คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : C H A P T E R 3 >> R e s s o n 2
My Boss เจ้านายที่รัก ผมผิดไปแล้ว [KiHae]
C H A P T E R 3 >> R e s s o n 2
๐๐ ๐๐ ๐๐ ๐๐ ๐๐ ๐๐ ๐๐ ๐๐ ๐๐ ๐๐ ๐๐ ๐๐ ๐๐ ๐๐ ๐๐
\\\\
>>> ตอนนี้ ที่ผมรู้คือ ง่วง ผมตื่นหกโมงเช้าเพื่อเข้างานตอนเจ็ดโมงครึ่งทุกวัน แต่นี่ มันไม่ใช่เหมือนทุกวันที่ผมจะสามารถหลับในเวลางานได้ ไม่เท่านั้น ผมกลับต้องมาผจญกับไอบอสตัวแสบคนนี้ ผมเศร้าใจจังฮะ
ตอนนี้ ผมออกมาพบลูกค้าอีกราย เพื่อติดต่อเรื่องสัญญาที่จะหมดลงในไม่ช้า เราต้องเจรจาให้เขาเลือกที่จะร่วมธุรกิจกับเราต่อ ก็นั่นแหละครับ งานที่ไอบอส สั่งให้ผมอ่านภายใน 10 นาที ที่มันเร็วกว่าความเป็นจริง <<<
“คุณลี...คุณลี” มือหนาจับเขย่าแขนดงเฮเบาๆ จนร่างบางต้องลืมตาขึ้นมองคิบอมช้าๆ
“ครับ บอส” ดงเฮพูดออกมาเนืองๆ
“ผมจะซื้อสูทใหม่ เดี๋ยวคุณต้องแวะไปกับผมก่อน แล้วเราค่อยไปทานข้าว ก่อนจะเข้าไปที่บริษัทนะครับ” คิบอมพูดออกมาน้ำเสียงเรียบๆกวนๆไม่เปลี่ยน ก่อนจะเดินถือกระเป๋าดิ่งไปที่รถของเขาทันที
ดงเฮพยายามจะลืมตาขึ้นแล้วเดินไปที่รถคันดังกล่าว เขาก้าวขึ้นไปนั่งนิ่งๆ ก่อนที่รถจะแล่นออกไปช้าๆ สายตาที่พร่ามัวของเขาหรี่ลงอีกครั้ง
“คุณลี...ช่วยหยิบเสื้อที่เบาะหลังให้ผมที” คิบอมเอ่ยออกมาเมื่อเห็นว่าในรถมันเงียบเกินไป
“คุณลี” เรียกเท่าไรก็ไม่มีทีท่าตอบรับของดงเฮเลยแม้แต่น้อย แต่เมื่อชำเลืองมองดีๆ ก็พบว่าใบหน้าหวานนั้น หลับพริ้มไปแล้ว
ทันทีที่ติดสัญญาณไฟแดง คิบอมก็เอื้อมมือมาปรับเอนเบาะให้เอนลงไป ก่อนจะปล่อยให้ดงเฮหลับอย่างเงียบๆ
>> ผมไม่รู้เรื่องเลยซักนิดว่าผมหลับไปตั้งแต่เมื่อไร...แต่สิ่งที่ผมรู้สึกได้ คือเสียงฮัมเพลงเบาๆนั้น มันเป็นยากล่อมอย่างดีของผมเลยเชียวล่ะ แต่จู่ๆ เสียงนั้นมันก็หายไป หายไปในห้วงความคิดของผม
ไม่นานเท่าไรหรอกครับที่ผมได้นอนอย่างสงบ ทันทีที่ผมรู้สึกตัว ก็ตอนที่ไอบอสตัวแสบมันโผล่หน้าบวมๆมาเคาะเรียกให้ผมต้องตื่น เพราะมันจะให้ผมไปช่วยเลือกสูท โอ้ยยย ผมอยากตาย<<
