คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Lost Hope?
“เอริน่า”
น้ำเสียอันอ่อนโยนอออพิมัสเรียเธอนั้นเป็น่วเวลาหลัาที่พวเาสัหารเมะทรอนไ้ เอริน่ายิ้มให้เาวาสีฟ้ารามอเธอมอเาที่ยืนอยู่เหนื่อเธอ
“ว่าไ ออพิมัส”
เาุเ่าลรหน้าเธอปลายนิ้วโป้อเา่อยๆปัผมที่ปิบัแ้มอเธออย่าแผ่วเบาเธอหัวเราะเบาๆ แม้ว่าเาะัวให่แ่เาลับลูบไล้เธออย่าอ่อนโยนราวับว่าเาเป็นมนุษย์ที่ัวเท่าเธอบาทีเาอาะทำไ้ีว่า้วย้ำ เอริน่าลูบนิ้วอเาอบหลับเธอูบเบาๆบนนิ้วโลหะร่าายอเธอถูห่ออย่าแผ่วเบา้วยมืออเาราวับำลัอเธอ
“ทุอย่าโอเ?”
เสียเรื่อยน์อเาผ่อนลเล็น้อยภายในเลนส์สีฟ้าอเาระพริบเาูมีวามสุและวามทุ์ในเวลาเียวัน เอริน่าูบนิ้วอเาอีรั้
“บอัน..”
“ารสานสัมพันธไมรีระหว่ารับาลมนุษย์เป็นไ้ีแ่…”
เอริน่าูบนิ้วเาเพื่อให้ำลัใเาอีรั้เาถอนหายใเบาๆ
“แ่ิเปิอนยับานอยู่บนโลเราไม่เ้าใว่าทำไมแ่เราิว่าอามีบาอย่าเลวร้ายเิึ้นภายในไม่้า”
เอริน่ามอเห็นวามัวลบนใบหน้าโลหะอเาเธอส่สัาให้เาอุ้มเธอ ร่าเล็ๆอเธอถูอุ้มอย่าแผ่วเบาและเธอรใบหน้าอเา เธออเา้วยวามว้าอแนทั้สอ้าเท่าที่เธอะทำไ้
“เรื่อเลวร้ายะเิึ้นไ้ยัไ? โลอเรามีออพิมัส ไพร์มผู้ยิ่ใหและแ็แร่!!~ ใ่ไหมออพี้~”
“เ้าพูเินริเอริน่า..”
เธอหัเราะเบาๆ”อย่าน้อยนั้นือทั้หมที่ันเห็นและันเื่อว่าทุนมอุแบบนั้นแม้ะมีแ่ไม่ี่น็เถอะ”
ออพิมัส่อยใ้มืออเาโอบอเธออย่าหลวมๆในะที่เธออใบหน้าอเาเพื่ออเธอลับ เาสามารถสัมผัสไ้ถึวามอบอุ่นอร่าายเธอ
“เอริน่า…”
“ว่าไออพี้~?”
“เราอยาสัมผัสร่าายที่แท้ริอเ้า”
เอริน่ายิ้มเล็น้อยผิวหนัอมนุษย์่อยๆเลือนหายเหลือเพียผิวมันวาวอโลหะเส้นไบโอไลท์สีฟ้าาพลัานที่ใ้เอนเนอร์อนำลัไหล่ผ่านแนอเธอส่อสว่าอย่าสวยามเาสามารถสัมผัสไ้ถึมัน ร่าายที่แท้ริอเธอ
“อบไหม~?”
