คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : People in secret คนในความลับ - กูผิดเองแหละ
***ตอนนี้มีคำหยาบคายบ้างเพื่ออรรถรสรับไม่ได้กดปิดนะคะ***
"โอ้ยทำไมยังไม่มา..." ผมบ่นกับตัวเองหลังจากก้มมองนาฬิกาข้อมือหลายรอบวันนี้ผมสั่งให้ทุกคนที่สนิทกับผมโทรมาปลุกผมแต่เช้าเพราะถ้าวันนี้ผมสายรับรองได้ว่าเรื่องเมื่อคืนไม่จบ
"ลาเบล" ผมหันกลับมาก็เจอกับคนที่ผมรอมาตลอดทั้งเช้า
"ตื่นทันด้วยหรอคะ" เธอถามผมแบบตั้งใจกวนประสาท
"พี่มารอคนสวย" ผมตอบลาเบลแบบที่บอกได้คำเดียวเลยว่าโคตรกลัว
"ไม่โกรธพี่ใช่มั้ยเบล"
"...พี่น่าจะรู้ตัวไม่ใช่หรอว่าฉันโกรธพี่หรือเปล่า"
"พี่ขอโทษแต่พี่ปฏิเสธมันไม่ได้"
"งั้นพี่ก็ไม่ปฏิเสธใช่มั้ยว่าทำเพื่อเบลไม่ได้" ลาเบลพูดก่อนจะเดินหนีผมไป
"ลาเบลพี่บอกว่าขอโทษไง" ผมกระชากข้อมือเล็กๆ ทั้งที่ตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่รุนแรงกับเธอ
"ปล่อยนะ!!"
"ถ้าไม่หายโกรธพี่จะบอกทุกคนว่าเราเป็นอะไรกัน" ผมขู่เธอซึ่งมั่นใจว่าเธอต้องหายโกรธแน่ๆ เธอไม่อยากให้ทุกคนรู้เรื่องของเรา
"ฉันไม่โกรธพี่แล้ว ปล่อยค่ะ" เธอยอมผมแต่ก็ยังสั่งให้ผมปล่อยมือ
"น่ารักมากที่รักของพี่" ผมยิ้มแบบพอใจก่อนจะเดินนำเธอเข้าไปในคลาสที่เรียน
"วันนี้มาพร้อมกันได้ด้วยหรอ" อาจารย์ฮยอกแกล้งแซวผมเพราะผมมักจะไปสายเสมอ
"สอบนี่ครับใครจะสาย" ผมตอบอาจารย์แบบสนิทสนม
"ดีรอบเช้าพี่รหัสจะสอบก่อน วาดรูปน้องรหัสในหน้ายิ้มแย้มโดยที่น้องรหัสตัวจริงต้องนั่งอยู่นิ่งๆ ห้ามขยับ ห้ามยิ้ม"
การสอบรอบเช้าผ่านไปอย่างเรียบร้อยผมค่อนข้างพอใจกับผลงานของตัวเองส่วนรอบบ่ายเป็นของลาเบลซึ่งผมไม่รู้ว่าสอบอะไรและที่สำคัญคืออาจารย์ไม่ให้พี่รหัสเข้าไปยุ่งกับการสอบผมเลยได้แต่นั่งรอลาเบลอยู่ข้างนอก
ครืด
เสียงประตูบานเลื่อนหน้าห้องที่ใช้สอบถูกเปิดออกมาพร้อมใบหน้าเหนื่อยๆ ของลาเบลเป็นคนแรก
"ทำได้ป่าว" ผมรีบยืนขึ้นแล้วถามลาเบล
"พอได้..." เธอตอบผมแบบส่งๆ และรีบเดินออกไป
"หัวข้ออะไร"
"พี่รหัส"
"ง่ายเลยดิ่"
"ง่ายบ้าอะไรหล่ะไม่มีหน้าให้เทียบก็วาดไม่ออกเหมือนกัน"
"ต้องให้พี่บิลด์อารมณ์หรอครับ" ผมแกล้งถามและลูบไปแถวต้นคอของเธอ
"ปล่อยเลยนะ" ลาเบลพูดพร้อมดึงมือผมออก
"ช่วงนี้เป็นไรป่ะเนี่ย หงุดหงิดพี่บ่อยมากเลยนะ" ผมถามหลังจากโดนปฏิเสธ
"ไม่รู้ก็หงุดหงิดทุกเรื่องแหละ ฮอร์โมนผิดปกติมั้ง"
"ให้ช่วยป่ะ" ผมแกล้งถามเธออีก
"วันๆ คิดแต่เรื่องแบบนี้สิ่นะ" เธอหันมาหยิกแขนผมจนคิดว่าอาจจะเป็นรอยแดงเลยก็ได้
"โอ้ย..."
