[Fic] คู่ป่วนกวนรัก [KyuHae+YooSu]

ลำดับตอนที่ #2 : คู่ป่วนกวนรัก ตอนที่ 2 100%

เวลาชั่งผ่านไปไวเหมือนโกหกตอนนี้ทงเฮอยู่ที่สนามบินอินชอนเรียบร้อย
'ฉันนี้ไม่เข้าใจจริงๆนะว่าทำไมม๊าต้องบังคับให้ฉันมาอยู่เกาหลีด้วย
คือจริงๆก็ไม่ได้อะไรกะเกาหลีมากมายหรอกฮะ แต่ที่ไม่อยากมาเพราะ
เพื่อนสมัยเด็กของผม จำได้ดีเลยผมนิไม่อยากจะเจอเค้าอีก
แต่ตอนนี้ผมก็จำเค้าไม่ได้แล้วหล่ะ น่าตาจะเป็นยังไงก็ไม่รั้'
ทงเฮเข็ดกระเป๋าใบโตออกมาจากเก็ทเพื่อรอคนมารับในขณะที่เข็ดกระเป๋าอยู่นั้น
ก็ชนร่างสู้เข้าอย่างจัง 
"OMG I  am sorry" ทงเฮทำอะไรไม่ถูกเลยพูดภาษาอังกฤษที่มีงูๆปลาออกไป
ชายร่างสูงโค้งให้เล็กน้อยและสบกออกมาว่า
"คนต่างชาตินี่นิสัยแย่งอย่างนี้ทุกคนป่ะ" พูดเสร็จคยูฮยอนก็รีบสาวเท้าเดินไป
ใจจริงก็ไม่ได้อยากมาหรอกนะสนามบินเนี่ยแต่เพราะว่าแม่บังคับให้มาต่างหากถึงต้องมา
"ไอ้บ้า! !!  ฉันฟังภาษาเกาหลีออกนะโว้ย" ทงเฮตะโกนไล่หลังออกไป
ทงเฮเก็บข้าวของที่ตกอยู่ที่พื้นขึ้นมาแล้วเข็ดกระเป๋าไปรอที่ข้างหน้า


 ????????? 2 ชม. ผ่านไป ?????????????



"เอ้ามาแล้วหรอลูก"คนเป็นแม่เอ่ยถามลูกตัวแสบที่เดินเข้าบ้านมาด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์นัก
"แล้วไหนหนูทงเฮแหละ" ฮยอกถามขึ้นอีกครั้ง 
"แม่รู้ไหมผมรอใยบ้านั้น2ชั่วโมงแต่ก็ไม่เห็นมีใครมา"
"จะไม่มีใครมาได้ไงก็ แม่โทรไปหาแม่ของทงเฮแล้วคุณป้าเค้าก็บอกออกจากไทยมาแล้วนะ"
"ไม่รู้หล่ะ ผมไปอ่านหนังสือดีกว่า" พูดเสร็จคยูฮบอนก็รีบจ้ำเท้าขึ้นห้องตัวเองไปทันที
"ไอ่ลูกตัวแสบเอ่ย" ฮยอนส่ายหน้าไปมาเบาๆ


??????????? ณ อินชอน ?????????????

