(Fanfic)Jojo Brizard Adventure รักเลยอะคนนี้

ลำดับตอนที่ #10 : ฝันร้าย

PG-15

  คำเตือน:มีฉากที่อ่อนไหวและรุนแรงไรท์จะพยายามไม่บรรยายฉากนั้นให้ละเอียดเพราะมันอาจสะเทือนใจใครหลายคน มีการกล่าวถึงอาการของโรคฮิทสโตรกและไรท์ได้ทำการเติมแต่งอาการของโรคตามจินตนาการเล็กน้อย หากไม่ถูกใจใครขออภัยไว้ล่วงหน้าคะ

"โอเคขึ้นไม อุรุมิ"

"อือ... คะ"

  หลังจากผ่านด่านทะเลทรายร้อนระอุและปราบผู้ใช้สแตนด์ลงได้มันก็ฝากของขวัญเล็กๆน้อยๆให้กับอุรุมิ

โรคฮิทสโตรก

  ในตอนที่เธอนอนอยู่บนอูฐนั้นทุกคนก็เป็นห่วงเธอ แต่เธอยืนยันว่าเธอสบายดีแต่หลังจากนั้นทุกคนก็ต้องตามหาเธอจนวุ่นวายเมื่อเธอหมดสติและร่วงลงจากหลังอูฐตอนไหนก็ไม่มีใครทราบ ความกลัวเกาะกินจิตใจทุกคนโจทาโร่ตะโกนเรียกชื่อเธอจนดั้งก้องทั้วทะเลทรายมันแผดเผ่าลำคอเขาทุกครั้งที่ตะโกนแต่ไม่อาจหยุดเขาให้ตะโกนได้ทางเดียวที่ทำได้คือต้องหาเธอให้พบเมื่อโจเซฟพบเธอหายใจถี่ ตัวเธอแดงแม้ในอาการร้อนเธอก็ไม่มีเหงือโจเซฟรีบกล่าวทันทีว่าเธอเป็นฮิทสโตรก

  พวกเขาปฐมพยาบาลเบื่องต้นที่หมู่บ้านเล็กๆห่างไหลจากตัวเมืองที่นั้นไม่มีแม้แต่คลินิกอาการเธอดีขึ้นมานิดหน่อยแต่ความร้อนจากร่างกายราวกับไฟนรกแผดเผายังไม่หายไปแม้จะใช้เวลาถึง2วัน

  โจเซฟซื้อเครื่องบินเล็กเพื่อยนเวลาในการเดินทางเข้าเมืองโปลนาเรฟคอยพยุงอุรุมิเพื่อพาเธอขึ้นเครื่องแต่ทุกอย่างไม่เป็นใจเมื่อจู่ๆเจ้าของเครื่องบินกลับจะใช้เครื่องบินก่อนและขอร้องพวกเขาให้รอก่อนแต่มันสมเหตผลเพราะพวกเขาไม่กล้าที่จะปล่อยให้ทารกน้อยที่ไม่สบายอยู่ที่นั้นได้มันอันตรายเกินไปแต่โปรนาเรฟก็บอกว่าพวกเขาก็มีผู้ป่วยที่อาการไม่คงที่จนอันตรายเหมือนกันแม้อุรุมิบอกให้พวกเขาทิ้งเธอไว้ที่นี้โปลนาเรฟก็ไม่ยอมเพราะกลัวเธอทรุดอีก

  ในท้ายที่สุดหญิงสาวที่ดูเหมือนจะเป็นแม่ของเด็กเสนอให้วางเด็กน้อยไว้กับใครสักคนและคนรับหน้าที่นั้นก็คือคะเคียวอินกับโปลนาเรฟ

ส่วนอุรุมิคงไม่มีใครปล่อยให้เธออยู่ที่นั้นแน่ๆ

  โจทาโร่ขยับตัวลำบากเพราะเขาไม่ต้องการรบกวนหญิงสาวที่นั่งบนตักเธอเอนหัวพิงที่คอของเขาแต่พอเขาขยับตัวเพราะเมื่อยเธอก็สะลึมสลือขึ้นมาเธอยิ้มอย่างอ่อนล้า

"ขอโทษนะโจคุง ให้อุรุมิขยับออกไม?"