"เป็นไร?" ผมหันไปถามหลังจากโดนเธอหยิกแต่เธอกลับร้องทำไมไม่รู้
"อะไรเข้าตาไม่รู้แสบ" เธอจับแขนผมแน่น
"แปปนึง เดี๋ยวดูให้" ผมเอามือข้างที่ไม่ได้โดนเธอจับ จับเปลือกตาของเธอก่อนจะมองหาต้นเหตุ
"ขนตาอ่ะ แปปนึงนะ" ผมพูดพลางเอานิ้วของตัวเองแตะที่เปลือกตาล่างของเธอเพื่อที่จะหยิบขนตาออก
"ออกแล้ว"
"ทำไรกัน!!" อยู่ๆ เสียงของยัยคริสตัลก็ดังขึ้นทำเอาผมกับลาเบลผละออกจากกันแทบไม่ทัน
"ขนตาเข้าตาอ่ะค่ะพี่ไคเลยเขี่ยออกให้" ลาเบลรีบแก้ตัว
"แน่ใจนะ!!"
"ค่ะ พี่มาทำอะไร"
"พี่เอาของมาให้" คริสตัลพูดพร้อมกับยื่นถุงกระดาษ สีดำที่คุ้นตาของผมมาให้ลาเบล คิดว่าตัวเองเล่นแต่งตัวตุ๊กตาอยู่หรือไงถึงได้ซื้อนู่นซื้อนี่มาให้ลาเบลตลอดโดยที่ผมไม่เคยเห็นเธอจะใส่มันเลย
"พี่ไปก่อนนะ" ผมหันไปบอกลาเบล
"เดี๋ยว!! รอก่อนดิ่ ไปด้วยกัน" เธอหันมาเรียกพร้อมกับคว้ามือของผมไว้
"แหม่อยากจับมือพี่หรอครับ" ผมแกล้งพูดพร้อมทำหน้าตากวนประสาทใส่คริสตัลที่ยืนเหวอไปชั่วขณะ
"ไปก่อนนะพี่" ลาเบลหันไปพูดกับคริสตัลและเดินตามผมมา
"โอเคป่ะ" ลาเบลถามหลังจากเดินออกมาจากตึกคณะ
"อะไรโอเค"
"จับมือต่อหน้าคริสตัลไง เค้าจะได้ทำใจไว้บ้าง" ลาเบลพูดแบบอารมณ์ดี คือก่อนหน้านี้ยังหงุดหงิดใส่ผมอยู่เลยนะ
"โอเคมั้ง"
"สวัสดีครับไอ้เพื่อนรัก น้องลาเบล" แทมินที่โผล่มาจากไหนไม่รูัทักผมกับลาเบล
"รักมากกกก เมื่อเช้าบอกจะมาปลุกมึงหายไปไหนครับ" ผมถามหลังจากจากตบหัวมันไปทีนึง
"กูไม่ตื่นหว่ะโทษที แต่แหมมาด้วยกันแสดงว่าเมื่อเช้าตื่นทันอ่ะดิ่" แทมินถามผมที่เดินอยู่กับลาเบล ไม่รู้เป็นอะไรเธอจะไม่ค่อยกล้าคุยกับเพื่อนผมคนไหนเลยนอกจากเซฮุนที่มาตามจีบ
"สวัสดีค่ะ"
"หวัดดีครับ เอออธิการซีวอนเค้ามีเรื่องให้กูกับมึงช่วยอ่ะ" แทมินหันกลับมาพูดกับผม
"อะไรวะ?"
