คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ติดตามนักรบ
โลหะเย็นเลื่อนผ่านผิวหนัสีีอเรย์อย่าเื่อ้าลมหายใอเรย์เริ่มิัเล็น้อยับวามรู้สึแปลประหลาแ่แล้วเสียเ็บใบมี็ัึ้นพร้อมับเสียพ่นลมหายใที่ไม่พอใอนัรบรหน้าเรย์มอเาเินาไป้วยวามประหลาใเาลาร่าอสัว์ร้ายหายไปในป่าทึบที่ถูปลุมไป้วยหิมะ
“เรย์เป็นอะไรไม!!”
ทอมรีบวิ่มาหาเธอในะที่เรย์ยัไม่ละสายาาเส้นทาอนัรบ่อนหน้าและหมสิไปที่ไหล่อทอมเมื่อเธอไม่อบสนอเาึัสินใอุ้มเธอึ้นและพวเาทั้หมึัสินใลับเาัวเมือเพื่อแ้ำรวและพาเรย์ไปหาหมอ
หมอหลายนุพวเาเนื่อาสภาพร่าายที่บอบ้ำและรวมไปถึิใอเธอ้วยทอมเป็นนที่รู้สึผิที่สุหมอบอพวเาว่าเรย์้อพัอยู่ในโรพยาบาลหลายวันและะไม่ปล่อยเธอนว่าเธอะมีร่าายที่ีึ้นทอมมาเยี่ยมเธอในะที่พยาบาลเ็ัวให้เธออยู่เาไ้เห็นว่าภายใ้เสื้ออเรย์นอารอยอันน่าอัปยศแล้วร่าายอเธอูบผอมมาหาเที่ยบับสิ่ที่วระเป็นเารอนพยาบาลเ็ัวให้เธอเสร็
“เรย์”
หิสาวเอียอให้เาเล็น้อยแทนำพูทอมสูหายใเ้าลึๆ่อนะนั่ล้าๆเีย"ใรเป็นน่วยเธอไว้?เธอำรูปพรรสัานอเาไ้ไม?"
เรย์อ้าปาและะพูรูปลัษ์อันส่าามที่เธอไ้พบ
“เพ้อเ้อริๆ”
“ไรสาระ!!”
“….อโทษนะทอมันำไม่ไ้”วามิที่ว่าไม่มีใรเื่อเธอเป็นเหุแห่าร์โหทอมบ้นาเธอเบาๆเพื่อปลอบโยนเรย์เธอทำไ้เพียแ่เียบัสินใที่ะหันหลัให้เาวามริที่ว่าทอมไม่ทำามสัาที่ให้ไว้ับเธอ่อนหน้าทำให้เธอโรธเาทอมทำไ้เพียถอนหายใและาไป
________________________
พวมนุษย์ามล่าเาhalkrathยอมรับว่าับนเอว่าสภาพอุปร์่า ๆอเาพัไม่เป็นท่ารวมถึอุปร์พราัวอเาอนนี้อาวุธที่ใ้ไ้มีเพียวิเบลเท่านั้นารปะทะับมนุษย์ที่มีปืนอยู่เท่าับ่าัวายและนำวามลับอเผ่าพันธุ์ธ์ึไปเปิเผย่อโลนี้ึ่ะเป็นสิ่ที่หน้าอับอายมาหามันเิึ้นารุ่มและเ็บพวเาไปที่ละนน่าะเป็นสิ่ที่ีที่สุ
“่วย้วย!!”
เสียหิสาวที่ถูเลียนแบบาหน้าาอเาหลอล้อให้ำรวนายหนึ่เินไปรที่เา่อนเาสาส่อไฟายามหาหิสาวที่ส่เสียร้อแ่ลับไม่พบอะไรเลยพอเาหันลับไปเพื่อรวมลุ่มร่านาให่ว้าออเายึ้นและใ้วิเบลแททะลุัวอเาเสียร้อ้วยวามเ็บปวั้อทั่วป่า
“Puck!”
