คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #46 : 46
“อะไรันเป็นไปไม่ไ้” ัรพรริ้าวเทา้อมอไปยัภาพเหุาร์เบื้อหน้า้วยแววาที่เหม่อลอย มือทั้สอ้าสั่นระรินวบุมไม่ไ้ ร่าายสั่นสะท้านล้ายับะลมาาหลัม้า โีที่มีนายทหาร่วยเหลือไว้ไ้ทันท่วที
“มันเิอะไรึ้นันแน่” แววาอ้าวเทาสูเสียวามเป็นประายแห่วามเื่อมั่น เมื่อไม่ี่นาที่อนแววาอเายัเปี่ยมไป้วยวามล้าหา ิใที่ทะเยอทะยาน ทว่ายามนี้ทั้หมไ้สูสลายไปราวับสายลม
้าวเทาไ้เห็นเหุาร์ทั้หม่อนหน้านี้้วยสายาอนเอทั้หมทุอย่าราวับภาพิาที่ไม่มีทาลืมเลือนหายไป
อนที่ไป่ินนสนิทอเาถูสัหารอย่าปริศนา อนนั้นิใอเาเ็มไป้วยวามใ เสียใและโรธผสมเ้า้วยัน และเมื่อเห็นภาพออทหารนับหมื่นนายเสียีวิในเวลาเพียั่วพริบา
เหุาร์อไป่ินรวมไปถึารล่มสลายออทัพนับหมื่นใ้ระยะเวลาไม่เิน2นาทีเท่านั้น รวเร็วนหัวสมออเาประมวลผลไม่ทัน วามหวาลัวสุีไ้ประทุึ้นภายในิใอ้าวเทาัล่อนวามล้าที่มีอยู่ให้เลือนหายไป
ทหารอ้าวเทาทุนที่เห็นภาพเบื้อหน้า่า็รู้สึเเ่นเียวับ้าวเทา นึภาวนาในใโีเหลือเินที่ไม่ไ้ันอาสาไปเป็นแนวหน้า บานที่ีอหัวัวเอเมื่อไม่ี่นาที่อนโทษว่านเอไม่มีโอาสไ้ทำวามีวามอบ็รู้สึโล่ใอย่าบอไม่ถู แม้วามีวามอบในสนามรบะสำัทว่าพวเาล้วนหวแหนีวิอพวนยิ่ว่า
ทหารบานที่วัอ่อนระหว่าาอพวเาเ็มไป้วยน้ำสีเหลือ บานาเเ็มไป้วยสิ่ปิูลอนส่ลิ่นเหม็นละลุ้เป็นบริเวว้า
วัำลัใออทัพ่ำลีสุแ่า่อนหน้านี้ที่วัำลัใเทียมฟ้าหาล้าเผิเหล่าทวยเทพ ยามนี้เหล่าทหารไม่อยาเินเ้าไปในทุ่สัหาร พวเาอยาลับไปรบับพว้าถัหรือปีศา็ยัีว่าบัับให้้าวเท้าเ้าไปเบื้อหน้า ที่เปรียบัุมนรที่อยพราีวิอทุนที่ย่าเท้าเ้าไป
“ฝ่าบาทพวเราวรทำเ่นไร่อไป” เหล่าทหารนสนิท่ารออยำสั่ถัไปอัรพรริ
้าวเทาึ่มีสีหน้าีเผือทราบีว่า่อให้บุเ้าทุนย่อมเสียีวิอย่าเปล่าประโยน์ ไม่ทราบว่าฝ่ายร้ามใ้เวทย์มน์าถาอันใถึสัหารผู้นำนวนมาเ่นนี้ไ้อย่า่ายายราวับพลิฝ่ามือ ้าวเทาึำเนินารัสินใรั้สำั
“ถอยทัพออไป5ิโลเมรพวเราะไปั้่ายที่แห่นั้น” ้าวเทาสั่ถอยทัพ ในเมื่อไม่อาบุเ้าไปไ้ ารพัผ่อนอทหาร็ถือว่าสำั วัำลัใออทัพ่ำลอย่ารุนแร ้าวเทารู้สึว่าารถอยออไปั้หลัือวิธีเียวในอนนี้
“พวเราถอยทัพ” นายทหารนสนิทรีบะโนออำสั่อย่ารวเร็ว
นายทหารส่วนให่ระบายลมหายใออมา พวเารู้สึโล่อยิ่นัที่ัรพรริไม่ไ้สั่ให้บุ่อไป ทหารส่วนให่็เ่นันล้วน้อหลีหนีถอยห่าทุ่สัหารอันเหี้ยมโหนี้ พวเาไม่ล้าแม้แ่ะเ้าไปเ็บาศพอสหาย ศพอท่านไป่ินนอนอย่าอนาถาลาสนามรบไร้ผู้นเหลียวแล
