คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 การพบกัน (โดยไม่ได้ตั้งใจ)
(โดมดอกไม้มหาวิทยาลัย อิวอิว สถานที่วิจัยดอกไม้นานาชนิดของเอเชีย นักศึกษาชั้นปีที่ 3 กำลังทำการทดลองเพาะพันธุ์ไม้หายาก ขณะที่อาจารย์กำลังอธิบายขั้นตอนการเพาะพันธุ์อยู่นั้น ยังมีนักศึกษาคนหนึ่งเหม่อมองออกไปนอกโดมกระจกอยู่เป็นเวลานานจนเพื่อในกลุ่มต้องสะกิดเตือน...)
“นี่บิวตี้เป็นอะไรมากหรือเปล่านั่งมองออกไปนอกโดมตั้งแต่เช้าแล้วนะ”
“เปล่า ไม่มีอะไร ว่าแต่นามิเลิกเรียกฉันว่าบิวตี้สักทีเหอะฟังแล้วมันขนลุกพิกล” ชายหนุ่มหน้าตาสะอาดสะอ้าน รูปร่างโปร่งยิ่งดูมีเสน่ห์เมื่อใส่ชุดกาวน์ บลิงๆราชาแห่งดอกไม้ผู้เชี่ยวชาญดอกไม้นานาชนิดเพราะที่บ้านทำธุรกิจร้านดอกไม้นั้นเอง
“แหม ก็หน้าตานายมันสวยเกินผู้หญิงนี่นา แค่นายไม่มีนม ไม่มีตูด(เยอะ) เหมือนพวกฉันเท่านั้นเอง”
“ฉันถือว่าเป็นคำชมละกัน นี่นามิฉันขอกลับบ้านก่อนนะวันนี้รู้สึกวูบๆเหมือนจะมีเรื่องพิกล” คิมจงฮยอนพูดกับเพื่อนด้วยสีหน้าที่อ่อนล้า
“โอเค แล้วเจอกันคาบหน้านะ โชคดี”
.
.
.
(หน้ามหาวิทยาลัย....รถตู้สีดำพร้อมชายในชุดสูท 4 คนพร้อมคุณพ่อบ้านปาร์ค กำลังยืนรอเป้าหมายตามที่คุณหนูเอาแต่ใจบัญชาการมา)
“จำคนในรูปไว้ให้ดี เจอตัวเมื่อไหร่พามาที่รถทันที ถ้าเป้าหมายขัดขืนก็วางยาได้เลยแต่ห้ามมีรอยขีดข่วนเป็นอันขาดเข้าใจไหม”
“รับทราบครับ” 4 บอร์ดี้การ์ดรับคำอย่างแข็งขัน
ในขณะนั้นเองจงฮยอนกำลังโทรศัพท์อยู่จนไม่ทันได้สังเกตว่ากำลังมีคนจับตามองอยู่
“ก็ฉันบอกบอกแล้วไงว่าไม่มีอะไร ก็ไม่มีอะไรซิ ทำไมนายต้องทำให้เรื่องไม่เป็นเรื่องมันเป็นเรื่องขึ้นมาด้วยละ ถ้าขืนยังเป็นแบบนี้ก็ไม่ต้องมาพูดกันแล้ว” ว่าแล้วก็กดปิดมือถือแล้วถอดแบตฯทันที
“คนอะไรงี่เง่าชะมัด” กำลังใส่มือถือในกระเป๋าเลยไม่มองทางจนไปชนกับ.... “ขอโทษครับ”
“ใช่คนนี้แหละ จัดการ” พ่อบ้านปาร์คสั่งลูกน้องที่ยืนขนาบจงฮยอนอยู่
“เดี๋ยวๆ ก่อนครับผมแค่ไม่ทันมองทาง ถึงขนาดต้องอุ้มฆ่ากันเลยเหรอลุง” (ช่างจินตนาการจริงๆนะบลิงๆน้อย)
“ผมไม่ฆ่าคุณหรอก ถ้าคุณยอมมากับเราดีๆ”
“พวกคุณจะพาผมไปไหน หรือว่าจะพาไปขาย นี่ผมขายไม่ได้ราคาหรอกนะเนื้อก็น้อย เหนียวก็เหนียวกินไม่อร่อย หรือว่าจะพาผมไปขอทาน หรือว่า....” โวยวายอะไรนักหน่าละเนี้ย)
“บี1 จัดไปหนึ่งชุด” พ่อบ้านปาร์คสั่งลูกน้อง
“ครับคุณพ่อบ้าน” ว่าแล้วก็โปะยาสลบจงฮยอนทันทีจงฮยอนพยายามดิ้นรนแต่ก็ไม่สำเร็จชั่วอึดใจเดียวก็หมดสติไป..........
