คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : C H A P T E R 1 >> S t a r t
My Boss เจ้านายที่รัก ผมผิดไปแล้ว [KiHae]
C H A P T E R 1 >> S t a r t
๐๐ ๐๐ ๐๐ ๐๐ ๐๐ ๐๐ ๐๐ ๐๐ ๐๐ ๐๐ ๐๐ ๐๐ ๐๐ ๐๐ ๐๐
\\\
มือขาวกำปากกาแน่น ในใจคิดวกวนวุ่นวายอยู่กับน้ำเสียงสุดกวนของ ‘นิวบอส’ ที่เขาต้องเป็นคนที่คอยรับใช้และให้คำแนะนำในการทำงาน
ดงเฮจ้องมองโต๊ะทำงานตัวใหญ่ตรงหน้าที่ห่างออกไปสามเมตร กับแผงหนังสือและแฟ้มงานด้านหลัง เอกสารบนโต๊ะ ถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบที่สุด
....ไอเด็กบ้านี่ มาถึงก็ระเห็จให้ฉันต้องมานั่งในหลืบห้องแบบนี้ หึ้ย มันน่าเจ็บใจนัก.....
แกร๊ก.....
เสียงประตูไม้ถูกเปิดออกมาจากคนภายนอก ปรากฏร่างสูงในชุดสูทสีดำสนิท ที่เดินดิ่งผ่านโต๊ะดงเฮไปโดยไม่สนใจอะไรดิ่งตรงไปนั่งที่โต๊ะตัวใหญ่ที่ดงเฮนั่งจ้องตามด้วยความหมันไส้
.........หื้ยยย...ไอหน้าบวมเอ้ย ทำเป็นเก๊ก แกคิดว่าหล่อเป็นคนเดียวหรือไง.........
“คุณลี ดงเฮ จะจ้องผมอีกนานมั๊ยครับ...ไม่มีงานทำหรือไง” เสียงเรียบที่เอ่ยขึ้นมาจากบุคคลที่กำลังเปิดแฟ้มงานบนโต๊ะไปมา ทำให้คนที่นั่งจ้องด้วยความหมันไส้เกิดอาการร้อนตัวขึ้นมานิดๆ
“อะไรของคุณครับ...ผมน่ะหรอจ้องคุณน่ะ ผมแค่มองหาปากกาของผมต่างหากล่ะ” ทงเฮพูดเสียงเรียบ แต่ในใจกลับรู้สึกกระวนกระวายที่การโกหกครั้งนี้ ดูไม่เนียนเท่าไรนัก
“แล้วพบหรือยังล่ะ ถ้าพบแล้ว คุณช่วยไปชงกาแฟมาให้ผมด้วย”
“ห๊า....อยากดื่มกาแฟทำไมไม่ให้แม่บ้านไปช...ง”
“เข้มๆหน่อยนะ”
ไม่ทันที่ดงเฮจะได้พูดอะไรจบ ก็ถูกพูดแทรกขึ้นมาอีกครั้ง เขาไม่มีสิทธิ์ที่จะเถียงด้วยซ้ำ ไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะแทรกคำพูดออกมาเลย เพราะคนตรงนั้น กำลังยั่วประสาทเขาอย่างหนัก
ดงเฮลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานด้วยความฉุดเฉียว จ้องมองชายที่นั่งนิ่งดั่งทองไม่รู้ร้อนคนนั้น ก่อนจะเดินดิ่งจากโต๊ะเปิดประตูห้องและปิดกระแทกเข้าไปดังลั่นจนพนักงานด้านนอกหันกลับมามองด้วยความตกใจ
สีหน้าที่เคร่งเครียดหันกลับมาจ้องมองประตูด้วยความโกรธแค้น ก่อนจะเบะปากแล้วสะบัดตัวกลับมาพบกับพนักงานทุกคนที่จ้องเขาเป็นตาเดียว
“เห้ออ...เบาๆไม่เป็นหรือไง”
“ใช่ๆๆ คนทำงานนะ”
“ตกใจหมดเลย”
หลายเสียงคำบ่นที่ดังออกมาทำให้ดงเฮต้องก้มหัวให้พนักงานคนอื่นเพื่อขอโทษขอโพย แล้วรีบดิ่งไปที่ห้องครัวเล็กๆทันที
เรียวปากบูดเบี้ยว บ่นด้วยความฉุนเฉียว มือขาวตักกาแฟด้วยช้อนเล็ก ตามด้วยครีมเทียมและน้ำตาล
“เข้มๆหน่อยนะ...ชิร์....นี่ ๆ ๆ ....เข้มๆใช่มั๊ย” มือขาวตักกาแฟเพิ่มไปอีกสามช้อนก่อนจะเติมน้ำและคนจนกาแฟละลายหมด “หึ....ผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์...นี่ฉันจะต้องตามไอเจ้านี่ไปพบลูกค้างั้นหรอเนี่ย...จิ๊..ให้ตายสิทำไมมันซวยแบบนี้ว๊า...เห้อ”มือคนกาแฟไปเรื่อย สายตาเหลือบมาจ้องแก้วกาแฟก่อนจะยกยิ้มด้วยความเจ้าเล่ห์
“หึหึ...ไอเด็กบ้า นายจะได้รู้ซะบ้างว่าแผลงฤทธิ์กับใคร เหอะๆ” มือขาววางแก้วกาแฟบนจานรองแก้วกับช้อนคันใหม่ที่ข้างแก้ว ก่อนจะดิ่งไปที่ห้องทำงาน
////
“กาแฟครับ...ขอตัวนะครับ”
“เดี๋ยวสิ...”คิบอมยกกาแฟขึ้นจิบ
.............หื้มมมม....ขมเป็นบ้าเลย คิดจะเล่นงานฉันหรอ ฮ่าๆๆ มาเจอกัน...............
