ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 2>>:::~*@#เรื่องวุ่น ๆ เกิดขึ้นได้เสมอ (aTHomE..เน้อ..)#@*~2
ยัยมิรินเดินลงบันไดมาหาแม่ (ไปทามอารายฟะ)
\"แม่ -O- แม่เห็นเครื่องดักหนู สมัยที่มิรินยังเด็กป่ะ ที่มานเปนสนิมอ่ะแม่\"
มิรินถามแม่
\"หืม!!-_- เอาไปทำไมลูก\"
แม่ถามมิรินต่อ....เพราะสงสัยว่าจะเอาไปทำอะไร ทั้งปีทั้งชาติไม่เคยถามหา
\"ก็ห้องมิรินอ่ะแม่ -_- มานมีหนูอยู่ 2 - 3 ตัวอ่า มิรินก็เลยจะกำจัดมานให้หมดสิ้นไป\"
\"เอ่อ......อยู่โน่นน่ะ .... -_-a\"
แม่เกาหัวคิด.......คิดแล้วคิดอีก คิดแล้วคิดอีก ก้อ........
\"จำไม่ได้!! ลองไปหาดูสิ แถว ๆ ใต้บันไดอ่ะลูก ^^\"
คิดไม่ออก....... =_=
\"โหแม่!! >_< แล้วทำเหมือนรู้...ใช้ไม่ได้เรย\"
\"-_-;; ขอโทษลูก\"
แหม!!!บาปรับประทานหัวเทอแล้วยัยมิริน -_- แม่เทอนี่ก้อยอมลูกทุกสถานการณ์ ใครเปนแม่ใครเปนลูกกานแน่ฟะ
แล้วยัยมิรินก้อเดินหาที่ใต้บันได ใต้บันไดบ้านยัยมิรินเป็นห้องเก็บของเล็ก ๆ เวลาจะไปหาอะไร หรือจะเอาอะไรก้อจะเรียกกันว่าใต้บันได
เวลาผ่านไป -_- 30 นาที
และแล้วในที่สุดยัยมิรินก้อหาเจอ..........สิ่งที่ยัยมิรินต้องการคือ เครื่องดักหนู -_- ที่สนิมเกรอะกรัง....
มิรินยิ้มให้มัน 1 ที (มิรินบ้าไปแร้ว =_=)
\"เย้!!!! ^O^ เจอแล้วเจอแล้ว\"
จากนั้นยัยมิรินก้อวิ่งขึ้นบันได....ไปที่ห้องของตาคูลล์ (สุดหล่อสุดที่ร้ากกกก >u<)
!!!!!!!!!!ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!!!!!!!!!!
\"คูลล์ ^^ ออกมาได้แล้ว มิรินไม่โกรธแล้ว\"
มิรินเคาะประตูเรียกพี่ชายสุดหล่อนามตาคูลล์ให้ออกมา แต่ในใจ \'ฮึ่ม!!! >O< ออกมานายตายแน่\'
\"จะทำยางงายก้อไม่เปิดโว้ยย~ ^^ เหอะๆๆๆๆๆๆ เปิดให้โง่สิ\"
ตาคูลล์ตะโกนออกมาจากในห้อง แน่มาก >u< สุดที่ร้ากกกก ฉลาดจริงๆๆๆ
\'เย็นไว้ก่อนลูกแม่... >_< รอให้ออกมาก่อนเห๊อะ\'
ยัยมิรินคิด...-_-^ นี่เทออย่าทามอารายแฟนชั้นนะ (เค้าไปเปนแฟนเทอตั้งแต่เมื่อไหร่ห๊ะ >_<^)
จากนั้น!!!ยัยมิรินก้อติดตั้งเครื่องดักหนู O_O ไว้หน้าห้องตาคูลล์ ตาคูลล์กำลังตกอยู่ในอันตราย (นี่นี่!! -_-;; ไม่ต้องอินมากก้อได้นะ)
\"งั้น!!มิรินไปกินชีสเค้กต่อล่ะนะ ^^ กะจะมาเรียกซะหน่อย งั้นก้ออดกิน เหอๆๆๆๆๆๆๆๆ ^O^\"