“คุณดงเฮ...นี่มันเวลางานนะครับ จะช่วยทำตัวเหมือนว่าคุณขยันหน่อยจะได้มั๊ย” คิบอมเอ่ยออกมาเมื่อเห็นท่าทางการเดินที่ไร้วิญญาณของดงเฮ ก็อดไม่ได้ที่จะหาเรื่อง
“ครับ” ดงเฮสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเดินให้ตัวเองดูตรงและลืมตาให้มากที่สุด แต่ก็ห้ามไม่ได้เลยซักนิดเดียวที่จะหาวออกมาจนปากจะฉีก
ไม่นานให้ห้างสรรพสินค้าสุดหรู เสื้อสูทดูดีในร้านที่ถูกจัดโชว์ ก็กลายมาเป็นเสื้อในไม้แขวนเสื้อที่ถูกจัดห่ออย่างดี การนั่งรอของดงเฮมันไม่ยาวนาน แต่เขาเองก็หาเวลางีบได้อย่างสบายๆ
“ไปทานข้าวเถอะ ดงเฮ”
>>เหมือนจะได้ยินเสียงใครซักคนเรียกชื่อผมเหมือนสนิทสนมมานาน แต่ให้ตายสิ ไม่ได้เรียกเปล่า เจ้าของเสียงนั้นกับดึงมือผมให้เดินตามไปอย่างไม่น่าเชื่อว่า ไอแสบนี่ จะทำดีกับผมได้
มันลากผมเข้าไปในร้านอาหารร้านหนึ่ง ผมรับนะครับ เรื่องการแต่งตัวนี่ไอตัวแสบมันเลือกได้หรูดี แต่ยังไงซะ การทำดีในการเลี้ยงอาหารมื้อนี้ผมไม่ญาติดีกะมันหรอก หึ<<
ทันที่ที่ลากเข้ามานั่งในร้านอาหารได้ “ดงเฮ คุณจ่าย” =[ ]=!! คำพูดของคิบอม ทำเอาดงเฮตาค้างทันที ยิ่งกว่ากินกาแฟมาเมื่อวานอีกด้วยซ้ำ สายตาที่หย่อนคล้อย ปลายตามองรอบร้านที่สุดแสนจะไฮโซ
..............T~T กระเป๋าฉีกแน่เลยฉัน ฮือๆๆ..............
“เอ่อ บอสครับ...ทำไมต้องผมเลี้ยง” ดงเฮจ้องมองใบหน้านิ่งๆของคนตรงหน้าที่นั่งนิ่งได้ใจมากๆ สบสายตากวนๆนั้นที่ยั่วโมโหเขาตลอดเวลาที่ผ่านมาแต่สำหรับวันนี้ สายตานั้นไม่ได้ทำให้เขาโมโหแต่อย่างใด มันทำให้เขาอยากร้องไห้ต่างหาก
“โทษฐานที่คุณ ให้ผมต้องคุยกับลูกค้าคนเดียว หึ..นี่มันน้อยไปนะครับ” รอยยิ้มจางๆเผยขึ้นมายั่วยวนให้ดงเฮยิ่งกว่าคำว่าเศร้าใจ มือเล็กล้วงกระเป๋ากางเกง หยิบเอากระเป๋าเงินออกมาแอบแง้มดู
/// หึ...ง่วงนักใช่มั๊ย..ลี ดงเฮ นี่มันแค่เริ่มต้น ดูท่าทางเขาเปิดกระเป๋าสิครับ ฮ่าๆๆ ผมอยากหัวเราะให้ฟันหลุด ต้องแอบเปิดขนาดนั้นเชียวล่ะ สงสัยวันนี้ เขาคงจะไม่ได้เอาเงินมาแน่เลย
