสีทองอ่อนๆเมื่อปีที่แล้ว
ความจริงผมชอบผมทรงนี้มากกว่าเพราะอย่างน้อยมันก็ทำให้เธอดูเหมือนผู้หญิงมากขึ้น
ผมใช้นิ้วยกเส้นผมบางส่วนขึ่นมา ตอนนี้ผมเธอยาวถึงคางแล้ว
โลกิยังคงใส่ถุงท้าวต่อไป
ไม่นานนัก เราทั้งสองก็เริ่มไปโรงเรียนกัน
กริ้งๆๆ
ผมที่นั่งซ่อนท้ายเธออยู่หันไปโบกมือให้เพื่อนๆที่ต่างก็เดินทางไปโรงเรียนเหมือนกัน
ผมยิ้มรับฤดูใบไม้ผลิอีกครั้ง ต้นซากูระตามทางเดินนั่นบานสะพรั่งเสียจนผมยิ่มออก…
ความจริง…ผมไม่รู้ว่าผมยิ้มเรื่องอะไรกันแน่….
“หัวหน้าครับ!!อารุณสวัดครับ!!>o<”
รุยกับเรย์ที่ปั่นจักรยานตามมาข้างๆผมพูดขึ้นพร้อมกัน ก่อนจะหันมาหาผม
“หวัดดีเคียว^_^สบายดีน่ะ”
ผมยิ้มตอบก่อนจะหันไปมองโลกิ
เธอใส่หมวกแก๊บสีแดงปิดผมที่เริ่มยาวของเธอ แผ่นหลังของเธอยังขยับไปขยับมาตามแรงปั่น
“เคียวยะ=_=นายก็พูดเองเซ่ มาให้ฉันพูดให้ทำไม??”
“เอาเถอะนาหัวหน้า^_^ก็เคียวเค้าไม่ชอบพูดกับคนอื่นที่ไม่ใช้หัวหน้านี้นา~ เน๊อะ”
ผมพยักหน้าหงึกๆให้พวกเค้า
ไม่ใช้ว่าผมไม่อยากพูดหรอก แต่ผมไม่รู้จะพูดอะไรตังหาก
ไม่ว่าจะตอบว่า.. ‘หวัดดี’ หรือ ‘โย่วๆเป็นไง’
แต่โลกิก็รู้เสมอ…ว่าผมควรพูดอะไร....
“เออๆ เป็นไง?=_=”
“กรี๊ดๆๆๆ>o<ฮาจิบาระกับฮิบาริคุงมาแล้วๆๆ>o<”
ผมหันไปมองเสียงกรีดต้อนรับของผู้หญิงที่โลกิเรียกว่า ‘ชะนี’
ฮาจิยาระ โลกิกรอกตามองพวกเค้าแค่แวบเดียวก็หันไปบอกลารุยกับเรย์ที่อยู่อีกโรงเรียนหนึง
“แค่นี้ละ-o-ต้องไปแล้ว”
“ดูแลเคียวยะให้ดีๆละครับหัวหน้า>o<”
พวกเค้าดูไม่เหมือนลูกน้องในอดุมคติของผมเลย เหมือนเพื่อนสะด้วยซ้ำ…
แต่ถึงยังงั่น ผมก็จะตามรอยโลกิอยู่ดี^_^เพราะเค้าเป็นทุกๆอย่างของผมนี้นา
“เคียว เดียวฉันไปส่งนายหลังโรงเรียนน่ะ-__-^ฉันจะล่อพวกชะนีไปอีกทางก่อน โอเคน่ะ?”
“อืมม^_^ขอบใจ”
แล้วผมก็กระโดดลงมาท้ามกลางเสียงกรีดที่ดังสนั่น ชะนีพวกนั่นรีบวิ่งเข้ามาหาผมทันที
แต่ผมก็ฝึกมาจนชินแล้ว ผมรีบโกยของวิ่งเข้าประตูหลังโรงเรียนทันที
….ผมมาเจอโลกิอีกทีในห้องเรียนคาบที่สาม^_^….