อทัพอ้าวเทาถอยร่นออไปอี5ิโลเมร ั้่ายัเรียมอาหารทำารพัผ่อน ทว่าในใอทุนไม่ไ้ลายวามัวลไปแม้แ่นิเียว ภาพารสัหารโหเมื่อเ้าสร้าบาแผลในิใอทุนึ้น
้าวเทาหลับพัผ่อนอย่ารวเร็ว ิใอเาแบรับวามันนยาที่ะอธิบาย นเาหลับใหลเ้าสู่ห้วนิทรา
พระราวัหลว อบัาาร
ะมนรีวามมั่นไม่ไ้าไปไหนยันั่ประุมหารือเี่ยวับารทำสราม ารทำสรามยุใหม่นั้น ผู้บัาารสบายว่ามาพวเาไม่้อไปาแาฝน นอนท่ามลาินทราย ภายในพระราวัเ็มไป้วยสิ่ออำนวยวามสะวมามาย และารมีอยู่อไฟฟ้า็ทำให้ะมนรีวามมั่นสามารถประุมหารือันอนลาืนไ้
“ามรายานอแนวหน้า อทัพอศัรูาาร์ว่าน่าะเป็นออ์ายให่ พวเาถอยร่นไป้าหลั5ิโลเมรัั้่ายทหารึ้นมา” พันเอหม่าุนรัมนรีลาโหมถือเอสารที่รายานมาาแนวหน้า
“ูท่าทีแล้วพวเาหลีเลี่ยารปะทะึ่หน้า ถอยร่นไปไลถึ5ิโลเมร อ์ายให่นนี้นับว่ามีสิปัาไม่บุเ้ามาายอย่าเสียเปล่า” พลรีหลี่เฟิหยาล่าว
“ฝ่าบาทาารประเมินแล้วฝ่ายศัรูยัหลเหลือทหารำนวนมา8-9หมื่นน พวเราวรัารอย่าไร่อไป” พลเอัวหลินายรัมนรีถามวามเห็นอัรพรริ
“้าไม่อยาสัหารพวเามาเินไปนั” ้าวหลิินแสวามมีเมาธรรมออมา
ะอย่าไร็ามทหารอีฝ่าย็ือประานอัรวรริ ้าวหลิินไม่้อารให้เิารนอเลือมาเินไป หามีผู้เสียีวิำนวนมาะส่ผลระทบ่อราานอัรวรริ ้าโวไม่ไ้มีประารมามาย หาหลีเลี่ยไ้้าวหลิิน็ไม่อยาสัหารผู้นำนวนมาให้หมสิ้น ในยามนี้ประารือทรัพยารที่สำัอัรวรริ
“แ่้าปล่อยพวเาเอาไว้ไม่ไ้ ท่านผู้บัาารท่านมีวามเห็นว่าะัาร่อไปอย่าไร” ้าวหลิินหันไปถามพลรีหลี่เฟิหยา
“ฝ่าบาท้าิว่าอนนี้วัำลัใอพวเา่ำล อเพียพวเราเ้าโมียาม่ำืนอทัพนี้็สามารถแทัพไ้โย่าย” พลรีหลี่เฟิหยาแสวามเห็นอเาออมา
“เ่นนั้น็ทำามที่ท่านผู้บัาารเสนอึ้นมาเถอะ” ้าวหลิินอนุมัิแผนาร
แนวหน้าสนามรบ บัเอร์บัาาร
“ท่านผู้บัับาร มีำสั่ลมาาะมนรีวามมั่นรับ” พลสื่อสารล่าว
“เบื้อบนว่าอย่าไรบ้า” ผู้บัับารถาม
“มีำสั่ให้โมี้วยปืนให่ ทำลายอทัพศัรูให้แพ่ายลับไป อนุาให้ทำารโมีทันที” พลสื่อสารอบ
“้าทราบแล้ว สั่ารลไปให้ปืนให่เรียมพร้อม”
ใน่วบ่ายหลัาารถอยร่นอ้าวเทา แนวหน้าไ้มีารบันทึพิัระยะทา่ายทหารไว้เรียบร้อยแล้ว
“มีำสั่ให้เรียมพร้อม”
“รับทราบ”
พลปืนให่รีบวิ่ไปยั ปืนให่ เอ็ม105 ฮาวอิเอร์ำนวนห้าระบอ เล็ไปยัทิศทาอฝ่ายศัรู
“ระบุพิั ปรับอศาารยิเรียบร้อย”
ปืนให่ เอ็ม105 ฮาวอิเอร์ มีระยะทำารไลถึ11ิโลเมร เพียพอ่อารยิรั้นี้อย่าแน่นอน
“ท่านผู้บัับาร ปืนให่อพวเราเรียมารเรียบร้อยแล้ว” พลสื่อสารล่าว
“ออำสั่ให้ใ้ระสุนปืนให่50นั อนุาให้ยิไ้”
