คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 6
รถตู้สีดำของตระกูลชเว เคลื่อนตัวออกจากคอนโดนของฮยอกแจ บนนยากาศดูเฮฮาแต่หัวใจของคนสองคนกับเงียบเหงาสิ้นดี การโดนเบียดขึ้นรถเหใทอนกดดันพวกเขา สายตาของฮีชอลยิ่งกดดันร่างเล็กกว่าเดิม
มือเรียวของร่างเล็กกอดตัวเองด้วยความเหน็บหนาวจากแอร์ในรถ มันทำให้ชายสองคนถอดเสื้อคลุมและยืนให้ร่างเล็กที่นั้งระหว่างเขาสองคน
“ใส่นี้สิ/ฉันให้ยืม”ชายหนุ่ม2คนยืนเสื้อตัวนอกให้ร่างเล็กพร้อมกัน ฮยอกแจโดนเบียดขึ้นรถตู้โดยนั้งระหว่างซีวอนและฮันเกิง ฮีชอลนั้งอยู่หน้าสุดเพราะเขาลงมาช้า
“ไม่...ไม่เป็นไร”ฮยอกแจพูดปติเสธความหวังดี แต่ฮันเกิงเลยเอามาส่วมทับร่างของฮยอกแจ สิ่งที่ฮันเกิงและซีวอนทำมีสายตาคู่นึงจับจ้องผ่านกระจกหน้าอย่างไม่ละสายตา
“พวกนายฉันจะสลับที่กับฮีชอลให้เอาไหม”ฮยอกแจเอ่ยถาม
“ไม่เป็นไร ฉันอยากอยู่กับนาย”ซีวอนพูดราวกระซิบ มีเพียงฮยอกแจที่ได้ยิน
‘นายทำแบบนี้ทำไม นายจะให้ฉันหวั่นไหวอีกเพื่ออะไรซีวอน..’ฮยอกแจคิดเขาหลบสายตาซีวอนทำเป็นไม่ได้ยิน มือถือในกระเป๋ากางเกงของฮยอกแจสั่นมันบ่งบอกว่ามีคนส่งข้อความเข้ามาฮยอกแจยิบมันและเปิดข้อความออกอ่านดู
‘ขอโอกาสได้ไหม?’เบอร์โทรศัพท์ที่ไม่คุ้นเคยส่งเข้ามาแต่พอจะรู้ว่าชายคนข้างตนเป็นผู้ส่ง ฮยอกแจหันไปซีวอนยิบมือถือทำเป็นเล่นเกม ฮยอกแจเลือกที่จะยุติทุกอย่างและพิมพ์กลับไป
‘โอกาสงั้นหรอ คำขอโทษมันไม่ช่วยอะไรหรอกนะ.....นายจะทำให้ฉันเจ็บ จะทำร้ายฉันอีกเท่าไหร่กัน ? พอที!’ฮยอกแจพิมพ์กลับ เสียงข้อความของคนข้างจนดังขึ้นร่างสูงเปิดออกด้วยรอยยิ้มแต่แล้วรอยยิ้มนั้นก็ต้องหุบลงไป ร่างสูงหันมามองร่างเล็ก สองสายตาประสานกันโดยไม่ได้ตั้งใจ ฮยอกแจเลือกที่จะหลบสายตา ฮยอกแจปิดมือถือลงเพราะเขาไม่ต้องการได้รับคำตอบ เพราะเขาทำได้เพียง หนีความจริง ดวงตาคู่สวยหลบตาลงพร้อมน้ำตาที่ไหลลงมาโดยไม่มีใครรู้สึกหรือสังเกตเห็นนอกจาก หัวใจของฮยอกแจที่เจ็บปวดเพียงผู้เดียว...
