ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : คู่ป่วนกวนรัก ตอนที่1
บทนำ
"ไอ้ช่างมินนนนนนนนนนน" หนุ่มรางสูงตะโกนเรียกเพื่อนอีกคนเสียงดัง
"คุณคยูฮยอนครับ ผมชื่อชางมินไม่ใช่ช่างมินอะไรของมึง" เพื่อนรักของคนร่างสูงกล่าว
" ก็กูรอมึงนานแล้วเนี่ย เร็วๆเดี๋ยวประธานนักเรียนเจอกู" คยูฮยอนพูดพร้อมดึงร่างเพื่อนให้รีบๆออกจากโรงเรียนไวๆ
"เห้ยย!! มึงเป็นรองประธานจะเป็นประธานรุ่นต่อไปนะมึงยังจะโดดงานอีกหรอว่ะ"
"มึงคิดวว่ากูอยากเป็น? กูนี่ไม่เข้าใจจริงๆเลยว่าทำไมพระเจ้าท่านให้กูเกิดมาหล่อฉลาดน่าตาดี
กูเลยต้องมารับภาระอันใหญ่หลวงนี่ด้วยเนี่ย" ชางมินตบหัวคยูฮยอนจนเอียงไปอีกทาง
"เห้ย! ทมึงตบกูทำเ_ยไร"
"ได้ข่าวว่าคุณพ่อคุณมึงเป็นเเจ้าของโรงเรียนนี้ และที่มึงฉลาดเนี่ยเพราะครอบครัวมึงเปิดสอนพิเศษนะ พระเจ้าไม่ได้ให้มึงมาหรอก
กูว่าพ่อแม่ให้มึงมามากกว่า" ชางมินพูดพร้อมเดินขึ้นรถ
"เออกูหลงตัวเอง จบมะ" คยูฮยอนเดินขึ้นรถไปนั่งข้างๆชางมินแล้วปิดประตูรถ
คนขับรถก็ขับรถประมาณครึ่งชั่วโมงก็มาจอดหน้าบ้านคยูฮยอน
ชางมินเดินนำเข้าบ้านเห็นแม่ของคยูกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ชางมินเลยเดินไปหา
"สวัสดีครับคุณน้าคนสวยยยยยย"
"เอ้า กลับมากันแล้วหรอทำไมวันนี้กลับเร็วจัง ไม่มีงานที่โรงเรียนหรอ" ฮยอกเอ่ยถามขึ้น
คยูฮยอนเดินไปนอนบนตักฮยอกแล้วเอาแก้มถูตักคนเป็นแม่
"ผมเหนื่อยอ่ะผมอยากพัก" ฮยอกแจตีก้นคยูเบาๆๆ
"ไม่อายเพื่อนไงโตเป็นหนุ่มแล้ว"
"ผมชินแล้วฮะคุณน้าเห็นเป้นแบบนี้ตั้งแต่เด็กๆๆ" ชางมินแทรกขึ้นพูด
"พูดถึงเด็กๆ จำทงเฮดได้ไหม" ฮยอกถามขึ้น
"ทงเฮ???" คยูขมวดคิ้วเล็กน้อย
"ก็ทงเฮลูกป้าฮีชอลไง" ฮยอกดึงแก้มคยูเบาๆ
"อ่อ ใยขาสั้น ทำไมหรอครับ"
"เค้าจะมาอยู่กับเรานะ"
"อยู่กับเรา!!!!!!!!!! ใครเชิญใยเตี้ยนั่นมิทราบ" คยูฮยอนพูดพร้อมสะบัดหน้า
"ทงเฮหรอฮะ ใช่คนที่มาเล่นกะเราตอนเด็กๆใช่ไหมฮะ"
"ใช่แล้วจ๊ะ ชางมิน"
"ผมไม่ต้อนรับใยขาสั้นนั่น"คยูพูดแทรกขึ้น
ฮยอกแจทุบแขนลูกชายตัวแสบไปนึ่ีงที