“หรือว่าคุณไม่มีล่ะเงินติดตัวมาเลย ผมให้ยืมมั๊ย” โอ้โห O_O สีหน้าดูมีความหวังขึ้นมาทันทีครับ ให้ตายสิ ลี ดงเฮ เก็บอาการบ้างก็ดีนะ
“ดีครับ...แต่..ผมจะไปคืนคุณได้ยังไง” เออ...ถามน่าคิดดี นั่นสินะ ผมไม่เอาคือด้วยเงินหรอก เหอะๆ ผมมีข้อแลกเปลี่ยนที่ดีกว่านั้นแน่นอน
“อืม.....ไม่ต้องใช้หรอกครับเงินน่ะ” ยิ้มหน้าบานทันทีครับ เขาเป็นคนที่เก็บอารมณ์ไม่เก่งเลยทีเดียว นี่หรอ ให้ตายสิคนที่พี่ฮีชอลบอกว่าอยากจะให้ผมมาสยบ เห็นคุยนักคุยหนาว่าแสบ
ก็แค่เด็กน้อยคนหนึ่งที่ไม่ยอมโต
“แต่...ไว้ผมจะบอกก็แล้วกัน ว่าจะให้คุณทำอะไรให้ผมดี” ผมยกมือเรียกพนักงานในร้านมาเพื่อรับออเดอร์ ผมแอบเห็นนะ ว่าตอนที่เขาเปิดออร์เดอร์อาหารดู สีหน้าซีดไปกะทันหัน นี่ขนาดไม่ต้องจ่ายแล้วนะครับ เหอะๆ ลี ดงเฮ ///
>> โหยยยย แพง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ นี่มันอาหารคนหรือว่าอาหารเทพกันเนี้ยยยยย คนกินนะเว้ย ไม่ใช่เทวดา ไอบอสหน้าเลือด T~T ทำไมต้องกินร้านนี้.......ดูมันสั่งสิครับ แต่ละอย่าง ถึงไม่ต้องจ่ายก็เถอะ แต่ผมต้องโดนมันเล่นงานแสบแน่ๆ
พอครับ ไม่ง่วงแล้ว ไว้ไปนอนต่อที่บ้านดีกว่า กินข้าวเสร็จก็ต้องเข้าไปที่บริษัท อีกไม่นานก็ได้กลับบ้าน เดี๋ยวค่อยไปอู้งานที่ห้องพี่ฮีชอลเอาก็ได้ TOT ช่วยผมหน่อยสิ <<
“ทำไม คุณไม่กินเยอะๆล่ะ คุณดงเฮ” คิบอมมองดงเฮที่ค่อยๆตักอาหารอย่างช้าๆ เรียวนิ้วแต่ละนิ้ว แทบจะจับช้อนไม่อยู่ด้วยซ้ำ
“อ้อ...เปล่าครับ แต่ผมไม่ชอบอาหารแบบนี้น่ะครับ อย่างผม อาหารธรรมดาก็พอแล้ว แบบนี้ มันแปลกจนผมกินไม่ค่อยลง” จบคำพูดเนืองๆนั้น คิบอมก็แสดงสีหน้าครุ่นคิดออกมา ก่อนจะก้มหน้าก้มตาทานอาหารต่อไป
ไม่นานก็กลับมาถึงบริษัทดงเฮตรงดิ่งไปที่ห้องน้ำทันที เขาอยู่ในห้องน้ำนานพอสมควร ก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำ ด้วยสีหน้าระห้อย ใบหน้าที่ชุ่มไปด้วยน้ำ หยดมาเป็นทาง ผ่านโต๊ะพนักงานที่เคยทำงานร่วมกัน แต่ละคนมองใบหน้าเขาด้วยสีหน้าแปลกๆ
“นี่ๆๆ.....บอสคนนั้น ใช้งานหมอนี่จนโทรมน่าดูเลยนะเธอ...”
