(Fanfic)Jojo Brizard Adventure รักเลยอะคนนี้

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

"แฮ่ก.... แฮ่ก..."

 

เสียงหอบหายใจด้วยความเหนื่อยล้าของคู่ต่อสู้แสดงให้เห็นถึงขีดจำกัดของอีกฝ่ายอย่างชัดเจน

 

ดวงตาสีน้ำทะเลจับจ้องมองร่างบางตรงหน้าเพื่อล็อคเป้าหมายทีาจะจัดการเธอในคราเดียว

 

"ORA!!!"

 

แม้จะแค่หมัดข้างเดียวแต่ก็มากพอที่อัดหน้าคนตรงหน้าจนกระอักเลือดผมสีบลอนด์ทองสยายออกก่อนที่ร่างนั้นจะล้มลงไปที่พื้นนอนกับพื้น

 

ร่างบางล้มลงไปกองกับพื้นแรงอัดของสิ่งที่เรียกว่าแสตนด์นั้นน่ากลัวจนเหมือนจะฆ่าเธอในหมัดเดียว

 

แต่เนินอกสวยที่ยังขึ้นลงเป็นจังหวะเป็นสิ่งที่บอกว่าเธอนั้นยังมีชีวิตอยู่เหล่าชายชาตรีต่างต้องระแวงว่าเธอจะแกล้งว่าแพ้และขึ้นมาจัดการพวกเขาอีกครั้ง

 

การต่อสู้ของผู้ใช้ฮาม่อนควบคู่ไปกับ แสตนด์ที่เป็นดวงตาก็ลำบากไม่ใช่เล่นเลย

 

ก็ทำให้อัมพาต4และเกือบ1อย่างน้อยๆต้องขอบคุณที่ตัวของโจทาโร่นั้นไม่หลงกลและมีสติมากพอกับการต่อสู้

 

แต่ให้ตายสิต้องแบกผู้หญิงขึ้นเรือไปด้วยเนี้ย....

 

คงไม่มีใครคิดว่าเป็นการลักพาตัวหรอกมั้ง....

 

.......

 

 

 

 

 

..................

 

 

 

 

 

..............................

 

 

 

 

 

 

..........................................

 

 

 

 

"อึก...?"

 

หญิงสาวลืมตาตื่นแต่ทุกอย่างกลับมืดสนิท

 

ให้พูดถึงระดับความชัดเจนของความจริงก็คงไม่พ้นว่าเธอโดนมัดและถูกปิดตาอยู่ด้วยแต่นั้นไม่ใช่เรื่องยากถ้าเธอจะมองเห็นทุกอย่างผ่านผ้าหนาๆนี้

 

ตรงหน้าของเธอคือเหล่าขณะเดินทางโจสตาร์ที่กำลังวุ่นวายกับเด็กสาวคนหนึ่งที่แอบขึ้นเรือมาแต่นั้นไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องสนใจ

 

"ไอซิสรอพี่ก่อนนะ...."

 

ในเมื่อเกิดเรื่องที่ไม่ได้อยู่ในการคาดการก็ต้องหนีไปตั้งหลัก

 

"เดียวๆเธอจะไปไหนนะ?"

 

ชายหนุ่มผู้มีทรงผมอันเป็นเอกลักษณ์เดินเขามาจับเธอไว้ในขณะที่เธอพยายามคลานหนี

 

"......"และความเงียบเป็นคำตอบของเธอ

 

"ฉันคิดว่าเธอมองเห็นนะ เห็นหน้าหล่อๆของฉันแล้วรู้สึกไงบ้าง"

 

"อ้วก!!"

 

เธอทำถ้าคล้ายอาเจียนเมื่ออีกฝ่ายหยอดมุกหลงตัวเองใส่แต่นั้นไม่ช่วยให้พ่อหนุ่มชาวฝรั่งเศษคนนี้หยุดแกล้งเธอได้

 

ในเมื่อชอบเงียบตอบก็ต้องทำให้ด่าซะ

 

"นี่ๆดูไว้นะฉันรู้ว่าเธอรู้ความหมายมัน"

 

เขาทำนิ้วOkและชูนิ้วชี้ขึ้นมาค้างไว้และเริ่มนำนิ่วชี้เข้าใกล้

 

"หยุดเดียวนี้นะ!คิดว่าฉันเป็นผู้ชายรึไงคะ!อย่าเอามุกสกปรกสกมกของคุณมาเล่นนะคะ!!"