"หนูไม่ชอบรับไม่เป็นไร แต่แม่อนุญาตืให้เค้ามาอยู่ทีนี้เรียบร้อยแล้ว"
"ผมงอนแม่แล้ว!! ไปไอ้ช่างมินไปเล่นเกมกันดีกว่า" คยูสะบัดตัวเดินหนีแม่ขึ้นห้องไป ชางมินโค้งให้ฮยอกแจก่อนจะเดินขึ้นห้องตามคยูไป
"เอ้า เจ้านั่นเป็นอะไรงอนเป็นผู้หญิงไปได้" หนุ่มเสียงเข้มเดินเข้ามาเห็นเหตุการณ์พอดี
"ก็เค้ารู้ว่าทงเฮจะมาอยู่กะเราน่ะสิ" ฮยอกส่ายหัวเบาๆ
"5555 เด็กก็อย่างนี้แหละ"
"คุณซีวอนค่ะ ฉันยิ่งเครียดๆอยู่กลัวว่าจะทะเราะกัน"
"ไม่หรอกน่าเค้าโตๆกันแล้ว" ซีวอนโอบเอวฮยอกแจ
"คุณรีบไปอาบน้ำได้แล้ว จะได้มาทานข้าวกัน" พอฮยอกพูดเสร็จซีวอนก็เดินขึ้นไปอาบน้ำอย่างว่าง่าย
"ไอ้คยูหนีกลับบ้านอีกแล้ว พรุ่งนี้แกตายแน่ให้ฉันต้องนั่งทำงานคนเดียวถึง2ทุ่มเนี่ย" ยูชอนบ่นไปเก็บของไป
"หิวก็หิวฉันต้องมานั่งทำงานคนเดียวอีก@*#@^&$*&(@&$$^%$*(!*$)!$&*%!$!$*$&^$*4^$%($)_!&&!#%!"
ยูชอนเดินผ่านหน้าห้องดนตรีได้ยินเสียงคนร้องเพลงจนต้องหยุดฟัง
เพราะจริงๆเสียงนี้มันเพราะมากจนสะกดยูชอนให้นิ่งไปทีเดียวเลย
"คุณมาทำอะไรตรงนี้ครับ" ร่างเล็กเดินไปถาม
"ก.........ก็เดิน เดิน. เดิน. เดินมาตรวจความเรียบร้อยไงฉันเป็นประธานนักเรียนเธอไม่รู้หรอ"
"ก็รู้ไงฮะ ผมบอกว่าผมไม่รู้จักคุณหรอ ผมแค่ถามว่าคุณมาทำอะไรตรงนี้"
"ก็บอกว่ามาตรวจไง เธอกลับบ้านไปได้แล้ว"
"ผมก็กำลังจะกลับไงฮะแต่คุณประธานนักเรียนมาขว้างประตูเนี่ยแหละ" ยูชอนหลบทางให้จูนซูเดิน
จุนซูเดินนำไปแล้วยูชอลเดินตามจุนซูแบบไม่รู้ตัวจนถึงหน้าประตูทางออก
"ประธาน ประธารฮะ ประธารนักเรียน" ยูชอนนิ่งๆไปจุนซูก็งงว่า)ระธานนักเรียนคนนี้บ้าหรือเปล่า
"ประธาน!!!!!!!!!!!!!!!" ยูชอนตกใจซะดุ้ง
"นี่เธออยู่แค่นี้เรียกเบาๆไม่ได้หรอไง" ยูชอนดุจูนซูหลับ
"ผมเนรียกประธานต้ังหลายรอบแล้วฮะ แต่ประธานก็นิ่งหนิผมผิดหรอเนี่ย แล้วเป็นไรหน้าแดงฮะนั่น" ยูชอนรีบเบี่ยงหน้าหนี
"ป....เปล่า แค่ร้อนๆ" จุนซูขมวดคิ้วแล้วเกาหัว หิมะตกขนาดนี้แล้วร้อนหรอเนี่ย
"อ..เออ แล้วเรียกทำไม" ยูชอนรีบดึงหน้าให้เป็นปกติแล้วถามจุนซู