"เค้าจะให้กูกับมึงไปช่วยสอนหลานเค้าเต้นอ่ะ เค้าบอกว่าหลานเค้าไม่ชอบครูแก่ๆ เลยอยากให้พวกเราสอน" แทมินอธิบาย
"พี่ไคเต้นเป็นด้วยหรอ?" ลาเบลถามผมเพราะตั้งแต่รู้จักกันมาปีกว่า ผมไม่เคยเต้นให้เธอดูเลย ก็นะนั่งวาดรูปกับเธอสนุกกว่าเยอะ
"อือก็พอได้อ่ะ"
"สอนดิ่เบลอยากดูพี่ไคเต้น" เธอเริ่มรบเร้า
"เออช่วยๆ กูหน่อยเหอะเดี๋ยวกูซวยด้วย เนี่ยน้องเบลเค้าก็อยากดู"
"เออๆ ก็ได้วะ"
"ดีมากไอ้แฝด พรุ่งนี้เริ่มเลยนะเอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนด้วย" แทมินสั่งผมยกใหญ่
"เออกูไปละ ตั้งแต่เช้ายังไม่ได้กินข้าวเลย" ผมตอบแทมินพร้อมกับลากลาเบลไปกินข้าว
"กินผักด้วย!!" ลาเบลสั่งพร้อมกับตักผักที่ผมเขี่ยไว้ข้างจานยักใส่ปากของผม
"อือ!! ไม่ชอบอ่ะ!!"
"กินๆ เข้าไปเหอะไม่ยอมกินผักแบบนี้ไงเลยดำ" ลาเบลบ่นผมไม่หยุด
"โอ้ยยย เมียหรือแม่เนี่ยสั่งจัง" ผมเถียงลาเบล
ป้าบ
"ให้โอกาสพูดอีกที!!"
"กินแล้วครับ"
"ดี!! เออหลายวันก่อนมีเด็กผู้ชายอายุประมาณ 16-17 มาขอเบอร์เบลด้วยอ่ะเบลเลยให้เบอร์ไคไป" เธอบอกผมโดยไม่ใช้คำว่าพี่กับผมโดยที่มันจะโผล่มาเฉพาะเธออารมณ์ดีเท่านั้น
"ดีหนิ่โยนขี้ให้พี่อีกแล้ว แล้วเด็กคนนั้นหล่อป่ะ"
"หล่อมากกกก ขาว สูง ถ้าเบลไม่มีแฟนนะอือหือออ" ลาเบลกวนประสาทผม
"ลาเบล!!!"
"จะว่าไป..ถ้าเค้าโทรมาเอาเบอร์มาให้เบลนะ" และเธอก็ยังคงกวนประสาทผมไม่หยุด
"ลาเบล!!!!!"
"ผัวหรือพ่อเนี่ยโหดจัง" เธอย้อนผมกลับพร้อมกับแลบลิ้นใส่ วันนี้มาแปลกแหะ
"เดี๋ยวนี้มีย้อนหรอเบล"
"รู้สึกเบลย้อนไคมานานแล้วนะ" เธอพูดพร้อมกับม้วนเส้นสปาเก็ตตี้ในจานยัดเข้าปากต่อ
"ยัดขนาดนี้เดี๋ยวก็ได้เป็นหมูอ่ะ"
"พูดอีกทีซิ"
"กินขนาดนี้ไม่เห็นอ้วนเลยลาเบล" ผมพูดเอาใจก่อนจะโดนฝ่ามือของลาเบลอีกครั้ง
"ค่อยหน้าฟังหน่อย อิ่มแล้ว"
"ครับรู้แล้วครับ"
"รู้ก็ลุกสิ่คะ" เธอพูดก่อนจะสะพายกระเป๋าเดินออกไป อะไรวะเมนไม่มาหรือไง เข้าใจยากจริงๆ
"ซื้อบ่อยจังดินสอเนี่ย" ผมพูดขึ้นระหว่างยืนรอลาเบลเลือกดินสอ
"ใครมันยืมแล้วทำหายบ่อยๆ ห้ะ"
"พี่หรอ" ผมถามและเอามือชี้เข้าที่ตัวเอง
"ค่ะคุณพี่ คุณพี่เล่นเดินตัวปลิวมาเรียนทุกวันละก็ยืมดินสอเบลทุกวันละก็ทำหายมันทุกวันจะไม่ให้ดินสอเบลหมดได้ไง" เธอบ่นพร้อมกับเขกหัวผมเบาๆ
"เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้กล้าเล่นหัว"
"อีกรอบมั้ย?" เธอถามผมพร้อมกับทำท่าจะเขกอีกรอบ
"ไม่เอาแล้วเดี๋ยวช้ำ ช่วงนี้โดนทารุณจนแผลเต็มตัว" ผมบ่นก่อนจะเดินหนีไปดูซีดีเพลง
"วันนี้ไม่ต้องไปส่งที่หอนะ" ลาเบลบอกผมหลังจากซื้อของเสร็จ
"อ่าวทำไมอ่ะ?"