ยัยมิรินพูด!!แล้วทำท่าเดินจากไป
\"เฮ้ย!!มิริน.......OoO\"
ตาคูลล์รีบวิ่งออกมาจากห้อง โดยที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ว่าความตะกละของตาคูลล์เนี่ยจะทำให้ตัวเองเจ็บตัว T^T น่าสงสาร
\"จ๊ากกกกกกกก >O<\"
เสียงตาคูลล์ร้องไป 7 บ้าน 8 บ้าน เมื่อโดนเครื่องดักหนูของยัยมิรินหนีบเท้าเข้าทั้ง 3 นิ้ว อันได้แก่ ชี้ กลาง นาง O_o
สะใจยัยมิรินเค้าล่ะ
\"โฮะๆๆๆ ไปดีกั่ว ^^\"
ยัยมิรินพูดคำว่า ไป-ดี-กั่ว เพียง 3 คำแล้วเดินจากไปอย่างสบายอารมณ์
\"เป็นอะไรตาคูลล์ / ลูก O_O\"
พ่อกับแม่พูดขึ้นพร้อมกันเมื่อวิ่งขึ้นมาจากบันได
\" TT^TT ฮือ พ่อก๊าบบ แม่ก๊าบบ เจ็บบง่า~\"
\"ใครทำอะไรลูก บอกพ่อมา >O<\"
\"ต๊าย!!นิ้วบวมเรยตาคูลล์ T_T เจ็บล่ะสิท่า\"
พ่อกับแม่ถามด้วยความเป็นห่วง
\"ยัยมิริน....ยัยมิรินคับ เอาไอ้นี่ (เครื่องดักหนู) มาหนีบเท้าผม\"
ตาคูลล์ฟ้อง -_- ฟ้องเรย ฟ้องเรย บอกหั้ยหมดเรย
\"ยัยมิริน -_-^\"
พ่อเรียกยัยมิริน -_-
\"ขา!!!!อารายคะ เด็จ\'พ่อ ^^\"
ยัยมิรินพูดอย่างไร้เดียงสา
\"ไปแกล้งพี่เค้าทำไม...ห๊ะ รู้มั้ยถ้านิ้วหักขึ้นมา เสียตังค์กี่บาท\"
พ่อพูด \'อ้าว!!พ่อ นี่ห่วงตังค์ใช่มั้ยเนี่ย\' ตาคูลล์คิด แล้วมองหน้าพ่อ
\"มิรินไม่ได้แกล้งน้า >O< คูลล์มานมาเหยียบเองตะหาก มิรินดักหนูอยู่ดี ๆ คูลล์มานก้อมาเป็นหนูให้มิรินดักเค้าทำตัวเค้าเอง\"
มิรินแก้ตัว (อย่างหน้าด้านด้าน) ชั่วร้ายจริง ๆ -_-
\"อืม!!ใช่...คูลล์แกเหยียบเองใช่มั้ย\"
\"หา!!(กรูเหยียบเองจริงๆ ด้วย) ค้าบบพ่อ\"
\"อืม...งั้นฉะนั้น มิรินก้อไม่ได้ตั้งใจ ฉะนั้น เรื่องนี้ไม่มีใครผิด\"
แม่พูดเสริมพ่อ
\"แต่ว่า.......O_O\"
\"พอๆๆๆเรื่องเนี้ย มิรินใส่ยาให้พี่เค้าด้วย พ่อไปดูโทรทัศน์ต่อแล้ว\"
ยังไม่ทันจะพูดจบ พ่อก็ปัดไปเรื่องอื่น
\"ค่า ^^ดูโทรทัศน์ให้สนุกนะคะ\"
มิรินตอบพ่อ
\'นี่จะไม่มีใครเข้าใจผมเลยใช่มั้ยเนี่ย T^Tคุณผู้อ่าน\'
//////////////////คุยกานหน่อยน้า\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
หลังจากหายหน้าหายตาไปนานเหลือเกิ๊นเหลือเกิน กลับมาแร้วค่า
กับความสนุก ของยัยมิรินตัวแสบที่จะมาป่วนให้คุณผู้อ่านไม่เป็นสุข
ฝากผลงานเรื่องนี้ของ อะฮั้น (คนเขียนสุดสวยเริ่ด) ด้วยนะคะ ^^
