คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : People in secret คนในความลับ - เหล้าพาซวย
เหล้าพาซวย
***ตอนนี้มีคำหยาบคายบ้างเพื่ออรรถรสรับไม่ได้กดปิดนะคะ***
"เฮ้อ...คิดถูกมั้ยเนี่ยที่มาหาป้าคีย์" ผมพูดขึ้นหลังจากลากลาเบลมาหาพี่รหัสของผมที่ผมเรียกว่าป้า
"ผิด!! ผิดมากด้วย นายเป็นพี่รหัสภาษาอะไรพาน้องสาวฉันโดดเรียนเนี่ย" เสียงยัยคริสตัลพี่สาวของลาเบลกำลังด่าคาดโทษผม
"หนิ่พวกแกจะมาหาฉันหรือจะมานั่งทะเลาะกัน" เสียงพี่คีย์หรือป้าที่ผมเรียกเป็นประจำดังขึ้น
"แหม่ผมก็ไม่อยากทะเลาะกับยัยนี่หรอกถ้ายัยนี่ไม่ด่าผมปาวๆ" ผมบ่นหลังจากนั่งลงกลาง ร้านเสื้อผ้าสุดหรูที่ถูกออกแบบโดยป้ารหัสของเรา เออแปลกดีจริงๆ เรียนนิเทศศิลป์ แต่มาเป็นดีไซน์เนอร์ตั้งแต่ยังเรียนปีสี่ ทำไมไม่เรียนแฟชั่นวะ
"แหม่ฉันกันไม่อยากด่าแกหรอกถ้าแกไม่พาลาเบลของฉันโดดเรียนมาด้วย"
"พอเหอะทั้งคู่เลยปวดหัว" ลาเบลพูดด้วยท่าทางหน่ายๆ
"นี่พี่จะบอกไว้เลยนะว่าทางที่ดีเธอต้องอยู่ห่างไอ้พี่รหัสเฮงซวยของเธอให้มากๆ เพราะมันจะทำให้การเรียนของเธอตกลงแทนที่จะดีขึ้น" สายไปแล้วยัยบ้า น้องสาวเธอเป็นของฉันไปเรียบร้อยถึงจะแค่จิตใจก็เหอะ ถ้าได้ร่างกายด้วยจะเป็นยังไงน้า เห้ยคิดไรเนี่ย
"ไม่ทันแล้วมั้ง..." ลาเบลพูดขึ้นทำให้ผมต้องกระตุกยิ้มมุมปาก
"หมายความว่าไง!?" คริสตัลรีบหันไปถามน้องสาวสุดที่รัก
"ก็เปล่า ก็ฉันเป็นน้องรหัสของพี่ไคก็ต้องสนิทกันสิ่" ลาเบลพูดแบบไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไร
"อย่าสนิทกับมันได้มั้ยยย!! พี่ไม่ไว้ใจมันจริงๆ นะ ดูหน้ามันมองเธอสิ่ คิม จงอิน นายเลิกมองน้องสาวฉันด้วยสายตาหมาหิวอาหารซักที"
"เปรียบเทียบซะเห็นภาพเลย" ป้าคีย์พูดขึ้นหลังจากนั่งฟังผมกับคริสตัลทะเลาะกัน
"หนิ่เธอดูปากฉัน น้องสาวเธอต่อยหน้าฉันมาเมื่อเช้าเธอคิดว่าฉันจะทำอะไรน้องสาวเธอห้ะ"
"น้อยไป.." คริสตัลพูดแบบสะใจ
"นี่ถ้าฉันคบกับพี่จริงๆ นี่พี่โดนคริสตัลทุบหัวแบะแน่" ลาเบลพูดทั้งที่สายตายังมองคริสตัลแบบหวาดๆ
"ฉันไม่ทุบหรอกฉันยิงทิ้งเลย" คริสตัลพูดพลางทำนิ้วชี้ไปที่คอตัวเอง
"โอ้ย โหดแบบนี้เดี๋ยวก็ขึ้นคานพอดี"
"ขึ้นคาน ยังดีกว่าเจอผู้ชายแบบนาย"
"ทำไม?..ผู้ชายแบบฉันทำไม? ถ้าวันไหนน้องสาวเธอเป็นของฉันขึ้นมาละจะยิ้มไม่ออก" ผมพูดแบบถือว่าตัวเองชนะ
"ลาเบล!! เธอรับปากพี่เดี๋ยวนี้ว่าเธอจะไม่คบกับไอ้บ้านี่" ลาเบลหน้าซีดทันทีที่คริสตัลขอคำตอบพร้อมหันมาส่งสายตาอาฆาตใส่ผม เอ่อพลาดละกู
"ออนนี่ ใจเย็น.."
