คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 5 บุญคุณต้องทดแทน แค้นต้องชำระ(การขโมยหัวใจของคุณชายคีย์)
(หลังจากที่ขึ้นรถมากับคุณชายคีย์แล้วจงฮยอนก็คอยพะวงใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว)
“นี่ นายเลิกทำตัวเป็นหนอนชาเขียวโดนไปเผาได้มั้ย นั่งให้มันนิ่งๆไม่ได้หรือไง” คีย์หันไปมองจงฮยอนด้วยสายตารำคาญ
“ก็ผมเป็นห่วง..(ไม่กล้าพูดว่าแฟน)”
“เป็นห่วงไอ้ยีราฟนั้นน่ะเหรอ ไม่ต้องกังวลหรอกคนของฉันไม่นิยมกินเนื้อยีราฟอยู่แล้ว”
“คุณแน่ใจนะ”
“เออ นี่นายอายุเท่าไหร่นะ” ไม่สนใจที่จงฮยอนพูด
“อายุ 21ปี”
“21 งั้นเหรอ อายุมากกว่าแต่ฉันไม่ถือหรอกนะ เอาเป็นว่าฉันอนุญาตให้นายเรียกชื่อฉันว่าคีย์ก็แล้วกันจะได้เลิกเรียกคุณๆสักทีฟังแล้วมันไม่เข้าหูเท่าไหร่ เอาตามนั้นนะ” ไม่รอฟังคำตอบจากจงฮยอนแล้วกลับไปสนใจ Ipad ในมือตัวเองแทน
(“นี่ไม่คิดจะฟังคนอื่นเค้าเลยหรือไงนะ พูดเองเออเองทุกคำ”) จงฮยอนเผลอคิดในใจ
“ไม่ต้องห่วงหรอกฉันไม่ได้เป็นบ้าแน่ๆ นายสบายใจได้ เล่นมั้ย” ยิ้มภายนอกดูใสซื่อมากจนจงฮยอนเริ่มขนลุกแล้วได้แต่ยิ้มกลับไปแบบฝืนๆเพราะเริ่มเชื่อแล้วว่าคีย์นั้นสามารถอ่านใจคนได้
“ไม่ ไม่เป็นไรขอบใจนะ”
(คีย์ยักไหล่นิดหน่อยแล้วกลับไปสนใจ Ipad ในมือต่อ)
.
.
.
(หลังอาคารกีฬา มหาวิทยาลัย อิวอิว ในเวลาย้ำค่ำร้างไปด้วยผู้คนสัญจรมินโฮถูกพาตัวมาเพื่อนที่จะ......)
“เฮ้ย ปล่อยนะโว๊ย พวกแกเป็นมาเฟียหรือไงวะถึงได้กล้าทำแบบนี้ฮะ” มินโฮตะโกนเสียงดังและพยายามขัดขืนสุดชีวิต
“มาเฟีย พวกเราไม่เป็นหรอกเราก็แค่คนธรรมดา(ตรงไหน)เท่านั้นเอง เพียงแต่คุณเข้ามาขัดขวางเดทแรกของคุณชายของเราก็เท่านั้นเอง” พ่อบ้านปาร์คพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“เฮอะ นี่ไอแก่ แกกล้าใช้คำว่าเดทกับคนที่เค้ามีแฟนแล้วหรือวะ แล้วไอ้หัวทองเจ้านายแกด้วยมันไปรู้จักกับแฟนฉันได้ไงฮะ” มินโฮโวยวายไม่เลิก
“บี1 จัดเต็ม” พ่อบ้านปาร์คโมโหเรื่องแก่(อีกแล้ว)
“รับทราบครับ” เหล่าบอดี้การ์ดต่อย เตะมินโฮไม่ยั้งมือ มินโฮถึงกับตัวงอลงไปนอนกับพื้น
“มีแรงกันแค่นี่เหรอวะ ถุยแน่จริงก็มาตัวๆดิ อย่ารุม”มินโฮมองหน้าเหล่าบอดี้การโหน้าตากวนสุด(ขนาดเจ็บเลือดกบปากนะนั้น)
“เมื่อคุณขอมาเราจัดให้ บี2 จัดหนัก”
“รับทราบ” เหล่าชายชุดดำที่เหลือปล่อยตัวมินโฮให้เป็นอิสระแล้วเปลี่ยนมาล้อมวงกันมินโฮหนีแทน
(การต่อสู้ดำเนินไปอย่างรวดเร็วมินโฮเป็นฝ่ายเสียเปรียบ และกำลังจะโดนน็อค แต่ว่า....)
