คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ✎ Tears of The Falling Rain - Intro
Tears of The Falling Rain
- Intro -
ยามบ่ายในวันที่ดวงตะวันทอแสงแผ่รัศมีไปทั่วรอบทิศ แปลงนาเขียวขจีเรียงรายไกลสุดลูกหูลูกตา สายลมเอื่อยอ่อนโชยหยอกล้อกับมวลใบบางจนพลิ้วเอนไหวเป็นทางเดียวกัน เสียงเล็กแหลมของหมู่มวลนกคลอกับเสียงสายน้ำที่ไหลกระทบหินเกิดเสียงทุ้มเสนาะหู ราวกับว่านี่เป็นเสียงเพลงแห่งธรรมชาติอย่างไรอย่างนั้น และดนตรีแสนวิเศษนี้คงหาฟังได้ไม่ยากนักในนาจู เมืองเล็กๆในชอลลาใต้ จังหวัดที่ขึ้นชื่อเรื่องการเกษตรของเกาหลีใต้ เนื่องจากพื้นที่ส่วนใหญ่เป็นที่ราบลุ่มและมีฝนตกชุก จึงเป็นเสมือนอู่ข้าวอู่น้ำขนาดใหญ่ของประเทศ นอกเหนือนั้นยังเป็นสถานที่ที่อบอุ่นที่สุดในคาบสมุทรเกาหลีก็ว่าได้
ร่างน้อยของเด็กชายคนหนึ่งทอดตัวอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่ จมูกโด่งรั้นน้อยๆสูดรับอากาศบริสุทธิ์เข้าเต็มปอด เปลือกตาบางที่เคยปิดสนิทค่อยๆเปิดออกเผยดวงตากลมโตสุกใส ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มกว้างเมื่อเห็นผีเสื้อตัวหนึ่งกระพือปีกสีสดร่อนผ่านหน้าเขาไป สองแขนเล็กยันตัวลุกขึ้นยืนก่อนจะก้าวเท้าตามดุจมนต์สะกด ไม่นานผีเสื้อปีกสีโอรสก็หยุดเกาะที่โขดหินไม่ใกล้ไม่ไกลจากต้นไม้ใหญ่ที่เด็กชายเคยอาศัยร่มเงาพักผ่อน มือเล็กยื่นไปหามันอย่างช้าๆกลัวว่าสิ่งมีชีวิตแสนสวยตรงหน้าจะตกใจบินหนีไป ในขณะที่ผลของความพยายามจะสำเร็จผลนั้นเอง..
“ซองมิน?!” เด็กชายสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงคุ้นเคยเรียกชื่อตน ก่อนจะเหลือบไปมองที่จุดความสนใจเดิมเล็กน้อย และพบว่าผีเสื้อตัวนั้นได้บินจากเขาไปแล้ว ‘อีซองมิน’ถอนหายใจเบาๆเมื่อเป้าหมายคลาดไป
“คร้าบพ่อ” เท้าเล็กก้าวเดินไปตามเสียงเรียก ก่อนจะพบชายฉกรรจ์ร่างกายกำยำยืนยิ้มยิงฟันขาว ซึ่งตัดกับผิวคล้ำแดด ในมือถือข้องที่สั่นและมีเสียงตุบตับจากสิ่งที่อยู่ข้างใน
“ดูสิพ่อได้อะไรมา” อีมินอูวางข้องลงกับพื้น ก่อนที่เด็กชายจะเข้ามาก้มดูสิ่งที่อยู่ข้างใน ตากลมโตนั้นเบิกกว้างทันที
“ปลาไหล!!!” ซองมินกระโดดร้องลั่นอย่างดีใจ “พ่อไปได้มาจากไหนครับ?” เด็กชายเข้าไปกอดเอวของผู้เป็นพ่ออย่างออดอ้อน ถึงแม้ว่าครอบครัวของซองมินค่อนข้างยากจน แต่พ่อก็มักจะหาของที่เขาชอบมาให้เสมอ
“ป้าแจวอนให้มาน่ะ แกไปพูซานมาเลยซื้อมาฝากซองมิน” เด็กชายย่นคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อบุคคลที่สาม
..ป้าแจวอนงั้นเหรอ..
ซองมินสะบัดหัวไล่ความสงสัยออกไป เมื่อเห็นร่างเพรียวบางของใครบางคนเดินใกล้เข้ามา
“แม่~!” หญิงสาวหน้าตาสะสวยระบายยิ้มเมื่อลูกชายวิ่งเข้ามากอดหมับที่เอว มือเรียวยกขึ้นลูบหัวลูกชายเบาๆด้วยความเอ็นดู
“ซองฮา วันนี้ป้าแจวอนให้ปลาไหลมา จัดการให้สุดฝีมือเลยนะ” อีมินอูว่าพลางยกมือหยิกแก้มเนียนนุ่มของหญิงสาวผู้เป็นที่รัก
อีซองฮาพยักหน้ารับเขินๆ ทำไงได้ล่ะ ก็ภรรยามินอูน่ะ ทำอาหารอร่อยที่สุดในโลกเลย !
