คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : คู่ป่วนกวนรัก ตอนที่4
“จุนซู /จุนจัง” ยูชอนและยูฮวานตรงดิ่งไปหาร่างบางพร้อมทั้งช่วยกันเอาโต๊ะเก้าอี้ออกจากร่างที่นอนสลบอยู่
“จุนซู!!!!!” เสียงของคนเป็นเพื่อนเรียกร้องอย่างตกใจรีบลุกจากเก้าอี้ทั้งที่ขายังเจ็บอยู่
ทำให้ร่างเล็กล้มลงไปกองที่พื้นอีกรอบ
“โอ้ย!!!” ทงเฮที่ล้มลงไปตอนนี้กำมือของตัวเองแน่นทั้งๆที่เพื่อนคนนี้เคยช่วยเค้าแท้ๆ
แต่เค้าที่อยู่ในเหตุการณ์ตลอดกลับช่วยอะไรเพื่อนไม่ได้เลย
“ใจเย็นทงเฮ” ชางมินที่ประคองร่างบางให้ลุกขึ้นมานั่งบนเก้าอี้อีกครั้ง
“แต่จุน..”
“แต่นายเจ็บอยู่นะขานายจะแย่นะ”
“.......”
“นายนั่งอยู่นี่แหละเดี๋ยวฉันไปช่วยก่อนนะ”
ชางมินวิ่งไปช่วยเอาเก้าอี้ออกจากร่างเล็กอีกที เมื่อเก้าอี้ทั้งหมดถูกยกออกจากร่างบาง ภาพที่เห็นคือร่างเล็กนอนตะแคงชุดฟอมร์นักเรียนตอนนี้มีแต่ฝุ่นเปื้อนเต็มไปหมด
ยูชอนอุ้มร่างบางไว้ในอ้อมอกยายาวเตรียมสาวเท้าเดินออกจากที่แห่งนี้ หากไม่มีเด็กบ้าที่ยืนขว้างอยู่
“หลบ” คำพูดสั้นๆที่ดังขึ้นในตอนนี้ที่พูดออกมา
“กูไม่หลบ มึงเอาจุนจังกูมานะ” ยูฮวานไม่พูดเปล่าพร้อมดึงร่างเล็กกลับมาต่มันไม่เป็นผลเพราะยูชอนกอดจุนซูแน่นไม่ยอมปล่อย
“บอกให้หลบไง!!!!!!!!” ยูชอนตวาดออกมาเสียงดัง
“ก็บอกไม่หลบไง บอกให้เอาจุนจังมานี่”
ตอนนี้ร่างเล็กที่หลบสนิทถูกชายหนุ่มสองคนยื้อแย่งกันไปมา ราวกับเป็นสิ่งของทงเฮที่เหตุเหตุการณ์แบบนี้มันทนดุไม่ได้จริงๆ
ทนดูคนเป็นเพื่อนโดนแบบนี้ไม่ได้จริงๆ ร่างเล็กลุกขึ้นเดินเข้าไปหาสองคนนั้น
ด้วยความโกธรจัดทำให้ขาที่เจ็บอยู่นั้นหมดไปเสียกหมด
“พวกนายทั้งคู่นั่นแหละที่ทำให้จุนซูเป็นแบบนี้
ทุกอย่างเป็นแบบนี้เพราะพวกนาย เอาจุนซูมานี่” ทงเฮย่อตัวนั่งย่องๆเป็นการบอกเป็นนัยๆว่าให้ยูชอนพาจุนซูขึ้นหลัง.
