(Fanfic)Jojo Brizard Adventure รักเลยอะคนนี้

ลำดับตอนที่ #7 : ไอซิส!?

แอนน์กลับฮ่องกงไปแล้วส่วนโจทาโร่เองก็ให้ที่ร้านตัดเสื้อผ้าตัดชุดกักคุรันให้ใหม่พอเขาบอกว่าเนื้อผ้าที่ทำนั้นเป็นขนสัตว์100%จอมซุกอย่างอุรุมิไม่พลาดที่จะลองกับสัมผัสของมัน

เธอถูหน้าไปกับแขนของเขาเนื้อผ้านั้นละเอียดเนียนนุ่มเธอเคยไดยินมาว่าผ้าขนสัตว์พวกนี้เป็นเนื้อผ้าที่เหมาะกับการตัดชุดประเภทนี้มากไม่คิดว่ามันจะให้ความรู้สึกที่นุ่มสบายเช่นนี้

"ว้าววว~ เนื้อผ้าขนสัตว์จริงๆด้วย"

"ทำอะไรของเธอนะเดียวก็เป็นรอยหมด"

"โจคุงขี้งก.."

เขาดึงแขนออกดูเหมือนว่าเรื่องที่โปโรนาเรฟพยายามทำก่อนหน้าจะสูญเปล่าเพราะโจทาโร่แทบจะไม่รู้เลยว่าเขาเป็นต้นเหตุให้หญิงสาวร้องไห้บางทีเรื่องนี้เขาอาจไม่ใส่ใจเสียเท่าไหร

ยิ่งขับไปหมอกยิ่งหนาขึ้นเรื่อยๆพวกเขาจึงตัดสินใจพักที่เมืองใกล้ๆนี้ก่อนหมอกลงจัดมากแถมผู้คนที่นั้นไม่ค่อยดูเหมือนผู้เหมือนคนเสียเท่าไหรพวกดูแข็งๆราวกับหุ่นแม้จะมีคนตายในเมืองก็ดูไม่มีใครสนใจเรื่องนั้น

บรรยากาศที่ดูแย่ลงอย่างเห็นได้ชัดทำให้ทุกคนต่างหวาดระแวงกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นตามมาคือการถูกโจมตีจากผู้ใช้สแตนด์แต่ในความโชคร้ายยังมีความโชคดีที่มีคุณยายที่ดูใจดีมากล่าวกับพวกเขาว่าเธอมีที่พักให้เธอดูเป็นผู้เป็นคนมากกว่าคนในเทืองเสียอีก

แต่โจทาโร่กลับสงสัยในตัวหญิงชราใจดีคนนี้เพียงเพราะเขาเรียกโจเซฟว่าคุณโจสตาร์ทั้งๆที่พวกเขาไม่เจอหน้ากันอุรุมิที่รู้สึกว่าการกระทำของโจทาโร่ที่สงสัยในตัวหญิงชรานั้นหยาบคายเธออดไม่ได้ที่จะต่อว่าเขาและช่วยปกป้องหญิงชรา

"โจคุงละก็คิดมากไปเรื่อยคุณโปลนาเรฟพูดออกจะดังขนาดนั้นถ้าอุรุมิเป็นสาวหูหนวกคงไเ้ยินเหมือนกันละ"

"ใช่ๆอย่างที่แม่หนูนั้นพูดเลยเจ้าค่ะ"

หญิงชรากล่าวสมทบทันทีแน่นอนว่าอุรุมิไม่ยอมมองหญิงชราที่เล่นกับโปลนาเรฟอย่างกับลูกชายนั้นเป็นคนน่าสงสัยหรือผู้ใช้สแตนด์

.x.

มันเป็นโรงแรมที่ค่อนข้างหรูพอสมควรเธอเชื่อว่าถ้าอากาศดีกว่านี่ที่นี้จะสวยงามมากหญิงชราให้ทุกคนเซ็นชื่อในสมุดรับแขกโปลนาเรฟยังกล่าวติดตลกว่าลายเซ็นเขานั้นมีค่ามากหญิงชรายังกล่าวตอบรับมุกกับเขามันยิ่งทำให้อุรุมิมั่นใจว่าเธอไม่ได้คิดผิดที่โจทาโร่กังวลไปเอง

"งั้นเดียวฉันจะให้คนมาช่วยคนของขึ้นไปนะคะ"เธอกล่าวพร้อมรอยยิ้มที่ใจดีและน่ารัก

เสียงเดินลงบรรได้ทำให้ทุกคนมองผู้มาเยือนใหม่น่าตะหมายถึงคนที่จะมาช่วยยกสัมภาระขึ้นไปที่ห้อง

"ยินดี...ต้อนรับคะ..."