เา้มลเล็น้อยหน้าผาอเาถูเธอโอบอหาเามีนาเท่ามนุษย์นี่เป็นอที่เาอยาะบใบหน้าับออเธอเพื่อรับวามอบอุ่นอเธอ
“ันไม่ินับารเปิเผยแบบนี้เท่าไหร่ มันเหมือนว่าันำลัแ้ผ้า”เธอหัวเราะับวามิเหล่านั้น
“เราเ้าใ มันไม่น่าแปลนัเอริน่าเ้าไม่เยทำสิ่นี้บ่อยนั”
เอริน่าหัวเราะเธอรัอ้อมอนี้
เธอรั่วเวลาแสนสบสุและอบอวลไป้วยวามรัอเธอและออพิมัส
“่อยๆใเย็นๆเอริน่าเ้าทำไ้”
ออพิมัสำลัพยายามให้ำลัในรััวน้อยอเาับาร่อสู้ที่ยาลำบา
ารื่มเอนเนอร์อน
แหล่พลัานสำัที่เธอ้อไ้รับเารู้าแร็ทเ็ทว่าอาหารมนุษย์ที่เธอินเาไปมันะถูเผ่าให้เป็นพลัานแ่นั้นไม่เพียพอและอาะทำให้เธอเหนื่อย่ายหรืออาะทำให้อะไหล่และระบบอเธอพัไ้เร็วึ้นและเมื่อำนึถึารที่เอริน่ายัไม่สามารถวบุมไฟฟ้าอเธอไ้เอนเนอร์อนสำัสำหรับเธอมา
เอริน่า่อยๆยลูบาศ์ที่เ็มไป้วยอเหลวสีฟ้าปล่อยให้มันไหล่ผ่านหลออาหารอเธอรสาิแปลประหลาสัมผัสลิ้นเธอไม่สามารถอธิบายรสาิอมันไ้แ่มันเลวร้ายเธอรีบปิปาอเธออย่ารวเร็ว่อนที่ถาพไม่น่าูะเิึ้น่อหน้าออพิมัส
ลิ้นอเธอถูทรมานเพราะเธอไม่ยอมลืนมันเริ่มึ้นมูเธอและน้ำาอเธอ็เริ่มเออล้นาวาสีฟ้ารามสว่าอเธอ ออพิมัสพยายามให้ำลัใเธอและบอว่าทั้หมมันเพื่อสุภาพอเธอ เธอปิาแน่นและลืนมันลไปเธอัวสั่นไปหม
“เลวร้ายสุๆ..”
“เียวเ้าะินและมันะี่อัวเ้า”
เาใ้นิ้วโปอเาลูบหัวอเธอเบาๆเพื่อปลอบเธอะเียวันเธอมอลูบาศ์เอนเนอร์อนบนมือเธออย่าสิ้นหวั
“มันไม่เสียหายอะไรที่เ้าะินไม่หม มันีมาแล้วที่เ้าไม่ไ้ายมันออ”
เอริน่าอยาบอเาว่าเธอไม่ไ้แ่ะาย เธออยานะบอเาว่าอนที่เธอปิปาอาหารในเาปิร์อเธอย้อนลับึ้นมาที่อแ่เธอไม่ล้าพูแน่นอนมันน่าอายเินไป
ออพิมัสไ้รับสัาาเพื่อนออโ้บอทเารับมัน่อหน้าเอริน่า
“ไพร์มทารับาลัั้อำลัพิเศษที่เรียว่าหน่วยเนสเพื่อรับมือับิเปิอนที่หลเหลือบนโลแลับารที่ให้าวโลเป็นที่ลี้ภัยแ่เรา”
แร็ทเ็ทอธิบายผ่านเรื่อสื่อสาระที่เาฟัเอริน่าเ็ราบเอนเนอร์อนออาปา่อนะถามแร็ทแ็ทผ่านวิทยุสื่อสารอออพิมัส
“ันนึว่าพวิเปิอนะลัวหัวหนหนีไปที่อื่นแล้วะอี”
“ไม่ใ่แ่เ้าที่ิเ่นนั้นเอริน่าพวมันปราัวึ้นเป็นรั้ราวแ่็สร้าวามเสียหายใ่ย่อย”แร็ทเ็ทอธิบาย”ทหารมนุษย์ไม่สามารถรับมือไ้ีารมีออโ้บอท่วยเหลือะทำให้ภาริสำเร็ไ้มีประสิทธิภาพมาึ้นไพร์มรับาลสั่เ้าว่าเ้า้อเ้าร่วมเพื่อสั่ารเรา พวเารอให้เ้าเามารายานัว้าส่พิัให้เ้าแล้ว”
สัาัไปเิวามเียบที่น่าอึอัระหว่าทั้สอ
“เอริน่า้า..”