"รับปาก!!" คริสตัลสั่งลาเบล
"เอ่อ.."
"ลาเบล!! อย่าบอกนะว่าเธอคบกับไอ้บ้านี่แล้ว"
"เหอะ ป่าวค่ะไม่ได้คบ" ลาเบลรีบปฏิเสธ
"นี่น้องสาวเธอตอบแล้วฉันพาน้องสาวเธอกลับมหาลัยนะ" ผมพูดพลางจับมือลาเบลให้ลุกขึ้น
"ปล่อยมือน้องสาวฉันเดี๋ยวนี้"
"ไม่!!"
"คิม จงอิน!!"
"บายครับ พี่สาวของแฟน" ผมแกล้งพูดกับคริสตัลและแกล้งโอบลาเบลออกมา
"กรี้ดดดด ไอ้บ้าไค!!"
"ทำไมเธอไม่อยากให้ลาเบลคบกับไค"
"ตัลไม่ไว้ใจมัน พี่ไม่เข้าใจตัลหรอก ตัลมีน้องอยู่คนเดียว อย่างน้อยตัลก็อยากให้คนที่จะดูแลน้องของตัล เป็นคนที่ตัลไว้ใจได้"
"ฉันว่าเธอเผื่อใจไว้บ้างก็ดีนะ ฉันเห็นความผิดปกติของสองคนนี้"
"!!!!!!"
"พี่ไค!! ปล่อยเลยนะ หาเรื่องอีกแล้วเนี่ย" ลาเบลโวยวายและดิ้นไปมาทั้งๆ ที่โดนผมโอบ
"กวนประสาทพี่สาวเธอสนุกจะตาย อย่างน้อยฉันก็ล่อให้เธอไม่ต้องรับปากพี่สาวเธอได้นะ"
"ทำอย่างนี้คริสตัลยิ่งไม่ไว้ใจพี่เลย" ลาเบลบ่นอุบอิบ
"เอาหน่า เธอต้องหัดให้ยัยนั่นยอมรับความจริงบ้าง"
"ทำไมพี่ชอบเอาชีวิตตัวเองไปเสี่ยงกับคำพูดของคริสตัลเนี่ย"
"ถ้าเสี่ยงแล้วคุ้มก็น่าเสี่ยง"
"ลาเบล!!!" เสียงเซฮุนดังขึ้นทำให้ผมต้องรีบปล่อยมือที่โอบลาเบลเอาไว้
"พี่เซฮุน"
"ตรงเวลาจริงจริ๊ง ไปเรียนให้มันเร็วๆ แบบนี้บ้างนะ" ผมแกล้งแขวะเซฮุน
"ฮยอง อย่าแขวะได้ป่ะ"
"โอ้ยไปดีกว่า เบื่อคนมีความรัก" ผมแกล้งพูดและผลักลาเบลไปหาเซฮุน
"ไปส่งน้องฉันให้ตรงเวลานะ" ผมกำชับเซฮุนอีกครั้ง
"แค่น้องรหัสทำไมต้องห่วงขนาดนี้ด้วย" ก็เพราะเป็นมากกว่าน้องไงเลยห่วง ผมได้แต่คิดในใจและหันหลังกลับเตรียมจะกลับหอ
"พี่ไค..." ลาเบลเรียกผมอีกครั้ง
"หือ..."