“แต่....” ยูฮวานที่จะเอยปาดพูดแต่ก้โดนขัดซะงั้น
“เอาจุนซูมาเร็วๆ” ยูชอนจับจุนซูขึ้นหลังทงเฮอย่างว่าง่ายให้ทงเฮพาไปยังดีกว่า
ให้เค้าพาไปเพราะไอ้เด็กพาตรงหน้าคงไม่ยอมแน่
“จุนซูนายต้องไม่เป็นไรนะ” ทงเฮกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปห้องพยาบาล
ไม่นานนักทงเฮทงก็ถถึงหน้าห้องพยาบาล ตอนนี้หน้าทงเฮขาวซี้ดตอนนี้อาการที่ขามันเริ่มกลับมาอีกแล้วทงเฮล้มลงที่หน้าห้องพยาบาล ขาเล็กพยายามที่จะประคองร่างตัวเอให้ลุกขึ้นแต่2ขานี้มันอ่อนแอเหลือเกิน ตอนนี้นอกจากขาที่ไม่สามารถลุกขึ้นได้แล้วดวงตาคู่นี้มันคอยจะปิดลงให้ได้อีก ตอนนี้ไม่ไหวแล้วไม่ไหวแล้วจริงๆ
‘ขอพักสักแปปนึ่งเถอะนะแค่แปปนึงก็ยังดี จุนซูฉันขอโทษนะตอนนี้ฉันไม่ไหวแล้วจริงๆขอพักแค่แปปเดียวแปปเดียวจริงๆ’
ดวงตาคู่น้อยได้หลับลงสนิท ภาพที่เห็นตอนนี้คือเด็กชายหน้าหวานสองคนกำลังนอนสลบอยู่ที่พื้นหญ้าสีเขียวหน้าห้องพยาบาล
“อุ้ยตาย!!! คุณหมอดูนี่สิค่ะมีเด็กนักเรียนสองคนมาสลบอยู่หน้าห้องพยาบาลค่ะ” พยาบาลสาวน้อยตะโกนเรียกคนเป็นหมอให้ออกมาดู
“นี่มันอะไรกันเนี่ย เร็วๆรีบพาเข้าไปข้างในกัน” พยาบาลรีบวิ่งเอามาช่วยประคองเด็กหนุ่มสองคนเข้าไปในห้องพยาบาล
-------------------------------------------------------------------------------------------
“ไอ้คยูฮยอน!!!!!!!!! ทงเฮเจ็บขาไม่ใช่หรอว่ะ” เสียงชางมินหลุดเข้ามาในโซนประสาทของคยูฮยอนทำให้ต้องวางหนังสือเรียนลงพร้อมให้ไปคุยกะเป็นสนิท
“เออ แล้ว?”
“เอ้า!!!!! ทงเฮหายไปจนหมดคาบเช้าและนะนี่ก็จะเข้าคาบบ่ายแล้ว”
“แล้ว?”
“ฟวยยยยยยยยย มึงโง่หรือมึงโง่หรือมึงโง่หรือมึงโง่ว่ะ”
“สรุปแล้วกูก็ต้องโง่อยู่ดี มึงไม่มีข้ออื่นให้กูเลือกเลย มีแต่โง่กะโง่ มึงก็บีบให้กูเลือกโง่อยู่แล้วหนิ”
“ทงเฮเค้าเป้นอะไรหรือเปล่า ที่หายไปนานขนาดนี้ มึงไม่คิดจะไปหาทงเฮบ้างหรอ”
“ไอ้ตี้ยอาจจะดูแลเพื่อนอยู่ก็ได้”
“แต่ข้าวปลาไม่กินเนี่ยนะ”
“กูจะไปรู้ไหมเนี่ย”
“มึงก็น่าจะไปดูหน่อยนะ”
“เอออออ กูไปก้ได้ไม่ไปมึงก็บ่น” คยูฮยอนวางหนังสือลงอย่างแรงใจก็ไม่อยากไปหรอกแต่เพราะว่าเพื่อนตัวแสบเอาแต่พูดย้ำๆจนต้องไปจนได้
ขายาวรีบเดินหาร่างบาง แต่โรงเรียนนี้มันใหญ่เกินที่จะเดินได้หมด ที่ดิน150ไร่ ไม่ใช่เล็กๆตัวเค้าจะหาเจอได้ยังไง
“คยฮยอน!” เสียงขอใครอีกคนทำให้ร่างสูงต้องหันไป
“อ้าว ฮยองเองหรอ” คยูฮยอนพูดเมื่อเห็นหน้าตาของคนเรียกชื่อเค้าชัดเจน
“อื้ม ไม่เรียนหรอไง” ยูชอนถามขึ้น
“ผมอ่ะลูกเจ้าของโรงเรียนไม่เรียนคงไม่มีใครกล้าทำอะไรหรอก แล้วฮยองล่ะไม่เรียนหรอไงเป็นถึงประธานนักเรียนไม่เรียนได้หรอ”
“ฉันน่ะเรียนเก่งที่1ของโรงงเรียนนะไม่เรียนสักคาบคงไม่โง่ลงหรอก นายก็จะเป็นประธานรุ่นต่อไปนะมาว่าแต่ฉันเนี่ย”
“OK OK ไม่ถียงกะฮยองและเบื่อ”
“แล้วนี่จะไปไหนล่ะ “
“หา ไอ้เตี้.... หาทงเฮ น่ะ ผมเห็นเค้าหายไปนานแล้ว”
“ลองไปดูห้องพยาบาลยังล่ะ “
“เออ ลืมคิดไป”
“จะไปด้วยกันไหมล่ะ ฉันจะไปดูจุนซูพอดี”
“ฮันแน่!!!!!!!!!! ชอบเพื่อนผมหรอไงกัน”
คยูฮยอนออกปากแซวรุ่นพี่
“อะ.....อะไร ใครชอบกัน อย่ามามั่ว”
คยูฮยอนจ้องหน้ายูชอนแถมยังยื่นหน้าไปใกล้ๆอีกด้วยซ้ำ
“จริ๊งอ่ะ”
“จ.............จริงดิ ออกไปเลยไป” ยูชอนผละหน้าคยูฮยอนให้ออกห่างๆๆ
“จะหน้าแดงเพื่อ?”