“ไปสิ”เธอยิ้มให้เาอย่าอบอุ่น”โล้อารุ”
เาอุ้มเอริน่าและโอบอเธออีรั้้วยมืออเาเธออใบหน้าอเา้วยวามรัทั้หมอเธอ
เอริน่าื่นึ้นมาบนเียเธอรีบเปิแล็ปท็อปอเธอเพื่อวิีโออลับเาอุเลนนิส์ที่ให้วาม่วยเหลือเธอ เธอโบมือให้เาอย่าร่าเริในสภาพที่ผมสีน้ำาลอเธอยุ่เหยิาารื่นนอนอเธอ
“เ้าหัวฟูมา”เอริน่าหัวเราะิัเมื่อไ้ยินแบบนั้น
“ใ่ มันฟูฟ่อริๆันเยหวัว่ามันะเป็นแบบแอฟโร่ เป็นยัไบ้าออพี้หน่วยเนสไม่ใหุ้ทำานหนัไปใ่ไหม?”
“ภาริอเราลุล่วไ้ีใน่วนี้แ่ารเพิ่มำนวนอเปิอนยัเป็นที่น่าสสัยและเราบั้อลาะเวนในหลายพื้นที่”
“อ่าา~ แย่ัแบบนั้นุเหนื่อยแย่พัผ่อนบ้าและื่มเอนเนอร์อน้วย รัุนะ ออพี้~~”
เอริน่าวาสายบ้านอันว้าให่อเธอเียบลอีรั้ไม่มีพ่อแม่ที่ะมาหาเธอเพื่อปลุเธอ เธอลไป้านล่าที่ปิะมีอาหารเ้าวาเอาไว้และมีพ่อแม่อเธอนั่อยู่็ไม่มีอีแล้ว.. เธอถอนหายใเล็น้อย่อนะหยิบนมปัทาเนยและรีบออไปโรเรียน
มันยัเป็นแบบทุวันบทเรียนในหน้าหนัสือเอริน่ามัะบ่นอุบอิบและบ่นว่าิถึออพิมัสบทเรียนเริ่มไม่เ้าหูอเธอเมื่อเธอนึย้อนวามรู้สึรัอันอบอุ่นอเาอาารย์เรียให้เธออบำถามอยู่หลายรั้นเา้อึ้นเสียับเธอมันทำให้เอริน่าใและรีบลุึ้นและนโ๊ะทำให้อุปร์ารเรียนอเธอระัระายมันทำให้เพื่อนร่วมั้นเรียนอเธอหัวเราะเยาะ เธอรีบอโทษและพยายามเ็บวาสิ่ที่เธอทำ้วยวามอับอาย
แม้นในโรเรียนะมอว่าเธอเพี้ยนหรือปัาอ่อนานิสัยอบเหมอลอยและารอบอยู่นเียวอเธอเป็นปิที่เธอถูมอแบบนั้นเสมอแ่ับเพื่อนรัอเธออย่าแมทำให้เธอไม่เหาอี เอริน่ามัะพูุยับแมเพื่อลายวามเหาอเธอมัน่วยเธอไ้มาและารลับไปบ้านที่มืมนและไร้ึ่สิ่มีีวิใๆในบ้านทำให้เมล็พันธ์แห่วามเหาถูปลูในิใอเธอ
เอริน่าื่นึ้นมาอีรั้ในวันหยุอเธอ ภายในบ้านที่เียบสัเธอโทรวิีโอหาออพิมัสอีรั้่อนที่สายอเธอะไ้รับารอบรับเป็นทหารนายหนึ่าหน่วยเนส เาล่าวว่าออพิมัสำลัปิบัิภาริและยัไม่ลับมา เอนิน่ารีบอโทษเาและอร้อให้ออพิมัสิ่อเธอลับหาเาว่า
ล้อวิีโอเปิอีรั้ราวนี้มีแมและมิเล่าที่พูุยับเธอพวเาุยันเรื่อวามหลัและีวิที่บาทหาลัยพวเาะทำอะไร่อไปภายในสามสิบนาทีสาย็ัลเพราะแมและมิเล่ามีนัเทันในวันนี้
เมล็พันธุ์แห่เหาและวามริษยาเริ่มเิบโในออเธอ
เธอไม่มีเพื่อนทุนมอว่าเธอเพี้ยนและปัาอ่อนานิสัยอเธอและพู่อๆันพวเามอเธอเหมือนัวเื้อโรพวเาไม่รู้นิสัยอเธอ้วย้ำ ั้นั้นารมีเพื่อนออไปไหนมาไหนึเป็นไปไม่ไ้สำหรับเอริน่า
เธอเริ่มิถึารุและสั่สอนอพ่อแม่อเธอภายในบ้านเมื่อเธอออมาินอาหารเ้า้าหรือเล่นแล็ปท็อปนานแ่นั้นือารแสวามรัอพวเา เธอิถึออพิมัสที่มอบวามรัให้ับเธอ น้ำาเริ่มเอ่อล้นวาอเธอๆพยายามลั้นเสียสะอื้นอันน่าสมเพอเธอ
‘โล้อารเา..’