ปัง!!
ประตูห้องเรียนเราถูกเปิดเมื่อเวลา9:33พอดีเปาะตามเคย โลกิที่ไม่เคยใส่ชุดนักเรียนถูกระเบียบเลยสักครั้ง ก็ยังคงไม่ถูกระเบียบตามเคย สีหน้าของเค้าบอกเลยว่าบุญไม่รับจิงๆ
ผมยิ้มให้เค้าแล้วจึงหันไปมองนอกหน้าต่างอย่างสบายใจ โลกิเองก็ถอนหายใจแล้วเดินมานั่งข้างๆผมตามเคย
อาจาร์ณทุกคนเอง ต่างก็กลัวโลกิ ด้วยท่าทีห้าวๆและนิสัยโหดๆของเธอ ทำให้พวกเค้าไม่เคยว่าอะไรเธอเลย
แล้วอีกอย่าง…เธอก็สอบได้ท๊อปของห้องจริงๆน่ะแหละ^___^
ผมชื่นชมเธอจิงๆ…
ผมอยากเป็นเหมือนเธอ…
ผมเชื่อว่า….เธอคือทุกๆอย่างของผมจริงๆ….
กริ้งๆๆๆๆๆ
เสียงกระดิ่งบอกเวลาเที่ยงเหมือนเคย เด็กหญิงหลายคนรีบวิ่งเข้ามาหาโลกิทันที และไม่นานเด็กผู้ชายบางคนก็เดินเข้ามาหาเธอ
“เฮ้ยโลกิ^___^วันนี้กินข้าวกับพวกเรามั้ย??”
แน่นอน ว่าพวกนี้เองก็หลงเสนห์โลกิเหมือนกัน
เธอเหมือนจะทำให้…ทั้งสองเพศชอบเธอได้
แต่ผมรู้ว่าถึงยังไงเธอก็ชอบผู้ชาย เพราะผมเคยถามเธอดู…
ตอนนี้…ผมเอาแขนมากอดคอโลกิไว้แนน พวกผู้ชายพวกนั่นเลยหัวเราะกันแล้วพูดว่า
“ล้อเล่นนาเคียว^_^รู้หรอกว่าแกต้องทำแบบนี้”
แต่ผมไม่ล้อเล่น
ผมชอบโลกิจริงๆ
ไม่ได้ชอบแบบแค่เพื่อน แต่ชอบแบบที่ผู้ชายจะชอบผู้หญิงตังหาก
แต่ถึงจะพูดยังไง ….โลกิก็คงไม่มีวันเข้าใจหรอก
“เออ-o-ปล่อยได้แล้วนาเคียว วันนี้มีอะไรกิน??”
เราทั้งสองเดินไปยังห้องประชุมใหญ่ ไม่มีใครได้ใช้งานมาหลายปีแล้ว จนพวกเราก็ยึดมาใช้เองในที่สุด
“เบนโตะกับโคกเกะนะ^__^ของโปรดฉันเลย”
“เออ-o-วันหลังนายหัดทำของที่ฉันชอบบ้างสิ-.,-”
“แต่นายก็เห็นกินหมดทุกครั้งนี้นา-o-ถึงจะบ่นเยอะไปหน่อยก็เถอะ”
พวกเราเดินมานั่งบนโซฟาแล้วจัดอาหารกินกัน โลกิเดินไปเปิดหน้าต่างให้ผมพร้อมกับลมเย็นๆที่เป่าผัดมา
ผมมีความสุขจัง^___^
ตี๊ดดด ๆๆ
เสียงโทรศัพของโลกิดังขึ้น ทำให้ผมหุบยิ้มทันที
….งานอีกแน่ๆ..
โลกิยกขึ้นรับสายแล้วเดินออกไปจากห้อง
ทิ้งให้ผมอยู่คนเดียว….