"ไม่.. นอนเถอะ"

  เขาโอบใบหน้าของเธอและให้หัวเธอพิงคอเขาอีกครั้งเธอขยับซุกอีกเล็กน้อย"รักโจคุงที่สุดเลย"

"ให้มันได้อย่างนี้สิ ไม่มีแรงจะพูดแล้วยังจะพูดอีก"

  แต่พอนึกได้ว่าสถานการ์ณไม่เหมือนทุกทีเขารีบฟันไปมองเพื่อนร่วมทางทันที

"ท้องฟ้าวันนี้สดใสจังเน๊อะโจทาโร่~"

  โจเซฟกล่าวยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จนเขาอยากจะบอกให้เขายิ้มเพราะมันเห็นชัด

"เอ๋??เด็กน่ารักจังเลยเนอะถ้าผมเป็นสีบลอนทองตาสีฟ้าทะเลนี้ใช้เลย!!"

  เขาอยากจะรวบผมแห่งความภาคภูมิใจของพ่อหนุ่มหัวใจอัศวินแล้วกระชากมันออกจากหนังหัว

  คะเคียวอินที่หลับสนิทเกิดอาการละเมอเท้าเขายันกับหน้าโจเซฟและร่างของเขากดเข้ากับตัวควบคุมเครื่องบินเริ่มเสียหลักและดิ่งพสุธาในที่สุดโชคดีที่ไม่มีใครเป็นอะไรมากแต่น่าเศร้าที่พวกเขาต้องมาหยุดการเดินทางทีกลางทะเลทรายโจเซฟและโจทาโร่พยายามติดต่อด้วยคลื่นวิทยุขอความช่วยเหลือในเมื่อต้องรอพวกเขาจึงตัดสินใจที่จะตั้งแคมป์ที่นี

____________________x____________________

'พี่อุรุมิรู้ไมคะ?ไอซิสรักพี่อุรุมิมากๆเลยนะคะ!"

'ไอซิส...?'

ที่นี่คือ...

  ตู้เก็บของๆไอซิสเธอมักเก็บตุ๊กตาที่เธอตัวโปรดที่เธอรักมากไว้ในนี้จนมันแทบจะล้นออกมาตอนนี้ร่างของอุรุมิในวัย10ขวบถูกปกคลุมด้วยตุ๊กตาเหล่านั้นน้ำตาเธอไหลอาแก้มเมื่อประตูตู้ปิดลงเธอถูกมัดแขนขาโดยเรฟและถูกพันผ้าปิดปากไว้เธอส่งเสียงครางได้แค่นิดหน่อยแต่เสียงเหล่านั้นถูกตุ๊กตากลืนหายไปหมด

  ประตูห้องเปิดออกเรฟเดินเข้ามาพร้อมกับชายอีก5คนเดินตามเข้ามาริมฝีปากแดงเบ้ลงอย่างเกลียดช่างเมื่อเห็นร่างของหนูน้อย7ขวบอยู่ในห้องคนเดียวแทนที่จะเป็นอุรุมิ

"นังเด็กเปรตนั้นไปไหนแล้ว"

"ไอซิสไม่รู้"

"อย่ามาหน้าด้านตอแ*ล!! ไอซิสฉันรู้ว่าแกช่วยมัน"

  เธอเตะของเล่นในห้องอย่างแรงไอซิสสะดุ้งเฮือกเมื่อเรฟสั่งพวกผู้ชายที่มากับเธอค้นทุกซอกทุกมุมพวกเขาช่วยกันหาเด็กน้อยหวาดระแวงและมองตู้ด้านหลังตลอดเวลาเมื่อพวกเขาเดินเขาใกล้มันหัวใจเต้นรัวด้วยความกลัวเมื่อเขาเปิดไปตุ๊กตาที่มีมากมายหล่นลงกองกับพื้นอุรุมิอยู่ในระดับสายตาของเขา

"ไม่เจอเลยครับ ตู้ก็ไม่มีกลไกอะไรด้วย"

  เมื่อทุกคนกลับมารวมตัวกันและพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าหาตัวอุรุมิไม่เจอเรฟยิ่งโกรธมากขึ้นหน้าเธอแดงด้วยความโกรธไอซิสหันมายิ้มให้อุรุมิใช้แล้วสแตนด์ของเธอคือซ่อนของบางสิ่งทำให้หายตัวได้

"เรฟงั้นที่เธอว่าจะขายนังเด็กนั้นให้เราก็ไม่มีแลัวใช่ไม?"

