คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4 เรื่องเกิดที่โดมดอกไม้.....
(หลังจากวันที่โดนบังคับ (ขืนใจ) ขู่เข็ญให้เป็นแบบวาดรูปนู๊ดให้กับคุณชายคีย์แล้วชีวิตของจงฮยอนต้องคอยระแวดระวังหวาดผวาตลอดเวลา....)
(เหตุผลเพราะอะไรน่ะเหรอ นั้นเพราะว่าจงฮยอนรู้สึกเหมือนมีใครคอยจับจ้องอยู่ตลอดเวลา คุณคิดว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือไม่...(ให้เวลา..30วินาที) ติ๊กๆๆๆๆ ถ้าคุณตอบว่า “ใช่” นั้นเป็นคำตอบที่ที่ ถูกต้องนะคร้าบบบบบบบ และสายตาที่คอยจับจ้องจงฮยอนอยู่นั้นไม่ใช่ของคุณชายคีย์หรอกนะแต่มันเป็นสายตาของเหล่าบอดี้การ์ดที่ได้รับคำสั่งให้มาติดตามจงฮยอนอยู่ต่างหากล่ะ แล้วทำไมต้องตามตามทำไม ?)
.
.
.
“นี่จงฮยอนเมื่อวานมีร้านเค้กมาเปิดใหม่ข้างมหาลัยวันนี้เราไปกินกันมั้ย”นามิหันมาถามจงฮยอนที่กำลังแยกเนื้อเยื้อดอกไม้อยู่
“เอาไว้วันหลังเถอะวันนี้ฉันรีบกลับบ้านน่ะ”
“นี่จงฮยอนหมู่นี่รีบกลับบ้านตลอดเลยนะมีปัญหาที่บ้านเหรอ”
“เปล่าหรอก”
“หรือว่าทะเลาะกับมินโฮสุดหล่อล่ะ เห็นมาตามหานายที่คณะตลอดเลย”
“ไม่มีอะไรหรอกคือช่วงนี้ฉันแค่รู้สึกเหมือนมีใครคอยจับตามองอยู่ตลอดเวลาเลยไม่อยากอยู่ข้างนอกนานๆน่ะ”
“เฮ้ยจริงดิ (หันซ้ายหันขวา) หรือจะเป็นพวกแฟนคลับมินโฮที่จะตามมาหาเรื่องเหรอ หรือว่าจะเป็นพวกโรคจิตอะ”
“ไม่รู้เหมือนกัน แค่รู้สึกไม่ดีก็เท่านั้นเอง”
“งั้นเหรอ นี่ไปแจ้งความทำบันทึกกันไว้ก่อนดีมะเดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อน”
“จะบ้าเหรอนามิ หลักฐานเราก็ไม่มีจะไปแจ้งความได้ไง เลิกพูดแล้วทำงานต่อเหอะ”
.
.
(15 นาทีต่อมา ทุกคนเริ่มทยอยกลับกันหมดเหลือแต่นามิกับจงฮยอนที่นั่งทำงานกันต่อ)
“โอ๊ยตายละ ฉันลืมส่งรายงานอาจารย์นายู กี่โมงแล้วจงฮยอน”
“บ่าย 3 โมงพอดี”
“ยังพอมีเวลา ฉันขอไปส่งรายงานแป๊บนะเดี๋ยวมา”
“นี่ไม่ต้องรีบขนาดนั้นเดี๋ยวก็หกล้มหรอก” ได้แต่ยิ้มและส่ายหน้าเอ็นดูความโก๊ะของเพื่อนสาว
(ในขณะที่จงฮยอนกำลังหมกมุ่นกับการแยกเซลล์ของดอกไม้อยู่นั้นเองก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาในโดม)
“กลับมาเร็วจังนามิหรือว่าลืมหยิบรายงานไปด้วยอีกล่ะ”
(ไม่ได้ยินเสียงตอบจึงหันกลับไปมองแต่บุคคลที่ยืนอยู่ตรงหน้าทำให้จงฮยอนถึงกับหงายหลังล้มจากเก้าอี้ไปทันที)
.