"จะกลับบ้าน" เธอบอกผมขณะที่มือก็แยกถุงนู่นนี่เต็มไปหมด
"เอามานี่ แล้วทำไมไม่บอกคริสตัลเธอจะได้ไม่ต้องถือถุงเสื้อผ้ามา" ผมให้ลาเบลยื่นถุงทั้งหลายแหล่มาให้ผมและถามถึงถุงเสื้อผ้าที่คริสตัลซื้อให้เธอ
"ก็ตอนนั้นยังไม่คิดจะกลับ แต่ตอนนี้จะกลับแล้ว" เธอบอกกับผมแบบกวนประสาท
"ไปส่งนะดึกแล้ว" ผมบอกแกมบังคับ
"ก็ได้ พรุ่งนี้เบลไปดูไคเต้นนะเดี๋ยวเอางานไปนั่งทำรอ คริสตัลให้วาดอะไรให้ไม่รู้ลืมไปแล้ว" เธอบอกก่อนจะเดินนำไปที่รถของผม
"วางมากหรอเดี๋ยวแทมินก็รู้หรอก" ผมถามเธอขณะที่ขึ้นมาบนรถแล้ว
"ถ้าไม่อยากให้ไปก็ไม่ไป" ลาเบลพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
"เบล ถามดีๆ ทำไมต้องหงุดหงิดใส่"
"ก็ไคอยากให้คนอื่นรู้ไม่ใช่หรอว่าเราเป็นอะไรกัน"
"น่าเบื่อหว่ะ…"
"ว่าคนอื่นตัวเองก็น่ารำคาญเหมือนกันแหละ"
"ไม่ทะเลาะกันซักวันได้ป่ะ" ผมถามเธอเพราะตัวเองก็เริ่มอารมณ์เสียเหมือนกัน
"ใครเริ่มวะ..." เธอขึ้นเสียงใส่ผมซึ่งเป็นเรื่องที่นานๆ จะโผล่มาทีเพราะผมมักจะยอมเธอตลอด
"กูผิดเองแหละ!!" ผมกระแทกเสียงใส่ก่อนจะขับรถออกไปด้วยความเร็วที่ไม่เหมาะสมซักเท่าไหร่ที่จะขับในลานจอดรถของห้าง
"พูดอะไรหัดคิดซะบ้างนะแล้วคำว่า ‘กู’ อ่ะเอาไปใช้กับเพื่อนอย่ามาใช้กับเบล!!"
ตลอดทางทั้งผมและลาเบลไม่ได้คุยอะไรกันอีกเลยจนกระทั่งถึงบ้านของเธอ
"ขอโทษ..." ผมยอมขอโทษเธอเหมือนทุกครั้ง
"..."
"พรุ่งนี้มาดูพี่เต้นนะพี่จะเต้นให้ดู...รู้ว่าโกรธ...เบลบอกว่าถ้าเบลโกรธพี่ต้องเงียบแล้วเบลจะหายโกรธเอง พี่เงียบแล้วนะ...ถ้าย้อนไปได้พี่จะไม่พูด" ผมจับมือลาเบลแล้วพูดทุกๆ อย่างที่สมองคิดได้ในตอนนี้
"..."