"อ...เอิ่มประธานไม่เห็นหรอฮะว่าประตูมันล็อก" จุนซูชี้ไปที่ประตูตึก
"เห้ย ล็อกได้ไง"
'กูพึ่งถามมึงตะกี้แล้วกูจะรู้ป่ะว่ะรู้แล้วจะถามมึงป่ะไอ้ประธานนี่บ้าหรือเปล่าว่ะ' จุนซูคิดในใจ
"นายแอบด่าฉันในใจหรือเปล่าน่ะ" ยูชอนเอ่ยถามทำลายความเงียบ
"ป......เปล่า เปล่าซะหน่อยคิดไปเอง แล้วทีนี้จะทำไง"
"ไม่รู้เหมือนกันเข้าไปในห้องประธานนักเรียนก่อนตอนนี้ฉันหนาวมากและเดี๋ยวจะโทรหาเพื่อน"
"เอ้า ไหนตะกี้ว่าร้อน" จุนซูพ่องแก้มพอยูชอนเห็นก็หน้าแดงอีกครั้ง
'คนอะไรว่ะน่ารักเป็นบ้าเลย' ยูชอนคิดในใจ
"ประธาน! เมื่อไหร่จะไปล่ะฮะ หนาวจนหน้าแดงหมดแล้ว"
"ก็เดินตามมาสิ " ยูชอนรีบถึงหน้าแล้วนำไป
'ใยบ้าใครหน้าแดงเพราะหนาวที่ไหนกันเหล่าฉันหน้าแดงเพราะเธอนั่นแหละ คิคิ'
ประเทศไทย
"อะไรนะ!! ม๊าจะให้เฮไปอยู่เกาหลี " ทงเฮตะโกนเสียงดัง
"แกจะเสียงดังทำไมทงเฮ" สวยหน้าสวยพูดเสียงเรียบ
"ม๊าเฮไม่ยอมไม่ยอมไม่ยอม" ทงเฮวิ่งไปกอดพ่อ "ป๊าม๊าจะส่งเฮไปเกาหลี ป๊าต้องพูดกะม๊านะ" ทงเฮไปดีดดิ้นใส่พ่อ
"ป๊ามีสิทธ์ออกเสียงด้วยหรอลูก" ฮันเกิงพูดเสียงอ่อน
"ป๊าเป็นป๊านะ ป๊าต้องใหญ่สุดสิ" ทงเฮเกาะแขนพ่อพร้อมดีดดิ้นเป็นเด็ก
"แต่ไม่ใช่บ้านหลังนี้จ๊ะสาวน้อย" ฮีชอลพูดพร้อมเดินไปหยิกแก้มทงเฮ
"สาวน้อย! สาวน้อยอีกแล้วเฮแมนนะฮะ" คนตัวเล็กเอามือทุกอกตัวเอง
" = = แมนหรา" ฮีชอลพูด
"ถึงเฮจะชอบของแบรนด์เนม ชอบดูแลตัวเองก็เหอะ แต่เฮแมน"
"นี่แหละที่ม๊าจะให้หนูไปอยู่เกาหลี" ฮีชอลพูดพร้อมเดินไปหยิบใบสลิป
"2ล้านเดือนนี้เฮใช้ไป2ล้าน กะอีของแบรนด์เนมที่หนูใส่ครั้งเดียวแล้วก็เปลี่ยน ป๊ากะม๊าไม่มีตังให้หนูใช้แล้ว"
"เฮไม่เชื่อ!! ป๊ามีห้างเป็นร้อยๆกว่าที่ เราไม่มีทางจน"
"มีสิถ้าหนูใช้ไม่เป็น เรามีคนงานกว่าหมื่นๆคน หนูรู้ไหมว่าเงินสองล้านอ่ะบางคนอยู่ได้จนตายเลยนะแต่หนูใช้แค่เดือนเดียวมันถูกหรอ โตแล้วหัดคิดซะบ้างสิ!!!!! " ฮีชอลโมโหจัดเลยดุลูกไป
"ม....ม๊า" ทงเฮน้ำตาคลอ
"คุณอย่าดุลูกเลย" ฮันเกิงจับฮีชอลไว้