“คุณมาที่นี่ได้ไงน่ะ” รีบถอยหลังหนี
“ถามแปลกฉันก็นั่งรถมาซิใครจะบ้าเดินจากบ้านมามหาลัยกัน”
“ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น ที่ผมพูดผมหมายถึงว่าคุณมาที่โดมดอกไม้นี่ทำไมอะไรแบบนั้น” พยายามถอยหนีจนไปชนกับโต๊ะบรรยายอาจารย์
“คนอย่างคิมคิบอมจะไปที่ไหนก็ไปได้ทั้งนั้นแหละ ที่สำคัญมหาวิทยาลัยนี่ปู่ฉันก็มีหุ้นอยู่ด้วย แถม..(นั่งยองๆยื่นหน้าไปใกล้จงฮยอนที่กำลังเบี่ยงหน้าหลบอย่างสุดฤทธิ์) ฉันก็เรียนอยู่ที่นี่ด้วยซิ
“เรียนที่นี่” (เกิดอาการงงเพราะถ้าเป็นคนดังระดับหลานหุ้นส่วนมหาลัยแบบนี้น่าจะมีคนพูดถึงบ้างแต่ทำไมเค้าถึงไม่เคยเห็นไม่เคยได้ยินมาก่อน)
“ไม่ต้องสงสัยออกหน้าออกตาขนาด ฉันจะบอกให้ก็ได้ที่นายไม่เคยเห็นฉันเพราะฉันไม่มีความจำเป็นต้องมาเข้าเรียนเลยก็ได้นั้นเพราะว่าฉัน เก่ง(เน้นมาก)
(จงฮยอนทำสายตาแบบไม่อยากเชื่อ)
“แล้วคุณรู้ได้ไงว่าผมคิดอะไรอยู่”
“ก็เพราะว่าฉันมันเก่งไง แล้วก็เลิกถามได้ละ มาพูดเรื่องของเรากันดีกว่า”
“เรื่องของเรา มันมีด้วยเหรอผมว่าคุณคงเข้าใจผิดแล้วละ แค่เรื่องนั้นเรื่องเดียวก็แย่จะตายแล้ว”
“แย่ตรงไหน นายควรจะภูมิใจนะที่ฉันเลือกที่จะวาดรูปเปลือยนายแล้วนายยังได้เห็นฉันเปลือยด้วย”
(เมื่อระลึกได้ถึงเรือนร่างของบุคคลที่ถูกกล่าวถึงก็หน้าร้อนหูแดงทันที)
“ 5555+ นายนี่มันน่าสนใจจริงๆนั้นแหละ ไม่คิดเลยนะว่าคนธรรมดาสามัญแบบนายจะดึงดูดใจได้ขนาดนี้ นี่...”ไม่ทันได้พูดต่อก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของนามิคีย์ปิดปากจงฮยอนไว้แล้วลากไปหลบที่มุมห้อง
“จงฮยอน ๆ หายไปไหนของเค้านะ ดูซิข้าวของก็ยังไม่เก็บอีก จงฮยอน...เอาไงดีเกิดมีธุระด่วนซะด้วยซิ อือเก็บของไว้ให้ก่อนแล้วเอามาให้พรุ่งนี้ละกัน” ว่าแล้วก็ลงมือเก็บอุปกรณ์และของบนโต๊ะทันที จงฮยอนที่ถูกคีย์กอดและปิดปากไว้พยายามดิ้นให้เป็นอิสระแต่ก็สู้แรงของคีย์ไม่ได้ ไม่นานนามิก็ปิดไฟแล้วเดินออกไปทันที คีย์จึงปล่อยจงฮยอนให้เป็นอิสระ
“เหอะ คุณคิดจะฆ่าผมหรือไงถึงได้อุดปากอุดจมูกแบบนั้นน่ะ”
“ถ้านายไม่ดิ้นมันก็ไม่มีอะไรหรอก เมื่อกี้แฟนนายเหรอ”
“เปล่า เธอเป็นเพื่อนสนิทผม”
“งั้นเหรอ ฉันก็ว่าอย่างนายไม่น่าจะมีแฟน(เป็นผู้หญิง)ได้เลย
“เลิกสนใจเรื่องผมดีกว่าตกลงที่คุณมาเนี้ยมีธุระอะไรกับผมกันแน่”