เอริน่าท่อำเหล่านั้น่อนะมอไปที่อเอนเนอร์อนที่ออพิมัสส่มาให้เธอ
เอริน่าพยายามื่มมันหวัให้รสาิที่่มืนอมันทำให้เธอลืมวามเหาไ้สัรู่
ไม่นานนัแล็ปท็อปอเอริน่าสั่นและแ้เือนถึารโทรเ้าเธอื่นเ้นมาเธออยาอวให้ออพิมัสเห็นว่าเธอสามารถื่มเอนเนอร์อนไ้มาึ้นแล้ว
เธอวิ่ไปเปิแล็ปท็อปอย่ารวเร็วและรับสายปราให้เห็นเลนนิส์ที่มีสีหน้าเร่เรีย
“เอริน่าอโทษที่ทำให้เธอผิหวัที่ไม่ใ่ออพิมัสแ่เาำลัพัผ่อนหลัาารเื่อมแผลาาร่อสู้ล่าสุ”
เธอหน้าีเมื่อไ้ยินแบบนั้น”เาเป็นยัไบ้า!!? แผลว้ามาไหม!? ันหมายถึมันไม่ใล้สปาร์อเาใ่ไหม!?”
“เฮ้ๆใเย็นเาไม่เป็นอะไรพวเามีบอทสาวนหนึู่แลเาพร้อมับแร็ทเ็ทไม่มีอะไร้อัวล”
เมล็แห่วามหวาระแวอึ้นมาในออเธอ
“อะไรนะ?”
“มีบอทสาวประมาสามัวมาที่นี่เออเธอื่อ อาร์ี โรเมียร์และเอริ้า วันแ่มีแ่เอริ้าทีู่แลเาูเหมือนพเาะเป็นเพื่อนันพวเาุยันไ้สนิทสนม”
“…ให้เาพัเถอะเลนนิส์ให้เาโทรหาันอนที่เาว่า็ไ้บอเาว่าฝันี..”
เมื่อสายัไปเอริน่าันิ้วอเธอเออย่าหวาลัวเธอไม่วรหึเานั้นเป็นเพื่อนเานิใ่ไหม…? เาเป็นนใีและเาไม่มีทาทำแบบนั้นเธออาะไม่ีพอหนอบาทีเพราะร่าายที่เท่ามนุษย์นี่ทำให้เาลำบาในเวลาที่เามีร่วมับเธอรึเปล่า
เี้ยวลบนเนื้ออเธอน้ำมันหล่อลื่นสีแไหลออาแผล่อยๆเลือบปาอเธอและไหล่ลที่นอนสีาวอเธอ
วามห่าเหินเริ่มมาึ้นทุที
เธอโหยหาวามรัมาึ้นและเ็บปวมาึ้นเมื่อไ้รับมันเพียน้อยนิ
ทำไมถึิแบบนั้น…
เอริน่าถามัวเอะที่เธอับรถบิ๊ไบ์อเธอมาพร้อมับโอโบอทที่เหลือที่ำลัะไปหาออพิมัสเพื่อสนับสนุนเา เธอผ่านโ้อันเี้ยวบนภูเาและวามทรำที่เาเริ่มห่าเหิน็ลอยึ้นมาราวับอยาให้เธอถอย
เสียระเบิัึ้นรหน้าเธอ เธอสามารถเห็นวันาารระเบินาให่ลอยึ้นมาาป่าทำให้เธอบิันเร่โยไม่ลัวว่าเธออาะแหโ้ไ้ทุเมื่อ
“ไ้โปรไพร์มรอหน่อยนะ”เสียอเธอสั่นเทา
