(Fanfic)Jojo Brizard Adventure รักเลยอะคนนี้

ลำดับตอนที่ #2 : ลิงหืน

"เห้ย อุรุมิจัง??"

"อุรุมิ??ตื่นได้แล้วขี้เซาจริงๆเลยนะ"

"งืมๆ?"

หญิงสาวนามอุรุมิลืมตาตื่นก็พบกับเหล่าชายฉกรร(?)ยืนล้อมและก้มหน้ามองเธออยู่

"กรี๊ดดดดดดดดด!!"

การแหกปากลั่นทำให้พวกเขาต้องเอามือปิดหูในทันทีส่วนโปโรนาเรฟช่างโชคร้ายเมื่อเขาถูกถีบเข้าเบ้าหน้าอย่างจริงจังและกระเดนออกไปในทันที

"ทำบ้าอะไรของเธอนะ!"

"คุณนั้นละคะ!มายืนล้อมปานจะข่มขืนฉันแบบนี้นะฉันก็แค่ป้องกันตัวเองนะคะ!"

เธอกล่าวพร้อมเชิดหน้าหนี ด้วยชะตากรรมที่เล่นตลกทำให้เธอต้องจำใจติดร่างแหมากับพวกโจสตาร์และตอนนี้ทุกคนก็มาอยู่บนเรือขนสินค้าที่หน้าแปลกคือไม่มีใครอยู่บนเรือ

เธอมองพวกโจเซฟที่เขาไปดูอาการของโปโรนาเรฟทำให้เธอเปลี่ยนเป้าหมายในการสรุปเรื่องราวในตอนที่เธอหลับไปนั่นคือโจทาโร่ที่ยืนมองอยู่ห่างๆนั้นเอง

"นี่..."เธอกระตุกชายเสื้อเขา

เขาหันกลับมามองเธอ อุรุมิตัดสินใจรวบรวมความกล้าถามเรื่องราวตอนเธอหลับไปเพื่อให้รู้ถึงสถานการที่แน่ชัดสำหรับหลบหนี

"ไม่มีอะไรเกิดขึ้นและไม่สำคัญกับเธอด้วย"

'กวนประสาทชะมัด!'เธอกรูร้องในใจ

ความหงุดหงิดที่มีมากขึ้นทำให้เธอตัดสินใจเดินออกห่างจากพวกโจสตาร์ในที่สุดการเดินไปตามโถงทางเดินถือว่าเป็นอะไรที่ช่วยบรรเทาความขุนเคืองในใจได้มากที่สุดแล้ว

"โอ๊ะ?"

ห้องอาบน้ำที่อยู่ด้านข้างเธอกำลังเรียกให้เธอเขาไปใช้บริการ(?)

ร่างกายเหนียวเหนอะไปเพราะน้ำทะเล

ผมเหนียวปานไม่สระมาแรมปี

"แค่ล้างตัวสักหน่อยคงไม่เป็นไร"

น้ำที่ไหลออกจากฝักบัวประพรมไปทั่วร่างกายมือบางที่เต็มไปด้วยบาดแผลไล่ลูบไปตามผิวเนียนนุ่มของตนเองเพื่อชะล้างความเหนียวจากน้ำทะเลให้หมดไปดวงตาสีแดงจ้องมองแผลที่มือ

"ไอซิส....เธออยู่ไหนกันนะ..."

น้ำจากฝักบัวบดบังน้ำตาที่ไหลรินด้วยความเศร้าที่เอ่อล้นภายในใจไม่อาจทำให้เธอหยุดร้องไห้ได้เธอทรุดตัวกอดเขาตนเองร้องไห้ฟูมฟายราวเด็กน้อย

"โจโจ้อุรุมิไม่ได้อยู่กับนายหรอ!?"

"ฮ๊ะ? ยัยนั้นควรจะอยู่กับเธอนิ?"