"บ้ายบายนะ" ผมหันไปยิ้มให้ลาเบลก่อนจะหันกลับไปอีกครั้ง
"ฮัลโหล" ผมกดโทรศัพท์หาใครบางคนก่อนเดินกลับหอ
(จัดการให้แล้วนะ)
"คริสตัลว่าไง"
(ช๊อคไปเลย ฉันแค่บอกว่าเคยเห็นแกหอมแก้มลาเบล)
"ดีแล้วยัยนั่นจะได้หัดอยู่ด้วยตัวเองบ้างผมเข้าใจผิดมาตลอดว่ายัยนั่นหวงน้อง แต่จริงๆ แล้วยัยนั่นติดน้องเสียมากกว่า"
(ว่าแต่ที่แกให้ฉันบอกคริสตัลว่าเคยหอมแก้มลาเบลนี่จริงป่ะ) ปลายสายถามผมด้วยความสงสัย
"ผมโกหกเป็นซะที่ไหน ป้าก็รู้"
(ไอ้น้องเวร เลิกเรียกชั้นว่าป้าซักที)
"รู้แล้วๆ ขอบคุณนะพี่"
(เดี๋ยว...คบหรือยัง)
"โห่...จะปีละ"
(ไม่บอกตอนมันท้องเลยหล่ะ)
"โห่พี่ ผมดูเป็นคนฉวยโอกาสขนาดนั้นเลยอ่อแค่หอมแก้มก็โดนเบลตีจะตายละ"
(เห็นเก็บทุกโอกาส ชั้นไปทำงานละ บาย)
"บายพี่" ผมนึกขำกับคำพูดของพี่รหัส ท้องหรอแค่จับมือลาเบลยังไม่อยากให้ผมจับต่อหน้าคนอื่นเลย
ผมเดินกลับไปที่หอของตนเองเพราะวันนี้ไมีต้องไปส่งลาเบลผมเลยไม่ขี่จักรยาน แต่ก็นึกได้ว่าตัวเองลืมอะไรบางอย่าง จึงล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าก่อนจะกดปลดล๊อคและพิมข้อความบางอย่างลงไปในแชทที่ใช้คุยกับลาเบล
'ถึงห้องแล้วโทรมาหาด้วย เป็นห่วง'
ผมส่งข้อความนั้นออกไปทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้วว่าลาเบลอาจจะไม่เห็นมันเพราะเธอไม่ค่อยจะสนใจโทรศัพท์ตัวเองซักเท่าไหร่
"เฮ้อ..."
"อ้าว ไอ้ห่าไค มายืนทำเอ็มวีอะไรอยู่ตรงนี้" อยู่ๆ เสียงแทมินเพื่อนสนิทผมก็ดังขึ้น
"เอ็มวีพ่อมึงกูกำลังจะกลับหอ"
"ละน้องรหัสคนสวยมึงไปไหนอ่ะ เห็นปกติอยู่ด้วยกันทุกวัน" แทมินแกล้งแซวผมเพราะมันเข้าใจว่าผมชอบลาเบลซึ่งผมก็ปล่อยให้มันเข้าใจแบบนั้นไป
"ไปดูหนังกับเซฮุน"
"โอ๋ๆ อย่าเศร้าไปนะครับแหม่น้องเค้าไม่อยู่ทั้งทีไปหาเหล้าแดกกันดีกว่า" แทมินชวนผมซึ่งผมก็ไม่ค่อยอยากไปเท่าไหร่เพราะกลัวลาเบลรู้แล้วจะเป็นเรื่อง
"กูว่า.."
"ไอ้ห่านี่ไม่ต้องปฏิเสธ กูเห็นมึงห่างแก้วเหล้าไปนานเลย มีไรป่าวว้ะ"แทมินถามผมด้วยความสงสัย
"ป่าวหรอก แม่กูเค้าบอกว่าถ้ารู้จะหักเงินกูอ่ะ" ผมแก้ตัวไปแบบน้ำขุ่นๆ เพราะในกลุ่มเพื่อนก็จะรู้กันดีอยู่แล้วว่าผมไม่ใช่คนกลัวแม่
"แหม่อย่างมึงนี่กลัวแม่หรอ กูเห็นแม่มึงอ่ะตามใจมึงจะตาย ไม่ต้องแก้ตัวเลยไปกับกูเดี๋ยวนี้" แทมินพูดพร้อมลากผมให้ไปกับมัน
"เอ่อกู...กลัวค้างหว่ะเดี๋ยวไม่ได้กลับหอ พรุ่งนี้กูมีสอบกับลาเบลด้วยอ่ะ อาจารย์ให้สอบพร้อมกัน" ผมหาเรื่องแก้ตัวออกไป
"เออหน่าถ้ามึงกลัวไม่ได้กลับหอเดี๋ยวกูโทรหาเซฮุนให้มันมาเอามึงกลับไป ส่วนพรุ่งนี้เดี๋ยวกูไปปลุกถึงห้อง" แทมินออกคำสั่งเสร็จสับ
"เอ้าชนนนน" เสียงแทมินที่เริ่มเมาดังขึ้น ซึ่งต่างจากผมที่เมาไปเยอะกว่ามันพอสมควรเพราะผมเลิกกินเหล้าไปจะเป็นปีแล้วแต่ตอนนี้ผมยังพอมีสติอยู่
"หนิ่มึง กูจะบอกอะไรให้ถ้าน้องเค้าไม่เล่นกับมึงนะมึงก็จับรวมหัวรวบหางโยนขึ้นเตียงละก็กินเลยแต่คนนี้ไอ้แบคกับไอ้ฮุนมันแย่งกันอยู่ไม่ใช่หรอ" ไอ้ชานยอลเพื่อนในกลุ่มผมบอกกับผม
"กูไม่ใช่มึง.." ผมพูดก่อนจะกระดกเหล้าเข้าปากเอาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด และสติผมก็เริ่มจะหลุด แต่เสียงสุดท้ายที่ได้ยินคือ...