"อยากให้ไปมากใช่มะ ได้ไล่นักก็จะไป ไปพรุ่งนี้เลยไหมล่ะไวดี
จะได้ไม่ต้องเห็นหน้ากันอีก" ทงเฮพูดเสร็จก็รีบวิ่งขึ้นห้องไป
"ย๊า!!!!!! หยุดนะ! ทงเฮ! "
"คุณพอก่อน" ฮันเกิงดึงฮีชอลไว้
"ผมรู้นะคุณรักลูกที่สุกที่คุณทำมันถูกแล้วหรอ คุณไม่เคยห่างทงเฮเลยนะ
แล้วคุณจะให้ทงเฮไปเกาหลีจริงๆหรอ เราไปหาทงเฮบ่อยๆไม่ได้หรอกนะเรามีภาระงานที่ต้องทำ
ฮีชอลคิดดีๆ เธอให้ลูกไปเท่ากะเธอทรมารใจตัวเองนะ" ฮันเกิงพูดกะฮีชอล"
"คณฉันทำเพื่อลูกนะ ทงเฮถูกเลี้ยงมาตามใจตลอดฉันผิดเองที่ไม่เคยห้ามลูกเลย
ตามใจลูกตลอดฉันอยากให้เค้าไปลองใช้ชีวิตดู ถ้าเค้ายังไม่โตแบบนี้โตขึ้นเค้าจะลำบากนะ
คุณก็รู้ว่าครอบครัวของฮยอกกะวอนดีแค่ไหนหนิ เค้าต้องดูแลลูกเราดีแน่ๆๆ
เชื่อฉันสิ" ฮีชอลพูดด้วยน้ำเสียงเป้นห่วง
ใจนึ่งก็ไม่อยากให้ลูกไปใจนึงก็อยากให้ไป
แต่ทำไงได้เพื่ออนาคตของลูกคงต้องให้ลูกไป
---------------------------------
จบไป1ตอนใจจะขาด
เจ๊ฮียังแรงเหมือนเดิมแต่นางแอบรักลูกนะ
แต่เฮก็ดื้อ
555555
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ด้วยนะค่ะ
เม้นสักนิดเพื่อเป็นกำลังใจ
ส่วนฟิคเรื่องเก่าไรเตอร์จะไปอัฟให้นะค่ะ
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ
"ไอ้ช่างมินนนนนนนนนนน" หนุ่มรางสูงตะโกนเรียกเพื่อนอีกคนเสียงดัง
"คุณคยูฮยอนครับ ผมชื่อชางมินไม่ใช่ช่างมินอะไรของมึง" เพื่อนรักของคนร่างสูงกล่าว
" ก็กูรอมึงนานแล้วเนี่ย เร็วๆเดี๋ยวประธานนักเรียนเจอกู" คยูฮยอนพูดพร้อมดึงร่างเพื่อนให้รีบๆออกจากโรงเรียนไวๆ
"เห้ยย!! มึงเป็นรองประธานจะเป็นประธานรุ่นต่อไปนะมึงยังจะโดดงานอีกหรอว่ะ"
"มึงคิดวว่ากูอยากเป็น? กูนี่ไม่เข้าใจจริงๆเลยว่าทำไมพระเจ้าท่านให้กูเกิดมาหล่อฉลาดน่าตาดี
กูเลยต้องมารับภาระอันใหญ่หลวงนี่ด้วยเนี่ย" ชางมินตบหัวคยูฮยอนจนเอียงไปอีกทาง
"เห้ย! ทมึงตบกูทำเ_ยไร"
"ได้ข่าวว่าคุณพ่อคุณมึงเป็นเเจ้าของโรงเรียนนี้ และที่มึงฉลาดเนี่ยเพราะครอบครัวมึงเปิดสอนพิเศษนะ พระเจ้าไม่ได้ให้มึงมาหรอก
กูว่าพ่อแม่ให้มึงมามากกว่า" ชางมินพูดพร้อมเดินขึ้นรถ