ไอรอนไฮ์พูผ่านวิทยุว่าเธออาะายไ้าารหลุโ้ถ้าใ้วามเร็วระับนั้น มันไม่ไ้่วยให้เอริน่าใเย็นลเธอบิันเร่มาึ้นราวับอยาประไอรอนไฮ์
เอริน่าับนำหน้าทุๆันโยหวัว่าทุอย่าะไม่สายเินไปเธอเห็นแมวิ่ออมาาป่าลึพร้อมิเปิ่อนโอโบอทอื่นๆเริ่มเปลี่ยนโหมอพวเาลับสู่ร่าบอทและเริ่มโมีิเปิ่อนเธอรีบระโออารถบิ๊ไบ์ราาแพอเธอและปล่อยให้มันพุ่่อไปอย่าไม่เสียาย ปืนบลาสเอร์เื่อม่อระบบาม้อนิ้วอเธอเริ่มบีบอัพลัานไฟฟ้าอเธอับระสุนและยิใส่ิเิอน่อนที่เธอะลบนพื้นและลิ้ไปพัหนึ่่อนะั้ัวไ้เธอไ้เห็นมันอีรั้เมะทรอนมอเธออย่าผิหวัและโรธแ้น
“ีโร่!!ส่เ้าเ็นั้นมา!”
เธอไม่ไ้อบลับเมะทรอนและพยายามยิเามันสร้าบาแผลให้เาาารระทำนี้อเธอทำให้เาัฟันโลหะแหลมและำรามอย่าหุหิ่อนที่เาะเปลี่ยนโหมเป็นเรื่อบินและบินหนีไป
ารยิโ้อบเิึ้นไ้ไม่นานแมสามารถหนีไปไ้และิเิอน็ูเหมือนไม่ไ้อยาะเสียพลัานับาร่อรแบบนี้พวมันถอยลับอย่ารวเร็ว
“ออพิมัส?”
เอริน่าใเสียทันทีเธอพึ่สัเว่าออพิมัสไม่ออมาาป่าเาวรออมาเพื่อ่วยแมเธอรีบล้าย้อสสัยอเธอโยารวิ่เ้าไปวาอเธอเปลี่ยเป็นระบบแะรอยโยอัโนมัิแม้ะแปลใแ่เธอ็ไม่มีเวลาั้ำถามับัวเอ
เธอวิ่สุแรเิและะโนเรียื่อเาสุท้ายเธอสะุราไม้นาให่มันหลุออมาะ่อสู้เธอีลัาและล้มล่อนะไถลลเนินวามเ็บปวแผ่่านไปทั่วเมื่อ้อนรวและทรายหยาบรูับผิวหน้าอเธอแ่เมื่อเยหน้าึ้นภาพทั้หมมันเบลอแ่เธอสามารถเห็นแสโลหะส่อระทบับแยามบ่ายเธอพยายามหอบร่าายที่สะบัสะบอมอเธอึ้นมาาอเธอสั่นาเรื่อยน์ที่สั่นลอเวลาอรถบิ๊ไบ์ารล้มอเธอเมื่อรู่ที่ทำให้เธอเสียศูนย์แ่ไม่อาหยุเธอไ้
“ไพร์ม?”
เานอนนิ่ไม่ไหวิ่วาอเธอเริ่มโฟัสมาึ้นวาสีฟ้าที่เยสว่าไสวและเ็มไป้วยวามมุ่มั่นอเาับลหัใอเอริน่าแทบะหยุเ้นับสิ่ที่เธอเห็นรหน้าวามโรธที่เธอเยมี่อเาในอีหายไปหมเมื่อเธอเห็นร่านรัอเธอที่มีสภาพย่ำแย่ทั้ร่อรอยารเผาไหม้และละลายอเหล็ รอยอะไหล่บาส่วนที่หลุไปและออเาที่มีแผลรร์
“ไม่ ไม่ ไม่ ไม่!!! ออพิมัสอบันสิ!!”