 

"หนะ!เห็นไม!?บอกแล้วว่าเธอเห็น!!พวกนายแพ้ฉันแล้ว!!!"

 

เขาผละออกมาด้วยความยินดีกับชัยชนะที่พึ่งได้จาก การพนันเล่นแบบขำๆนี้ว่าเธอสามารถเห็นพวกเขาแม้จะมีผ้าปิดตาอยู่ก็ตาม ซึ่งการเล่นในครั้งนี้ทำเอาขำกันเกือบยกทีมคะเคียวอินจึงพูดราวกับติโปโรนาเรฟ

 

"ฮ่าฮ่า บางทีนายก็เล่นแรงไปนะโปโรนาเรฟ"

 

ทำเหมือนไม่เห็นด้วยแต่ยืนขำเนี้ยนะ!ร่างบางพองแก้มด้วยความโกรธอยากจะตะโกนสาปแช่งให้พวกนี่ตายไวๆแต่ดูจะเป็นการเปลืองน้ำลายเสียมากกว่า

 

"ถ้าในเมื่อมองเห็นคงไม่ต้องปิดมันหรอก..."

 

มือหนาแก้ผ้าปิดตาออกดวงตาสีแดงสบเข้ากับดวงตาสีน้ำทะเลคู่งามแต่การจ้องมองครั้งนี้ไม่ได้มีความปราปลื่มนั่นสักนิดมีแต่ความไม่พอใจและอารมณ์โกรธที่แฝงอยู่ในตาเธอ

 

"ถ้ายอมบอกความสามารถของสแตนด์ของดิโอมาฉันจะปล่อยแกไป"

 

".....เหอะ!"เธอทำเสียงขึ้นจมูก"โง่รึเปล่า?ถ้าฉันรู้จุดอ่อนของสแตนด์หรือรู้ความสามารถฉันจะรับจ้างมาทำไมสู้ฆ่าเขาให้ตายแล้วหุบเงินมาไม่ดีกว่าหรอ!?"

 

"นี้แก!..."

 

ถ้าคนที่ยืนอยู่ตรงนี้ไม่ใช่โจทาโร่เชื่อได้เลยว่าเธอโดนยำเละไปแล้วแต่ด้วยความรู้สึกที่คุยไปก็เสียเวลาทำให้พวกเขาตัดสินใจไปเครียกับเด็กสาวคนนั้นต่อ

 

ไม่นานนักก็เกิดเรื่องขึ้นกัปตันไม่สิผู้ใช้สแตนด์ที่ดิโอจ้างมาก็ก่อความวุ่นวายและเกิดการปะทะกันกับโจทาโร่เธอจึงคิดจะหลบหนีด้วยใช้ความวุ่นวายจากการปะทะในครั้งนี้

 

นั้นจึงเป็นเหตุที่สาวน้อยอย่างแอนผู้ไม่รู้อะไรมาติดร่างแหไปด้วยดวงตาสีแดงจ้องมองไปยันร่างของเธอที่พร้อมจะตกลงสู่ทะเลอันกว้างใหญ่นี้ได้ทุกเมื่อ

 

ดวงตาเธอเริ่มว่างเปล่าความรู้สึกในอกเจ็บแปล๊บภาพสมัยก่อนค่อยๆถูกรื้อฟื้นมาจากก้นบึ่งหัวใจสาวน้อยน่ารักที่ดูคลายแอนกำลังถูกลากไปกับพื้นในขณะที่ตัวเธอมีรอยจ่ำแดงและรอยกัดเต็มร่างกาย

 

'พี่จ๋า!!ช่วยไอซิสด้วย!!'

 

'ไม่นะอย่าทำร้ายเธอนะ!! เอาน้องฉันคืนมานะ!!!!!!!'

 

 

พรึบ!

 

 

"!!?"

 

 

ร่างสูงมองหญิงสาวด้านข้างมือบางของเธอพยายามดึงตัวแอนขึ้นมาแขนของสตาร์แพลตตินั่มที่เต็มไปด้วยตัวเพรียงกำลังดูดพลังของร่างสูงและเขาจะต้องหมดแรงและตกไปในทะเลเป็นแน่

 

"ขึ้นมาเร็วเข้า! ฮึบ!!"