“กาแฟรสชาติดีนะ แต่ผมไม่ดื่มแล้วล่ะ คุณดื่มสิครับ”
ดงเฮหันกลับมาจ้องหน้าคิบอมด้วยดวงตาที่เบิกโพลง รอยยิ้มที่ชายตรงหน้ายิ้มออกมา มันยิ่งกว่ายั่วให้ดงเฮต้องโวยวาย แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลย
“แต่ว่าผมยังไม่..อ ยา...กดื่มน่ะครับ”
“คุณมีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธผมด้วยหรอ...เห้อๆ ผมเพิ่งรู้นะเนี้ย” เรียวคิ้วที่เลิกขึ้นมากวนๆจ้องตอบดวงตาหวานที่หวั่นๆก่อนจะพยักใบหน้าให้ดงเฮหยิบแก้วกาแฟ
ดงเฮยื่นมือมาหยิบแก้วกาแฟอย่างสั่นๆ หยิบมันขึ้นมาค้างไว้ที่ริมฝีปากแล้วหันหลังกลับมา ใบหน้าเรียวทำหน้าตาจนแทบจะร้องไห้
“ดื่มให้หมดนะครับ...คุณเลขาส่วนตัวของผม เหอะๆ” ว่าแล้วคิบอมก็เดินผ่านตัวทงเฮเพื่อเอาแฟ้มงานมาวางไว้ที่โต๊ะของดงเฮแล้วกลับมานั่งที่โต๊ะ
มือขาวยกกาแฟกระดกดื่มจนหมดแก้วในรวดเดียว ทำใจอยู่นานกว่าจะกลืนกาแฟแต่ละหยดผ่านคอลงไปได้
............แสบจริงๆด้วย เด็กนี่ หึ คอยดู ฉันจะต้องเอาคืนให้ได้ คิม คิบอม.............
“ดื่มหมดแล้ว ช่วยตรวจตารางงานและการนัดพบลูกค้าของวันนี้ด้วยนะครับ ผมยังไม่ค่อยจะคุ้นเคย ต้องออกไปพบปะกับผู้คนที่ถือได้ว่ามีประโยชน์ต่อบริษัทเรา เพราะฉะนั้น ช่วยศึกษาอย่างระเอียดทีนะครับ”
.........อะไรของเขา คิดจะมีสาระ ก็มีสาระขึ้นมาทันที ตามไม่ทันนะเว้ย.............
ดงเฮเดินกลับมาที่โต๊ะทำงาน เปิดแฟ้มงานที่ถูกวางไว้ที่โต๊ะ ก่อนจะใช้ปากกาเน้นคำบนโต๊ะ เน้นช่วงเวลาที่จะมีการนัดพบลูกค้า และรายละเอียดการนัดพบ ก่อนจะส่งให้คิบอม
“นี่คือการนัดพบลูกค้าของวันนี้ครับ มีสองที่ ที่คุณจะต้องไป คือที่..”