เรือขนสิ้นค้ากำลังบิดเบียวไปตามความต้องการผู้ใช้มันใช่แล้วเรือลำนี้คือสแตนด์ แต่สิ่งที่ทำให้โจทาโร่รู้สึกหัวเสียคืออุรุมิที่หายไปซะดื้อๆในเวลาขับขันอย่างน้อยๆถ้ามองเห็นเจ้าลิงหื่นกามนั้นได้บ้าง

โจทาโร่โอบร่างของแอนน์ไว้ข้างกายพลางมองหาเจ้าลิงหื่นว่ามันจะโผล่ไปทางไหนในความประมาทของเขานั้นเองที่ทำให้เขาพลาดท่าถูกตรึงติดกัลกำแพงพร้อมเจ้าลิงหื่นที่โผล่มาเยาะเย้ยเขาและเป้าหมายอีกอย่างของมันอีกอย่างคือ

มันหันไปมองแอนน์เธอมีเพียงผ้าขนหนูที่ปิดบังเพียงด้านหน้าเท่านั้นไม่ว่าเปล่ามันกระโจนเขาหาเธอแทบในทันที

"ไอ้ลิงลามก!!"

เพลง!

"อุรุมิจัง!"

"แกไอ้ลิงสารเลวเอาเสื้อฉันไปไหนยะ!"

อุรุมิใช้ร่างกายที่พันผ้าขนหนูของตนบดบังร่างของแอนนาไว้ที่หลังของตนเอง มือที่เต็มไปด้วยบาดแผลกกระบองเหล็กไว้แน่นก่อนที่ดวงตาสีแดงของเธอจะเหลือไปเห็นร่างสูงที่ถูกตรึงไว้อยู่

"อะไรเนี้ยพ่อคนเก่งโดนตรึงไว้ซะแล้วน่าสงสารจัง"ส่งเสียงเยาะเย้ยในทันที

"คนแถวๆนี้ก็พลาดท่าไม่มีเสื้อผ้าใส่จนต้องล่อนจ่อนออกมาเลยนิ"

'กัดกันซะแล้ว...'

แอนน์ลอบถอนหายใจ

"เจี๊ยยยก!!!

"เวรละ!!"

อุรุมิหันกลับมารับการโจมตีจากเจ้าลิงหื่นมันมแรงที่มากกว่ามนุษย์จริงๆด้วยอุรุมิจีบต้องเซด้วยแรงอันมหาศาลนั้น

"ก็สวยสิ..."

ม่านตาเธอขยายออกมองทะลุเข้าไปภายในตัวของมันเพื่อสกัดจุด

"ฮาม่อน!!"

ครืด!

"อ๊ะ!!?"

พื้นที่ขยับอย่างรุนแรงก่อนที่มันจะกลายเป็นคลื่นกระแทกตัวเธอส่งผลให้เธอล้มลงไปและถูกตรึงไว้ที่พื้น

"แย่แล้ว!"

เธอสนบออกมาเจ้าลิงหื่นเลียริมฝีปากตัวเองอย่างกระหายมันเดินมาใกล้เธอมือสากของมันลูบขาของเธอและพยายามจะเลิกผ้าขนหนูเธอขึ้น

"หยุดเดียวนี้นะ!"

ดวงตาเปลี่ยนสีเป็นสีแดงทันทีมือโปร่งใสปริศนาพุ่งผลักร่างของเจ้าลิงหื่นไปไกลมันกดร่างของเจ้าลิงไว้ที่พื้นอุรุมิลุกขึ้นมาแต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือเธอเดินคลำทางราวกับคนตาบอด

จนเธอไปถึงเจ้าลิงหื่นมันตะเกียดตะกายพยายามจะดิ้นให้หลุดจากมือโปรงแสงที่พันธนามันไว้

"ลาขาดละเจ้าลิงลามก!"

"อุรุมิจังยังไม่ตื่นอีกหรอ"

"ไม่ได้สติเลย"

โจทาโร่เหล่มองหญิงสาวที่ฟุบหลับอยู่ที่ไหลตนด้วยเสื้อผ้าของเธอที่หายไปทำให้เขาต้องยอมสละเสื้อกักคุรันตัวโปรดมาคลุมเธอแทนหลังจากที่เธอจัดการเจ้าลิงนั้นจบเธอก็ร่วงลงไปนอนกับพื้น

'สแตนด์ของนี้มันแปลกจริงๆ'

แสตนด์ที่เป็นดวงตา แถมยังมีหลายโหมดที่ให้ความสามารถที่แตกต่างกันออกไป

แม้จะเดินทางมาถึงสิงคโปรแล้วก็ตามแต่เธอก็ไม่ยอมตื่นมาเสียทีทุกคนจึงลงประชามัติให้เธออยู่ห้องเดียวกับแอนน์