“ขอโทษที่มาขัดจังหวะครับ”
(ทุกคนให้ความสนใจผู้ที่มาใหม่(ไม่ได้รับเชิญ))
“ศาตราจารย์ลีให้ผมมาตามพี่ไปพบด่วนครับพี่มินโฮ”
(เดี๋ยวก่อนถ้าคุณกำลังคิดว่าคนที่มาช่วยชีวิตมินโฮทันเวลานั้นคือแทมมี่ของเราละก็ แสดงว่าคุณ..คุณคิดถูกแล้วค่ะ)
“คุณหนูท่านนี้ทราบได้ยังไงครับว่าคุณมินโฮมาอยู่ที่นี่ได้” พ่อบ้านปาร์คของเราอดสงสัยไม่ได้ว่าแทมินรู้ได้ยังไงเพราะเวลาเย็นแบบนี้ไม่น่าจะมีใครเดินมาหลังอาคารแบบนี้ได้
“ไม่ต้องสงสัยหรอกครับเพราะพวกคุณอยู่ตรงกับกล้องวงจรปิดพอดี ผมเลยหาตัวรุ่นพี่ผมได้ไม่ยากก็เท่านั้น ถ้าหมดข้อสงสัยแล้วผมก็ต้องขอตัวรุ่นก่อนนะครับ” แทมินเดินไปประคองมินโฮออกมาจากวงล้อมของเหล่าชายชุดสูท
“เดี๋ยวก่อน” พ่อบ้านปาร์คทำท่าจะห้ามไว้
“ผมว่าถ้าพวกคุณไม่อยากมีปัญหาก็รีบไปกันดีกว่าเพราะสิ่งที่พวกคุณทำน่ะมันถูกบันทึกไว้หมดแล้ว ถ้าเรื่องนี้ถึงตำรวจจริงๆมันคงไม่ดีกับภาพลักษณ์ของคุณชายของพวกคุณเท่าไหร่
(พ่อบ้านปาร์คทั้งอึ้งและสงสัยว่าทำไมแทมินพูดเหมือนรู้เรื่องทุกอย่างดี แต่ก็จำยอมถอยออกไปทั้งๆที่ยังมันมือมันเท้าไม่หาย(ใจร้าย) เมื่อเหลือแทมินและมินโฮแค่ 2 คนบรรยากาศก็กลับมาเงียบอีกครั้งนึง)
“ขอบใจที่ช่วย” มินโฮพูดขึ้นมาก่อน
“ผมไม่ได้คิดจะช่วยพี่หรอกนะ แค่นอนหลับกำลังสบายแต่ดันมีคนไม่มีมารยาทมาทำเสียงดังแล้วเผอิญศาตราจารย์ลีโทรให้มาช่วยต่างหาก ไม่งั้นผมคงไม่สนใจพี่หรอกนะ”
“เอาเถอะถึงนายจะสนหรือไม่สนใจที่จะช่วย ยังไงก็ต้องขอบใจนายอยู่ดีที่เชื่อฟังคำสั่งศาสตราจารย์ลีอยู่ดี” ทำท่าจะลุกออกไปเพื่อที่จะไปตามหาจงฮยอน
“ผมว่าสภาพนี้พี่คงไปตามแฟนพี่ไม่รอดแน่ ถึงไงเค้าปลอดภัยที่อยู่กับคนพวกนั้นทางที่ดีพี่ควรไปทำแผลแล้วก็กินยานอนดีกว่าท่าทางคืนนี้พี่คงปวดน่าดู”แทมินทำท่าจะเดินไป
“เดี๋ยวก่อน นายพูดเหมือนรู้จักคนพวกนั้น พวกมันเป็นใคร”มินโฮเกิดความสงสัยขึ้นมาทันทีที่แทมินพูดเหมือนรู้จักกับคีย์