น้ำาเริ่มไหลอาบแ้มทั้สอ้าเธอสัมผัสใบหน้าอเาสิ้นหวัมาึ้นเรื่อยๆเมื่อเห็นวามเสียหายับหน้าาอเา เธอรีบปีนึ้นไปที่ัวอเาเธอร้อไห้หนัึ้นเมื่อเห็นรอยผ่าลาออเา
“ันะ่อมุันะรัษาุอทนหน่อยไ้โปรอย่าทิ้ันไพร์ม!!”
เธอพยายามเื่อมลไในออเาเธอปล่อยให้ฝ่ามืออเธอร้อนัและพยายามเื่อมส่วน่าๆเ้า้วยันับสายส่่อน้ำมันที่าออเ้า้วยันระอบเส้นสายไฟฟ้าที่เปรียบสเหมือนเส้นเลือเ้า้วยันเธอพยายามเ็น้ำาออะ่อมเธอส่เสียสะอึสะอื้นลอเวลาที่่อมแมเา
“ไพร์ม..ันะ่วยุ..”
เธอ่อยๆปีนออมาาแผลที่ออเาแม้ะไม่มาแ่เธอเื่อมส่วนสำัอเาไว้ทั้หมเธอเริ่มหลอมแผลที่ออเาพยายามให้มันปราีและสวยามที่สุเธอใ้เวลาหลายั่วโมในาร่อมแมเาและแ่บาแผลให้เา เมื่อทุอย่าเสร็สมบูร์เอริน่าสูน้ำมูเบาๆและลืนน้ำลายเฮือให่เธอลูบมืออเธอเา้วยัน่อนะลที่ออเาและปล่อยระแสไฟฟ้าเพื่อระุ้นให้ระบบอเาทำาน
“…”
เธอทำอีรั้โยหวัว่ารั้นี้เธอะเห็นผล
“…”
“ไพร์ม…”
เอริน่าิะใ้ไฟฟ้าระุ้นเาอีรอบแ่เหนื่อยมาเธอเหลือพลัานน้อยมาที่สุเธอรู้สึเือยาและไร้เรียแรร่าายอเธอหนัไปหมเอริน่าอเาและร้อไห้เียบๆถ้าหาเธอไม่ไ้พลัานเหลือน้อยเสียร้ออเธอะั้อไปทั่วพืนป่าบนภูเา
ไอรอนไฮ์และแร็ทแ็ทลับไปที่เิเหุหลัาปป้อแมสำเร็พวเาพบร่าอออพิมัสและเอริน่าที่ยัอยู่บนออออพิมัสวาอเธอเหนื่อยล้าและสิ้นหวัไม่นานนัแร็ทแ็ทอุ้มเอริน่าออมาฮอมารับออพิมัสไปแร็ทเ็ทเปลี่ยนเป็นโหมรถยน์อีรั้เาเสนอเอนเนอร์อนบนรถให้เธอเพื่อฟื้นพลัานให้เธอ
รสาิอมันแม้ว่ามันะประหลาและ่มืนแ่วามเศร้าและวามเ็บปวอเธอลบเลื่อนรสาิเหบ่านั้นไปทั้หม เธอนั่เียบลอทาและนั่บเ่าับหน้าผาอเธอเธอรู้สึว่าเธอมีรู้ว้าที่หน้าออเธอและมันเ็บปวมาราวับมันอยาทำลายร่าายอเธอไปพร้อมับหัวใที่แหลสลาย
แร็ทแ็ทพาเธอลับมาที่านอหน่วยเนสฮอทิ้ร่าอออพิมัสลันพื้นเธอลารถและยัมอร่าายที่ไร้ึ้สปาร์อเา เลนนิส์และทุๆนในหน่วยเนสมีสีหน้าเศร้าหมอ่าวารายอออพิมัสไม่ใ่เธอนเียวที่เสียใพวเาไว้อาลัยและอำลาแ่ออพิมัสสหายร่วมรบอพวเา
เาเป็นที่รัอทุนมาริๆ…
ารไว้อาลัยอยู่ไ้ไม่นานรถทหาริอาวุธล้อมรอบออโ้บอททุทิศทาทุนั้ท้าพร้อม่อสู้เรียมอาวุธพร้อมที่ะโ้อบหาพวเายิ วุ่นวายถึเลนนิส์และนอื่นที่้อห้ามปรามพวเาและทาหารมนุษย์
เป็นรั้แรที่เอริน่าสัมผัสถึเสรีภาพแสนำัอออโ้บอท…
นี่ือสิ่ที่พวเาสมวรไ้รับหรอ…
เอริน่ามอภาพเพื่อนบอทอเธอในโหมรถยน์ถูลุม้วยา่ายะเรียมลำเลียพวเาึ้นเรือบินเพื่อลับานที่ิเอโ้ลาเียนั้นะรวมถึศพอไพรม์เอริน่าสัมผัสหน้าผาอเธอและร่าที่ไร้สปาร์อเาเบาๆ
“ไพร์ม..มันีแล้วหรอที่่วยมนุษย์..”