"เห้ยมันไปละ โทรตามไอ้ฮุนเลย"
ลาเบลกลับมาถึงหอพักซักพักนึงแล้วโดยที่เซฮุนเป็นคนมาส่ง ตอนนี้เธอกำลังกดโทรศัพท์หาพี่รหัสของเธอที่หายไปตั้งแต่เย็น
"ไปไหนทำไมไม่รับโทรศัพท์" เธอพูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเดินวนไปวนมาในห้อง
"นี่ลาเบลเมื่อไหร่แกจะเลิกเดินวนไปวนมาซักทีฉันเวียนหัว" นาอึนเพื่อนสนิทของเธอถามขึ้นหลังจากเห็นเธอเดินวนไปวนมาไม่ยอมหยุด
"เดี๋ยวมานะ" ลาเบลพูดกับนาอึนสั้นๆ ก่อนจะวิ่งออกมาจากหอและมุ่งตรงไปยังหอพักนักศึกษาชาย
"พี่เซฮุนนน แฮ่ก" ลาเบลตะโกนเรียนรุ่นพี่ที่เพิ่งไปส่งคุณเมื่อกี้
"ลาเบล..มาทำอะไรเนี่ย" เซฮุนที่กำลังจะเดินออกจากหอพักหันมาถามเธอพร้อมทั้งมองท่าทางที่เธอยืนหอบ
"พี่ไคอยู่ที่ห้องมั้ยคะ" ลาเบลถามถึงคนที่ตามหาออกไป
"ไม่อยู่ พี่แทมินบอกว่าเมาอยู่ที่ผับของพี่แทมินพี่กำลังจะไปรับ"
"ไปด้วยนะ" เธอขอเซฮุนไปหาไคด้วยกัน
"ห้ะ.."
"ฉันไปด้วย!!" ลาเบลตะโกนเพราะเริ่มโมโหที่รู้ว่าไคแอบไปกินเหล้า
"เอ่อก็ได้..."เซฮุนพูดพร้อมกับเปิดประตูรถเบนซ์สปอร์ตของเขาและไคที่แชร์กันใช้
"ทำไมเธอถึงอยากไปด้วยหรอ" เซฮุนถามหลังจากขับรถออกมาได้ซักพัก
"พรุ่งนี้มีสอบค่ะ ฉันจะไปด่า" ลาเบลแก้ตัวออกไปด้วยเหตุผลแปลกๆ เพราะปกติเธอไม่ค่อยจะวุ่นวายกับชีวิตของไคมากเท่าไหร่
"อ่ออืม..ถึงแล้ว" เซฮุนพูดพลางเลี้ยวรถเข้าไปจอดในที่จอดรถโซนวีไอพีของผับแห่งหนึ่ง
"ฉันเข้าไปได้ใช่มั้ย" เธอถามเพื่อความแน่ใจ เพราะจริงๆ แล้วเธอเพิ่งจะอายุ 19 เอง
"ได้ๆ มากับพี่เข้าได้"
เสียงเพลงดังภายในผับทำให้ลาเบลหงุดหงิดอยู่ไม่น้อยเพราะเธอไม่ชอบเรื่องพวกนี้ ทั้งกลิ่นเหล้า กลิ่นบุหรี่ และของผิดกฏหมายต่างๆ ทั้งที่เธอก็อยู่กับสภาพแวดล้อมแบบนี้มาตั้งแต่เกิดแต่กลับไม่ชอบเรื่องพวกนี้เลย
"พี่ไค!!!" ลาเบลตะโกนขึ้นหลังจากเห็นพี่รหัสของตัวเองนั่งฟุบอยู่บนโต๊ะแห่งหนึ่งในโซนวีไอพี
"หือตัวจริงเสียงจริงมาเลยทีนี้" เสียงแทมินรุ่นพี่ของเธอดังขึ้น
"พี่ไค!! ตื่นเดี๋ยวนี้นะ!!" ลาเบลพูดอย่างโมโหพร้อมกับกระชากแขนพี่รหัสของเธออย่างแรง
"ลาเบล..." พี่รหัสของเธอเริ่มรู้สึกตัวและเอ่ยชื่อเธอเบาๆ ก่อนจะขยี้ตาตัวเองอีกที
"ลาเบล!!" ไคตะโกนเสียงหลงหลังจากเห็นหน้าลาเบลอย่างชัดเจน