ร่างเล็กเดินวนไปวนมารอบๆ
"อะไรเนี่ย ฉันรอจะ3ชม.แล้วยังไม่มารับอีก" ร่างเล็กบ่นไปพลางทุบขาตัวเองไป
3ชมที่รอร่างเล็กแทบไม่ได้นั่งเลยเพราะกลัวคนที่คุณน้าให้มารับจะหาไม่เจอ
"โอ๊ะ! มีเบอร์คุณน้าหนิ" ทันทีที่ทงเฮนึกได้ก็ตรงดิ่งไปซื้อบัตรทีมันนีเพื่อจะโทรหาคุณน้า
'โอ้ยจะซวยอะไรขนาดนี้นะผมก็ไม่ได้มาเกาหลีครั้งแรกหรอกนะฮะแต่ก็เคยมาปีล่ะครั้งไม่ถึงกะโง่กระโหลกกะลาภาษาเกาหลีนี่ไม่ต้องห่วงเพราะผมคุยกะคนในครอบครัวเป็นภาษาเกาหลีตลอดแต่ที่ไม่เข้าใจเลยเนี่ยว่าทำไมคนของคุณน้าไม่มารับสักทีรอจนลากจะงอกแล้ว' ในขณะที่ทงเฮกะลังบ่นๆก็ไปที่ตู้โทรศัทพ์กดเบอร์โทรหาคุณน้าทันที
(สวัสดค่ะ คุณนายบ้านชเวค่ะ)
"ใช่คุณน้าฮยอกไหมฮะ" ทงเฮถามยังไม่หมัดใจเพราะไม่ได้คุยนาน
(ค่ะ ฉันฮยอกแจเองแล้วนั่นใคร) ฮยอกตอบด้วยน้ำเสียงสังสัย
"อ่อ ผมทงเฮเองนะฮะ คือพอดีผมรอคนของคุณน้ามา3ชม.แล้วฮะแตาทำไมยังไม่มีคนมารับเลยหรอฮะ"
(โอ้ย น้าขอโทษทีจ๊ะพอดีลูกชายน้าไปแต่คงไม่เจอหนูเฮ อ่า เดี๋ยวน้าให้คนไปรับอีกทีนะลักหนูอยู่ตรงไหนล่ะ) 
"คุณน้าไม่ต้อฝให้ใครมารับแล้วฮะบอกทคาอยู่คุณน้ามาดีกว่าเดี๋ยมเฮนั่งแท็กซี่ไแผเอง จะได้ไม่ต้องรอกันไปรอกันมา เดี๋ยวจะหาไม่เจออีก"
"โอเคได้จ๊ะ หนูเตรียมจดนะ"  หลังจากนั่นทงเฮก็เรียกแท็กซี่ให้ไปลง
นั่งรถไม่เกินครึ่งชม.รอแท็กซี่ก็มาจอดหน้าบ้านตะกลูชเว
คนรับใช้ที่รออยู่หน้าประตูประมาณ10คนได้เดินเข้ามาถาม
"ใช่คุณหนูทงเฮใช่ไหมคะ" แม่บ้านวัยกลางคนถามขึ้น
ทงเฮถอดแว่นออกแล้วพยักหน้าเบาๆ
"เอ้า ไปช่วยคุณหนูยกของสิ" แม่บ้านสั่ห้คนอื่นไปช่วยยกของ
"คุณหนูเชิญด้านในเลยคะ "แม่บ้านพูดขึ้นอีกครั้งทำให้ทงเฮ
เดินตามเข้าไปในบ้าน เห็นผู้หญิงนั่งจิบชาอยู่ที่ห้องนั่งเล่น
"เอ้าหนูทงเฮ"  เสียงเรียกของฮยอกแจพูดขึ้น
"สวัสดีฮะคุณน้า" ทงเฮพูดเป็นภาษาไทยพร้อมกะไหว้อย่สงสวยงาม
"สวัสดีข่า 555555 เป็นไงเหนื่อยไหมลูก" ฮยอกไม่รู้เป็นอะไรถูกชะตากะ
เด็กคนนี้เป็นพิเศษ
"5555 นิดหน่อยฮะคุณน้า ผมยื่นรอตั้งนาน"
"แม่ผมขอออกไปเล่นบ้านชางมินนะ " ทงเฮหันไปตามเสียงที่ได้ยิน
"เอ๋/เห้ย" สองคนพูดขึ้นมาพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
"พึ่งมาก่็จำคยูฮยอนได้เลยหรอเฮ" ฮยอกถามเชิงแปลกใจ
"จำได้ดีเลยสิฮะ ก็ผมเจอเค้าที่สนามบินเค้ามาชนกระเป๋าเฮไม่ช่วยเก็บแล้วมาว่าเฮอีก" 
"อะไรของนาย นายมาชนฉันเองนะ ใยบ้า ไม่เจินานขาสั้นเหมือนเดิม
ทงเฮไหว้ฮยอกอีกครั้งแล้วพูดว่า
"ขอล่ะกันนะฮะคุณน้า" ทงเฮยิ้มหวานให้ฮยอกแล้วหันไปหาคยูฮยอน
"นายก็เหมือนเดิมปากหมาท้าทีนไม่เคยเปลี่ยน
คือหัดล้างปากบ้างได้มะกี่ปีกี่ปีปากก้็ยังเน่าเหมือนเดิมเลยนะ"
"นี่ใยบ้า" คยูไม่พูดบ้างตรงดิ่งมาหาทงเฮ
"นายจะทำระ คือว่าทำเป็นคนเดียวหรอ" เป็นอย่าที่คิดคยูฮยอนมาล็อกคอทงเฮไหนว่หนุ่มน้อยจะยอมล่ะร่างเล็กกัดที่แขนคยูฮยอนอย่างจังแล้วหันไปทุบอกคยูฮยอกอย่างแรง
"โอ๊ะ!! ใยขาสั้น!!!!" คยูฮยอนจะตรงเข้ามาทงเฮอีกทงเฮวิ่งไปหลบหลังฮยอก
"พอแล้วพอแล้วคู่กัดคู่นี่หนิ จะไปหาชางมินก็รีบไป" ทงเฮแลบลิ้นใส่คยูฮยอนด้วยความงฝะใจ ฮุฮิ
"แม่อ่า~~" คยูรีบจ้ำไปที่รถโดยไว