แม้ะพยายาม่วยเหลือหรือแม้แ่ทำามเ์ที่มนุษย์ให้พวเาไม่เยไ้รับวามไว้วาใอย่าเ็มที่ยัโนี่และวามิที่ะใ้วิทยาารทาอาวุธอพวเาเพื่อผลประโยน์อัวเอมันเป็นแ่เรื่อน่าเศร้าที่พวเา้อประสบ
ในอนที่เธออยู่ับเาและถูทิ้ให้เียวายเธอรู้สึว่ามันลายเป็นเรื่อเล็เมื่อิถึสิ่ที่เาประสบพร้อมับหน่วยเนส
“เอริน่า..”เลนนิส์เรียเธอา้านหลั
“…”
“ันะให้นันไปส่เธอลับบ้าน”
“อืม…”
เอริน่ายัไม่ผละออาร่าอออพิมัสเลนนิส์ถอนหายใเบาๆเารู้ว่าเอริน่าะเสียใมาารที่พ่อแม่อเธอาไปอยู่ที่อื่นและเธอไ้อยู่ับออพิมัสสำหรับเธอออพิมัสือทุอย่าอเธอและเธอไ้เสียเาไปแล้ว…
“ไม่้อห่วเอริน่าเราะเ็บรัษาร่าอเาไว้อย่าีันสาบานว่ารับาล—”
“ผู้พันเลนนิส์มีนิ่อมาเาบอเป็นเรื่อสำัมารับ”
ำอธิบายที่เป็นารปลอบเอริน่าเรื่อศพอออพิทัสหายไปทันทีเาำเป็น้อรับสายเลนนิส์บนพึมพำอบับนในสาย
“เียวนี้ให้ไว!”
เลนนิส์รีบสั่นอเาะที่เาถามนในสายและบอพิัอย่ารวเร็วลูน้ออเารีบเียนามที่เาบอ เธอไ้ยินเสียเหมือนู้โทรศัพท์าอีฝาอสายแน่ในะว่าไม่มีอะไรเิึ้นที่อี้านหนึ่่อนที่เลนนิส์ะสั่ให้ลูน้ออเาไปเ็พิัที่ไ้รับมา
เอริน่าลาอุปร์เลื่อนย้ายร่าอออพิมัสเธอเินไปหาเลนนิส์และเอ็ปป์สอย่ารวเร็ว”เิอะไรึ้น?”
“เพื่อนหิ้วลูบาศ์อเธอบอว่าเาสามารถเอิ่ม..มีโอาสุบีวิแฟนัวโอเธอ”
วาอเธอริน่าส่สว่าไป้วยวามหวัแมะุบีวิออพิมัสหรอ!? แ่ยัไ!? ไม่สิเธอไม่วรถามแบบนั้นบาทีระหว่าที่แมบานเาอาะไ้้อมูลน่าสนใหรือเศษเอะิวบ์ที่ทำให้หัวอเาหลอนไป่วหนึ่บออะไรบาอย่าแล้ว
“ที่ไหน?”
“อียิป์”เลนนิส์ล่าวะที่เาพิาราถึวามเป็นไปไ้
“มันุมที่ะลอเสี่ยใ่ไหมับเ็ธรรมาๆนหนึ่”เอ็ปป์สล่าวมันไม่มีทาเป็นไปไ้ที่ะุบีวิหรอ
เลนนิส์ล่าวับู่หูอเาว่าให้เื่อใแมและยับอว่าเาะให้นพาเอริน่าลับบ้านเธอัริมฝีปาล่าอเธอ มันลีที่เธอะพูว่าเธอเื่อใแมทั้ๆที่มันอาะเป็นไปไม่ไ้แ่เมื่อเธอมอไปที่ออพิมัสเธอ็ัสินใไ้ทันที
“ันะไป้วย..”