"เออกูหลงตัวเอง จบมะ" คยูฮยอนเดินขึ้นรถไปนั่งข้างๆชางมินแล้วปิดประตูรถ
คนขับรถก็ขับรถประมาณครึ่งชั่วโมงก็มาจอดหน้าบ้านคยูฮยอน
ชางมินเดินนำเข้าบ้านเห็นแม่ของคยูกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ชางมินเลยเดินไปหา
"สวัสดีครับคุณน้าคนสวยยยยยย"
"เอ้า กลับมากันแล้วหรอทำไมวันนี้กลับเร็วจัง ไม่มีงานที่โรงเรียนหรอ" ฮยอกเอ่ยถามขึ้น
คยูฮยอนเดินไปนอนบนตักฮยอกแล้วเอาแก้มถูตักคนเป็นแม่
"ผมเหนื่อยอ่ะผมอยากพัก" ฮยอกแจตีก้นคยูเบาๆๆ
"ไม่อายเพื่อนไงโตเป็นหนุ่มแล้ว"
"ผมชินแล้วฮะคุณน้าเห็นเป้นแบบนี้ตั้งแต่เด็กๆๆ" ชางมินแทรกขึ้นพูด
"พูดถึงเด็กๆ จำทงเฮดได้ไหม" ฮยอกถามขึ้น
"ทงเฮ???" คยูขมวดคิ้วเล็กน้อย
"ก็ทงเฮลูกป้าฮีชอลไง" ฮยอกดึงแก้มคยูเบาๆ
"อ่อ ใยขาสั้น ทำไมหรอครับ"
"เค้าจะมาอยู่กับเรานะ"
"อยู่กับเรา!!!!!!!!!! ใครเชิญใยเตี้ยนั่นมิทราบ" คยูฮยอนพูดพร้อมสะบัดหน้า
"ทงเฮหรอฮะ ใช่คนที่มาเล่นกะเราตอนเด็กๆใช่ไหมฮะ"
"ใช่แล้วจ๊ะ ชางมิน"
"ผมไม่ต้อนรับใยขาสั้นนั่น"คยูพูดแทรกขึ้น
ฮยอกแจทุบแขนลูกชายตัวแสบไปนึ่ีงที
"หนูไม่ชอบรับไม่เป็นไร แต่แม่อนุญาตืให้เค้ามาอยู่ทีนี้เรียบร้อยแล้ว"
"ผมงอนแม่แล้ว!! ไปไอ้ช่างมินไปเล่นเกมกันดีกว่า" คยูสะบัดตัวเดินหนีแม่ขึ้นห้องไป ชางมินโค้งให้ฮยอกแจก่อนจะเดินขึ้นห้องตามคยูไป
"เอ้า เจ้านั่นเป็นอะไรงอนเป็นผู้หญิงไปได้" หนุ่มเสียงเข้มเดินเข้ามาเห็นเหตุการณ์พอดี
"ก็เค้ารู้ว่าทงเฮจะมาอยู่กะเราน่ะสิ" ฮยอกส่ายหัวเบาๆ
"5555 เด็กก็อย่างนี้แหละ"
"คุณซีวอนค่ะ ฉันยิ่งเครียดๆอยู่กลัวว่าจะทะเราะกัน"
"ไม่หรอกน่าเค้าโตๆกันแล้ว" ซีวอนโอบเอวฮยอกแจ
"คุณรีบไปอาบน้ำได้แล้ว จะได้มาทานข้าวกัน" พอฮยอกพูดเสร็จซีวอนก็เดินขึ้นไปอาบน้ำอย่างว่าง่าย
"ไอ้คยูหนีกลับบ้านอีกแล้ว พรุ่งนี้แกตายแน่ให้ฉันต้องนั่งทำงานคนเดียวถึง2ทุ่มเนี่ย" ยูชอนบ่นไปเก็บของไป
"หิวก็หิวฉันต้องมานั่งทำงานคนเดียวอีก@*#@^&$*&(@&$$^%$*(!*$)!$&*%!$!$*$&^$*4^$%($)_!&&!#%!"