เรฟพ้นลมหายสงบสติอารมณ์"มียืนอยู่ในห้องคนนึง"

  อุรุมิเบิกตากว้างส่งเสียงร้องให้ไอซิสหนีไปแต่พลังนั้นนอกจากจะทำให้วัตถุหรือสิ่งมีชีวิตหายไปได้แล้วมันก็จะทำให้เสียงของสิ่งเหล่านั้นหายไปด้วยแม้จะตะโกนจนหลอดเสียงแตก

  ภาพตรงหน้านั้นโหดร้ายชายทั้งหาคนรุมย่ำยีไอซิสเธอแม้เธอจะขอให้พวกเขาหยุดทำร้ายเธอแต่ไม่เป็นผลสิ่งที่เด็กน้อยพยายามคือเธอจะไม่ให้ตัวเองหมดสติเพราะถ้าเป็นแบบนั้นอุรุมิจะถูกเจอตัวดวงตาสีฟ้าครามหมนหมองลงเธอยังคงท่องคำเดิมๆวนซ้ำๆว่าอย่าหลับอย่าหลับอุรุมิร้องไห้จนตาบวมถ้าตอนนี้เธอมี่เสียงเสียงเธอจะแหบแห้งน่าสงสารพวกเขาทิ้งไอซิสไว้ในห้องและลงไปตกลงส่วนแบ่งกันด้านล่างไอซิสพยายามคลานมาหาอุรุมิอีกนิดเดียวเธอจะเอื้อมถึงพี่สาวของเธอเพื่อเช็ดน้ำตาอยางที่เธอทำทุกครั้งแต่ในที่สุดร่างของเธอถูกลากออกไปกับพื้นอย่างรุนแรงประตูถูกปิดลงตรงหน้าเธอคำสุดท้ายที่เธอได้ยินจากไอซิสมันบีบรัดหัวใจเธอ

'พี่ไม่ผิด หนูรักพี่นะ'

____________________x____________________

  ฝ่ามืออุ่นโอบประคองใบหน้าเปื้อนน้ำตาของหญิงสาวเธอพยายามลืมตาขึ้นมามองบุคคลที่เช็ดน้ำตาให้เธอ

"โจคุง..."

"ฉันทำให้ตื่นหรอ?"

"ไม่หรอก..."

  เธอเอนเข้าหาสัมผัสอุ่นมันอบอุ่นเหมือนไอซิสเธอพยายามหายใจให้ปกติอีกครั้งโจทาโร่ใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดตัวให้เธอใบหน้าทรมาณจากความเจ็บป่วยและฝันร้ายของเธอทำให้เขาอดสงสารเธอไม่ได้

  วันที่พวกเขาพักกันที่ปากีสถานอุรุมิมาพูดกับเขาเรื่องขณะเดินทางว่าเธอจะไปต่อกับพวกเขาเพราะ

เธออยากจะจัดการกับเรฟคนที่พรากทุกอย่างไปจากเธอดวงตาของเธอเป็นประกายด้วยความมุ่งมั่นเขาหลงรักดวงตาที่งดงามนั้น

"เป็นไงบ้างโจทาโร่"

เสียงของโจเซฟเรียกเขาให้หลุดจากพะวง

"ไม่ดีขึ้นเลยเหมือนไข้จะขึ้นอีกแล้ว"

"ถ้าเข้าเมืองแล้วทุกอย่างก็จะดีขึ้นเอง"

"นั้นสินะ"

____________________x____________________

  เธอรู้สึกกระหายน้ำและรู้สึกแย่กว่าแต่ก่อนเธอหายใจไม่สะดวกและรู้สึกว่าตัวเองร้อนเหมือนถูกไฟเผาระบบต่างๆของร่างกายเริ่มทรยศเธอของเหลวพร้อมเม็ดข้าวไหลย้อนกลับจากกระเพาะเธอขึ้นมาเธอไม่สามารถกลั้นมันไว้ได้ในเวลานี้ทุกคนควรจะตื่นเมื่อได้ยินเสียงอาเจียนของหญิงสาวแต่ไม่...