.
.
.
.
(โรงยิมมหาวิทยาลัย)
ชายหนุ่มรูปงามนามว่า ชเวมินโฮกำลังอยู่ในอารมณ์เดือดและโมโหสุดๆเพราะแฟน(หนุ่ม)ปิดมือถือหนี (แหน่คุณคิดว่าจงฮยอนเป็นแฟนกับมินโฮใช่มั้ยละ นั้นเป็นความคิดที่...ที่...ที่ถูกต้องนะจ้า.........)
“กล้าปิดเครื่องหนีกันเหรอ...มันจะมากไปแล้วนะไอนกกระจอกเทศ...ตัวเองเอาแต่หมกอยู่ในแปลงดอกไม้จนไม่มีเวลาไปเที่ยวแล้วคิดจะเอาดอกไม้เป็นผัวเลยหรือไงฮะ คอยดูนะถ้าเจอตัวเมื่อไหร่พ่อจะจับขังแล้วปล้ำให้หนำใจเลยคอยดู” มินโฮหน้าตาออกอาการหื่นขึ้นมาทันทีเมื่อคิดถึงเรื่องใต้สะดือ
“แต่ผมว่าถ้าพี่จะมัวแต่หึงแฟนจนไม่ดูแลลูกทีม(บาส)แบบนี่ก็ไม่ดีเหมือนกันนะฮะ”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแกวะ” หันไปตามเสียงแล้วสบตากับหนุ่มน้อยท่าทางบอบบาง รูปร่างสูงโปร่งแต่ก็ยังดูตัวเล็กกว่ามินโฮอยู่ดี
“ผม ลีแทมินครับ” แทมิน
“เออ ไอหน้าใสแกมายุ่งเรื่องฉันทำไมไม่ทราบ”
“ผมก็ไม่ได้อยากยุ่งกับรุ่นพี่ที่สติไม่ดีที่พูดคนเดียวหรอกครับ” แทมินพูดด้วยสีหน้านิ่งเรียบที่สุด
“แกกล้าดียังไงมาว่าฉันบ้าวะ อยากโดนต่อยมากใช่มั้ยฮะ” เดินย่างสามขุมเข้าไปหาแทมินจนหน้าแทบจะเป็นเนื้อเดียวกัน (“เออมองใกล้ๆไอเตี้ยนี่ก็สวยเหมือนกันนี่หว่า เสียอย่างเดียวที่ปากเสียมากไปหน่อยไม่งั้นพ่อจะจับทำกิ๊กซะหน่อย”) ได้ข่าวว่าเพิ่งทะเลาะกับแฟนไม่ใช่เหรอพ่อมินโฮยังมีกะใจจะมีกิ๊กอีกนะ หื่นได้อีก.....
“ผมไม่ชอบใช่กำลังหรอกนะฮะ แล้วก็ไม่อยากจะยุ่งกับพี่จริงๆ แต่ที่ต้องยุ่งเพราะศาสตราจารย์ลีต้องการพบพี่ด่วนก็เท่านั้น
“ตาเฒ่าลี จินกิอีกแล้ว กัดตูไม่ปล่อยจริงๆ” เอาหน้าออกห่างจากแทมินแล้วและตอนนี้เรื่องที่หงุดหงิดก็เพิ่มขึ้นมาอีกเรื่อง...
“หมดหน้าที่ของผมแล้ว ขอตัวนะครับ แล้วก็ขอโทษที่เสียมารยาทกับพี่ด้วย”
“เหอะ รู้ตัวด้วยนะว่าเสียมารยาท” น้ำเสียงถากถางสุดๆ
“จริงๆแล้วผมมักจะเสียมารยาทกับคนที่ไม่น่าจะมีมารยาทกับคนอื่นเหมือนกันเท่านั้นเองแหละครับ ขอตัวนะครับ” ว่าแล้วก็เดินออกไปทันทีที่มินโฮจะได้ตอบโต้กลับ
“อ้าว ไอนี่มันกัดตูจนวินาทีสุดท้ายจริงๆ ชาติที่แล้วตูไปเหยียบตาปลาข้างไหนของมันวะ ด่าตูซะหมดหล่อเลยโว๊ย แล้วตาเฒ่าลีอีกใช้ให้ไปทำเรื่องแผลงๆอีกแน่ๆ ทำไมชีวิตคนหล่อถึงได้เป็นที่ต้องการแบบนี้ตลอดๆด้วยละเนี้ย กลุ้มใจจริงๆ”
.
