คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : คู่ป่วนกวนรัก ตอนที่3
ณ ห้องพยาบาล
“คุณหมอฮะเค้าเป็นยังไงบ้างหรอฮะ” คนตัวเล็กที่นั่งอยู่รีบถามขึ้นเมื่อเห็นคุณหมอเดินออกมาจากห้อง
“นักเรียนเค้าไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ ข้อเท้าแพลงน่ะครับ
คือเค้าไปกระแทกไรมาหรอครับมันน่าจะแรงน่าดูเลย
แต่ว่าไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ แต่หมอแนะนำว่าอย่าให้นักเรียนเดินมากนะครับ
ถ้าอักเสพมาจะแย่ งั้นหมอไปจัดยาก่อนนะครับ”
จุนซูพยักหน้ารับเบาๆก่อนที่จะเดินเข้าไปหาอีกคนในห้องพยาบาล
“เป็นไงบ้างเจ็บมากไหม” จุนซูถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เจ็บอะไรมากมายหรอกฮะแค่ปวดๆนิดหน่อยน่ะฮะ”
“แล้วนายรู้ไหมว่าคนที่นายทะเลาะด้วยเป็นใคร”
“คยูฮยอนไง” ร่างเล็กตอบปัดๆๆไป
“รู้ไหมว่าค้าเป็นลูกใคร” สิ้นคำถาม ไม่ใช่รู้จักเลยล่ะ ทงเฮนี่รู้สึกรู้ดีรู้ในสิ่งที่หลายคนไม่รู้ซะอีก
“เค้าเป็นลูกใครไม่รู้หรอกแต่ที่อยากรู้คือนายชื่ออะไร”
“ อ่อ ผมชื่อจุนซูนะฮะ แล้ว?”
“ทงเฮฮะ ชื่อทงเฮ แล้ว?”
ทงหันหันไปมองอีกร่างที่ยืนฟังเค้าสองคนคุยกันอยู่หน้าประตู ทำให้ร่างเล็กอีกคนต้องหันตามไปดู
“ยูชอนประธานนักเรียนของโรงเรียนนี้ แล้วเป็นเด็กใหม่ใช่ไหม?”
“ฮะ” ทงเฮ ตอบเรียบๆ
“แล้วนายอยู่ห้องไหนล่ะ” ยูชอนถามขึ้น
“คุณน้า เห้ย ผอ. บอกว่าผมอยู่ห้อง 2A”
“อะไรนะ!!!” จุนซูตะโดกนออกมาเสียงดัง
“ทำไมหรอ” เอียงคอถาม
“ห้องเดียวกันเลย เย้!!!! ต่อไปนี้เรามาเป็นเพื่อนรักกันนะ” จุนซูกอดอีกคนที่อยู่บนเตียงแล้วหันมาพูดกับเพื่อนว่า “ทงเฮพักผ่อนไปก่อนนะ เราเข้าเรียนก่อนเดี๋ยวมาหา”
“ไม่เอาหรอกเราอยากไปเรียน”
“แต่ขานายยังเจ็บอยู่นะ หมอไม่ให้เดินเยอะด้วย”
“ไม่เป็นไรมากหรอก ให้ไปเรียนเหอะนะ” จุนซุมองเพื่อนอีกคนแล้วพยักหน้าเป็นการตกลง
จุนซุประคองร่างเพื่อนของตัวเองที่กำลังลงมาจากเตียงแต่ตัวเอียงกับเสียหลัก
จะล้มแต่โชคยังดีที่มีร่างสูงอีกคนมาช่วยดอบร่างท้งสองไว้ทัน
“ตัวเองก็ตัวเล็กนิดเดียวยังอยากจะไปช่วยเพื่อนอีกหลบไป” พูดเสร็จยุชอนก้นั่งย่องๆ
“ขึ้นหลังมาเดี๋ยวจะไปส่ง” ใจจริงก็ไม่ได้อยากไปส่งทงเฮมากเท่าไหร่หรอกแต่เพราะว่าเค้าอยูห้องเดียวกับ
จุนซูหรอกเลยอยากที่จะไปส่ง
“นายไปเอายาสิ รีบๆไป” ยูชอนหันไปบอกอีกร่างที่ยืนพองแก้มองการกระทำของสองคนอยู่
ห้อง2A
“มึงเป็นอะไรของมึงว่ะ หงุดหงิดอะไรของมึง เมื่อคืนก็เล่นเกมชนะกูหนิหว่า” ชางมินถามขึ้นเมื่อเห็นท่าทางของเพื่อนที่ตอนนี้หูแดงจัด เดาไม่ยากตอนนี้เพื่อนเค้ากำลังโมโหใครมาเป็นแน่
“มึงก็รู้ว่า ไอ้ขาสั้นมันมาอยู่บ้านกู “
“ขาสั้น? ขาสั้นไหยมึงว่ะ “ ชางมินงงกับคำพูดของเพื่อนคนนี้จริงๆ
“อ่อ ทงเฮใช่มะ” ชางมินพูดทันทีที่นึกออก
“ก็ใช่อ่ะดิ แม่งงงงง!!”