ใกล้จะเปิดเทอมแล้วค่า ขอให้เพื่อนๆ นักเขียนและเพื่อน ๆ นักอ่านทุกคน
เตรียมพร้อมที่จะไปเรียนหนังสือกันนะคะ ^_^ อย่าทำอะไรให้เสียการเรียน
ดีกว่าค่ะ ^^ อย่าหัดโหมเล่นคอมพิวเตอร์หรืออินเทอร์เน็ตมากเกินไปนะคะ
ควรเล่นวันละ 2 ชั่วโมงพอ....หรือถ้าอยากจะเล่นมากกว่านั้นก็ได้ไม่ได้ห้าม
แค่ควรจะพักสายตาบ้างนะคะ โดยการละสายตาจากเครื่องคอมพิวเตอร์เนี่ย
มานั่งข้างหน้าบ้านรับลมเย็น ๆ กันดีกั่วหุหุ ^ ..^
สำหรับคนที่เล่นคอมพิวเตอร์ดึกเกินไป เช่น ตี 1 - 2 -3 อารายปรามานเนี้ย
ระวังรอบดวงตาคุนจะเหมือนยางรถยนต์นะคะ อีกอย่างการนอนดึกจะทำให้สิวขึ้นด้วย
ตอนนี้สภาพอากาศเปบี่ยนแปลงบ่อยรักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ ^^
สุดท้ายนี้ สำหรับผู้ที่ตั้งใจมาอ่าน^_^ และผู้ที่จำใจมาอ่าน T^T อยากให้ช่วยกันเม้นท์ด้วยนะคะ
จะได้เป็นกำลังใจให้กับนักเขียน ไม่ใช่เรื่องนี้เรื่องเดียวนะคะ ทุกเรื่องเลยค่ะ ถ้าชอบ ก้อเม้นท์มานะคะ
จะเต็มใจรับฟังทุกคำแนะนำและติชม เปนกำลังใจให้ด้วยนะคะ
บ๊ายบายค่า............... ^O^
//////////////////คุยกานหน่อยน้า\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\ลาก่อนค่า เจอกานในตอนต่อไปนะคระ
\"แม่ -O- แม่เห็นเครื่องดักหนู สมัยที่มิรินยังเด็กป่ะ ที่มานเปนสนิมอ่ะแม่\"
มิรินถามแม่
\"หืม!!-_- เอาไปทำไมลูก\"
แม่ถามมิรินต่อ....เพราะสงสัยว่าจะเอาไปทำอะไร ทั้งปีทั้งชาติไม่เคยถามหา
\"ก็ห้องมิรินอ่ะแม่ -_- มานมีหนูอยู่ 2 - 3 ตัวอ่า มิรินก็เลยจะกำจัดมานให้หมดสิ้นไป\"
\"เอ่อ......อยู่โน่นน่ะ .... -_-a\"
แม่เกาหัวคิด.......คิดแล้วคิดอีก คิดแล้วคิดอีก ก้อ........
\"จำไม่ได้!! ลองไปหาดูสิ แถว ๆ ใต้บันไดอ่ะลูก ^^\"
คิดไม่ออก....... =_=
\"โหแม่!! >_< แล้วทำเหมือนรู้...ใช้ไม่ได้เรย\"
\"-_-;; ขอโทษลูก\"
แหม!!!บาปรับประทานหัวเทอแล้วยัยมิริน -_- แม่เทอนี่ก้อยอมลูกทุกสถานการณ์ ใครเปนแม่ใครเปนลูกกานแน่ฟะ
แล้วยัยมิรินก้อเดินหาที่ใต้บันได ใต้บันไดบ้านยัยมิรินเป็นห้องเก็บของเล็ก ๆ เวลาจะไปหาอะไร หรือจะเอาอะไรก้อจะเรียกกันว่าใต้บันได
เวลาผ่านไป -_- 30 นาที
และแล้วในที่สุดยัยมิรินก้อหาเจอ..........สิ่งที่ยัยมิรินต้องการคือ เครื่องดักหนู -_- ที่สนิมเกรอะกรัง....