.
.
.
.
(ห้องทำงานคีย์บอม)
“เรียบร้อย พวกนายออกไปได้แล้วฉันจะไปตามคุณหนูมาที่นี่”
“ครับผม” เหล่าบอดี้การ์ดเดินออกไปอย่างพร้อมเพรียง
“ดูยังไงก็ไม่น่าจะใช่แบบที่คุณหนูเราชอบนี่นา แล้วทำไมคราวนี้ถึงได้ให้พาคนแบบนี้มาได้ก็ไม่รู้ซินะ” พ่อบ้านปาร์คพินิจมองใบหน้าของจงฮยอน
เดินออกมานอกห้องได้สักพักก็เจอคีย์กำลังใส่เสื้อคลุมออกมาจากห้องน้ำพอดี
“ว่าไงพ่อบ้านใหญ่งานที่สั่งให้ทำเรียบร้อยดีใช่มั้ย” ถามพรางเดินไปหน้ากระจกบานใหญ่เพื่อแต่งตัว
“ผมทำตามที่คุณหนูสั่งทุกอย่างแล้วครับ ตอนนี้คนที่คุณหนูต้องการกำลังหลับสบายในห้องทำงานคุณหนูครับ”
“ดีมาก ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปดูซะหน่อย” รีบเดินไปที่ประตูทันที
“เดี๋ยวครับคุณหนู”
“อะไรอีกละ” เสียงเริ่มสูง......
“คุณหนูยังแต่งตัวไม่เรียบร้อยเลยนะครับ อย่างน้อยๆกางเกงในก็ควรจะใส่ซักหน่อย ถ้าเกิดเดินโทงเทงออกไปลำไส้มันเกิด.....”
“พอแล้วๆ ฉันแต่งตัวให้เสร็จก่อนก็ได้” ทำท่าจะถอดเสื้อคลุมหันไปดูพ่อบ้านที่ยืนนิ่งไม่ยอมออกไป “แล้วทำไมยังไม่ออกไปละคุณพ่อบ้านหรือคิดไม่ดีกับฉันอยู่แก่ๆฉันไม่สนหรอกนะจะบอกให้” เอามือบังหน้าอกไว้
“ขอโทษครับ ผมจะรีบออกไปเดี๋ยวนี้ครับ” (แหมดูนิดดูหน่อยทำเป็นหวงทีตัวเองยังไปดูของคนอื่นได้เลย...
“คิดอะไรรู้นะโว๊ย” ตะโกนตามหลังพ่อบ้านใหญ่ที่รีบวิ่งออกไป (ตกลงอ่านใจคนได้ด้วยนะนู๋คีย์)
(ย้อนกลับไปที่ห้องทำงานของคีย์บอมจงฮยอนค่อยๆรู้สึกตัวพอลืมตาก็มองไปรอบๆห้องอย่าง งงๆ )
“โอ๊ยมึนหัวชะมัดเลย ที่นี่มันที่ไหนกันละเนี้ย” ภาพเริ่มย้อนกลับไปก่อนหน้านี่ (เล่นแผ่นแบบย้อนกลับแบบเร็วแล้วกลับมาที่เดิม) “ผู้ชายชุดดำกับตาแก่หัวขาวจับเรามา แล้วที่นี่มันที่ไหนละเนี้ย ไม่ได้แล้วต้องรีบหนี” (รีบเดินไปที่ประตูพยายามบิดลูกบิดแต่ก็ไม่ออกเป็นจังหวะเดียวที่แรงผลักจากด้านนอกผลักเข้ามาทำให้จงฮยอนล้มลงไปกับพื้น) “อุ๊ย เจ็บชะมัด”
“Hello สุดหล่อ......อ้าวเฮ้ยนายเป็นใคร เข้ามาในห้องฉันได้ยังไง” คีย์มีท่าทีตกใจ ประหลาดใจกับคนที่อยู่ในห้อง
“ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงเหมือนกันละ” ลุกขึ้นยืนลูบตูดไปด้วย
“ฉันถามก็ตามเซ่จะมาย้อนถามฉันกลับทำไมฮะ” ขึ้นเสียงสูงอย่างขัดใจ..