ยูชอนเดินผ่านหน้าห้องดนตรีได้ยินเสียงคนร้องเพลงจนต้องหยุดฟัง
เพราะจริงๆเสียงนี้มันเพราะมากจนสะกดยูชอนให้นิ่งไปทีเดียวเลย
"คุณมาทำอะไรตรงนี้ครับ" ร่างเล็กเดินไปถาม
"ก.........ก็เดิน เดิน. เดิน. เดินมาตรวจความเรียบร้อยไงฉันเป็นประธานนักเรียนเธอไม่รู้หรอ"
"ก็รู้ไงฮะ ผมบอกว่าผมไม่รู้จักคุณหรอ ผมแค่ถามว่าคุณมาทำอะไรตรงนี้"
"ก็บอกว่ามาตรวจไง เธอกลับบ้านไปได้แล้ว"
"ผมก็กำลังจะกลับไงฮะแต่คุณประธานนักเรียนมาขว้างประตูเนี่ยแหละ" ยูชอนหลบทางให้จูนซูเดิน
จุนซูเดินนำไปแล้วยูชอลเดินตามจุนซูแบบไม่รู้ตัวจนถึงหน้าประตูทางออก
"ประธาน ประธารฮะ ประธารนักเรียน" ยูชอนนิ่งๆไปจุนซูก็งงว่า)ระธานนักเรียนคนนี้บ้าหรือเปล่า
"ประธาน!!!!!!!!!!!!!!!" ยูชอนตกใจซะดุ้ง
"นี่เธออยู่แค่นี้เรียกเบาๆไม่ได้หรอไง" ยูชอนดุจูนซูหลับ
"ผมเนรียกประธานต้ังหลายรอบแล้วฮะ แต่ประธานก็นิ่งหนิผมผิดหรอเนี่ย แล้วเป็นไรหน้าแดงฮะนั่น" ยูชอนรีบเบี่ยงหน้าหนี
"ป....เปล่า แค่ร้อนๆ" จุนซูขมวดคิ้วแล้วเกาหัว หิมะตกขนาดนี้แล้วร้อนหรอเนี่ย
"อ..เออ แล้วเรียกทำไม" ยูชอนรีบดึงหน้าให้เป็นปกติแล้วถามจุนซู
"อ...เอิ่มประธานไม่เห็นหรอฮะว่าประตูมันล็อก" จุนซูชี้ไปที่ประตูตึก
"เห้ย ล็อกได้ไง"
'กูพึ่งถามมึงตะกี้แล้วกูจะรู้ป่ะว่ะรู้แล้วจะถามมึงป่ะไอ้ประธานนี่บ้าหรือเปล่าว่ะ' จุนซูคิดในใจ
"นายแอบด่าฉันในใจหรือเปล่าน่ะ" ยูชอนเอ่ยถามทำลายความเงียบ
"ป......เปล่า เปล่าซะหน่อยคิดไปเอง แล้วทีนี้จะทำไง"
"ไม่รู้เหมือนกันเข้าไปในห้องประธานนักเรียนก่อนตอนนี้ฉันหนาวมากและเดี๋ยวจะโทรหาเพื่อน"
"เอ้า ไหนตะกี้ว่าร้อน" จุนซูพ่องแก้มพอยูชอนเห็นก็หน้าแดงอีกครั้ง
'คนอะไรว่ะน่ารักเป็นบ้าเลย' ยูชอนคิดในใจ
"ประธาน! เมื่อไหร่จะไปล่ะฮะ หนาวจนหน้าแดงหมดแล้ว"
"ก็เดินตามมาสิ " ยูชอนรีบถึงหน้าแล้วนำไป
'ใยบ้าใครหน้าแดงเพราะหนาวที่ไหนกันเหล่าฉันหน้าแดงเพราะเธอนั่นแหละ คิคิ'
ประเทศไทย
"อะไรนะ!! ม๊าจะให้เฮไปอยู่เกาหลี " ทงเฮตะโกนเสียงดัง
"แกจะเสียงดังทำไมทงเฮ" สวยหน้าสวยพูดเสียงเรียบ
"ม๊าเฮไม่ยอมไม่ยอมไม่ยอม" ทงเฮวิ่งไปกอดพ่อ "ป๊าม๊าจะส่งเฮไปเกาหลี ป๊าต้องพูดกะม๊านะ" ทงเฮไปดีดดิ้นใส่พ่อ
