คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5
ร่างสูงทิ้งตัวเองลงอย่างหมดแรงเป็นจังหวะเดียวกับที่ฮยอกแจปิดประตูใส่หน้าซีวอน
‘จะให้ทำยังไง’ซีวอนพูดกับตัวเองเบาๆ
“นายถึงจะเป็นแบบเดิม ฮยอกแจ..”ซีวอนหลบตาลงพร้อมความเหนื่อนล้าที่ทาโถมเข้าใส่ร่างสูง
วันเวลาผ่านไปเรื่อยๆฮยอกแจไม่ต่างกับซากศพที่มีลมหายใจ.......
“พี่ฮยอกแจ!”เสียงหวานตะโกนเรียกพี่ชายที่เหม่อลอยพร้อมโยนของบ้างอย่างให้ เป็นกระดาษที่ไม่น้อยกว่าร้อยแผ่น
“อะไร?”ฮยอกแจที่หลุดจากความเหม่ยลอยเอ่ยถามน้องชาย
“ก็จะอะไรแหละ จดหมายถึงพี่ไง”ซองมินพูดและทำแก้มป่องๆ
“ถึงฉัน?”ฮยอกแจพูดและชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง
“ถึงพี่อะแหละ จะให้ถึงไก่ตัวไหนแหละ”ซองมินพูดและก้มมองนาฬิกาข้อมือพร้อมพูดว่า
“ผมไปเที่ยวกับคยูแหละ กินข้าวบ้างนะ”ซองมินพูดพร้อมยิบกระเป๋าสีชมพูและวิ่งออกไปจากห้อง
“รีบๆกลับนะ”ฮยอกแจตะโกนไล่หลังน้องไปด้วยความเป็นห่วง และยิบกระดาษขึ้นมาอ่าน
‘ผมขอโทษ’ กระดาษทุกๆแผ่นมีคำเดิมๆเขียนอยู่ และทุกๆแผ่รเป็ยลายมือของคนที่ฮยอกแจคุ้นเคย ไม่มีการซีล๊อคเป็นลายมือ ลายมือที่ออกมาจากใจ...
“ซีวอน”ฮยอกแจเผลอเรียกชื่อคนที่ส่งมาเบาๆ มือยังคงยิบกระดาษเปิดอ่านต่อไปเรือ่ยๆมีกระดาษเพียงแผ่นเดียวที่เขียนแตกต่างออกไป กระดาษที่เขียนด้วยปากกาสีดำธรรมดาแต่เหมือนราวว่า กระดาษนี้ต้องการคำตอบ
‘ฤดูหนาวปีนี้ ขอใจนายแบบปีที่แล้วไม่ได้เลยหรอ?’
ราตรีที่สวยงามและน่าชื่นชมมันสวยงามและน่าไคว้คว้ามาเป็นของตน แต่สำหรับฮยอกแจแล้ว มันเป็นค่ำคืนธรรมดาในฤดูหนาว เป็นคืนธรรมดาที่อยากให้มันผ่านไปเร็วๆโดนไม่มีการแย่งชิงเข้ามา ดวงตาคู่สวยเหม่อลอยมองออกไปยังที่ใดที่ๆไม่รู้ว่ามีจริงรึป่าว ฮยอกแจมองไปยังสุดขอบฟ้า มือยังคงก่ำกระดาษไว่แน่น
“ฉันรักนายซีวอน” ภาพเหตุการณ์วันเก่าย้อนเข้ามา เป็นส่วนนึงที่ทำให้เขาจากไปในวันนั้น
“หึ รักฉันหรอ แล้วทำไมต้องผลักฮีชอลตกบันได”ซีวอนมองมาที่ร่างเล็กด้วยสายตาเย็นชา ดวงตาสีน้ำตาลคลอไปด้วยน้ำตามากมาย
“ฉัน ฉันไม่ได้ทำ”เสียงเล็กพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นคลอ เขาไม่ได้ผลักฮีชอล ฮีชอลตกลงไปเอง
“ฮีชอล บอกว่านายผลักเขา ถึงนายไม่ได้ตั้งใจ นายก็ทำ นายทำไมต้องไม่ยอมรับด้วย!”เสียงทุ้มของซีวอนตะคอกใส่ฮยอกแจ ร่างเล็กตัวสั่นด้วยความกลัวและความเสียใจ..