เด็กสาวกล่าวพร้อมก้มหัวให้พวกเขาเธอน่าจะมีอายุพอๆกับแอนน์ผมสีน้ำตาลและมีผิวสีแทน

"โอ๊ะ น่ารักจังเลยนั้นลูกคุณหรอ!!?"โปลนาเรฟกล่าวถามหญิงชราเธอตะกุกตะกักอยู่ช่วงหนึ่งแต่ก็บอกว่าเธอรับมาเลี้ยง

"เก่งจังเลยน้า~ นี่หนูน้อยเธอชื่ออะไรหรอ?"

"...."ดวงตาสีฟ้าเหลืกมองโปลนาเรฟมันดูน่าขนลุกจนเขาคิดว่าเด็กคนนี้เล่นด้วยไม่ได้

"ไอซิส..."

น้ำเสียงใสเรียกชื่อเด็กสาวจากด้านหลังทุกคนพร้อมใจหันไปหาอุรุมิที่เบิกตากว้างด้วยความตกใจอยู่เธอวิ่งเข้าไปกอดเด็กสาวทันทีเธอลูบหัวเด็กสาวเบาพร้อมกับน้ำตาที่เออล้นออกมาน้ำตาแห่งความสุขที่ได้พบเจอเด็กสาว

"ไอซิส!!พี่คิดถึงเธอมากเลยนะ!!ดูสิตัวผอมไปมากเลยนะ...เธอมาอยู่ที่นี่ได้ไงโอ้ไอซิส พี่ดีใจมากเลยที่ได้พบเธอ!!"

"พี่...อุรุมิ?"

อุรุมิกล่าวพร่ำเพ้อความคิดถึงและความรักความห่วงใยที่มีต่อน้องสาวที่น่ารักของเธอจนทุกคนรู้สึกว่ามันเป็นอะไรที่น่ายินดีโปลนาเรฟเป็นคนแรกที่กล่าวยินดีกับเธอและตามมาด้วยคนอื่นๆแต่สีหน้าหญิงชรากลับรู้สึกกังวล

'ยัยเรฟแกหมายถึงสิ่งนี้รึที่จะทำให้ข้าฆ่าพวกโจสตาร์ได้'แม่เฒ่าเอนย่าคิดได้ดังนั้นจึงปั้นเรื่องยกยอกล่าวกับอุรุมิว่าน้องสาวเธอเป็นเด็กดีน่ารักแค่ไหนนั้นทำให้อุรุมิปลื้มใจมากที่มีคนชุบเลี้ยงน้องสาวเธอแถมยังเป็นคุณยายใจดีอีก

เธอไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว

"ขอบคุณมากนะคะทุกคนอุรุมิรู้สึกปลื่มใจมากกับช่วงเวลาในอินเดียที่ได้ใช่ร่วมกับทุกคน"เธอกล่าวทุกคนยิ้มให้ทุกคนเธอกล่าวถึงช่วงเวลาดีๆที่มีให้กับทุกคนสำหรับเธอมันเป็นโชคชะตาที่เธอดีใจที่จะรัยมันเพราะมันทำให้เธอได้เจอกับพวกเขา"แต่...อุรุมิไปต่อด้วยไม่ได้แล้ว..."