“พี่เป็นพวกไม่สนใจสิ่งรอบข้างนอกจากเรื่องตัวเองเลยนะ คิมคิบอมหลานชายผู้ก่อตั้งมหาวิทยาลัยนี้ไงพี่พอจะนึกออกไหม ถ้าคุณคีย์เค้าสนใจแฟนพี่จริงๆละก็เตรียมตัวอกหักได้เลยเพราะดูยังไงๆพี่ก็ไม่มีอะไรที่จะเทียบคุณคิบอมไว้เลย”
“ดูเหมือนนายชื่นชมไอหัวทองนั้นจังเลยนะ”
“ถ้าต้องเลือกที่จะชอบใครสักคนยังไงคนที่มีพร้อมทุกอย่างก็ยังดูดีกว่าพวกที่(มองหน้ามินโฮ)ช่างเหอะผมกลับล่ะ”
“เดี๋ยวอย่าเพิ่งไป” มินโฮฟุบลงไปกับพื้นทุกอย่างมืดลง
.
.
.
.
(ทางด้านของคีย์และจงฮยอนนั้นในที่สุดรถก็มาจอดอยู่ที่บริเวณตึกหรูกลางเมือง)
“มัวทำอะไรอยู่ลงมาซิ”คีย์เรียกจงฮยอนให้ลงมาจากรถ
“ที่ที่คุณ เออ.คีย์จะพาผมมาคือตึกนี่น่ะเหรอ”
“ใช่นายมีอะไรสงสัยหรือไง”
“แต่เท่าที่ผมรู้ที่นี่มันเป็นตึกที่คนธรรมดาไม่สามารถเข้าไปได้ไม่ใช่หรือครับ”
“แต่ฉันมันไม่ธรรมดาเพราะฉะนั้นนายมากับฉันก็ต้องไม่ธรรมดาทีนี่เราเข้าไปได้ยัง”ไม่รอคำตอบจากจงฮยอนคีย์เดินนำเข้าไปในตัวตึกทันที
“ไม่ธรรมดางั้นก็(พิเศษ)” คิดได้แค่นั้นจงฮยอนก็เริ่มหน้าแดงขึ้นมาอีกครั้ง
“นี่จงฮยอนถ้าขืนนายช้ากว่านี้นายได้เดินขึ้นบันไดไปชั้น 45 แน่จะลองดูไหมละ”
“ครับๆ ไปเดี๋ยวนี้แหล”
.
.
.
.
(ตึก K นี้มีทั้งหมด 46 ชั้น ตั้งแต่ชั้น 40 ขึ้นไปเป็นชั้นส่วนตัวของเจ้าของตึก ส่วนที่เหลือจะปล่อยให้บริษัทต่างชาติหรือคนมีเงินที่เปิดบริษัทมาเช่าเป็นสำนักงานหรือไม่ก็ร้านอาหาร ร้านเสื้อผ้า หน้าผมที่มีชื่อเท่านั้น)
“ถึงแล้ว(คีย์เดินนำจงฮยอนออกมา ภาพแรกที่จงฮยอนเห็นคือต้นกุหลาบสีแดงถูกจัดวางอย่างสวยงามเต็มบริเวณพื้นที่) ฉันได้กลิ่นหอมเหมือนดอกไม้อะไรสักอย่างจากตัวนายตอนที่เจอกันครั้งนั้นเลยลองไปหาดู”
“คุณรู้ว่าเป็นดอกกุหลาบ”
“ใช่ถูกใช่ไหมล่ะ ชอบไหม”
“ชอบครับ ผมชอบดอกไม้มากที่สุดโดยเฉพาะกุหลาบแดง”
“ฉันได้กลิ่นกุหลาบแดงจากตัวนาย เอาเป็นว่าทังหมดนี้เป็นของนายก็แล้วกัน”
“คีย์ให้ผมหมดนี้เลยเหรอครับ แต่ถ้าเอากลับไปที่บ้านผมคงไม่มีที่จะปลูกมันได้หรอกครับ”
“ใครบอกว่าจะให้นายเอาดอกไม้พวกนี้กลับบ้านกัน”
“อ้าว ก็คีย์บอกว่าจะให้ผมนี้นา”