“อะไรนะครับ...ไม่ใช่ผม แต่เป็นเรา คุณจะต้องไปกับผมด้วย” คิบอมเอ่ยออกมาทั้งๆที่ใบหน้าคมก็ยังคงก้มมองแฟ้มงานที่ถูกเน้นไว้อย่างดี
“อะไรนะ ผมน่ะหรอ แต่ว่าผมมะ..มะ..ไม่กล้า”
มือหนาปิดแฟ้มลงเบาๆ ก่อนจะเหลือบขึ้นมามองใบหน้าของผู้ช่วยส่วนตัวของเขาด้วยสายตานิ่งๆ “ไม่ทราบว่าบิ๊กบอสไม่บอกหรือครับ ว่าคุณจะต้องไปกับผมทุกที แต่ถ้าคุณข้องใจอะไรล่ะก็ ไปคุยกับบิ๊กบอสได้นะครับ”
พูดจบก็ยกยิ้มนิดๆ ก่อนจะหันกลับมามองนาฬิกาที่ข้อมือตัวเองแล้วลุกขึ้นจากโต๊ะทำงาน “ไปเถอะครับ กว่าผมจะทานข้าวเสร็จ และเดินทางไป ก็ได้เวลานัดลูกค้ารายแรกพอดี” ว่าแล้วคิบอมก็เดินนำออกจากโต๊ะมา ดงเฮจ้องมองคิบอมอย่างอึ้งๆแล้วไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองว่าจะโดนสั่งมากขนาดนี้
เรียวขายาวหยุดลงเมื่อไม่ได้ยินเสียงการเดินตามมาของดงเฮ “อย่าลืมแฟ้มล่ะ” ว่าแล้วก็ยกมือขึ้นล้วงเข้าไปในกระเป๋าแล้วเดินดิ่งออกจากห้องไป ปล่อยให้ดงเฮหอบของทุกอย่างเดินตามไปอย่างหงุดหงิด
////
แสงแดดส่องเข้ามาประทะใบหน้าขาวที่หอบแฟ้มออกมาตั้งหนึ่ง จ้องมองบอสที่เดินดิ่งไปอีกทางทั้งๆที่รถของบริษัทจอดอยู่หน้าตึกแล้วแท้ๆ
“เอ่อคือ....คุณคิบอมครับ” .............หึ้ย กระด้างปากชะมัดเล๊ยยยย................ “คือรถบริษัทอยู่ตรงนี้ คุณจะไปไหนครับ” ดงเฮยืนนิ่งที่รถคันสีดำที่จอดอยู่ที่หน้าบริษัท แต่จู่ๆกระจกรถคันนั้นก็เลื่อนลงมาอย่างอัตโนมัติ
คิบอมหยุดนิ่งหันกลับมาจ้องมองคนที่ถือแฟ้มพะลุงพลังอย่างยิ้มๆ
เพียงกระจกเลื่อนลงมาก็ทำให้ดงเฮดวงตาเบิกโพลง “บิ๊กบอส...!” เรียกเจ้านายคนโปรดเสียงหลง
“คือ คิบอมมันไม่ไปรถบริษัทหรอกน่ะ รีบๆตามมันไปเถอะ”
“บิ๊กบอสฮะ ผมโดนรังแก”
“สู้ๆนะ ดงเฮ ฉันทำอะไรไม่ได้ นายคือคนที่ฉันไว้ใจ”ว่าแล้วกระจกก็เลื่อนขึ้นปิด รถคันสีดำแล่นออกจากจุดที่จอดอยู่ตามด้วยสายตาหวานที่มองตามอย่างระห้อย
“เราสายไปสิบนาทีแล้วนะ คุณลี” เสียงหนึ่งตะโกนเรียกสติ ก่อนที่เจ้าของเสียงจะดิ่งไปที่รถส่วนตัวของเขา แล้วเปิดเข้าไปนั่ง รถถูกสตาร์ทและขับมาจอดที่ทางเดินที่ดงเฮกำลังเดินตามมา
ดงเฮถอนหายใจเฮือกใหญ่ เปิดประตูด้านหลังออก วางกองแฟ้มใส่ไป ก่อนจะตามเข้าไปนั่ง “มานั่งข้างๆ” เสียงเข้มกล่าวออกมาเรียบๆ
“แต่ว่า ผมนั่งตรงนี้ได้”
“ผมไม่ใช่คนขับรถของคุณ มานั่งข้างๆผมเดี๋ยวนี้” คำสั่งเข้มกล่าวออกมา ก่อนที่ดงเฮจะต้องออกจากรถเพื่อย้ายที่นั่งด้วยความจำใจอย่างมาก
..............ฮืออ...ๆ พระเจ้าครับ ผมอยากตาย ถ้าต้องทำงานร่วมกับหมอนี่ ผมขอมีดซักเล่มไม่ได้หรอครับ จะได้ฆ่าทิ้งซะเลย............
ความคิดเห็น