ผมเกลียดงานของโลกิ…
แม้ว่ามันจะมาแค่อาทิตย์ละครั้ง และโลกิก็มักจะปลอดภัยกลับมาทุกครั้ง
แต่มันทำให้โลกิไม่สบายใจ...
มันทำให้โลกิของผม…ไม่ใช้โลกิอีกต่อไป…
ผมมองข้าวกล่องตัวเองอย่างหงอยเหงาแล้วจึงค่อยๆเทลงไปนอกหน้าต่าง
ผมมองดูก้อนเมฆสีเทาบนท้องฟ้าเลื่อนลอยต่อไป…
ครีด
โลกิเดินเข้ามานั่งที่โซฟาอีกครั่งก่อนจะเริ่มกินข้าวของตัวเอง
“….งานอีกแล้วหรอ??....”
“……อืมม….”
“นานมั้ย??”
“นายกินเสร็จแล้วหรอ??”
นาน….นานมาก
โลกิไม่ตอบ…แปลว่านาน….
ไม่น่ะ…ผมไม่อยากอยู่คนเดียว….
“โลกิ…”
“วันนี้รุยจะมารับนายไปส่งบ้าน ฉันต้องไปทำงาน…”
“โลกิ….นายอย่าไปเลยได้มั้ย??”
ผมกระซิบอย่างแผ่วเบา น้ำเย็นๆเริ่มไหลอาบแก้มของผมจนผมเริ่มสั่นทึมไปทั้งตัว
แต่ถึงผมจะพูดยังไง…เค้าก็ต้องไปอยู่ดีสินะ…
ครีด
“ฉันขอโทษ…เคียวยะ”
“โลกิ!!O_O”
ผมหันไปมองโลกิ แต่ประตูก็ปิดไปเสียแล้ว
ไม่น่ะ ไม่น่ะ ไม่
หัวใจของผมส่งเสียงเหมือนจะแตกออกมา ผมรีบเปิดประตูแล้ววิ่งไปตามแผ่นหลังของโลกิที่ผมเห็นแว้วๆ
ซ่าๆๆๆๆ
ฝนตกหนัก
ผมมาถึงหน้าโรงเรียน ทันพอดีที่ได้เห็นหลังของโลกิวิ่งไปท้ามกลางสายฝน
ผมไม่คิดจะเอาอะไรปังตัวเอง หรืออาศัยไฟไดๆ ถ้ารถจะชนผม ก็ชนไปเลย
ถ้าผมจะตาย ก็ขอแค่ให้โลกิไปงานศพผม…
….โลกิ โลกิ โลกิ โลกิ
ในหัวผมมีแต่คำนี้ ผมวิ่งตามหลังนั่น ที่ดูเหมือนจะห่างผมไปเรื่อยๆ
ไม่น่ะ อย่าไป….
โลกิ…ไม่พูดอำลาผมเลยสักคำ…
ในที่สุด ผมก็ไล่ตามแผ่นหลังของเค้าไม่ทันจนได้…
ผมหยุดและทรุดตัวลงนั่งกลางถนน ตัวของผมเปียกโชกไปด้วยน้ำฝนและน้ำตา ผมปล่อยให้น้ำตาของผมไหลไปเรื่อยๆโดยไม่คิดว่าใครจะมามองผม…
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
เสียงเมสเสจเรียกข้าวของผมดังขึ้น แต่ผมก็ไม่ได้มีกะจิตกะใจจะดู
ผมยังคงนั่งอยู่ตรงนั่น…
ตรงที่ๆโลกิมารับผมอีกครั้งเมื่อสองปีก่อน…
เค้าได้ให้ทุกๆอย่างกับผม…
และตอนนี้….ผมก็สูญเสียทุกๆอย่างของผมไปแล้ว…..
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Nikki Talk
ฮิบาริเมื่อก่อนไม่เหมือนตอนนี้เลยใช้มั้ยละ??^___^แต่เอาเถอะ มันมีเหตุผล
ขอฝากไว้ในเมื่อของทุกคนด้วยน่ะค่า~>o<
ความคิดเห็น