เาพลาท่าถูยิเาที่เอวhalkrathหลบโยารปีนึ้น้นไม้เาเลียที่อุปร์พราัวเาพัและยั่อมไม่ไ้ำรวาวอูมานเริ่มแื่นและยิ่ปืนทั่วป่าเายิใบมีวิเบลใส่ำรวนายหนึ่เพื่อโ้อบแ่นั้นสัไ้เพียไม่นานและใ้วามล่อัวระโ้าม้นไม้หลบหนีอย่ารวเร็วใ้และใ้วามมืให้เป็นประโยน์ในารพราัว
เาเหลือบไปเห็นถ้ำเล็ๆเาสามารถใ้มันเพื่อหลบาำรวพวนั้นไ้
เาใ้มือปิปาแผลเลือสีเียวเรือแสยัไหล่ออมาไม่หยุเาทำเสียราแบบแมวเพื่อให้ัวเาสบลพยายามึลูปืนที่ถูฝัในเนื้ออเา้วยมือเปล่าเล็บแหลมเาะเ้าไปในแผลเาำรามอย่าเ็บปว
“ู่วว์”
เาหันไปมอลึไปภายในถ้ำที่มืสลัวเาำหิสาวรหน้าไ้มนุษย์์ผู้หิที่้อารให้เา่าเธอแ่เาไม่้อารที่ะทำแบบนั้นเพราะมัน่าไร้ศัิ์ศรี
ในะที่เาะออไปแ่อนนี้พวำรวามเามาและเ้าใล้เาึ้นเรื่อย ๆ
________________________
เรย์นอนไม่หลับและิว่าัวเออาะเพ้อเ้อริๆ็ไ้ารหนีออมาาโรพยาบาลไม่ใ่เรื่อยาสำหรับเธอเพราะเธอทำมาหลายรั้าร รวราอเหล่าพยาบาลนั้นมี่อโหว่อยู่มามายเธอหยิบเสื้อันหนาวออมาเธอ อยารู้ว่าเาะมีัวริหรือไม่เธอเห็นรถำรวที่ออยู่เธอัสินใที่ะเาไปแอบในท้ายรถ้ออบุพวเาที่ไม่ไ้ล็อประูรถไม่นานรถ็เลื่อนออไป
“เราพบบาสิ่ผิปิห่าาุเิเหุ20เมราว่าเป็นสิ่มีีวินาให่ที่เราามหา”
“รับทราบเราำลัรีบไป”
พวเาเร่วามเร็วึ้นพยายามที่ะฝ่าหิมะหนาเพื่อไปุนัพบให้เร็วที่สุเรย์ใ้นิ้ววนเป็นวลมที่เบาะในะที่พวเาพูุยเี่ยวับีนี้ว่าันามรเรย์ไม่สนใเรื่อรูปีหรือวิธีาร่อเหุเรย์แ่อยาเอนัรบนนั้นเท่านั้นเธอไม่รู้ว่าผ่านมานานแ่ไหนแล้วแ่ในที่สุเสียเรื่อยน์็ับลพร้อมับเสียเปิ-ปิประูรถเรย์ใ้โอาสนั้นออมาารถและเินเาไปามทาที่เธอเห็นนัรบนนั้นหายไป
_______________________
เมื่อเธอเินเ้าไปลึประมาหนึ่เสียไล่้อนบาอย่าอพวำรว็เริ่มเ้ามาใล้ึ้นเรื่อย ๆเรย์ไม่้อารอบำถามอะไรำรวึัสินใเาไปหลบในถ้ำเล็ๆเธอนั่ัวลมพร้อมปิหูไม่นานนัเาให่็ทาบทับร่าอเธอแม้มันะมืไปหน่อยแ่เธอ็เห็นเานัรบโบราที่่วยีวิเธอเาึระสุนออาเอวและร้ออย่าเ็บปว
“ู่วว์”
นิ้วาวีทาบริมฝีปาที่แห้แเป็นสัาบอเาว่าเา้อเียบเสียรนเบาๆอเาทำให้เธอใเย็นึ้นเล็น้อย
________________________
“หามันให้เอ้ออยู่แถวนี่แน่”
“รอยเท้ามันหายไปรับท่าน!!”