“จะไปไหมไม่ไปก็ อยู่นี่และ” พูดเสร็จยูชอนรีบเดินหนีคยูฮยอนโดยทันที
ห้องพยาบาล
คยูฮยอนก้าวเท้าข้าไปในห้องพยาบาลโดยมียูชอนเดินตามไปติดๆ
ทันทีที่คุณหมอใหญ่เห็นคยูฮยอนก็รีบลุกขึ้นโค้งให้คยูฮยอน
“วันนี้คุณหนูเป็นอะไรมาครับ” คยูฮยอนโค้งกลับให้ชายวัยกลางคน
“ไม่ได้เป็นอะไรเลยครับแค่มาหาเพื่อน”
“เพื่อน? ใช่คนที่เป็นลมหน้าห้องพยาบาลหรือเปล่าครับ”
“เป็นลม?”
“ก็ช่วงสายของวันนี้มีเด็กหนุ่มสองคนมาเป็นลมอยู่หน้าห้องพยาบาลน่ะครับ”
“พาผมไปดูเธอหน่อย”
“ได้ตามมาสิครับ” ชายวัยกลางคนเดินนำ2หนุ่มไปห้องคนไข้
“จุนซู!/ทงเฮ!” ทั้งสองคนอุทานออกมาอย่างพร้องเพียงกันแต่ต่างกันที่คนล่ะชื่อ
“คนเตียงนั้นชื่อจุนซูโดนอะไรกระแทกมาก็ไม่ร็ร่างกายมีอาการเขียวช้ำ คือตอนนี้กระดูกซี่โครงเคลือนนะครับ โชคช่วยที่ไม่โดนชุดสำคัญอะไรมากมาย ถ้าโดนหัวน่ะผมว่าตายแน่ ตอนนี้ผมดามช่วงอกไว้ให้อยู่คือร่างกายจะอ่อนแอมากช่วงนี้ ต้องแจ้งเลยนะว่าอย่าให้บริเวณอกขยับมากนะครับ มันจะขยับมากๆตอนเวลาเปลี่ยนเสื้อผ้า
ต้องช่วยเค้าเปลี่ยนนะครับ” ยูชอนได้แต่พยักหน้ารับคำหมอเบาๆ
“ส่วนคนที่นอนเตียงนี้ชื่อทงเฮ คือหมอน่ะบอกตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วว่าอย่าให้เค้าขยับขามากเพราะว่าขาเค้าจะอักเสพแต่นี่เค้าดักแบกอีกคนมาด้วยยิ่งแล้วใหญ่เลย ขายังรับน้ำหนักตัวเองยังไม่ค่อยจะได้เลย แล้วนี่ดันแบกอีกคนมาอีกขาเค้าอักเสพมากน่ะ
ครับ ตอนนี้ห้ามให้คุณทงเฮเดินเลยนะครับเพราะขาเค้าถ้าขยับอีกก็จะอักเสพมากขึ้นนะครับ”
“ขอบคุณมากน่ะครับ” คยูฮยอนพูดพร้อมโค้งให้คุณหมอแล้วยูชอนก็โค้งตาม
“นี่มันเรื่องดราม่าอะไรของกูว่ะเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย แม่เอากูตายแน่”
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนนี้ยังไม่มีอะไรมากมายนะค่ะ
ก็ดำเนินเรื่องแบบชิวๆล่ะกันเนอะ
เม้นครบ5คอมเม้นจะมาอัฟให้นะค่ะ
ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น