“เรารีบกลับบ้านไปกินอาหารสุดอร่อยของคุณแม่ดีกว่าไอ้หนุ่ม!” มือหยาบกร้านจากการทำงานหยิบข้องคือสะพายบ่าเหมือนเดิม ก่อนคว้ามือลูกชายและภรรยามาจับไว้หลวมๆพากลับบ้าน
สามคนพ่อแม่ลูกเดินลัดเลาะไปตามขอบไร่นาของตน เพียงไม่นานกระท่อมหลังเล็กก็ปรากฏสู่สายตา ซองมินรับรู้ถึงไอเย็นบางเบา จึงเงยหน้ามองท้องฟ้าแล้วก็ต้องแปลกใจ ตะวันที่เคยสาดแสงแดดจ้าหากแต่ตอนนี้เหลือเพียงกลุ่มเมฆสีหม่นที่เริ่มทยอยเข้ามาจับจองพื้นที่ผืนฟ้าแล้วเท่านั้น
ทันใดนั้นเองสองขาเล็กก็ตรึงหยุดนิ่งอยู่กับที่ ผู้เป็นพ่อกับแม่หันมามองลูกชายของตนด้วยความตกใจ
“ซองมินเป็นอะไรหรือเปล่าลูก” ซองฮาถามลูกชายด้วยความเป็นห่วง “ฝนจะตกแล้วนะรีบเข้าบ้านกันเถอะ” หญิงสาวว่าพลางก้าวเดินต่อ ชายหนุ่มผู้เป็นสามีจึงก้าวตาม หากแต่มือน้อยของลูกชายไม่ได้ขยับตามมา
“…” ไร้เสียงตอบรับจากเด็กชาย ซองมินก้มหน้านิ่ง กลุ่มน้ำใสคลอล้นตากลมโต ยิ่งทำให้ผู้เป็นพ่อและแม่ขวัญเสียเข้าไปใหญ่ ขณะนั้นเองหยาดน้ำจากฟ้าเริ่มกลั่นลงมากระทบผิว สองสามีภรรยาจึงต้องเร่งลูกชายมากกว่าเดิม
“ซองมิน! ฝนตกแล้วนะ ลูกเป็นอะร..”
“อึก ผะผม..ขยับไม่ได้..ฮึก..” เด็กชายสะอื้น เสียงเล็กตอบออกมาตะกุกตะกัก ทำไม..ทำไมแค่จะเอ่ยปากตอบยังยากเย็นขนาดนี้ ซองมินเริ่มร้องไห้จนตัวโยน
“ซองมิน..” อีมินอูและอีซองฮาเรียกชื่อลูกออกมาแผ่วเบา หยาดน้ำเม็ดเล็กจากท้องฟ้าเริ่มกลายเป็นกลุ่มน้ำเม็ดใหญ่ที่แรงและเร็ว
“พ่อครับ..แม่ครับ..ช่วยซองมินด้วย ช่วยผมด้วย ฮือ” ซองมินเงยหน้าที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาและน้ำฝนไหลรวมกันมองพ่อและแม่ของตน “พ่อ..มะ..” ทันใดนั้นเองตากลมโตก็เบิกกว้าง ห่าฝนไร้สีที่กระหน่ำตกลงมาแปรเปลี่ยนเป็นสีโลหิต ภาพของพ่อและแม่ที่ร่างกายชุ่มไปด้วยเลือด
“….!” พ่อ!!! แม่!!! สิ่งที่ตะโกนออกไปหากแต่ไร้เสียง มีเพียงเสียงฟ้าร้องและเม็ดฝนกระทบพื้นเท่านั้นที่ได้ยิน
เปรี้ยงง !
เสียงกัมปนาทของสายฟ้าที่ฟาดแหวกกลุ่มเมฆดังสนั่นหวั่นไหวพร้อมส่งแสงสว่างวาบ ร่างสูงของชายชุดดำสามคนปรากฏขึ้นทางด้านหลังร่างของอีมินอูและซองฮาที่หันมาทางเขา หากแต่มีบางสิ่งบางอย่างบังหน้าอยู่ทำให้ซองมินไม่สามารถมองเห็นหน้าของกลุ่มชายนิรนามได้ สองในสามคนนั้นล้วงเข้าไปในเสื้อคลุมของตนเพื่อหยิบบางสิ่งออกมา เผยกระบอกปืนสีดำวาวก่อนจะยกขึ้นหันปลายกระบอกปืนมาทางพ่อและแม่ของเขา รอยยิ้มเย็นปรากฏชั่วขณะ ตามด้วยโลหะเรียวเล็กสองลูกพุ่งออกจากกระบอกปืนสู่ร่างของเป้าหมาย
ปัง ! ปัง !
“ไม่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ความคิดเห็น