“รับทราบ” พลสื่อสารอบ
“นี่อบัาารอนุาให้ทำารยิ อย้ำอนุาให้ทำารยิ” เสียวิทยุสื่อสารัึ้น
“ู้ม” เสียระเบิอปืนให่ัึ้น เสียระเบิรั้นี้ัยิ่ว่าปืนลนเทียบไม่ิ เพียพอให้ผู้นหูาไปหลายวัน
ที่่ายทหารอ้าวเทาพลทหารที่เหน็เหนื่อยาารสู้รบ ่าหลับใหลไป้วยวามเหน็เหนื่อย ทว่า็มีเสียระเบิปานอสนีบาฟาใส่ัึ้นใน่ายทหาร
“ู้ม” เปลวไฟสีส้มุประายไปทั่วทั้่าย ระยะ10เมรรอบุที่ปืนให่ยิใส่เิแรระเบินทำให้ทหารำนวนมาที่นอนอยู่ เละละเอียลายเป็นเนื้อสับทันที แรอัอาาศาารระเบิระแทเ้าใส่ทหารที่หลับอยู่ไ้รับอาารบาเ็บสาหัสนเลือไหลออาทวารทั้7 สะเ็ระเบิไ้พุ่เ้าปัไปามร่าายทหารร่าีวิผู้นไปเป็นำนวนมา
“ู้ม ู้ม” ห่าระสุนปืนให่เ้าสู่ใลา่ายทหารเป็นระยะ สร้าเปลวไฟลุไหม้ลามไปทั่วทั้่าย เปลวไฟ่อยๆลืนินร่าายทหารหลายน
“่วย้วย ่วย้า้วย” ทหารแนาาร้อโอรว้วยวามเ็บปว บานลำัวาหายไป เลือสีแไหลนอไปทั่วพื้น เปลวไฟสีส้มุให้ทั่วทั้่ายทหารสว่าราวับลาวัน
ทหารวิ่ันอย่าวุ่นวายและสับสนเิวามุลมุนึ้นใน่ายทหาร ผู้นที่ยัรอีวิมอไปยัรอบายนเอที่เปรียบเหมือนั่นร พวเาบัเิวามลัวึ้นในิใบานเริ่มสละอาวุธและเริ่มหาทาหลบหนีออไป
ภาพารหลบหนีในเิึ้นในิใอทุน ราวับไฟลามทุ่อย่ารวเร็ว ทหารที่ยัรอีวิอยู่พยายามหนีายอย่าสุีวิ พวเาเหยียบสหายร่วมรบอนะเียะายหาทาหลบหนีสุีีวิ พวเามอไม่เห็นว่าศัรูโมีาที่ใ ทว่าทุน่าล่วรู้โยสัาาว่าหายัยืนหยัอยู่ใน่ายทหารพวเาะลายเป็นศพรายถัไป
“พวเ้าะหลบหนีไปไหนัน” ้าวเทาที่ื่นึ้นมาเพราะเสียระเบิะโนหยุห้ามทุน รอบายอเาแปรเปลี่ยนไปเป็นทะเลเพลิ มีผู้นบาเ็บล้มายำนวนมา พื้นินแานไป้วยเลือ เศษอวัยวะระัระายเ็มพื้นไปหมไม่รู้ว่าเป็นอใร มีทหารร้ออวาม่วยเหลือแ่็ไร้ารอบสนออย่าไร้ไมรี
“ฝ่าบาทหลบหนีเถอะพวเราพ่ายแพ้แล้ว” นายทหารนสนิทล่าวเือน้าวเทาให้รีบหลบหนี
“ไม่ไ้้าะพ่ายแพ้เ่นนี้ไม่ไ้เ็า และ้าในานะอ์ัรพรริะทอทิ้ทหารเหล่านี้ไม่ไ้” ้าวเทาล่าวออมา
วาาประโยนี้สร้าวัำลัใให้ับทหารนสนิทหลายน ทว่าเมื่อพวเาไ้ยินเสียระเบิัึ้น็ลบวามล้าหานมิหลุม พวเาไม่สนใ้าวเทาอี่อไป พวเาเริ่มหาทาหนีให้ับนเอแล้ว
“พวเ้าทำไมัน” ้าวเทามอไปยัภาพเบื้อหน้าอย่าไม่เ้าใ ทหารนสนิทที่ร่วมรบับเามาหลายสมรภูมิเหุใึทอทิ้เาและเริ่มหลบหนีไปเ่นนี้ ปล่อยให้้าวเทายืนนเียวอย่าเหม่อลอย
“้าผิรไหนันฟ้าถึลโทษ้าเ่นนี้” ้าวเทาะโนร่ำร้อึ้นบนท้อฟ้า้วยน้ำา ราวับฟ้าเห็นใ่อำพูอเาึไ้ส่ระสุนปืนให่ลูหนึ่ ลบนุที่เายืนอยู่
“ู้ม”
ความคิดเห็น