"ป๊ามีสิทธ์ออกเสียงด้วยหรอลูก" ฮันเกิงพูดเสียงอ่อน
"ป๊าเป็นป๊านะ ป๊าต้องใหญ่สุดสิ" ทงเฮเกาะแขนพ่อพร้อมดีดดิ้นเป็นเด็ก
"แต่ไม่ใช่บ้านหลังนี้จ๊ะสาวน้อย" ฮีชอลพูดพร้อมเดินไปหยิกแก้มทงเฮ
"สาวน้อย! สาวน้อยอีกแล้วเฮแมนนะฮะ" คนตัวเล็กเอามือทุกอกตัวเอง
" = = แมนหรา" ฮีชอลพูด
"ถึงเฮจะชอบของแบรนด์เนม ชอบดูแลตัวเองก็เหอะ แต่เฮแมน"
"นี่แหละที่ม๊าจะให้หนูไปอยู่เกาหลี" ฮีชอลพูดพร้อมเดินไปหยิบใบสลิป
"2ล้านเดือนนี้เฮใช้ไป2ล้าน กะอีของแบรนด์เนมที่หนูใส่ครั้งเดียวแล้วก็เปลี่ยน ป๊ากะม๊าไม่มีตังให้หนูใช้แล้ว"
"เฮไม่เชื่อ!! ป๊ามีห้างเป็นร้อยๆกว่าที่ เราไม่มีทางจน"
"มีสิถ้าหนูใช้ไม่เป็น เรามีคนงานกว่าหมื่นๆคน หนูรู้ไหมว่าเงินสองล้านอ่ะบางคนอยู่ได้จนตายเลยนะแต่หนูใช้แค่เดือนเดียวมันถูกหรอ โตแล้วหัดคิดซะบ้างสิ!!!!! " ฮีชอลโมโหจัดเลยดุลูกไป
"ม....ม๊า" ทงเฮน้ำตาคลอ
"คุณอย่าดุลูกเลย" ฮันเกิงจับฮีชอลไว้
"อยากให้ไปมากใช่มะ ได้ไล่นักก็จะไป ไปพรุ่งนี้เลยไหมล่ะไวดี
จะได้ไม่ต้องเห็นหน้ากันอีก" ทงเฮพูดเสร็จก็รีบวิ่งขึ้นห้องไป
"ย๊า!!!!!! หยุดนะ! ทงเฮ! "
"คุณพอก่อน" ฮันเกิงดึงฮีชอลไว้
"ผมรู้นะคุณรักลูกที่สุกที่คุณทำมันถูกแล้วหรอ คุณไม่เคยห่างทงเฮเลยนะ
แล้วคุณจะให้ทงเฮไปเกาหลีจริงๆหรอ เราไปหาทงเฮบ่อยๆไม่ได้หรอกนะเรามีภาระงานที่ต้องทำ
ฮีชอลคิดดีๆ เธอให้ลูกไปเท่ากะเธอทรมารใจตัวเองนะ" ฮันเกิงพูดกะฮีชอล"
"คณฉันทำเพื่อลูกนะ ทงเฮถูกเลี้ยงมาตามใจตลอดฉันผิดเองที่ไม่เคยห้ามลูกเลย
ตามใจลูกตลอดฉันอยากให้เค้าไปลองใช้ชีวิตดู ถ้าเค้ายังไม่โตแบบนี้โตขึ้นเค้าจะลำบากนะ
คุณก็รู้ว่าครอบครัวของฮยอกกะวอนดีแค่ไหนหนิ เค้าต้องดูแลลูกเราดีแน่ๆๆ
เชื่อฉันสิ" ฮีชอลพูดด้วยน้ำเสียงเป้นห่วง
ใจนึ่งก็ไม่อยากให้ลูกไปใจนึงก็อยากให้ไป
แต่ทำไงได้เพื่ออนาคตของลูกคงต้องให้ลูกไป
---------------------------------
จบไป1ตอนใจจะขาด
เจ๊ฮียังแรงเหมือนเดิมแต่นางแอบรักลูกนะ
แต่เฮก็ดื้อ
555555
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ด้วยนะค่ะ
เม้นสักนิดเพื่อเป็นกำลังใจ
ส่วนฟิคเรื่องเก่าไรเตอร์จะไปอัฟให้นะค่ะ
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น