ท่ามล่าสิ่่อสร้าที่ถูออแบบอย่าามออียิป์แมไ้พบับร่าอไพรม์ทั้7ที่สละีวิอพวเาเพื่อปป้อแมทริ์มันูอึมรึมและอึอัฝุ่นและละออทรายผ่านเ้าหลอลมอไม่ไ้ที่ะไอออมา
แมเินเ้าไปมาึ้นเรื่อยๆและพบับแมทริ์รลาอมันส่อประายสีน้ำฟ้าสว่าราวับเป็นุประายอีวิแม่อยๆยมันึ้นและประอมันอย่าแผ่วเบาราวับลัวมันแสลายเายิ้ม้วยวามีใสิ่นี้ะทำให้ออพิมัสฟื้นืนีพ
มือัรลที่เ่าและึ้นสนิมว้ามันอย่าแรแมใมาเมื่อเาสั่เุว่าสิ่ที่ำลัถือแมทริส์เป็นร่าอมัมมี่
ไม่สินั้นมันหุ่นยน์
“โมย!!”
ร่านั้นะโนใส่แมเนื้อเยื้อสัเราะห์หลุลอออาร่าโลหะที่ำลัพุร่อนามารเวลาแมพยามระาออ มิเล่าพยายามใ่เศษาาร่าอไพร์มทั้7และฟาใส่บอทลึลับนั้นหัวอมันหมุนามแรที่ถูีแ่ไม่นานมัน็ับมาที่เิมวา้าวหนึ่อมันระพริบาารถูระแท มัน่อยๆหันลับมามอมิเล่าและมิเล่านระเ็นออไป
“มิเล่า!โธ่โว้ย!ปล่อยสิโว้ย!!”
แมพยายามึแมทริ์ออมาามือสนิทนั้นมาึ้นและเาระถูระาแนและเหวี่ยไปทิศทาเียวับมิเล่าทำให้เาร้อโอรวบับเบิลบีมอผ่าน่อว่าอำแพเาส่เสียบี๊บอย่าใเมื่อหุ่นยน์นั้นเห็นมันพยายามลุออาที่ๆมันหลับไหลมานานเนื้อเยื้อสัเราะห์ที่ถูทำให้ล้ายมนุษย์หลุลอออทุรั้ที่ยับัว แมสัเว่ามันูารออแบบารประอบและเรื่อยน์บาส่วนล้ายับเอริน่าแ่มันเป็นไปไ้หรอที่ะมีหุ่นยน์ที่ล้ายับเอริน่ามาว่า1ัว
“โมย!! โมย!!!”
มันยัพูำเิมแมสัเเห็นที่เท้าอมันมันเะที่พื้นเล็น้อย่อนะพุ่ออไป้วยไอพ่นที่เท้า
“แม!!”ลีโอรีบมาหาเา”มีามัมมี่หรืออะไรไม่รู้มันบินไ้ออมาาที่นี่พวนายโอเไหม!!?”
มิเล่าและแมร้อโอรวะพยายามลุึ้นแมพยายามวิ่ออไป
“ไม่เ้านั้นเอามันแมทริ์ไป!”
ิมม่อนะโนเรียพวเาเมื่อแมออไปเาสามารถเห็นสิ่นั้นบินอยู่ลาอาาศ่อนะร่วลมาเมื่อไปถึรึ่ทาแ่มันยัระเสือระสนที่ะหอบแมทริ์และวิ่หนี่อ
“เรา้อเอามันลับืนมาให้ไ้!!”
สวัสีท่านผู้เริ~ไม่ไ้พบันนานสบายีหรือท่านนน~ออภัยในารอัปเที่ล่า้า้วย สมออไรท์มัน้อะเปิเรื่อใหม่และไรท์ันิหนัเรื่ออื่น
ผู้อ่าน:แไม่สิทธิ์! มาอนิยายนมีลิ่นนานี้!
ไรท์:รี๊!!!!
ความคิดเห็น