“ก็ไม่มีอะไร แค่ฉันจะมาจ่ายค่าตอบแทนนายที่นายมาเป็นแบบ(จำเป็น)ให้ฉันไง”
“เออ ผมว่าไม่ต้องหรอกนะเพราะจริงๆ แล้วผมก็ไม่ได้เต็มใจจะทำเรื่องแบบนั้นสักหน่อย”
“นี่นายกล้าที่จะปฏิเสธคนย่างฉันเหรอ กล้ามากนะ”
“นี่คุณเวลาจะพูดไม่ต้องยื่นหน้ามาขนาดนี้ก็ได้นะ หน้าคุณกับหน้าผมมันจะรวมเป็นหน้าเดียวกันอยู่แล้วนะ” จริงๆแล้วคีย์ตั้งใจที่จะทำท่าทางเหมือนลวนลามจงฮยอนเพราะชอบแสดงออกความรู้สึกทางหน้าตาได้ชัดเจนนั้นอาจจะเป็นจุดเริ่มต้นที่จะทำให้คีย์เกิดความสนใจในตัวหนุ่มบลิงของเราขึ้นมา
“ไม่ชอบ แต่ทำไมหน้าแดง หูแดงแบบนี้ละ หรือจริงๆแล้วนายชอบให้ฉันทำแบบนี้”
“แบบนี้แบบ....” ไม่ทันที่จงฮยอนจะได้พูดจบประโยคคีย์ก็ฉวยโอกาสปิดปากจงฮยอนด้วยจูบที่ดูชำนาญ(กว่ามินโฮในความคิดจงฮยอน) เพราะมันไม่ได้ทำให้จงฮยอนรู้สึกอยากต่อต้านตรงกันข้ามกลับตอบรับจูบของคีย์อีกต่างหากท่าไม่ติอตรงที่หน้ามินโฮมันลอยเข้ามาในหัวพอดิบพอดี
.
.
“อือ (หอบ) คุณแกล้งผมทำไมน่ะ” ไม่รู้ทำไมถึงใจเต้นแรงกับคนๆนี้ได้นะ ขนาดกับมินโฮยังไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน
“นี่ นายกำลังคิดลึกกับฉันใช่มั้ยเนี้ยหน้าตาหื่นมากเลยนะ”
“ไม่จริง ผมไม่ได้คิดแบบนั้นสักหน่อย”
“แบบนั้นแบบไหนเหรอ” ทำท่าทางยื่นหน้าเข้ามาใกล้จงฮยอนอีกครั้งหัวใจจงฮยอนก็เต้นถี่รัวขึ้นมาเรื่อยๆในขณะที่หน้าจงฮยอนกำลังจะชนกับหน้าคีย์นั้นโทรศัพท์ของคีย์ก็ดังขัดจังหวะขึ้นมา
“ชิ..โทรมาได้จังหวะจริงๆนะพ่อบ้านปาร์ค ว่าไง”
“(เรื่องที่คุณชายสั่งเรียบร้อยแล้วครับตอนนี้รถมารอรับที่หน้าตึกแล้วครับ)”
“รู้แล้วจะไปเดี๋ยวนี้แหละ นี่นายลุกขึ้นได้แล้วคนรถรออยู่”
“คนรถรอ รอทำไมผมบอกแล้วไงว่ายังไงก็ไม่ไปกับคุณ”
“นี่ฉันไม่มีความอดทนมากพอหรอกนะจะเดินไปดีๆ หรือจะให้ฉันอุ้มไป ว่าไงเลือกมา”
(จงฮยอนมองหน้าคีย์เพื่อชั่งใจอยู่พักนึง)
“ก็ได้ผมยอมไปกับคุณก็ได้ แต่คุณต้องไม่ทำอะไรแผลงๆนะ”
“แผลงๆ (ของนายมันธรรมดาสำหรับฉันอยู่แล้วเพราะงั้น) ก็ได้ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรแผลงๆ(ของนาย)แน่นอน”
(สายตาที่คีย์มองมาที่จงฮยอนยากที่จะคาดเดาว่ามีความหมายแบบไหนและจงฮยอนก็ไม่สามารถตอบได้ว่าทำไมถึงยังไว้ใจผู้ชายที่เคยจับตัว(ผิด)ไปทำเรื่องน่าอาย(ในความคิด)แบบนั้นได้อีกกันแน่)
.
.
.