“ไม่ได้เห็นทงเฮมานานแล้วนะเนี่ย อยากเห็นจังอยากรู้จะน่ารักเหมือนเดิมไหม”
“น่ารักบ้าอะไร หน้าผีอะดิไม่ว่า”
“ เออ ทงเฮได้อยู่โรงเรียนเดียวกันกบเรามะ”
“อยู่ดิจะเหลือมะ มึงนี่ม่น่าถาม เพื่อนแม่กูเค้าฝากลูก ไว้กับเจ้าของโรงเรียนชื่อดังที่สุดในเกาหลี แล้วเค้าจะให้เค้าไปเรียนโรงเรียนวัดที่ไหนว่ะ”
“เออ มึงพูดมีเหตุผล แล้วทงเฮอยู่ห้องไหน 2C 2D มั้ง”
“เห้ยยยยยยยยยยยยย ประธานนักเรียนมา”
มีเสียงของเด็กคนนึงที่วิ่งน่าตาตื่นมาจากข้างนอก ทำให้นักเรียนที่กำลังเล่นกันอยู่ต้องกลับเข้าที่นั่งเรียบร้อยอย่างรวดเร็ว ภายในไม่ช้าประธานนักเรียนก้เดินเข้ามาในห้อง2A ยูชอนวางร่างบางลง โดยมีจุนซูช่วงประคองอีกร่างเอาไว้
“วันนี้เรามีเพื่อนใหม่ ทงเฮจะมาอยู่ห้องนี้มีที่ตรงไหนว่างบาง” ยูชอนถามขึ้นก็ไม่มีเสียงตอบใดๆ
“อุ้ยยยยยย มีหน้าสวย เห้ย ไม่ใช่หนุ่มน่ารักมาอยู่ในห้องเราอีกคนแล้วว่ะ” ชายนั่งหลังคนนึ่งแซวขึ้น
“กิ้ววววว!!!!!!!!!!!” เสียงคนในห้องโหร้องเป็นการใหญ่
“งั้นห้องเราก็มีคนสวย เห้ย ไม่ใช่ คนน่ารักไว้เฉยชมตั้งสองคนสิ 55555”
เพื่อนทั้งห้องโหร้องกันเสียงดัง จุนซูที่ประคองทงเฮไว้ตอนนี้ได้ไปหลบหลังทงเฮซะแล้ว
จุนซูไม่ชอบให้คนมาแซว แบบนี้มันน่าอายมากจริงๆ ร่างเล็กแทบซุกไปกับร่างของทงเฮ
“พอได้แล้ว หัวหน้าห้องที่ตรงไหนว่างบ้าง” ยูชอนหันไปถามคยูฮยอนที่มัวแต่หัวออกไปทางนอกหน้าต่าง
“หาเองสิ มีขาก็หาเองมีตาก็มองเอง” คยูฮยอนพูดไปโดยไม่มองหน้าทงเฮด้วยซ้ำ
“เหอะ เป็นหัวหน้าความรับผิดชอบก็ไม่มี ทำตัวแบบนี้จะเป็นหัวหน้าที่ดีได้ไง
ว่าฉันไม่มีตาแล้วตัวเองมีตาหรอไม่แหกตาดูว่าขาฉันเจ็บ”
คำพูดของทงเฮตอนนี้ทำให้ทุกคนในห้องเงียบสนิท
ไม่เคยมีใครในโรงเรียนนี้นอกจากชางมินกะยูชอนที่กล้าด่าคยูฮยอนแต่คนนี้เป็นใครกันที่สามารถด่าลูกผอ.ได้
“ปัง!!!!!!!!!!!!!!”