“นายอย่ามาบีบน้ำตา น้ำตาของนายทำร้ายฮีชอลและพวกฉันมามากพอ วันนั้นฮีชอลอุสาตวิ่งตามนายทำร้องไห้ไปแต่นายก็ผลักเขาลงจากบันได !”เสียงซีวอนยังคงด่าว่าเขาต่างๆนาๆ ร่างเล็กไม่พูดอะไร ร่างเล็กผิดหวัง ผิดหวังที่เพือนใส่ร้าย ผิดหวังที่คนที่เขารักว่าเขาแบบนี้ ผิดหวังที่ทุกๆคนมองเขาเป็นคนเลว..
“ทำไม.... ”เสียงของร่างสูงขาดหายไป เพราะเขาสะดุงตื่นจากความสงจำที่โหดร้ายนั้น
ฮยอกแจเริ่มร้องไห้อีกครั้ง วันนี้เขาเหนื่อย เหนื่อยจริงๆ
เสียงมือถือดังขึ้น ร่างเล็กเอื้อมมือไปยิบมัน เบอร์ที่โชว์ทำให้ร่างเล็กรู้สึกดี
ร่างเล็กพยายามหยุดตัวเองจากการร้องไห้ ปาดน้ำตาออกและกดรับ
“ฮัลโหล ชินดง”ฮยอกแจพูด
“เสียงเศร้า ?”ชินดงผู้ที่รู้ทันซะทุกเรื่องพูด
“โทรมามีไร?”ฮยอกแจกลัวโดนจับผิดเลยเปลี่ยนเรื่องอื่นไป
“คืนพรุ่งนี้มีเลี้ยงรุ่น นายต้องไป”ชิงดงพูดและบังคับเพื่อน
“ที่ไหน?”ร่างเล็กรู้ถึงปติเสธไปก็ป่าวประโยชน์ ไม่มีใครขัดใจชินดงได้
“ทะเลเดียวพรุ่งนี้ไปรับ พรุ่งนี้เช้าเจอกันนะฉันไปรับที่คอนโด”ชินดงพูดและตัดสายไป
“เฮ่อ”ฮยอกแจถอดหายใจเซงๆเพราะความเอาแต่ใจของเพื่อน ฮยอกแจขึ้นไปจัดกระเป๋า พอจัดเสร็จฮยอกแจก็ทิ้งตัวลงนอนกับเตียง
แสงแดดรอดม่านเข้ามาฮยอกแจมอดูนาฬิกาที่ปลายเตียงมันบ่งบอกเวลาสิบโมง ฮยอกแจรีบเปิดประตูออกไปเสียงเอะอะโวยวายดังลั่นบ้านเป็นเสียงของใครไม่ได้นอกจากเพื่อนสมัยมัธยมปลายอย่างชินดง ลีทึก คังอิน ฮีชอล ฮันเกิง และซีวอน
“ตื่นแล้วหรอ?”คนแรกที่เดินมาทักฮยอกแจคือ ลีทึกหรือปารค์จองซู
“ทำไมไม่ปลุกแหละ”ฮยอกแจถามเพื่อน
“ประตูห้องนายล๊อค ซองมินไม่มีกุญแจสำรอง”ลีทึกตอบ
“ฮันเกิง ฮีชอล ซีวอนไปด้วยหรอ?”ฮยอกแจถามด้วยเสียงเบาๆและเป็นจังหวะเดียวกันกับดวงตาสีน้ำตาลอ่อนสบตากับดวงตาสีดำ..
“อื้ม ไปอาบน้ำไป๊”ลีทึกพูด ฮยอกแจเลือกที่จะหลบสายตาร่างสูง
ราตรีที่ส่องสว่างมักไม่มั่นคง
หัวใจที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด
มักไม่กล้าที่จะรักใคร
ดวงตาที่แฝงความหวั่นไหว
มักซ้อนไว้ไม่ให้ใครรู้
‘ความในใจที่ตนมี’
.
.
.
อาจจะอัพช้าติดสอบ =='
เลื่อนสอบเลยต้องสอบอาทิตย์นี้แทนน
ความคิดเห็น