"ตื่นแล้วหรอคะ" เธอถามหลังจากแน่ใจว่าไครู้สึกตัวแล้ว
"เอ่อพี่..เธอมาได้ไง" ไคเริ่มพูดตะกุกตะกักเพราะไม่รู้จะเริ่มยังไง
"อยากรู้หรอคะ..." ลาเบลถามไคด้วยความโมโห
"เอ่อไม่อยากรู้แล้ว...กลับกันเถอะ พวกมึงกูไปก่อนนะ" ไคหันไปพูดกับกลุ่มเพื่อน ก่อนจะดึงให้เธอเดินตามออกมา
"เซฮุน..." ไคเรียกหลังจากเพิ่งเห็นว่าเซฮุนก็อยู่ที่นั่นด้วย ไครีบปล่อยมือที่จับข้อมือของลาเบลอยู่ทันที
"ฮยองตายแน่" เซฮุนพูดกับไคเพราะคิดว่าลาเบลโกรธที่ไคมากินเหล้าทั้งๆ ที่พรุ่งนี้มีสอบ
เซฮุนขับรถกลับมาที่มหาลัยโดยที่ลาเบลนั่งมากับไคด้านหลัง
"เดี๋ยวฉันไปจัดการเค้าให้นะคะ" ลาเบลพูดกับเซฮุนในขณะที่ไคหลับไปแล้ว
"โอเค"
เซฮุนพยุงไคขึ้นมาบนหอพักโดยที่มีลาเบลเดินตามมา เขาปิดปากกับยามที่เฝ้าหอนิดหน่อยเพื่อให้ลาเบลมาจัดการกับไค
"เดี๋ยวพี่ไปหายาให้ไคก่อนนะเดี๋ยวเธอจะทำอะไรก็ทำได้เลย" เซฮุนพูดก่อนที่จะเดินออกไปข้างนอกอีกครั้ง
"เฮ้อ..." ลาเบลถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูและชามใส่น้ำใบเล็กเพื่อมาเช็ดตัวให้เขา
เธอค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาของเขาออก ก่อนจะหลับตาสนิทแล้วเช็ดตัวให้เขาแบบมั่วๆ
"ลาเบล..." เสียงของเขาทำให้เธอสะดุ้งและลืมตาขึ้นมา ในตอนนี้ไคจับข้อมือข้างที่เธอใช้เช็ดตัวให้เขาไว้แน่น
"โกรธพี่หรือเปล่า..." ไคถามลาเบลในขณะที่มือก็ยังไม่ยอมปล่อยจากข้อมือเล็กๆของเธอเลย ลาเบลทำอะไรไม่ถูกได้แต่ส่ายหน้ารัวๆ ก่อนจะดึงมือของตัวเองออก
"ฉันกลับหอก่อนนะคะเดี๋ยวมีใครมาเห็น" ลาเบลตั้งสติได้ก็รีบพรวดพราดออกจากห้องของเขาไป
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Talk
สวัสดีค่ารีดเดอร์ที่รักของกี้ วันนี้มาอัพให้ต่อแล้วน้า กี้เป็นคนที่ชอบแต่งเลยเถิด เกิน
พลอตกลัวไม่จบตามตอนที่กะไว้มากเลย5555 เพราะจะให้มันเป็น Short Fic ไงเลยต้องสั้นๆ
เรื่อง He's mind พี่ชายที่รัก กี้ไม่ทิ้งแน่นอนค่ะ แต่ก็จะมี Short Fic สั้นๆ ของเมมเบอร์คนอื่นมาให้อ่านกันด้วยนะคะ สลับๆ กันไป แต่ไม่แต่งเสี่ยแล้วน้าเดี๋ยวที่เหลือมันงอน(ใครจะงอนเมิงนังกี้) อ่านแล้วชอบไม่ชอบยังไงช่วยกันคอมเม้นเป็นกำลังใจให้กี้หน่อยนะ
ความคิดเห็น