รถเคลื่อนตัวมาเรื่อยๆคนอื่นๆเริ่มเพลียและหลบไปบ้างคนก็ฟังเพลงบ้างคนก็คุยกับเพื่อนข้างๆแต่สำหรับเขาทั้งสาม ไม่มีเสียงพูดคุย ไม่มีสายตาที่มองกัน ไม่มีรอยยิ้มแบบเคยๆ รถเคลื่อนตัวจนถึงจุดหมายปลายทาง ทุกๆคนเริ่มทยอยกันลงรถ พอฮันเกิงลงจากรถฮีชอลก็รีบวิ่งไปเกาะแขนฮันเกิง และมองมาที่ ฮยอกแจด้วยสายตา ‘เกลียดชัง’และสื่อความหมายมากกว่านั้น
“เมื่อยไหม”ฮีชอลเอ่ยถามฮันเกิงด้วยเสียงที่หวานหยดยอยแต่แฝงไปด้วยความร้ายกาจ
“คืนให้”เสียงหวานเล็กดังขึ้นทำให้ฮันเกิงหันไปมองและให้ความสนใจฮยอกแจฮยอกแจยืนเสื้อกันหนาวให้ฮันเกิงด้วยท่าที ใสสื่อ จนน่ากอด การกระทำนั้นมันทำให้ฮีชอลหมั่นไสและไม่พอใจอย่างมาก
พรึบ เสียงเสื้อกันหนาวโดนกระชากออกจากมือของร่างเล็กไม่ใช่ด้วยมือของฮันเกิงแต่เป็นด้วยมือของซีวอน
“ขอบ..”ฮยอกแจยิ้มด้วยรอยยิ้มที่ฝืนและจะพูดขอบคุณแต่ใบหน้าขาวเนียบของฮีชอลเลื่อนลงมากระซิบข้างหูฮยอกแจว่า
“เก็บคำขอบคุณไว้เถอะ หึ”ฮีชอลกระซิบอย่างแผ่วเบา มือที่จับไหล่ฮยอกแจก็จิกลงไปสร้างความเจ็บปวดให้ฮยอกแจ ฮยอกแจไม่อยากตอบโต้อะไรเลยวิ่งไปหาเพื่อนที่ยืนอยู่แต่อยู่ดีๆกับมีแรงกระชาก ร่างเล็กโดนกระชากเข้าไปในซอกตึกที่ลับตาคน ลมหายใจอุ่นๆรดอยู่ที่หน้าของฮยอกแจมันเพิ่มการเต้นของหัวใจให้รัวยิ่งกว่าเก่า
“ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย”ซีวอนเอ่ยพูด ใบหน้าของเขาทั้งสองห่างกันเพียงเล็กน้อย ฮยอกแจเบียงหน้าหลบเพราะเขาไม่กล้าที่จะสบตา และพูดว่า
“เรายังมีเรื่องต้องคุยกันอีก?”ฮยอกแจย้อนถามด้วยน้ำเสียงแข็งกล้าแต่ร่างกายเขากับเหมือนไม่มีแรง
“มีสิ”ซีวอนพูด มือก็จับใบหน้าร่างเล็กให้หันกับมาสบตา
“….”ฮยอกแจไม่ตอบอะไร ดวงตานั้นมีน้ำตาคลอจนซีวอนสังเกตเห้น
“ฉันร..”ซีวอนยังไม่ทันพูดจบ คนตรงหน้าก็ทรุดไป โชคดีซีวอนประครองไว้ทัน ร่างสูงมองหน้าร่างเล็ก หน้าร่างเล็กซีด ซีวอนอุ้นร่างเล็กด้วยสองแขนที่แข็งแกร่ง
เสียงพูดคุยดังไปทั่งบริเวณคอร์เตอร์ของโรงแรมคุยกันยังกับไม่ได้เจอมาเป็นชาคิ แต่ทุกสายตากับเบียงความสนใจมาที่ซีวอนที่เดินเข้ามาโดยมีฮยอกแจให้ออมแขนนั้น ฮันเกิงที่คุยกับฮีชอลรีบวิ่งไปดู มันทำให้ฮีชอลไม่พอใจ !
“ฮยอกแจเป็นอะไร”ฮันเกิงถามและทุกๆคนรีบวิ่งมาดูด้วยความเป็นห่วง นอกจากฮีชอลที่นั้งลงอ่านหนังสืออย่างไม่ใส่ใจ
“เป็นลม”ซีวอนพูด
ซีวอนอุ้มฮยอกแจไปที่ห้อง704อย่างอ่อนโยน โดยมีฮันเกิงเดินมาด้วย ฮันเกิงกับซีวอนผลัดกันดูแลฮยอกแจอย่างใกล้ชิด มันยิ่งทำให้ฮีชอลไม่มีใครสนใจและเพิ่มความไม่พอใจให้ฮีชอลมากกว่าเดิม
“นายแย่งความสนใจจากฮันเกิงไปจากฉัน...ฉันจะแย่งความสนใจของซีวอนมาบ้าง!”ฮีชอลพูดกับตัวเองจากมุมที่ไม่มีใครสนใจ
การดูแลเป็นเพียงการเฟื้องฟู
เพียงร่างกายแต่หัวใจ
มันยิ่งเจ็บปวด เมื่อเขา
ทำท่าที่ห่วงเราจนเรา
หลงคิดเข้าข้างตัวเอง....
.
.
.
ความคิดเห็น