เรย์เอื้อมมือไปหยิบหิน้อนลารหน้าเธอพร้อมับี้ไปที่พุ่มไม้ที่อยู่ออไปเธอวาลบนฝ่ามือให่พร้อมนัรบเอียอแสภาษาายแห่วามสสัยเพื่อสื่อสารับเธอเรย์ึทำถ้าว้าหรือปาให้เาู
________________________
“ฟิ้ว~ ฟิ้วๆ~”
halkrathส่เสียลิเบาๆเาหัวเราะให้ับวามพยายามทำเสียว้าหินออาปาประหลาๆนั้นแ่เาื่นมวามพยายามอเธอ
เาหันลับไปมอพวำรวที่พยายามาหาเาทำให้เามีเวลาเล็พอเาใว้าหินไปทา้นไม้สูำรวหันามเสีย้วยวามลัวหินระเ้ไปในป่าไลาุที่เาและมนุษย์ผู้หิ
“ทานั้น!!”
“เร็วเ้าไปๆๆ”
ำรววิ่ามเสียห่าาพวเาเรื่อย ๆเารออีพัให่นมั่นใว่าพวมันะไม่ลับมาอีเ้าึออาที่่อนพร้อมมนุษย์ผู้หิเธอยืเส้นยืสายอเธอ้าๆและเหลือบมอัวเาในบารั้เาเอียอ้วยวามสสัยในัวหิสาว
“….?”เธอเอียอามเา
นั้นยิ่ทำให้เาไม่เ้าใเาเอียอไปอีทาและเธอ็ยัทำามเาเารำาและส่เสียำรามู่เธอหิสาวสะุ้ัวแ็้วยวามหวาลัว
“เออ…นั้นไม่ใ่วิธีทัทายอุหรอ?”
เาอบุัวแปลภาษาอเาที่ยัไม่พัโอ้เธอิว่าารเอียอ้วยวามสสัยเป็นารทัทายระับสิปัาเธอ่าน้อยเสียเหลือเินเาสายหัวให้เธอเป็นำอบและพยายามเินาเธอไป
________________________
“…เฮ้”
เรย์ส่เสียเรียเาอย่าแผ่วเบาแ่เาไม่หันลับมาุเราะสีำอเาแม้ในวามมื็ยัส่าามในสายาอเรย์เธอส่เสียเรียเาอีรั้เาไม่หันมาหาเธอและไม่สนที่ะานรับเธอเรย์ัสินใเินามเาไปและูเา็ไม่ไ้ว่าอะไร
หิมะสีาวร่วหล่นาท้อฟ้ายามำืนลมหายใอเธอลายเป็นวันแสให้เห็นถึอุหภูมิที่เริ่มลลมาึ้นแ่ถึระนั้นเรย์็ไม่ยอมลับบ้านและยัเินามนัรบรหน้าเธอไม่ห่าเธอระับเสื้อันหนาวพร้อมเริ่มถู้นแนเพื่อให้มือและ้นแนอุ่นึ้นในที่สุนัรบรหน้าเธอ็หันลับมาี้ไปทิศทาหนึ่อป่าเธอึเอียอ้วยวามสสัย
นัรบนั่ลบนพื้นหิมะหนาใ้นิ้วลาเส้นไปบนหิมะ
แผนที่?