มิรินยิ้มให้มัน 1 ที (มิรินบ้าไปแร้ว =_=)
\"เย้!!!! ^O^ เจอแล้วเจอแล้ว\"
จากนั้นยัยมิรินก้อวิ่งขึ้นบันได....ไปที่ห้องของตาคูลล์ (สุดหล่อสุดที่ร้ากกกก >u<)
!!!!!!!!!!ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!!!!!!!!!!
\"คูลล์ ^^ ออกมาได้แล้ว มิรินไม่โกรธแล้ว\"
มิรินเคาะประตูเรียกพี่ชายสุดหล่อนามตาคูลล์ให้ออกมา แต่ในใจ \'ฮึ่ม!!! >O< ออกมานายตายแน่\'
\"จะทำยางงายก้อไม่เปิดโว้ยย~ ^^ เหอะๆๆๆๆๆๆ เปิดให้โง่สิ\"
ตาคูลล์ตะโกนออกมาจากในห้อง แน่มาก >u< สุดที่ร้ากกกก ฉลาดจริงๆๆๆ
\'เย็นไว้ก่อนลูกแม่... >_< รอให้ออกมาก่อนเห๊อะ\'
ยัยมิรินคิด...-_-^ นี่เทออย่าทามอารายแฟนชั้นนะ (เค้าไปเปนแฟนเทอตั้งแต่เมื่อไหร่ห๊ะ >_<^)
จากนั้น!!!ยัยมิรินก้อติดตั้งเครื่องดักหนู O_O ไว้หน้าห้องตาคูลล์ ตาคูลล์กำลังตกอยู่ในอันตราย (นี่นี่!! -_-;; ไม่ต้องอินมากก้อได้นะ)
\"งั้น!!มิรินไปกินชีสเค้กต่อล่ะนะ ^^ กะจะมาเรียกซะหน่อย งั้นก้ออดกิน เหอๆๆๆๆๆๆๆๆ ^O^\"
ยัยมิรินพูด!!แล้วทำท่าเดินจากไป
\"เฮ้ย!!มิริน.......OoO\"
ตาคูลล์รีบวิ่งออกมาจากห้อง โดยที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ว่าความตะกละของตาคูลล์เนี่ยจะทำให้ตัวเองเจ็บตัว T^T น่าสงสาร
\"จ๊ากกกกกกกก >O<\"
เสียงตาคูลล์ร้องไป 7 บ้าน 8 บ้าน เมื่อโดนเครื่องดักหนูของยัยมิรินหนีบเท้าเข้าทั้ง 3 นิ้ว อันได้แก่ ชี้ กลาง นาง O_o
สะใจยัยมิรินเค้าล่ะ
\"โฮะๆๆๆ ไปดีกั่ว ^^\"
ยัยมิรินพูดคำว่า ไป-ดี-กั่ว เพียง 3 คำแล้วเดินจากไปอย่างสบายอารมณ์
\"เป็นอะไรตาคูลล์ / ลูก O_O\"
พ่อกับแม่พูดขึ้นพร้อมกันเมื่อวิ่งขึ้นมาจากบันได
\" TT^TT ฮือ พ่อก๊าบบ แม่ก๊าบบ เจ็บบง่า~\"
\"ใครทำอะไรลูก บอกพ่อมา >O<\"
\"ต๊าย!!นิ้วบวมเรยตาคูลล์ T_T เจ็บล่ะสิท่า\"
พ่อกับแม่ถามด้วยความเป็นห่วง
\"ยัยมิริน....ยัยมิรินคับ เอาไอ้นี่ (เครื่องดักหนู) มาหนีบเท้าผม\"
ตาคูลล์ฟ้อง -_- ฟ้องเรย ฟ้องเรย บอกหั้ยหมดเรย
\"ยัยมิริน -_-^\"
พ่อเรียกยัยมิริน -_-
\"ขา!!!!อารายคะ เด็จ\'พ่อ ^^\"
ยัยมิรินพูดอย่างไร้เดียงสา
\"ไปแกล้งพี่เค้าทำไม...ห๊ะ รู้มั้ยถ้านิ้วหักขึ้นมา เสียตังค์กี่บาท\"
พ่อพูด \'อ้าว!!พ่อ นี่ห่วงตังค์ใช่มั้ยเนี่ย\' ตาคูลล์คิด แล้วมองหน้าพ่อ