“ผมเดินอยู่ในมหาลัยดีๆ อยู่ๆก็มีผู้ชายชุดดำกับตาแก่หัวหงอกลากผมไปที่รถแล้วผมก็ตื่นมาที่นี่เนี้ยแหละ”
“ชายชุดดำกับตาแก่หัวหงอก...” นึกออกทันที.. “ตาแก่ปาร์คแทจุน....”ตะโกนสุดเสียงที่มี
“คุณหนูเกิดอะไรขึ้นครับ...” รับเปิดประตูเข้ามา
“นี่ลุงฉันบอกให้ไปพาคนในรูปมาแล้วลุงพาใครมาฮะ..” คีย์
“ก็คนในรูปคือนายคนนี้ไม่ใช่เหรอครับ”
“ไหนเอารูปมาซิ” คีย์
(พ่อบ้านนำรูปถ่ายออกมาให้เจ้านายเอาแต่ใจดู)
“ดูซะคนนี้ที่ฉันให้ไปพาตัวมาไม่ใช่ไอนี่” คีย์ชี้ไปที่รูปถ่ายในรูปนั้นมีคิมแจจุงนักร้องชื่อดังหน้าสวยนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ม้านั่งโดยเห็นเสี้ยวหน้าด้านข้างและข้างหลังแจจุงนั้นก็มีจงฮยอนกำลังนั่งปลูกดอกไม้(แต่อยู่ไกลกันพอสมควร)
“ผมพยายามถามคุณหนูแล้วนะครับ แต่....”พยายามอธิบาย
“โอ๊ยตาแก่ปาร์คฉันอยากจะพาไปปล่อยเกาะร้างจริงๆเล้ย....”
“เออ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมก็ขอตัวก่อนนะครับ”เมื่อคิดว่าไม่ใช่เรื่องของตนเองแล้วจงฮยอนก็รีบชิ้งทันที
“เดี๋ยวก่อน..นายยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”คีย์ผละจากพ่อบ้าน(ซื่อบื้อในความคิดตน)ไปสนใจแขก(ไม่)รับเชิญทันที
“อ้าว ในเมื่อมันเป็นความเข้าใจผิดกันผมก็ควรไปได้แล้วไม่ใช่เหรอฮะ หรือว่าคุณกลัวว่าผมจะไปแจ้งตำรวจเรื่องนั้นไม่ต้องห่วงผมสัญญาว่าจะไม่บอกใครเรื่องที่พวกคุณลักพาตัวผมมาแน่นอน” จงฮยอน
“เหอะ ตำรวจอะไรนั้นฉันไม่สนหรอกนะ ถึงพ่อบ้านฉันจะตาถั่วไปจับนายมาก็ตามแต่ดูๆแล้วรูปร่างหน้าตานายก็พอใช่ได้ฉันเปลี่ยนมาใช่นายแก้ขัดก่อนละกัน พ่อบ้านปาร์ค”
“ครับคุณหนูคีย์”รีบเข้ามารับคำสั่งทันที
“พานายคนนี้ เออนายชื่ออะไรนะ”คีย์หันไปถามจงฮยอน
“จง...จงฮยอน”(แล้วจะไปบอกเขาทำไมฮะ)
“เออ พ่อบ้านพาจงฮยอนไปขัดเนื้อตัวให้ผ่องเลยนะแล้วพาไปที่ห้องนอนฉันด้วย” สั่งเสร็จก็เดินออกไปทันที
“เชิญครับคุณจงฮยอน” นอบน้อมสุดๆ
“ไม่เอาผมไม่ไปทำไมต้องพาผมไปขัดตัวด้วยละไม่เอา”จงฮยอนถอยหลังจนติดกับฝาผนัง
“ผมว่าคุณควรไปกับผมดีๆ ดีกว่านะเรื่องมันจะได้ง่ายขึ้น”พ่อบ้านปาร์ค
“ไม่เอาผมไม่ไปกับคุณหรอก ปล่อยผมไปเถอะนะ”วิงวอนอย่างน่าสงสาร
“คุณบังคับผมให้ทำแบบนี้เองนะ เด็กๆ”
(ไม่นานชายชุดดำกลุ่มเดิมก็เดินเข้ามา”
“พาคุณจงฮยอนไปห้องขัดตัว”
“ครับผม” ว่าแล้วก็จับจงฮยอนพาดบ่าเดินออกไปอย่างง่ายดาย
“เฮ้ย ไม่เอานะปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะ ช่วยด้วย..ใครก็ได้ช่วยผมที”
.
.
.
*ต้องขอโทษที่มาลงให้ช้านะจ๊ะ อย่าเพิ่งเบื่อละช่วยติดตามกันต่อไปเน้อ.......*
ความคิดเห็น