คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : C H A P T E R 4 _ R e s s o n 3
My Boss เจ้านายที่รัก ผมผิดไปแล้ว [KiHae]
C H A P T E R 4 >> R e s s o n 3
๐๐ ๐๐ ๐๐ ๐๐ ๐๐ ๐๐ ๐๐ ๐๐ ๐๐ ๐๐ ๐๐ ๐๐ ๐๐ ๐๐ ๐๐
\\\\
ฮาดดดเช้ยยยย!!
เสียงจามสนั่นหวั่นไหว เพียงสิ้นเสียงหัวเราะจากสองพี่น้องที่ถูกใจกับการกระทำของน้องชายตัวดีที่จามจนสนั่นบ้านไปแล้ว
“ให้ตายสิ คิบอม อะไรนายจะจามแรงขนาดนั้นห๊ะ นี่สงสัย ดงเฮมันคงกำลังด่านายไม่หยุดปากแน่เลย ฮ่าๆๆ” ฮีชอลยังคงหัวเราะไม่หยุดเพียงฟังแผนการของคิบอมที่ได้ทำลงไปเรื่องค่าอาหารที่แพงจนกระเป๋าฉีก แล้วยังการที่ปล่อยให้ดงเฮต้องนอนหลับในห้องแบบนั้น
“แต่พี่ครับ พี่แน่ใจนะครับว่าเขาจะไม่หลับเพลินจนถึงเวลาล๊อกตึกบริษัทเราน่ะฮะ” คิบอมเอ่ยออกมาเมื่อนึกขึ้นได้ว่า ดงเฮอาจจะหลับเพลินก็เป็นไปได้
“อืมมม.....พี่ว่าไม่หรอกนะ เพราะปกติ ดงเฮมันจะตื่นประมาณ หกโมงกว่าๆอ่ะ ป่านนี้ก็คงหลับสนิทต่อที่บ้านแล้วล่ะ” ฮีชอลพูดเสียงเรียบอย่างไม่ใส่ใจ เพราะไม่คิดว่า พนักงานตัวแสบอย่างดงเฮจะปล่อยให้ตัวเองถูกขังแน่นอน
“อ้อ ว่าแต่พี่ครับ ที่ว่าพรุ่งนี้ พี่จะให้ผมไปประชุมแทนพี่น่ะครับ มีจำนวนผู้เข้าประชุมกี่คนหรอครับ” จู่ๆ คิบอมเองก็พูดเรื่องที่มีสาระขึ้นมาจนฮีชอลเองก็เริ่มตามไม่ทันเช่นกัน คิบอมจ้องมองฮีชอลพี่กำลังพยายามหุบยิ้มแล้วพูดเรื่องที่มีสาระตอบกลับมา แต่ก็ใช้เวลาพอดู กว่าเขาจะทำได้
“ก็ มีแค่ผู้บริหาร ทั้งระดับสูง พวกเหล่าที่ปรึกษา และผู้บริหารระดับล่าง พี่จะให้นายวางแผนงานใหม่ แต่ไม่ต้องโยกย้ายตำแหน่งใดๆทั้งสิ้นน่ะ แค่มอบหมายงานที่สมควรทำเท่านั้น นายเป็นตัวแทนของพี่นะ พี่ฝากงานไว้กับนาย” ฮีชอลวางมือลงบนบ่าคิบอม ตบลงไปเบาๆ แล้วยันตัวเองลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่
“เห้อ....พี่เริ่มง่วงแล้วสิ” เขาทำท่าจะเดินผ่านคิบอมที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานในห้องทำงาน
“เอ่อ ว่าแต่พี่ครับ...แล้วพี่จะไปไหน”
“อ้อ พี่จะไปต่างประเทศน่ะสิ คุณพ่อ ให้ไปสำรวจการตลาดที่อเมริกาน่ะ คงไปไม่กี่วัน อาจจะซักอาทิตย์นึง ดูบริษัทดีๆนะ” รอยยิ้มจางๆเผยยิ้มออกมา ก่อนจะเดินออกจากห้องทำงานไป
/// เอาแล้วสิครับ งานหนักถูกวางทับลงมาที่หน้าอกของผมเต็มๆเลยล่ะ พรุ่งนี้ อำนาจการบริหารงานทั้งบริษัท ตกเป็นของผมแต่ผู้เดียว ผมจะทำมันได้ยังไงกัน หน้าผมจะนิ่งเท่าไรก็เถอะ แต่ผมเองก็ยังหวั่นๆอยู่นะ
ผมลงมืออ่านการบริหารต่อจากเดิมที่อ่านค้างไว้ ตามจริงไม่ใช่เรื่องหนักที่ผมจะบริหารงาน เพราะผมเองก็ศึกษางานพวกนี้มานานพอควร แต่ผมจะไว้ใจพนักงาน แล้วผู้บริหารที่ต่อจากผมลงไปได้ยังไง ในเมื่อผม เข้ามาทำงานแค่ไม่นานเอง
และตอนนี้นะ ผมก็อ่านไม่ค่อยจะรู้เรื่องเท่าไร ในหัวผม มันคิดแค่ว่า ลี ดงเฮ เลขา หรือผู้ช่วยส่วนตัวของผม กำลังนอนหลับในห้องทำงานของบริษัท ผม ทำแรงเกินไปจริงๆ ///