จริงๆพวกเขารู้อยู่แล้วว่าเธอจะจบการเดินทางของเธอต่อเมื่อพบน้องสาวแต่พวกเขาไม่คิดว่ามันจะจบลงเร็วขนาดนี้เธอเดินไปหาโจเซฟคนแรก

"คุณโจเซฟอุรุมิขอบคุณมากๆเลยนะคะที่ค่อยช่วยเรื่องค่าใช่จ่ายโรงแรม อุรุมิประทับใจการต่อสู้ของคุณโจเซฟและประสบการณ์ที่มากล้นของคุณจริงๆคะ"เธอกอดเขาราวกับเขาเป็นคุณพ่อเขาลูบหัวเธอเบาๆพร้อมกับอวยพรให้เธอโชคดี

"คุณคะเคียวอินใจดีฉลาดและน่ารักมากเลยคะอุรุมิรู้สึกสบายใจเสมอที่ได้อยู่กับคุณถ้ามีโอกาสเจอกันที่ญี่ปุ่นไว้ไปกินไอศกรีมเชอร์รี่ด้วยกันนะคะ♡"

เธอกอดเขาอีกคนคะเคียวอินตบหลังเธอเบาๆเธอเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับหมอแก้มเขาทำให้เขาหน้าแดงและเธอก็หยุดลงที่โปลนาเรฟต่างจากคนอื่นหน่อยที่เธอกอดเขาก่อนจะพูดอำลาอะไรเขา

"แล้วเจอกันนะคะพี่ชาย~♡"

เธอกล่าวพร้อมรอยยิ้มกว้างทำให้เขารู้สึกอุ่นใจราวกับได้น้องสาวของเขาคืนเขากอดเธอพยายามอย่างมากที่จะไม่ร้องไห้อุรุมิลูบหัวเขาเบาและจบลงโดยการหอมแก้มเขา

"ขาดไม่ได้เลยกับMVPแบบโจคุง  เลิกทำหน้าดุๆแบบนั้นได้แล้วนะระวังจะหาแฟนไม่ได้นะ~♡"

เธอกล่าวพร้อมกับนำขอมือของตนเองแนบริมฝีปากราวกับนึกอะไรบางอย่างที่จะมอบให้แก่MVPของเธอ

"งั้นก็..."

เธอกล่าวพร้อมกับหยิบหมวกของเขาออกแรกๆเขามีทีท่าว่าจะโวยวายแต่ท้ายที่สุดทึกอย่างก็ราวกับหยุดเวลาเมื่อริมฝีปากนิ้มแนบไปกับหน้าผากของเขาเบาๆความอบอุ่นที่เขาได้รับมันทำให้เขารู้สึกประหลาดใจกับสัมผัสนี้มันคลายกับตอนที่แม่จูบแก้มเขาแต่นี้มันทำให้ใจเขาเต้นรัวจนเขาอยากจะกำมันให้แหลกคามือ

"งั้นอุรุมิขอไปพักเอาแรงก่อนน้า~ พักผ่อนเยอะๆนะทุกคน"เธอกล่าวพร้อมกับพาไอซิสขึ้นไปที่ห้อง

.×.

"จะว่าไปแอบเหงาๆเหมือนกันนะเนี้ย..."

"นั้นสินะครับ"

โจเซฟกับคะเคียวอินบ่นอุบอิบที่ไม่มีคนมากวนพวกเขาตอนซ่อมทีวีเขาเชื่อว่าถ้าอุรุมิยังอยู่หญิงสาวจะใช้สันมือคาราเต้ของเธอทุบทีวีเครื่องนี้จนพังกว่าเดิมแต่ตอนนี้การเดินทางกับสาวแก่นได้จบลงแล้วแม้จะน่าเสียดายที่เธอต้องแยกทาง

"โจทาโร่?จะไปไหนนะ??"

"แค่อยากเดินดูรอบๆหน่อย.."

เขากล่าวจบก็ปิดประตูลงทันทีทำให้โจเซฟกระพริบตาปริบๆและคะเคียวอินแอบหัวเราะเบาๆเขารู้ว่าโจทาโร่จะไปไหน

ประตูห้องที่ถูกเปิดออกเรียกความสนใจของเจ้าของห้องที่นอนอยู่บนเตียง

"โจคุง?"

เธอกล่าวพร้อมลุกขึ้นนั่งพร้อมเอียงคอมองเขาราวกับลูกหมาน้อยเธอจึงตบที่นอนเบาๆให้เขานั่งลงข้างๆเธอโจทาโร่มองไปรอบๆห้องของเธอเหมือนหาอะไรบางอย่าง"น้องสาวเธอละ?"