"ฝันดีนะครับ" ผมพูดประโยคสุดท้ายกับเธอก่อนจะเปิดประตูรถลงไปเปิดประตูอีกฝั่งให้ลาเบลลง
"ไค น้องรหัสมึงไปไหนวะไหนว่าจะมาดู" แทมินถามผมขณะเดินไปตึกศิลปกรรมที่อธิการซีวอนให้ไปสอนหลานชายของเค้า
"วันนี้ไม่มามั้ง ยังไม่เจอเลยตั้งแต่เช้าโทรไปก็ไม่รับไลน์ก็ไม่ตอบ" ผมตอบแทมินด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ
"มีไรป่าววะ" แทมินถามผมเพราะมันรู้ว่ามันเป็นคนเดียวที่ผมยอมเล่าทุกอย่างให้มันฟัง แต่แน่นอนว่ายกเว้นเรื่องที่ผมคบกับลาเบล
"กูทะเลาะกับเบลเมื่อวาน"
"แรงมากเลยหรอ..." แทมินถามเพราะปกติผมไม่ค่อยจะทะเลาะกับลาเบลจนไม่พูดไม่คุยกันแบบนี้
"ก็แรงอยู่... "
"ประโยคไหนที่มึงคิดว่าทำให้น้องเค้าโกรธมึงขนาดนี้"
" ‘กูผิดเองแหละ’ น่าจะประโยคนี้" ผมตอบมันพร้อมถอนหายใจยาว
"โง่...โง่มากที่มึงพูดคำนี้กับน้องเค้า"
"ก็พูดไปแล้ว..."
"ผู้หญิงโกรธเพื่อให้เราง้อ ให้ปรับปรุงตัว อย่างน้อยในกรณีมึงก็ในฐานะพี่รหัส"
"หน้ายังไม่เห็นเลยกูคงจะง้อได้หรอก"
"น้องเค้าหลบหน้ามึงไปตลอดไม่ได้หรอก เดี๋ยวก็มา"
"เบล..." ผมยืนแข็งทื่อเมื่อเห็นหน้าคนที่ตามหาทั้งวันยืนอยู่ตรงหน้า
"กูไปรอที่ห้องซ้อมนะ" แทมินตบหลังผมเบาๆ และเดินออกไป
"ไปไหนมา..." ผมถามลาเบลที่ยืนทำหน้าเรียบเฉย
"ไปทำธุระ...ช่วยถือหน่อย..หนัก" เธอพูดพร้อมกับมองของที่ตัวเองถืออยู่แบบพะรุงพะรัง
"หายโกรธพี่หรือยัง" ผมถามลาเบลหลังจากออกเดินไปที่ห้องซ้อม
"ทำตัวดีๆ ก่อน แล้วจะพิจารณา" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชามากที่สุดที่เคยได้ยินมาตังแต่รู้จักกัน
"..."
"อ่ะ..." ลาเบลยื่นแก้วสตาร์บัคให้ผมซึ่งมันเป็นชาเขียวปั่นที่ผมชอบแตกต่างกับลาเบลที่บอกว่าเหม็นเขียวและไม่ชอบให้ผมกินซักเท่าไหร่
"ไม่ชอบให้กินไม่ใช่หรอ"
"ซื้อมาให้ก็กินไปเถอะ ตั้งแต่เช้ายังไม่ได้กินอะไรเลยอ่ะดิ่"
"รู้ได้ไง..."
"เวลาไคทะเลาะกับเบลไคจะไม่กินอะไรจนกว่าเบลจะหายโกรธ"
"แล้วหายโกรธหรือยัง..."
"อยากตายก็ไม่ต้องกิน" เธอพูดสั้นๆ ก่อนจะเดินหนีผมไป
"ลาเบล รอด้วย!!"