“อ๊า....” คิบอมอ้าปากค้างเมื่อเขาคิดอะไรออก มือหนาหยิบโทรศัพท์กดโทรออกไปยังเลขหมายปลายทาง ในทันที ___ ลี ดงเฮ ___
“สวัสดีครับ” เสียงปลายสายตอบมาเนืองๆ บ่งบอกว่า หลับอยู่แน่นอน
“สวัสดี...คุณลี ดงเฮ” คิบอมกรองเสียงกลับไปเรียบๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “คุณอยู่ที่ไหน”
“มีอะไรครับ บอส” เสียงนั้นยังคงแสดงความง่วงกลับมาไม่ต่างจากเดิม
“ผมจะไปรับคุณมาช่วยอะไรนิดหน่อย”
>>> ดูมันพูดสิครับ ตามจริง ผมไม่ได้ง่วงแล้วล่ะ เพราะตอนนี้ ผมกำลังวางแผนจะแก้เผ็ดมัน หึหึ แล้วแผนก็เสร็จแล้วด้วย ผมทราบ ว่าพรุ่งนี้มีการประชุม
หมอนี่ ต้องโดนผมเอาคืนบ้าง ผมจะทำให้ไอบอสตัวแสบ ต้องมาคอยเทคแคร์ผม จนกว่าผมจะพอใจ หุหุ แล้วผมจะต้องทำให้ได้ คอยดู
“แต่นี่ ผมนอนแล้วนะครับบอส ผมอยู่ที่บ้านพัก”
/// โล่งครับ ลี ดงเฮ กลับไปนอนที่บ้านแล้ว แสดงว่า เขาไม่ได้ถูกขังที่บริษัท
“งั้นก็รอ ผมจะไปรับมาช่วยงาน”
“โห่...บอส..นี่มันไม่ใช่เวลางานนะครับ ผมคนนะ ไม่ใช่หุ่นยนต์ ให้ตายสิ ใช้ผมจนจะบ้าอยู่แล้วนะ”
ดูตอบเข้าสิครับ ทำเสียงจะเป็นจะตาย แค่อดหลับอดนอนวันเดียว ปางตายขนาดนี้ หมอนี่อ่อนแอชะมัดถ้าขืนผมแกล้งให้เขาไม่ได้หลับไม่ได้นอนไปซักอาทิตย์ มีหวัง ลงหลุมแน่เลยฮะ
“คุณไม่มีสิทธิ์มาเถียงผม! อีกสิบนาที ผมจะถึงที่หน้าบ้านคุณ กรุณาออกมายืนรอนะครับ ไม่ใช่ให้ผมไปรอคุณ” น่านเลยครับ วางสายใส่ซะเลย ฮ่าๆๆๆ อยากเห็นหน้าหมอนี่จังครับ ว่าเขาจะทำสีหน้าอย่างไร เวลาที่ผมวางสายใส่แบบนี้น่ะ \\\
>> ดู๊ดูครับ! มันคิดว่ามันเป็นเทพเจ้าหรือไงนะ สั่งอะไรนี่ต้องให้ได้อย่างสั่งในทันทีทันใด เห้อ...ไม่เป็นไร เริ่มต้นการแก้แค้นได้ในทันทีฮะ คอยดูเถ๊อะ....คิบอม นายจะได้รู้ฤทธิ์ซะบ้าง ว่าคนอย่างฉันเป็นอย่างไร ฮ่าๆๆๆ <<
รอยยิ้มกระหยิ่มออกมาด้วยใบหน้าที่สุดแสนจะสะใจ ร่างบางยืดตัวตรง ลุกขึ้นจากที่นอนนุ่มๆด้วยความเร็ว ตรงดิ่งเข้าห้องน้ำ เปลี่ยนชุดลำลองออกมา พร้อมทั้งกระเป๋าเอกสาร งานต่างๆที่เขาขนออกมาจากที่โต๊ะทำงาน แล้วตรงดิ่งลงมาที่ชั้นล่างเพื่อรอคิบอม
ไม่นานเกินรอ รถคันเดิมที่ดงเฮได้เคยนั่งก็จอดเทียบฟุตบาทด้านหน้าร่างบาง มือเรียวยื่นไปเปิดประตูรถด้านหลังพร้อมวางเอกสารที่มีอย่างเบามือ สีหน้าที่แสร้งสะลึมสะลือทำเอาคิบอมที่นั่งเก๊กอดยกยิ้มไม่ได้...
“คุณทำอะไร..ทำไมไม่เอาชุดทำงานมาด้วย” คิบอมกล่าวออกมาเสียงเรียบ
“ห๊ะ...อะไรนะครับบอส...ทำไมผมต้องเอาชุดทำงานผมไปด้วย...ในเมื่อผม ก็ต้องกลับมานอนที่ห้องของผมอยู่ดี...รีบๆเถอะครับ...ผมชักจะไม่ไหวแล้วล่ะฮะ” ดงเฮนั่งคาดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อย มือเรียวปรับเบาะเอนนอนก่อนพลิกใบหน้าหลบร่างสูงแล้วแอบยกยิ้มมุมปาก ปล่อยให้ร่างสูงขับรถออกไปเรื่อยๆในความเงียบ
...หึหึ..เข้าแผน ลี ดงเฮ..นายต้องใจเย็นไว้ อีกไม่นาน ลูกไก่ก็ต้องกระโดดเข้ามือเรา...ฮ่าๆๆๆ...
ความคิดเห็น