(Fanfic)Jojo Brizard Adventure รักเลยอะคนนี้

ลำดับตอนที่ #9 : จบเรื่องที่ปากีสถาน

หลังจากจบบทนี้ไปเราคิดว่าอุรุมิคงจะไม่น่ารำคาญเหมือนแต่ก่อน

ไรท์ไม่ขอเขียนฉากบางฉากนะคะเพราะไรท์คิดว่าทุกคนเคยดูหมดแล้วและคงไม่อยากอ่านบทซ้ำที่ตอนจบไม่แตกต่างจากในอนิเมะ

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านหนึ่งในผลงานหาทำเดอะซีรีย์ของไรท์นะคะ

---------×---------

อย่างแรกที่อุรุมิรู้คือแดนรู้จักกับเรฟ

อย่างต่อมาคือแดนนั้นเป็นคนที่เธออยากจะฆ่าเขาทิ้ง

ตอนนี้เธอไม่รู้ว่าคะเคียวอินจะสู้กับสแตนด์ในร่างกายได้อย่างไรตอนนี้เธอเดินอยู่ข้างๆแดนเพราะเจ้าตัวขู่ว่าถ้าเธอเดินห่างจากเขาๆจะเอามีดกรีดข้อมือตัวเองเป็นสิ่งที่เธอจำต้องยอมและที่แน่ๆแดนพยายามลวนลามเธอทุกครั้งถ้าเขาทำได้ไม่ต้องพูดถึงโจทาโร่ที่แดนมักจะทำร้ายเขาราวกับแค้นกันมาเนิ้นนานเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่เธอยื่นข้างๆแดนเพื่อปรามเขาถ้าเขาจะทำอะไรโจทาโร่

หญิงสาวหันไปมองหลังเป็นระยะโจทาโร่ยังเดินตามหลังเธออยู่รอยช้ำที่อกที่มาจากฝีมือเธอและแดนเด่นชัดจนเธอรู้สึกผิดมากขึ้น

"โจทาโร่~"

แดนเอยด้วยน้ำเสียงเย้าแหย่แต่เต็มไปด้วยความกวนประสาท "ถอดไอ้ชุมคลุมของแกนั้นมาปูให้ฉันเดินทีสิ เธอเดินข้ามไปละก็รองเท้าเปื่อนแน่" โจทาโร่กัดฝันกรอดทำไมเขาต้องมาทนกับเรื่องนี้?มันไร้สาระกับอิแค่แอ่งโคลนที่ขวางทางเดินถ้าเป็นเขาคงเหยียบมันไปโดยไม่คิดอะไรไม่ก็เดินอ้อมแต่แน่นอนว่าแดนก็จะอ้างถึงความขี้เกียจที่เขาต้องอ้อมไกลหรืออะไนก็ตามแต่สิ่งที่โจทาโร่ต้องทำคือถอดชุดกักคุรันตัวเก่งที่มาปูเป็นพรมให้เจ้าคนเสียสตินี้เพื่อไม่ให้มันทำร้ายปู่ของเขา

แต่เสียงน้ำที่กระทบกับวัตถุและเสียงกระเซนของน้ำเรียกความสนใจของทั้งคู่หญิงสาวนอนราบไปกับแอ่งโคลนจนเปื่อนไปหมด

"เอาเลยคะ!เหยียบอุรุมิไปเลยคะ!!"

การกระนั้นแดนดูหัวเสียมากขึ้นพร้อมขู่เธอเป็นกลายๆว่าถ้าไม่ทำตามคำสั่งเขาอีกเขาจะฆ่าโจเซฟทิ้งทันทีก่อนจะเดินเลี้ยงแอ่งโคลนไปโจทาโร่ไปดึงหญิงสาวขึ้นจากแอ่งโคลนด้วยมือเดียวเธอกลายเป็นลูกแมวในมือไปเลยอุรุมิดิ้นออกจากมือของเขาพร้อมเช็ดโคนที่เปื่อนใบหน้าและบ่นไปด้วย

"ไปกันต่อเถอะโจคุง.."