 

เธอไม่อาจดึงตัวแอนขึ้นมาได้และไอ้การตัดสินใจนี้ละที่เป็นความผิดพลาดสุดๆเพราะเธอที่จับหลังของร่างสูงเป็นหลักยึดนั่นจึงทำให้เธอร่วงลงไปกับเขาด้วย

 

"กรี๊ดดดดดดดดด!!!!"

 

ร่างบางแหกปากทันทีที่เห็นว่าด้านล่างเป็นผืนน้ำแม้จะรู้เช่นนั้นมือบางก็ไม่ยอมปล่อยมือจากแอนโชคยังดีที่คะเคียวอินและโปโรนาเรฟใช้สแตนด์ของเขารับพวกเธอไวส่วนโจทาโร่ตกลงไปในทะเล

 

"โจโจ้!!"

 

"โจทาโร่!!!"

 

เสียงร้องเรียกชื่อของร่างสูงด้วยความเป็นห่วงดังระงมร่างบางทำได้เพียงเบือนหน้าหนีภารกิจตามใจฉันของเธอจบลงแล้วและเธอต้องรีบหนีก่อนที่พวกนั้นจะรู้ตัว หากแต่ความรู้สึกที่ร่างสูงพลักเธอให้ออกจากเขาเพื่อให้คะเคียวอินและโปโรนาเรฟช่วยเธอขึ้นมาได้มันคงข้างคาใจเธอให้รีบตอบแทนบุญคุณเขา

 

'เกลียดความที่พ่อแม่สอนมาดีชะมัด!'เธอบ่นอุบอิบในใจ

 

เรือเริ่มโคลงเคลงจากน้ำวนที่ดาร์ค บลูมูนทำขึ้น ใจเธอยิ่งตกไปตาตุ่มหากเธอช่วยเขาไม่ทันมันจะเป็นความรู้สึกที่หนวงในใจตลอดเวลาหลายเดือนเป็นแน่

 

"กระโดดลงไปช่วยเลยไม่ได้หรอคะ!!!"

 

เธอกระโจนออกไปมองน้ำวนนรกนี่ก่อนจะต้องผงะเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเป็นประกายแวววับ

 

"นี้มัน!?"

 

"เกล็ดปลาพวกนี้คมเป็นมีดคัตเตอร์เชียวนะ ลงไปถูกเชือนเป็นชิ้นๆก่อนแน่!"

 

"โธ่โว้ย! ไม่มีทางช่วยเลยหรอ!แบบนี้เจ้าโจทาโร่ก็--!"

 

โปโรนาเรฟกำหมัดแน่นด้วยความโกรธที่ไม่สามารถลงไปช่วยได้ คะเคียวอินเองก็คิดหนักเช่นกันทำอย่างไรดีถึงจะช่วยเขาให้รอดระดมสมองคิดก็มีเวลาไม่มาก

 

ร่างบางขบริมฝีปากแน่นจนแดงคิดแล้วคิดอีกทำอย่างไรจึงจะช่วยได้ลงไปเธอต้องโดนเชือนเละเป็นแน่

 

ใช่แล้ว!โจมตีจากด้านบนนี้

 

เธอคนเดียวเท่านั้นที่ทำได้อาวุธของเธอเป็นกระบองเหล็กยาวที่มีปลายสองด้านต่างกันด้านนึงเป็นความร้อนส่วนด้านหนึ่งเป็นไฟฟ้า

 

เธอเริ่มใช่สแตนด์ที่เป็นดวงตาของเธออีกครั้ง มานตาดำขยายออกเธอต้องการความมั่นใจถึงตำแหน่งของร่างสูงและศัตรูในครั้งนี้

 

'ว่าแล้วเชียว! เสียเปรียบจริงๆด้วย!ตัวเพรียงคงดูดพลังเขาไปหมดแล้วแน่!'

 

เธอคิดอย่างลุกลี้ลุกลนปล่อยไว่เขาตายแน่!

 

ร่างสูงที่อยู่ภายในน้ำวนกำลังรวบรวมพลังไปที่นิ้วหากโจมตีในครั่งนี้เพียงครั้งเดียวเขาชนะแน่แต่ตัวเพรียงที่เกาะอยู่ที่ตัวเขามันทำให้เขาขยับไม่ได้สักนิดเกล็ดปลาของมันเชือดเฉือนไปตามเนื้อตัวเขาที่ไม่มีตัวเพรียงแค่ที่นิ้วเป็นพอขอแค่มันโจมตีมาที่มือเขาเป็นพอ!