WWWWWWWWWWWWWWWWWWW    UP     WWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWW

"ยูชอนนนนนนน!!!!!!" เสียงแหลมเล็กของพูดเป็นแม่เรียกลูกชายให้ตื่น
"อืออ" ยูชอนคางออกมาเบาๆ เรีียวอุคตีก้นของยูชอนเบาๆ
"ไม่ต้องมาคางเลย หนูไม่ไปโรงเรียนหรอลูก"
"โรงเรียน!!!!!!!!  นี่วันจันทร์แล้วหนิหว่า" พูดเสร็จร่างสูงก็เด้งขึ้นจากเตียงแล้ววิ่งไปที่ห้องน้ำด้วยความเร็วสูง
'ผมนี่เบื่อมากจริงๆต้องมาแบกรับสถานะประธานนักเรียน จะสายก็ไม่ได้ก็ผิดระเบียบก็ไม่ได้
แต่จะทำยังไงได้แหละพระเจ้าให้ผมมามากเกินไปทำให้ผมดีกว่าคนอื่น แต่ก็ช่างเถอะผมต้องรีบไป
เป็นประธานนักเรียนแต่มาโรงเรียนสายนี่อายขายขี้หน้าเค้านะ' ร่างสูงอาบน้ำแต่งตัวเสณ็จเรีบยร้อย
ก็รีบวิ่งพุ่งไปที่รถที่จอดรอไว้
"เดี๋ยวยูยอนหนูไม่กินข้าวหรอลูก" คนเป็นแม่ตะโกนขึ้นเมื่อเห็นท่าทางรีบร้อนของลูกชาย
"ไม่ครับเดี๋ยวไม่ทัน" ยูชอนรีบขึ้นรถเบ็นซ์คันหรู
"ลุงวันนี้เหยีบสุดเลยนะ"
"ครับคุณชาย" เพียงไม่ถึง20นาทีรถเบนซ์คันหรูมาจอดอยู่หน้าโรงเรียน
"เย้ ทันด้วย ขอบคุณครับคุณลุง"   พูดเสร็จร่างสูงก้าวขาลงมาจากรถคันหรู
ยูชอนดึงเสื้อนักเรียนให้มันเข้าที่เข้าทางแล้วเดินเข้าโรงเรียน
เด็กๆส่วนใหญ่ที่เห็นยูชอนก็โค้งให้และก็ทักทายกันเหมือนธรรมดาทุกวัน
"อันนยองฮะท่านประธานนักเรียน" เสียงใสพูดขึ้นทำให้ร่างสูงต้องละสายตาจากผู้คนมากมายหันไปมองร่างเล็ก
"อื้ม " ยูชอนพยักหน้าให้จุนซู
"ท่านประธานพูดไม่ดีเลย"  จุนซูเริ่มยู่ปากทำให้หน้ายูชอนเริ่มแดงขึ้น
"จ.........จะให้พูดว่าอะไรล่ะ"  ยูชอนพูดติดๆขึ้นๆเพราะเริ่มเขินท่าทางน่ารักของคนตัวเล็ก
"หนาวอีกแล้วหรอฮะ หน้าแดงอีกแล้ว" จุนซูเอียงคอมองยูชอน ร่างเ,้กรู้หรือไม่นะว่าท่าทางที่กำลังทำอยูตอนนี้
ทำให้ร่างสูงใจจะขาดอยู่แล้ว เค้าอยากจะจับจุนซูมากอดซะให้หายน่ารักไปเลย
"อ....อื้ม หนาวสิหิมะตกขนาดนี่ไม่หนาวก็บ้าแล้ว"  
"งื้อ...ทำไมต้องดุผมด้วยล่ะ ผมถามดีๆนะ"  ตัวเล็กถอดผ้าพันคอตัวเองออกแล้วยื่นให้อีกคน
"เอ้า รับไว้สิฮะ หนาวไม่ใช่หรอ"   ยูชอนยืนมองท่าทีน่ารักของคนตัวเล็ก
"รับไว้สิ" ร่างเล็กเห็นคนตัวสูงเอาแต่มองเลยจัดแจงเอาผ้าพันคอมาพันคอให้ยูชอน
"ต้องทำแบบนี้จะได้ไม่หนาวมากนะฮะ"  ตอนนี้หน้ายูชอนแดงอย่างกับโดนเอาสีแดงมาทาด้วยซ้ำ
"คุณไม่โอเคขึ้นหรอฮะ หน้าคุณแดงมาดเลยนะ"  จุนซูเอาแต่จ้องหน้ายูชอนแบบนั้นยูชอนยิ่งหน้าแดงไปอีก
"เห้ย!!!! ระวัง" ยูชอนดึงร่างจุนซูมากอดไว้แน่น