\"มิรินไม่ได้แกล้งน้า >O< คูลล์มานมาเหยียบเองตะหาก มิรินดักหนูอยู่ดี ๆ คูลล์มานก้อมาเป็นหนูให้มิรินดักเค้าทำตัวเค้าเอง\"
มิรินแก้ตัว (อย่างหน้าด้านด้าน) ชั่วร้ายจริง ๆ -_-
\"อืม!!ใช่...คูลล์แกเหยียบเองใช่มั้ย\"
\"หา!!(กรูเหยียบเองจริงๆ ด้วย) ค้าบบพ่อ\"
\"อืม...งั้นฉะนั้น มิรินก้อไม่ได้ตั้งใจ ฉะนั้น เรื่องนี้ไม่มีใครผิด\"
แม่พูดเสริมพ่อ
\"แต่ว่า.......O_O\"
\"พอๆๆๆเรื่องเนี้ย มิรินใส่ยาให้พี่เค้าด้วย พ่อไปดูโทรทัศน์ต่อแล้ว\"
ยังไม่ทันจะพูดจบ พ่อก็ปัดไปเรื่องอื่น
\"ค่า ^^ดูโทรทัศน์ให้สนุกนะคะ\"
มิรินตอบพ่อ
\'นี่จะไม่มีใครเข้าใจผมเลยใช่มั้ยเนี่ย T^Tคุณผู้อ่าน\'
//////////////////คุยกานหน่อยน้า\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
หลังจากหายหน้าหายตาไปนานเหลือเกิ๊นเหลือเกิน กลับมาแร้วค่า
กับความสนุก ของยัยมิรินตัวแสบที่จะมาป่วนให้คุณผู้อ่านไม่เป็นสุข
ฝากผลงานเรื่องนี้ของ อะฮั้น (คนเขียนสุดสวยเริ่ด) ด้วยนะคะ ^^
ใกล้จะเปิดเทอมแล้วค่า ขอให้เพื่อนๆ นักเขียนและเพื่อน ๆ นักอ่านทุกคน
เตรียมพร้อมที่จะไปเรียนหนังสือกันนะคะ ^_^ อย่าทำอะไรให้เสียการเรียน
ดีกว่าค่ะ ^^ อย่าหัดโหมเล่นคอมพิวเตอร์หรืออินเทอร์เน็ตมากเกินไปนะคะ
ควรเล่นวันละ 2 ชั่วโมงพอ....หรือถ้าอยากจะเล่นมากกว่านั้นก็ได้ไม่ได้ห้าม
แค่ควรจะพักสายตาบ้างนะคะ โดยการละสายตาจากเครื่องคอมพิวเตอร์เนี่ย
มานั่งข้างหน้าบ้านรับลมเย็น ๆ กันดีกั่วหุหุ ^ ..^
สำหรับคนที่เล่นคอมพิวเตอร์ดึกเกินไป เช่น ตี 1 - 2 -3 อารายปรามานเนี้ย
ระวังรอบดวงตาคุนจะเหมือนยางรถยนต์นะคะ อีกอย่างการนอนดึกจะทำให้สิวขึ้นด้วย
ตอนนี้สภาพอากาศเปบี่ยนแปลงบ่อยรักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ ^^
สุดท้ายนี้ สำหรับผู้ที่ตั้งใจมาอ่าน^_^ และผู้ที่จำใจมาอ่าน T^T อยากให้ช่วยกันเม้นท์ด้วยนะคะ
จะได้เป็นกำลังใจให้กับนักเขียน ไม่ใช่เรื่องนี้เรื่องเดียวนะคะ ทุกเรื่องเลยค่ะ ถ้าชอบ ก้อเม้นท์มานะคะ
จะเต็มใจรับฟังทุกคำแนะนำและติชม เปนกำลังใจให้ด้วยนะคะ
บ๊ายบายค่า............... ^O^
//////////////////คุยกานหน่อยน้า\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\ลาก่อนค่า เจอกานในตอนต่อไปนะคระ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น