เธอกล่าวพร้อมดึงนิ้วชี้ของเขาเบาๆและออกตัวเดินนำหน้าเขาแดนยังคงใช้โจทาโร่อย่างน่ารังเกียจเช่นการให้เขาเป็นสะพานเดินไปจงใจล้อเล่นกับความอดทนของเขาให้ขัดร้องเท้าแล้วอารมณ์ไหนไม่รู้ที่จู่เขาก็เตะเสยคางโจทาโร่เต็มแรงเธอที่อยู่ในเหตุการณ์ไม่อาจช่วยเขาได้เลย

จนในที่สุดจบลงที่แดนสั่งให้โจทาโร่ขโมยของเพื่อจงใจให้โจทาโร่จะถูกประชาทันชายหนุ่มร่างกายกำยำสามคนเริ่มทำร้ายเขาทุกอย่างสะท้อนอยู่ภายในตาสีทำทิม

"อยากจะช่วยก็เข้าไปเลยสิ"แดนยุยงเธอเพราะคิดว่าเธอจะไม่กล้าแต่เปล่ามันกระตุ้นความทรงจำอันเลวร้ายของเธอ

"หยุดเดียวนี้นะ!!!"

เสียงตะโกนดังก้องเรียกความสนใจจาชายกำยำทั้งสามให้มุ่งความสนใจมาทางเธอร่างกายของพวกเขาแทบจะกลืนกินเธออุรุมิค่อยๆถอนหายใจอย่างสั่นเทาพยายามให้เกิดเสียงน้อยที่สุดพวกเขายิงคำถามทันทีว่าเธอเกียวข้องอะไรหรือเป็นอะไรกับโจทาโร่นั่นทำให้เธออ้ำอึ้งอยู่พักใหญ่เธอควรตอบว่าอะไรดี พี่น้อง เพื่อน พ่อ หรือdadyที่ไม่ได้แปลว่าพ่อ แค่เห็นถูกทำร้ายเลยไม่พอใจ? หลากหลายคำตอบชวนให้เธอปวดหัว

"ข....เขา....เขา...เขา......เขา!!ขโมยของเพราะเขาต้องการเอาไปขายเพื่อเลี้ยงลูกของฉันกับเขาเท่านั้นเอง โจคุง!ทำไมถึงต้องทำขนาดนี้!!"

เธอสวมบทบาทวิณญาณนักแสดงเธอบีบน้ำตาและทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นราวกับว่าหมดหวังกับทุกสิ่งโลกทั้งใบพังทลายทำให้ชายหนุ่มทั้งสามจับต้นชนปลายไม่ถูกเขาเป็นชาวต่างชาติที่แต่งตัวอาจจะดูประหลาดแต่ก็ดูเป็นคนมีอันจะกินแล้วทำไมถึงต้องขโมยของ?  โจทาโร่ที่เห็นการแสดงที่จู่ๆเขาก็ต้องกลายเป็นคุณพ่อขี้ขโมยก็สับสนและไม่พอใจ

"ทำอะไรของเธอเนี้ยยัยบ้า!!?"

"ไม่ต้องกังวลนะโจคุง!"เธอยังคงสวมบทนักแสดงดีเด่นจนเขามีใบหน้าเหยเก"ตอนนี้อุรุมิรู้แล้วไม่ต้องกังวลหรอกนะ!เราจะหาทางรักษาโจลีนด้วยกันนะ!"

ม่านการแสดงปิดลงพวกเขายอมปล่อยโจทาโร่โดยให้เหตุผลว่าทำเพราะช่วยลูกสาวแถมยังให้เงินเขามาอีกทำให้นักแสดงนำแอบหลุดหัวเราะออกมาเล็กน้อย

แดนเยาะเย้ยโจทาโร่และพูดจากวนประสาทอย่างเคยเพียงเพราะเขาถือไพ่เหนือกว่าแต่ท้ายที่สุดเขาพ่ายแพ้ให้แก่คะเคียวอินและถูกโจทาโร่คิดบัญชีหนี้แค้นครบต้นครบดอกเป็นอันสาแก่ใจเขาหญิงสาวข้างๆออกความเห็นอย่างขบขันว่าเขาควรไปทำงานเป็นพนักงานบัญชีไม่ก็เจ้าหนีคงจะดีไม่น้อยแต่เขาไม่ตอบทำให้เธอหงอยลงไปเลย

"ยังโกรธอุรุมิอยู่หรอ..ขอโทษนะ...แบบว่าโจคุงจะโกรธก็ไม่แปลกอกโจคุงนะช้ำ---งื่มม!!?"

สัมผัสของผ้าเช็ดหน้าหยุดประโยคต่อไปของเธอฝ่ามือหนาประคองด้านหลังศรีษะของเธอไว้มันจะดีกว่านี้ถ้าเขารู้จักเบามือ"โจคุง!แรงไปแล้วไม่อ่อนโยนเลย!!"