พอหันไปกำลังเห็นฉากฟาดฟันของทงเฮและคยูฮยอน
ทงเฮกำลังโดดล็อกคอคยูฮยอนแต่คยูฮยอนสะบัดตัวทีเดียวร่างของทงเฮก็กระเด็นลอยไปเกือบโดนร่างของจุนซูเลยทีเดียว
แต่โชคดีที่ยูชอนดึงจุนซูมากอดได้ก่อน แต่ร่างที่โดนเต็มๆคือทงเฮลงไปนั่งพับเพียบเรียบร้อยอยู่ที่พื้น
"โอ้ยย!!!!!!!!!!!!   ไม่ทนแล้วโว้ยไอ้ปุ!!!!!!!!!!!!!" ร่างเล็กเตรียมจะลุกขึ้นแต่กระแทกขนาดนั้นก็ทรุดลงไปอีกรอบ
"โอ้ยยยยย!!" ร่างเล็กร้องเสียงดั่งสนั่นโรงเรียน
"โธ่ คนเก่งแน่จริงลุกมาเด่"    ร่างเล็กที่ทำอะไรไม่ได้เลยในตอนนี้รู้สึกเจ็บใจมากที่ทำอะไรคยูฮยอนไม่ได้เลยตอนนี้รู้อย่างเดียวว่า
จะทำยังไงก็ได้ให้คนตรงหน้าเจ็บตัวให้ได้ ในที่สุดร่างเล็กก็คิดออกถอดกระเป๋าแบรนด์เนมที่สะพายอยู่ปาใส่หน้าคยูฮยอนเต็มๆ
" YES!!!!!!!!!!!!!! "  กระเป็ากระแทกหน้าคยูฮยอนเต็มๆทำให้เลือดกำเดาไหลออกมา
"ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!  ทงเฮย๊าก!!! " คยูฮยอนเดินดิ่งไปหาร่างเล็กแต่ต้องหยุดเพราะว่ามีเสียงขัดขึ้น
"คยูฮยอน!" เสียงเข้มดังขึ้นขัดร่างสูง
"นี่ ตั้งแต่เมื่อเช้ายังไม่จบอีกหรอ" คนเป็นพ่อถามขึ้นมา
"พ่อก็เห็นว่าไอ้ขาสั้นมันโยนกระเป๋าใส่หน้าผมอ่ะ"
"ใช่ แล้วพ่อก็เห็นคยูฮยอนเหวี่ยงหนูเฮไปตรงนั้นด้วย พอได้แล้ว และทุกคนก็ขึ้นเตรียมตัวเข้าเรียนได้แล้วด้วย"
คยูฮยอนสะบัดตัวหนีตัวความโมโห
"แค้นนี้ต้องชำระ ไอ้ขาสั้น"