คยูฮยอนทุบโต๊ะเสียงดังสนั่น
“มันยังไม่เจ็บนะ” คยูฮยอนพูดขึ้นมาอีกครั้ง
“ใช่มันยังไม่จบจะต่อไหมล่ะ” ตอนนี้ทงเฮจะพุ่งไปหาคยูฮยอนแต่มีร่างบางของจุนซุกอดไว้แน่น
“ที่ตรงนี้ว่าง” ชางมินพูดทำลายความเงียบสนิท
“มานั่งตรงนี้ได้ยังไม่มีใครนั่ง” พอพูดจบยูชอนก็ประคองทงเฮไปนั่งข้างๆชางมิน จุนซูคนตัวเล็กก็เดินไปหาทงเฮแล้วยิ้มบางๆให้
“ทงเฮเรานั่งตรงนั้นนะ” จุนซูชี้โต๊ะที่ห่างกันไปไม่มากกันกันประมาณ3-4ตัว
“ถ้าจะไปไหนก็เรียกได้นะ” ทงเฮพยักเบาๆจุนซูเลยกลับไปนั่งที่ของตัวอง
“ขอบคุณนะฮะพี่ยูชอน”
ยูชอนพยักเบาๆให้ทงเฮก่อนจะเดินออกไปแต่เดินยังไม่ถึงไหนก็ต้องหยุดที่โต๊ะของตัวเล็ก
“จุนจังงงงงง ติวภาษาญี่ปุ่นให้หน่อยสินะ” เสียงชายคนนึ่งออดอ้อนคนตัวเล็ก
“หื้ม ยูฮวานไม่เข้าใจตรงไหนหรอ ถามได้เลยเดี๋ยวเราช่วย”
“ไม่เข้าใจตรงที่ ทำไมจุนจังน่ารักจัง” พอจบประโยคจุนซูก็ได้แต่เขินน่าแดง
“บ้า หรอยูฮวาน พูดอะไรใครน่ารัก”
“ก็จุนจังไง” ยูชอนที่ดูบทรักแสนน้ำเน่าอยู่นานก็ทนไม่ได้เลยหลุดปากออกมา
“เอาเวลามาทำเรื่องปัญญาอ่อนแบบนี้ ไปอ่านหนังสือดีกว่านะ”
แน่นอนว่าคำพูดมันบาดแทงใจยูฮวานจังๆ
“ว่างหรอครับคุณประธาน ถึงเอาเวลามา เ สื อ ก เห้ย! ไม่ใช่มายุ่งเรื่องของคนอื่น”
“ไม่ได้ว่างหรอก แต่เห็นอะไรแบบนี้ไม่ได้อยากจะได้กันก็นอกโรงเรียนนะครับ โรงเรียนนี้น่ะระดับ1ของเกาหลี”
“ทำไมพูดแบบนี้หล่ะฮะ ผมกะยูฮวานแต่จะติวกันนะ”
“นายไม่ทันมันหรอกมันน่ะ เจ้าชู้จะตาย”
“แต่ผมกะยูฮวานเป็นเพื่อนกันนะ”
“ตอนนี้เพื่อนแต่ต่อไปอาจจะเป็นมากกว่านั้นนะ ผมชอบจุนจังนะ
แต่ต่อไปนี้ผมจะไม่เจ้าชูแล้ว ผมจะหยุดที่จุนจัง
ตอนนี้จุนจังไม่ต้องรับรักผมหรอกนะ ผมจะจีบจุนจังจนกว่าจุนจังจะรักผมเอง”
คำพูดของยูฮวานทำให้ยูชอนรู้สึกเกลียดขี้หน้าไอ้เด็กห่านี้ขึ้นมาซะแล้ว
“ทำให้ได้อย่างปาก กับแทมินนายก็ผิดแบบนี้หนิ”
“แล้วมายุ่งอะไรว่ะ” ยูฮวานกระชากคอเสื้อคอยูชอนมาอย่างแรง
ร่างเล็กที่นั่งอยู่ตรงกลางระหว่างคน2คนถึงกับตกใจและรีบห้าม
“อย่านะยูฮวานอย่าทำแบบนั้น” จุนซุพยายามดึงมือที่กำคอเสื้อขอยูชอนไว้แน่นออก
“จุนจังหลบไป” ยูฮวานซะบัดมือของจุนซูออก
“ไม่นะอย่าทำแบบนี้ นะขอร้อง” จุนซูตอนนี้พยายามแทรกตัวไปตรงกลาง แต่ยูฮวานกับหันมาผลักจุนซูไปหลังห้อง
โต๊ะเก้าอี้ที่จัดเรียงกันเป็นชั้นๆไว้หลังห้องเพื่อสำรองเวลาที่นั่งไม่พอตอนนี้โดนจุนซูกระแทกใส่อย่างแรงโต๊ะที่จัดเรียงไว้ตอนนี้มันโคลง แครงใกล้ตกเต็มที
“โอ้ยยยย!!!” เสียงแรกที่ได้ยินเมื่อร่างบางกระแทกเข้ากับโต๊ะ
“โครมมมมมมมมมม!!!!!!!!!” โต๊ะทุกตัวตอนนี้ล้มใส่ร่างจุนซุอย่างจัง
ทั้งยูชอยและยูฮวานตอนนี้รีบวิ่งไปหาอีกคนที่โดนเกาอี้ทับด้วยความตกใจ
“จุนซู /จุนจัง”
---------------------------------------------------------------------
กรี๊ดจบไปอีกตอนนะค่ะ
ใจจะขาดแล้วจริงๆ
ไรเตอร์แต่ง2เรื่องพร้อมกัน
โอ้ยยยยยยยยยยยย
อยากขอบคุณคอมเม้นมากเลยนะคะ
ถึงมันจะไม่มากแต่มันก็ทำให้ไรเตอร์คนนี้รู้สึกดี
จะมาระบายความกากของตัวเอง
คือไรเตอี์ไม่ชอบแต่งในwordก่อนไรเตอร์ชอบมาแต่งในเว็บเลย
ไรเตอนแต่เสร็จตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วน่ะค่ะ เลยกันอัฟ แต่สรุปว่าเว็ปล่มไปหมดเลย
ขี้เกรียจพวกเฟลเลยไม่ได้อัฟเลย
5555ยังไงก็ขอโทษด้วยนะค่ะ
ยิ่งเม้นเยอะเท่าไหร่ยิ่งอัฟเร็วเท่านั้น
555555
ความคิดเห็น