เาำลับอทาเธอและุหมายอแผนทีู่แล้วน่าะเป็นบ้านพั่าอาาศอทอมในะที่เรย์้อมอแผนที่อย่าใใ่อเา็ยืนึ้นและเินาเธอไปอีรั้เธอมอามแผ่นหลัว้าที่ห่าออไปเรื่อย ๆสุท้ายเธอัสินใที่ะวิ่ามเา
________________________
เาไ้ยินเสียฝีเท้าวิ่ามหลัมาอีรั้ในราวนี้เาเริ่มหมวามอทนหันลับไปหาหิาวโอมานเธอนเาับหน้าท้ออเาพร้อมส่เสีย"บุฟ"อย่าแผ่วเบาเธอเอาหน้าออาหน้าท้อที่สวยามอเาพร้อมเยหน้าึ้นมอเาที่หยุะทันหัน
เาเริ่มึสายอาาศที่เื่อมับหน้าาอเาเสียลมพร้อมวันสีาวทำให้เธอถอยห่าเาึหน้าาออเผยใบหน้าที่แท้ริอเาผิวายเาเป็นสีเหลืออ่อนประปราย้วยลายุสีน้ำาลเ้มและำแผลเป็นลาใบหน้าอันเป็นเอลัษ์เาอ้าารรไรว้าส่เสียำรามเธอล้มพับนั่บนพื้นหิมะและะพริบา้วยวามื่นระหนเามั่นใว่าหิสาวะวิ่หนีไปหลัาเห็นใบหน้าอเาแ่เธอยัทำเหมือนเิม้อเาและะพริบาปริบๆเาเินาไปอีรั้โยเาหวัว่าเธอะไม่ามเามาอี
เาไม่ไ้ยินเสียนเินามเพียเท่านี้เา็สบายใมาึ้นเาลับมาที่ยานและพยายาม้อมมันอีรั้้วยอุปร์เท่าที่มีเาอยาระาหัวีโนมอร์ฟทั้าวและทำให้พวมันลายเป็นถ้วยราวัลอเาทั้หมบนผนัยานเาสนบสาปแ่้ำแล้ว้ำเล่าเี่ยวับอุร์ที่ำลัะพัอเา
“บ้านันมีู้เื่อมเหล็ุสามารถใ้มันไ้…”
“!!?”
________________________
เรย์ยอมรับว่าเธอลัวเามาในอนแรแ่ วาสีเลืออเาทำให้เธอรู้สึหลใหลในเวลา่อมาเธอ้อเาอยู่นานนระทั้เาาไปอีรั้เธอิะหันหลัลับบ้านแ่แล้วเธอเลือที่ะถอรอเท้าออและ่อยๆเินามเ้าห่าๆแม้หิมะะัเท้าแ่เธอ็ไม่ยอมถอยลับเหุผล็มีเพียแ่อย่าเียว
เธอไม่อยาลับบ้าน
ภาพรหน้ามีหลายล้านนยอมที่ะ่ายเินหลายพันล้านเพื่อูมันยานอวาาศอเาให่โเพียแ่มันูโทรมเล็น้อยน่าะผ่านอะไรหลายอย่ามาและน่าะมีารปะทะ่อนลอที่โล
เรย์ฟัเสียำรามพร้อมเสียลิอเาูเหมือนว่าเาะบ่นอะไรสัอย่าเธอมออุปร์ล้ำสมัยที่มือเาที่เาะทุบมัน้วยวามโมโหเพื่อให้มันลับมาใ้ไ้อีรั้ล้ายเธอที่ทุบทีวีที่บ้านเพื่อให้มันลับมาใ้ไ้ทำให้เรย์หลุำออมาเล็น้อยเมื่อเปรียบเทียบเธอึเินเาไปเพื่อเสนอที่ะ่วยอีฝ่าย
“บ้านันมีู้เื่อมเหล็ุสามารถใ้มันไ้…”
เาผละออาเธอเล็น้อยูเหมือนเาะใิ้วทีู่มวลอเวลาบันี้มันเือบเป็นปมเายืนึ้นพร้อมเสียโลหะระทบใบมีที่สนับมือโผล่ออมารอยยิ้มเล็ๆอเธอาหายไป
“ันแ่อยา่วยุ…”
________________________
ความคิดเห็น