ร่างที่มองอยู่ในอ้อมกอดอีกคนอยู่นานก็ผละออก
"ขอบคุณฮะ" พูดเสร็จร่างเล็กก็วิ่งไปหาคนที่นั่งอยู่
"นายโอเคไหม" จุนซูถามทงเฮที่จับขาตัวเองอยู่
"ผมลุกไม่ขึ้นอ่ะ"  ทงเฮเอาแต่จับขาของตัวเองตอนนี้มันปวดร้าวไปถึงกระดูกมันปวดจริงๆ
"มาผมช่วยนะ " จุนซูประคองทงเฮขึ้นมา
"ผมจะพาคุณไปห้องพยาบาลนะครับ"
"ขอบคุณนะฮะ "  ทงเฮพูดเสร็จก็ยิ้มให้จุนซู สองคนยิ้มให้กัน
เพราะการกระทำของสองคนนี้ทำให้ชายหนุ่มทุกสายตาในโรงเรียนมองจนไม่ละสายตา

"เห้ยมึงสองคนนี้ยังมีความเป็นชายอยู่ไหมว่ะทำไมน่ารักขนาดนี้"  เสียงเด็กกลุ่ม5-6คนที่คุยกันอยู่หลังยูชอนพูดขึ้นมา
"เออ จริงว่ะมึง " เพื่อนอีกคนเสริม
"โอ้ย น่ารักกกกกกกกกกกกก"  อีกคนแทรกขึ้นมาอีก
"กูจองเด็กใหม่นะโว้ย ใครห้ามแย่ง" 
" กูก็ชอบเด็กใหม่นะโว้ยแต่จุนซูกูก็ชอบโอ้ยเลือกไม่ถูก "
"เลือกไม่ถูกก็ไปเรียนดีกว่าไหม"  เสียงของประธานนักเรียนขัดขึ้น
ทำให้เด็กกลุ่มนั้นรีบวิ่งขึ้นห้องเรียนกันแทบไม่ทัน

ร่างสูงทนดูเห็นสองคนนั้นโซซัดโซเซไม่ไหวเลยเดินเข้าไปหา
"เดินแบบนั้น10ปีก็ไม่ถึงห้องพยาบาลหรอก" ยูชอนนั่งย่องๆตรงหน้าทงเฮทำให้สองคนเอียงคอสงสัย
"นายขี่หลังฉัน ฉันจะพาไปส่ง ขึ้นมาสิ" จุนซูรีบประคองร่างอีกคนขึ้นหลังยูชอน
"นายน่ะ จุนซูตามมาด้วย" พูดจบยูชอนก็เร่งฝีเท้าไปห้องพยาบาล







--------------------------------------------------------------------------------------------------------------


เย้ จบไปอีกตอน
คือไรเตอร์เป็นคนที่ไม่ชอบอ่านฟิคบรรยายอะไรมากมายอ่ะค่ะ
แอดมินเลยแต่งในแนวที่ตัวเองชอบมากกว่า
ไม่รู้จะดีไหม
ยังไงก็คอมเม้นเพื่อเป็นยาทางใจให้ไรเตอร์มีกำลังใจอัฟฟิคนะค่ะ