"ไอซิสออกไปช่วยแม่เฒ่าน่ะ เธอบอกว่านี่เป็นครั้งสุดท้ายที่จะอยู่ด้วยกันเลยอยากช่วยให้เต็มที่นะ ไอซิสนี่เด็กดีจังเลยเน๊อะ"เธอกล่าวอวยน้องสาวตัวเองเต็มที่

โจทาโร่นั่งลงข้างๆเธอและไม่ได้เริ่มบทสนทนาอะไรต่อแม้เธอจะรู้สึกแปลกใจกับการมาของเขาแต่เธอเดาโดยเข้าข้างตัวเองจากสถาณการณ์ทั้งหมดเขาคงกลัวว่าจะมีผู้ใช้สแตนด์หน้าใหม่เข้ามาทำร้ายเธอกับน้องสาวของเธอพอคิดแบบนั้นเธอก็อดยิ้มไม่ได้

มือบางของเธอวางบนไหล่ของโจทาโร่กลิ่นน้ำหมออ่อนๆของเธอทำให้เขารู้วึกแปลกๆหัวใจเต้นรัวขึ้นเมื่อใบหน้าของหญิงสาวขยับเข้ามาใกล้

"โจคุงรู้ตัวไมว่าโจคุงหน้าหลงไหลมากเลยนะ.."

"งั้นหรอ.."เขากล่าวน้ำเสียงแผวเบาลมหายใจร้อนเปารดริมฝีปากหนาเขารู้สึกได้ถึงริมฝีปากสีเชอร์รี่อ่อนที่เข้าใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ

"มากกว่าดิโอหลายเท่าเลยละ..."

มือบางกำกางเกงของเขาแน่นโจทาโร่โน้มตัวเข้าหาหญิงสาวด้ายใต้เพื่อรับจูบของเธอที่เธอจะมอบให้เขาสิ่งที่ริมฝีปากเขาได้สัมผัสนั้นเป็นความนุ่มของนิ้วมือของเธอ เธอยกขึ้นมากลั่นกลางก่อนที่ริมฝีปากของพวกเขาจะได้ทาบทับกัน

"ฮุฮุ โจคุงก็เคลิมตามเป็นเหมือนกันนะ"

โจทาโร่มองสาวจ้าวตรงหน้าที่มีท่าทีเก็บกลั้นอาการขบขันซึ้งเขาไม่พอใจมากเขาอยากจะต่อยเธอขึ้นมาเธอยังคงพูดกับเขาว่าเธอเองก็แทบเอามือมาบังสิ่งที่จะเกิดขึ้นเมื่อกี้ไม่แทบทันพร้อมกับเอยขอโทษโจทาโร่เพราะเธอ

"ขอโทษนะโจคุงแค่อยากแกล้งโจคุงคืนบ้างนะ..แบบว่า.. จะไม่ได้เจอกันแล้วนิ!ปล่อยไว้แบบนี้อุรุมิก็แค้นใจแย่สิ!"

เขาโกรธมากและไม่อยากได้ยินอะไรจากเธอหลังจากที่เธอแกล้งเขาเมื่อครู่เขาไม่ควรมาที่นี้ด้วยซ้ำมือหนาของเขาจับลูกบิดประตูสีทองตรงหน้าแต่เสียงเล็กๆของหญิงสาวเรียกให้เขาหันกลับไปหาเธอ

"เมื่อกี้อุรุมิตื่นเต้นมากเลยนะ!"

"...."

เมื่อเธอกล่าวจบเขาก็เปิดประตูออกไปอุรุมิล้มตัวลงนอนอีกครั้วเธอแค่คิดแผลงๆอยากแกล้งเขาไม่คิดว่าเขาจะคล้อยตามขนาดนั้นเมื่อคิดถึงลมหายใจร้อนที่เป่ารดริมฝีปากกล้ามเนื้อที่เธอได้สัมผัสมันทำให้เธออดคิดเรื่องที่มันเป็นบาปสำหรับเธอไม่ได้ขึ้นมาเธอทำได้เพียงแค่เอาหมอนมาปิดใบหน้าแดงๆของเธอพร้อมกรีดร้องออกมาด้วยความเขินอาย

×××××××××××

ต้าวไอซิสเองจ้าา

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันค่า