(หน้าคณะของจงฮยอนมินโฮกะจะมาดักเจอจงฮยอนให้ได้เพราะจงฮยอนหลบหน้าเค้าเป็นอาทิตย์ตั้งแต่ทะเลาะกันทางโทรศัพท์ และเมื่อหันไปทางประตูทางออกก็เห็นจงฮยอนเดินออกมา แต่..กลับเดินมากับใครอีกคน)
“หน่อยไม่ยอมรับโทรศัพท์ ไม่ยอมเจอหน้าเพราะแอบคบกิ๊กนี่เอง พ่อกำลังคันไม้คันมือพอดีเล้ย เดี๋ยวเจอดีแน่” ว่าแล้วมินโฮก็เดินตรงไปทางจงฮยอนที่ยืนรอรถกับคีย์พอดี
..
“นี่ตกลงคุณจะไม่บอกผมจริงๆเหรอว่าจะไปไหน”
“นายเลิกถามมากได้มั้ย เดี๋ยวไปถึงก็รู้เองแหละหน่า” คีย์
“เฮ้ย ไอหัวทองแกจะพาแฟนคนอื่นไปไหนไม่ทราบวะ” มินโฮ
(คีย์ไม่ได้หันไปตามเสียงเรียกของมินโฮแต่กลับเป็นจงฮยอนที่หันไปทางมินโฮเพราะจำเสียงได้ดี”
“มิน..มินโฮ”
“ใช่ ยังดีนะที่ยังจำแฟนตัวเองได้ แล้วไอหัวทองนี่มันใคร”
“เออ ใจเย็นๆก่อนนะ” จงฮยอนพยายามอธิบายในขณะนั้นรถของคีย์ก็มาพอดี
(พ่อบ้านปาร์คพร้อมบอดี้การ์ดลงมายืนรอรับ)
“รถมาแล้วรีบไปเหอะ” คีย์ไม่สนใจมินโฮจูงมือจงฮยอนขึ้นรถทันที มินโฮจะตามไปแต่โดนบอดี้การ์ดจับไว้
“เฮ้ยปล่อยนะ นั้นแกจะพาแฟนฉันไปไหน พวกแกนี้ปล่อยนะโว๊ย” มินโฮพยายามดิ้นสุดชีวิตแต่ก็ไม่สามารถหลุดจากเหล่าบอดี้การ์ดได้
(ในรถ)
“นี่คุณขอผมลงไปพูดกับมินโฮก่อนได้มั้ยนะ”
“ถ้านายหมายถึงไอยีราฟคอยาวนั้นละก็ไม่มีทาง เพราะท่าทางมันจะฆ่าคนได้ขนาดนั้นมันไม่เย็นลงง่ายๆหรอก แล้วที่สำคัญฉันก็ไม่ชอบให้ใครมาสั่งซะด้วยซินะ พ่อบ้านปาร์คจัดการที่เหลือด้วยนะ”
“ครับคุณชาย ออกรถได้” รับคำสั่งเจ้านายและสั่งคนรถให้ออกรถไป
“นี่ไอแก่ พวกแกจะพาแฟนฉันไปไหนน่ะ ปล่อยนะโว๊ย” เหล่าบอดี้การ์ดถึงกับหลุดขำออกมา
“(จี๊ดขึ้นสมองที่มีคนมาตอกย้ำความแก่เพิ่มขึ้นมาอีก) พวกแกกล้าหัวเราะเยาะฉันหรือไงเดี๋ยวโดนๆ ฉันกะจะปล่อยนายไปเฉยๆแล้วนะ แต่นายกลับมากระตุ้นต่อมความอ่อนไหวฉันซะได้เพราะงั้น เด็กๆจัดเต็มให้คุณคนนี้หน่อยซิ”
“รับทราบครับ” (ว่าแล้วก็ลากมินโฮไปหลังตึกทันที)
“เฮ้ยจะทำอะไรวะ ปล่อยนะโว๊ย ปล่อย.........................................”
(มินโฮของเราจะโดนอะไรบ้างแล้วคีย์จะพาจงฮยอนไปไหน อย่าลืมติดตามกันนะจ๊ะ และก็ต้องขอโทษสำหรับคนที่รอไรเตอร์นาน(มาก)ไปหน่อยนะ เพราะตอนนี้งานยุ่งมากถึงมากที่สุดจริงแต่สัญญาว่าจะพยายามมาลงให้บ่อยเท่าที่จะทำได้นะ......ขอบคุณด้วยที่คอยสนับสนุนกันนะจ๊ะ)
ความคิดเห็น