ไม่มีใครตื่น

  การรับมือกับสแตนด์ในความฝันนั้นยากเกินความสามารถในการรับมือ พวกเขาตกอยู่ใต้อำนาจของสแตนด์โดยสมบูรณ์

  อุรุมิพยายามที่จะตั้งสติอย่างน้อยใครสักคนก็ได้ที่จะช่วยเธอแต่พอเธอเห็นทารกคนนั้นกำลังกินอาหารเด็กนั้นด้วยตัวเองและมีเขี้ยวหญองสาวตัดสินใจในทันทีเด็กคนนั้นคือผู้ใช้สแตนด์

  เธอพยายามพยุงตัวเองให้เดินไปไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทำร้ายเด็กคนนี้แต่ร่างกายนั้นขัดคำสั่งเธอทุกอย่างราวกับว่าจะปิดระบบตัวเองให้ได้ในที่สุดร่างของเธอล้มลงนอนราบกับพื้นทรายร่างกายหนักอึ้งเกินต้านทานเด็กทารกหัวเราะร่าให้กับความน่าสมเพชกับร่างกายของหญิงสาว

"ฮ่าฮ่า!! ไม่ต้องลงมืออะไรมากยัยอุรุมิก็จะตายซะแล้ว!!"

  นัยต์ตาสีฟ้าทะเลเบิกกว้างกับสิ่งที่เดธ เธอร์-ทีนกล่าวมาเท่ากับว่าตอนนี้เธออาการทรุดแย่ลงกว่าเดิม"หล่อนคิดจะฆ่าข้าเพื่อช่วยชีวิตที่น่าสังเวชของพวกแกจนตอนนี้ลมลงนอนแน่นิ่งกินทรายไปเลยวะ!!"

"โจทาโร่!!!"

"อึก!!"

ยอมรับเลยว่าแทงที่หน้าเจ็บกว่านี้

  โลหิตสีแดงฉานหยดสู่พืนดินของสวนสนุกหัวของปากกาที่เขาพกไว้ในกระเป๋าฝังลงไปในมือของเขาแต่ความเจ็บนั้นไม่อาจทำให้เขาตื่นจากความฝันได้

"หยุดนะโจทาโร่ต่อให้ใช้มีดแทงก็ไม่ตื่นหรอก!!"

"หนวกหู!!!"

ถ้าเขาไม่ตื่นเธอจะต้องตาย

ถ้าเขาไม่ตื่นเขาจะไม่ได้ช่วยเธอไม่ได้

อุรุมิรักโจคุงนะ..

  เขาไม่มั่นใจที่เธอพูดแบบนั้นกับเขามันเป็นสิ่งที่เธอรู้สึกกับเขาจริงๆหรือแค่ที่พึ่งเพราะน้องสาวของเธอตายหรือเป็นความคลั่งไคล้แบบที่ผู้หญิงคนอื่นแต่เขายอมรับว่าเธอทำตัวน่ารำคาญอยู่บ้างแต่เขาสบายใจที่มีเธออยู่ข้างๆเขา

เขาแค่ยังไม่ยอมรับตัวเองว่าเขาก็มีใจให้เธอเหมือนกัน

____________________x____________________

(***สแตนด์โดยส่วนใญ่ที่อุรุมิเจอจะหายไปได้ต่อเมื่อร่างต้นหมดสติหรือตายนั้นจึงเป็นความเชื่อที่อุรุมิจะใช้เพราะเธอไม่รู้ว่าสามารถปลุกพวกโจทาโร่ได้ถ้าเธอรู้เธอจะเลือกที่จะปลุกพวกเขาและบอกพวกเขา****)

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันคะเราจะพยายามฝึกเขียนนิยายให้ดีกว่านี้คะ