เธอผลักเขาออกอย่างรวดเร็วและยิ้มขบขันในเวลาต่อมาเมื่อเห็นเขามีสีหน้าที่งงงวยเธอเดาว่าเขากำลังตั้งคำถามกับตัวเองว่าเขาทำอะไรผิดมันผิดผลาดตรงไหนหญิงสาวจึงหยิบผ้าเช็ดหน้าออกจากมือเขา"ทำแบบนี้ต่างหาก"กล่าวจบเธอเช็ดใบหน้าเปื้อนฝุ่นของเขาอย่างโอนโยนเขายอมให้เธอเช็ดแต่โดยดี

"ขอบคุณนะโจคุงสำหรับหลุมศพของไอซิส"

"เรื่องแค่นี้เอง ทำไมถึงต้องขอบคุณให้ดูเป็นเรื่องใหญ่โต yade-yade"

หัวใจเธอเต้นแรงผีเสื้อในท้องเริ่มสยายปีกบินไปทั่วเธอนึกถึงคำพูดขอวน้องสาวกับอาการเหล่านั้น

'มันคือรักแรกพบยังไงละคะพี่อุรุมิ'

'ไร้สาระมันมีที่ไหน?'

'อ่า!? ในหนังสือเยอะแยะนะคะ!'เด็กน้อยกล่าวพร้อมยกหนังสือนิทานมาเป็นตัวอย่าง'นี่ไงๆ พอรักกันก็จะได้อยู่ด้วยกันตลอดไปเลยนะคะ!'

'ไรสาระเกินไปแล้วไอซิสนั้นมันเป็นหนังสือนิทานนะ!'

พอนึกถึงความหลังในตอนนั้นเธอเช็ดแก้มของเขาอยู่ครู่หนึ่งก็มั่นใจกับความรู้สึกของตัวเองความอบอุ่นจากริมฝีปากทาบทับที่แก้มทำให้เขาผละตัวออกจากสัมผัสนุ่มหน้าของเขาเริ่มขึ้นสีฝาดหญิงสาวยิ้มเยาะ

"โจคุงอุรุมิคิดว่า"เธอเงยหน้าขึ้นมาพร้อมใบหน้าที่อมชมพูและรอยยิ้มที่เบิกบาน"อุรุมิตกหลุมรักโจคุงเข้าแล้วละ!"

มันรู้สึกแปลกๆในอกของเขาเหมือนมีขนนกปัดผ่านจริงๆแล้วเขาควรชินกับเรื่องพวกนี้เพราะมีหญิงสาวมากหน้าหลายตาออกตัวว่าชอบเขาวันวาเลนไทน์ไม่ต้องกังวลเรื่องช็อคโกแล็ตแต่ตอนนี้เขากำลังเขินยัยผู้หญิงขี้งอแงตรงหน้า

"อุรุมิรักโจคุงที่สุดเลย!!"

เธอกล่าวซ้ำอีกครั้งพร้อมโผเข้ากอดเขาพร้อมกับพูดคำเดิมๆราวกับเขาจะไม่รับรู้ถึงความรู้สึกที่เธอมีต่อเขา

"โจทาโร่!! อุรุมิ!!"โจเซฟตะโกนเรียกเธอก่อนที่เธอจะได้เห็นตัวเขาเธอมองผ่านด้านหลังของโจทาโร่ดูแล้วก่อนหน้าน่าจะมีการปะทะที่รุนแรงพอสมควรจนกระทั้งพวกเขามาถึงพวกเขาก็ดูตกใจกัยสภาพของทั้งสองไม่น้อย

"แบบว่านั้นนะทำอะไรกันอยู่หรอ??"โปลนาเรฟเปิดประเด็นก่อนคนแรก

เธอยังคงยิ้มร่าให้กับพวกเขาทุกคน"อุรุมิตกหลุมรักโจคุงแล้วละ  โจคุงงงงอุรุมิรักโจคุงน้าาาา"

"น่ารำคาญโว้ยถอยออกไปห่างๆเลย"

"Ara Ara โกรธซะแล้ว ฮิฮิ"

ทั้งสามยืนมองภาพที่โจทาโร่เดินออกจากวงสนทนาโดยยังมีอุรุมิที่กอดหลังของเขาถูกลากออกไปด้วย

"น่าอิจฉาชะมัด..."

"แต่ว่าก็ดีแล้วไม่ใช้หรอโปลนาเรฟท่าทางของโจโจ้ก็แสดงออกว่าเขินนะใช่ไมครับคุณโจสตาร์"

คะเคียวอินหันไปหาโจเซฟที่ดูมีท่าทางที่ตื่นเต้นจนออกนอกหน้าที่หลานเขามีทีท่าเขินแถมอีกฝ่ายดูจะหลงรักโจทาโร่มาก

-------------------------------