“บ้าหรอ...คนหล่ออะไรจะใจร้ายขนาดนั้นล่ะเธอ”
เสียงซุบซบที่ดงเฮได้ยิน ไม่ได้ปลุกเขาให้อยากจะตอบอะไรกลับไปเลยแม้แต่น้อย แต่เขาเลือกที่จะเดินหน้าห้อยๆกลับเข้าไปที่ห้องทำงานของบอสใหญ่อย่างคิมฮีชอล
แต่เพียงเปิดประตูเข้าไปเท่านั้น เหมือนโลกถล่ม
>> ง๊ากกกกกกก จะมานั่งทำบ้าอะไรตรงนี้ว๊า...ไอบอสบ้า ให้ตายสิ ผมอยากจะวิ่งเข้าไปบีบคอมัน หักจมูกมัน เตะมัน อ๊าก ก ผมจะบ้า ฮือออๆๆๆ
“อ้าว ดงเฮ มานั่งก่อนสิ” ฮีชอลเอ่ยออกมาเมื่อเห็นสีหน้าของดงเฮที่จ้องคิบอมด้วยความอาฆาต แต่ก็ไม่ได้ทำให้ดงเฮหันมามองเขาแต่อย่างไร
“ไม่ครับบอส ผมขอตัว” ผมสะบัดหน้าแล้วเดินดิ่งออกมาทันที ไม่สนใจแล้วว่าใครจะทำไง กลับไปนอนที่ห้องก็ได้ ห้องทำงานในหลืบของผม ฮือ คิดแล้วเศร้าใจจังฮะ
ผมบิดเปิดประตูอย่างอ่อนแรง เดินยิ่งกว่าคนตกงาน ตาผมมันฝ่าฟางไปหมดแล้วล่ะ ทิ้งตัวนั่งที่เก้าอี้ได้ ตาผมก็ปิดทันที ไม่สนแล้วว่าไอบอสจะเข้ามาเมื่อไร แต่ผมจะนอน ไม่สนแล้วฮะ
ผมหลับ หลับสนิทมากๆ หลับไปเลย แล้วก็หลับสบายด้วย และผมก็รู้สึกว่า ผมหลับนานมาก นานเกินไป สะดุ้งตื่นขึ้นมา มองไปรอบๆครับ มืดสนิท ให้ตายสิ ไม่มีใครปลุกผมจริงๆ แถมด้วยความห่วงใย มีเสื้อโค้ชมาคลุมให้ผมด้วย ฮั้นแน่! กลัวผมจะหนาว อื้ม ไอบอสนี่ก็ดีเน๊าะ แต่ผมไม่ญาติดีด้วยหรอก
ผมเก็บข้าวของอย่างสบายใจ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู สามทุ่มแล้วครับ คราวนี้ผมอยู่ดึกกว่าทุกครั้งด้วยซ้ำ งานเลิกห้าโมงเย็น ที่ผมเคยอยู่ก็แค่ หกโมงครึ่ง แต่นี่ดึกมากเลยทีเดียว
กึกๆ....กึกๆๆๆๆๆๆๆ อ๊ากกกกกก.....ผมเขย่าประตู เท่าไรก็ไม่ออกครับ ให้ตายสิไอบอสบ้านี่มันล๊อกประตูห้องขังผม ผมทำไรไม่ได้ ทั้งเขย่า ทั้งโวยวายเรียกร้องขอความช่วยเหลือกว่าครึ่งชั่วโมง ได้ลุงยามใจดีที่เดินตรวจบริษัทมาช่วยเปิดให้ โหย....โล่งอกครับ
ตลอดการเดินทางกลับบ้าน ไม่มีวินาทีไหนที่ผม ไม่ด่าไอบอสตัวแสบอยู่ในใจ สารพัดจะสาปแช่งแล้วล่ะครับตอนนี้ ให้ตาย ไอหมอนี่ ต้องเอาจริงซะแล้ว ให้ตายสิ แสบจริงๆ
“หึ....คิม คิบอม...ไอบอสบ้า นาย พรุ่งนี้ นายเจอดีแน่ ฉันจะเริ่มใช้ไม้ตายกับนายแล้วนะ! หึหึ”
ความคิดเห็น