“ใช่ฉันให้นาย แต่จะให้นายมาดูแลมันที่นี่ นายสามารถขึ้นมาที่นี่ได้เท่าที่นายต้องการ ถือเป็นสิ่งตอบแทนเรื่องรูปนั้นก็แล้วกัน”
“ขอบคุณนะ” จงฮยอนยิ้มสวยจนคีย์อดที่จะจู่โจมไม่ได้ จูบที่คีย์มอบให้มันช่างหวานให้ความคิดของจงฮยอนจนทำให้มือเริ่มที่จะโอบรอบคอของคีย์หัวใจที่เต้นแรงจนคนที่อยู่ใกล้สามารถสัมผัสได้ ในตอนนั้นเองภาพของมินโฮก็ลอยเข้ามาให้สมองของจงฮยอนจนชะงักไปนั้นทำให้คีย์รู้สึกได้
“ถ้านายกำลังกังวลเรื่องไอ้ยีราฟนั้นละก็ไปบอกเลิกกับมันซะก็สิ้นเรื่อง”
“มินโฮเป็นคนดีถึงแม้เค้าจะเป็นคนที่โผงผาง ใจร้อนไปหน่อยก็ตามที ผมเลิกกับเค้าไม่ได้หรอกนะเพราะเค้าไม่ได้ทำอะไรผิดผมจะเลิกกับเค้าได้ยังไง”
“ก็เลิกเพื่อที่จะมาเป็นคนของฉันไงละ”
“นี่คุณพูดเล่นหรือเปล่าน่ะ เราเพิ่งเจอกันสองหนแล้วเราก็ไม่(น่า)ชอบกันได้ด้วย”
“ทำไมไม่ชอบ”
“ก็คุณบอกเองว่าไม่สนใจคนธรรมดาแบบผมไงจำไม่ได้เหรอ”
คีย์กำลังจะพูดอะไรสักอย่างแต่มือถือของจงฮยอนดังขึ้นมาซะก่อน
.
.
“จงฮยอนพูดครับ”
“สวัสดีค่ะ ดิฉันโทรจากโรงพยาบาล......................................”
“ทราบแล้วครับผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้” จงฮยอนวางโทรศัพท์หันมาจะพูดกับคีย์
“นั้นนายกำลังจะไปไหน”
“ผมมีธุระสำคัญจริงๆ ขอตัวก่อนนะ ขอบคุณสำหรับดอกไม้พวกนี้แล้วเจอกัน”จงฮยอนไม่รอคำอนุญาตจากคีย์รีบวิ่งไปที่ประตูทางออกทันที
“เดี๋ยวดิฉันยังพูดไม่จบเลยนะ เฮ้ย ขัดใจจริงว่าแต่เค้าจะรีบไปไหนของคั้นนะ” ไม่รอให้สงสัยนานคีย์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาพ่อบ้านปาร์ค
“ครับคุณชาย”
“ตอนนี้ลุงอยู่ไหนแล้ว”
“ผมอยู่ใต้ตึกแล้วครับ”
“งั้นดี เดี๋ยวจงฮยอนจะลงไปข้างล่างแล้วขับรถตามไปว่าจงฮยอนไปที่ไหนแล้วโทรมารายงานฉัน เข้าใจไหม”
“ทราบแล้วครับ ว่าแต่คุณชายจะให้คนรถมารับไหมครับ”
“ไม่ต้องคืนนี้ฉันจะนอนที่นี่”
จงฮยอนของเราจะไปเยี่ยมใคร คีย์จะทำไงต่อไปกับเรื่องนี้ อย่าลืมติดตามกันนะจ๊ะ
ความคิดเห็น