 

ใจกลางของน้ำวนคือที่ๆปลอดภัยแต่ทางเขาเองก็ไม่สามารถออกไปได้

 

'!!!?'

 

กระบองเหล็กที่คุ้นเคยถูกคว้างลงมาแหวกผืนน้ำไปปักที่ใจกลางน้ำวนใกล้ตัวกัปตันมาก เห็นในคราเดียวเขาจำมันได้ว่ากระบอกเหล็กนี่เป็นของเธอคนนั้น

 

"เหอะ!คิดจะเล่นงานข้าด้วยไฟฟ้างั้นหรอ?"กัปตันมองกระบองเหล็กที่กลไกปล่อยไฟฟ้าเริ่มทำงาน"ทำอะไรได้เปล่าประโยชน์มาก!!!!"

 

เพล้ง!

 

"สำเร็จ!"

 

"หลงกลเข้าแล้วสินะ"

 

ทุกคนบนเรือต่างมองผลความสำเร็จนั้นก็คือกระบองที่ลอยขึ้นมาใช่แล้วมันเป็นเหยื่อล่อให้กัปตันโจมตี ร่างบางกับคะเคียวอินวางแผนกัรอย่างดีไม่คิดว่าผลจะสำเร็จได้เพียงนี้

 

น้ำวนนรกนั่นได้หยุดลงแล้วและไม่นานโจทาโร่ก็ขึ้นมาเหนือผืนน้ำทะเลสีครามแห่งนี้ร่างบางมองคนด้านล่างด้วยความโลงอกสำเร็จอีกครั้งกับภารกิจตามใจฉัน

 

"สุดยอดเลยนะเธอเนี้ย"

 

คะเคียวอินกล่าวชมหน้าของเธอถอดสีเล็กน้อยกับคำชมนี่

 

นานแล้วที่เธอไม่ได้ยินคำชมจากใจจริงแบบนี่

 

สาวจ้าวซ่อนใบหน้าที่แดงโดยการสะบัดผมพร้อมเบือนหน้าหนี "ฉันแค่รู้สึกข้างบุญคุณเลยช่วยแค่นั้นเองคะ! ไม่ได้ดีใจกับคำชมของคุณหรอกนะคะ!!!!"

 

'น่ารักชะมัด'

 

แม้จะเป็นการปฏิเสธมีหรอที่ขณะเดินทางโจสตาร์จะไม่รู้ว่าเธอดีใจแค่ไหนแต่แกล้งรักษาฟอมไปงั้นจนอดที่จะชมไม่ได้

 

"ไหนๆเราก็จบกันแล้วนะคะเรื่องบุญคุณ"เธอเก็บกระบองเหล็กของเธอไว้ด้านข้าง**"ฉันต้องไปแล้---เหวอ!!?"

 

"อะ....อะไรอีกละเนี้ย"

 

ทั่วเรือสั่นไปหมดพร้อมกับเสียงระเบิดทีระเบิดตามกันมาเรือเล็กที่เธอกะใช้หนีไปคนเดียวก็โดนระเบิดจนพินาศต่อหน้าต่อตา

 

"ฉันขอสาปแช่งแก!!ไอ้คุณกัปตันสารเลววววววววววว!!!!"

 

"ยืนบื่ออะไรอยู่มาเร็วเขา!!"

 

โจเซฟคว้าตัวเธอลงเรือเล็กไปด้วยกลายเป็นว่าเธอยังต้องเดินทางไปกับพวกโจทาโร่อยู่ดี

°

 

°

 

 

°

 

 

 

°

 

 

°°

 

°

 °

 

°

 

 

°

 

 

 

°

 

 

°°

 

°

 

 

 

อิง---ไม่สิๆลอกมาจาก'โจโจ้ ภาค3ตอนที่6

 

 

แงงไม่ได้ตั้งใจจะลอกนะแต่แบบไรท์มักมีปัญหากับการเปิดตัวต้นเรื่องของนางเอกโฮกกกก น่าจะแค่ตอนนี้ละที่ไรท์ลอกจะเรียกลอกก็ไม่เต็มปากงั้นดัดแปลงเอาละกัน