ผมเดินตามลาเบลจนมาถึงคณะศิลปกรรมที่เป็นสถานที่สอนเต้นให้กับหลานอธิการซีวอน
"นี่น้องเจลโล่ หลานอธิการซีวอนที่เราจะต้องสอนเต้น" แทมินที่มาถึงที่นี่ก่อนแนะนำให้ผมรู้จักเด็กตัวสูงๆ ขาวๆ ที่จะต้องสอนเต้น รู้สึกหน้าคุ้นๆ เหมือนเคยเห้นที่ไหน
"สวัสดีครับฮยอง" เจลโล่สวัสดีผมอย่างมีมารยาท เห็นบอกว่าไม่ชอบครูแก่ๆ นึกว่าจะแสบ
"หวัดดี เรียกพี่ว่าไคก็ได้" ผมบอกพร้อมกับวางของของลาเบลที่ถืออยู่
"อ้าว นูน่าสวัสดีครับ" เจลโล่หันไปพูดกับลาเบล
"หวัดดีค่ะ" ลาเบลยิ้มให้น้อยๆ ก่อนจะนั่งลงแยกสำภาระทั้งหลายแหล่ของเธอ
"รู้จักกันหรอ" แทมินถามเจลโล่และลาเบล
"แค่เคยเจอกันหน่ะครับ นูน่าเจอสเก็ตบอร์ดของผมที่ลืมวางไว้เลยเอาไปให้ที่ประชาสัมพันธ์แล้วก็เจอกันพอดีชื่อนูน่าผมยังไม่รู้เลย" เจลโล่อธิบายในขณะที่ลาเบลมัวแต่วุ่นกับดินสอ ปากกา โคปิก และกระดาษอะไรอีกมากมายตรงหน้า
"พี่ชื่อลาเบล เรียกว่าเบลก็ได้" เธอเงยหน้าขึ้นมาตอบก่อนจะก้มลงไปทะเลาะกับอุปกรณ์วาดรูปต่อ
"เบอร์ที่นูน่าให้ไม่ใช่เบอร์ของนูน่าใช่มั้ยครับ" เจลโล่ถามลาเบล อย่าบอกนะว่าไอเด็กนี่คือคนที่ขอเบอร์ลาเบลแล้วได้เบอร์ผมไปแทน
"รู้ได้ไง" ลาเบลขำเล็กน้อยก่อนจะถามเจลโล่กลับ
"ก็ผมเซฟเบอร์นูน่าในโทรศัพท์แต่ในไลน์มันขึ้นรูปไคฮยองหนิ่ครับ" เจลโล่พูดแบบอารมณ์ดี ซึงผมอารมณ์ติดลบไปแล้ว
"ไม่รู้ชื่อพี่แล้วเซฟเบอร์ว่าอะไรหล่ะ" ลาเบลถามเจลโล่ เจลโล่เลยทำหน้าลำบากใจเล็กน้อยก่อนจะตอบลาเบล
"ผมเซฟว่านางฟ้าครับ"
"โอ้ยฮา มึงกลายเป็นนางฟ้าแล้วอ่ะไอ้ไค" แทมินที่นั่งฟังเงียบๆ อยู่นานพูดขึ้น
"ขอบคุณมาก แล้วช่วยเปลี่ยนจากคำว่านางฟ้าเป็นเทวดาด้วย" ผมบอกเจลโล่ก่อนจะเดินไปหาเพลงที่จะฝึกเต้นเบื้องต้น
"ไม่ได้ครับ คำว่าเทวดาต้องคู่กับนางฟ้า ถ้านูน่าเป็นนางฟ้าเทวดาก็คือผม" เจลโล่พูดพร้อมยิ้มกว้าง สรุปมันจะจีบลาเบลใช่มั้ยเนี่ย
"เออจะเซฟว่าไรก็เรื่องมึงเหอะ" ผมตอบพร้อมโยนแผ่นซีดีไปให้แทมินที่นั่งอยู่ใกล้เครื่องเสียง
"ฮยองอ่ะผมล้อเล่นหน่า"
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Talk
เย้ๆๆๆ กี้มาอัพให้แล้วน้า ขอโทษที่ชอบอัพดึกๆ เพราะกี้เป็นคนที่ชอบทำอะไรตอนกลางคืนอ่ะกลางวันมันร้อนเลยนอนอย่างเดียว 5555 จริงๆ มันคงไม่ดึกขนาดตีสอง ถ้ากี้ไม่แต่งใหม่เพราะตอนแรกกะตัดจบห้าตอนแต่รู้สึกว่าเรื่องนี้กี้คิดพลอตแต่งต่อได้ดีว่าเลยอาจจะให้ยาวออกไปอีกหน่อย ตอนนี้หลายอารมณ์ผสมกันมาก5555 กวนประสาท ดราม่า ฮาน้ำตาเล็ด อย่าถือสากี้วันนี้เมนส์มา (ขอโทษไม่เกี่ยว) อ่านกันให้สนุกนะคะอ่านแล้วเม้นด้วยน้ากี้อ่านทุกเม้นเลยขอบคุณมากๆ ที่เป็นกำลังใจให้กี้ เม้นเยอะเค้าแต่งยาวนะจะบอกให้
ความคิดเห็น