คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chater 4
ต้นฤดูหนาวปีที่แล้ว....
“ซีวอน ไปกินไอติมกัน”เสียงเล็กหวานเข้าไปควงชายหนุ่มร่างสูงอ้อนเหมือนเด็กๆ
“หนาวแบบนี้เนี่ยนะบ้าปะเนี่ย”เสียงสูงใสแทรงเข้ามาในมือที่หนังสือเรียนเล่มหนาไม่ใช่เอามาอ่านแต่เขาเผลอยิบติดมาด้วยเฉยๆ
“ไม่บ้าอะ ฮีชอลนายอะบ้าแต่งตัวแบบนี้ไม่หนาวหรอไง”ฮยอกแจควงแขนฮีชอลอีกข้างและต่อว่าเพื่อนอย่างน่ารัก
“มากันนานยังเนี่ย”เสียงทุ้มอีกเสียงของผู้ที่มาสายที่สุดทักทายขึ้น
“แค่ชั่วโมงกว่าเอง”ฮีชอลประชดประชันฮันเกิงแต่ฮันเกิงกับเมินเขาไปเล่นกับร่างเล็กอย่างฮยอกแจ
“โถ่ น่ารักนะเนี่ย”ฮันเกิงพูดและขยีหัวฮยอกแจทั้งๆที่ตรงกลางระหว่างเขาเป็นฮีชอล
“ฮันเกิง นายไปไหนมาเนี่ย”ฮีชอลเอ่ยถามร่างสูง ฮันเกิงก้มลงมาตอบแบบสั้นๆ
“มาจากบ้าน”ฮันเกิงตอบและไม่มีท่าทีอ่อนโยนแบบตอนเล่นกับฮยอกแจเลย
“กินไรดี ตัวเล็ก”ฮันเกิงเอ่ยถามและเดินไปกอดคอฮยอกแจโดนเดินผ่านฮีชอลไปอย่างเฉยชา และมืออีกข้างก็โดนซีวอนจับ ฮีชอลรู้สึกเหมือนเขาเป็นส่วนเกิน...หัวใจของฮีชอลเจ็บแสบที่เขาต้องการยืนอยู่ที่ๆของฮยอกแจ....
“ไม่รู้สิ”ฮยอกแจตอบสั้นๆและหันไปยิ้มให้ซีวอน ชายคนที่ฮยอกแจ แอบรัก
“เลือกสิ”ซีวอนพูดแต่ไม่มีใครเอ่ยถามฮีชอลแม้แต่คนเดียว.....
“พี่ฮะ”เสียงหวานใสของซองมินปลุกให้ฮยอกแจออกจากความสงจำเหล่านั้นก่อนที่จะไปถึงเวลาท่ทำให้ฮยอกแจเจ็บปวดที่สุด แทบที่สุดในชีวิตก็ว่าได้
“...”ฮยอกแจยังคงหลบตาความสงจำนั้นกลับย้อนมาตอกย้ำหัวใจที่เจ็บอยู่แล้ว
“พี่พี่มีคนโทรมาอะ”ซองมินเขย่าตัวทำให้ฮยอกแจหลุดออกจากความทรงจำนั้นและส่งมือถือมาให้ฮยอกแจ
“ขอบใจมาก”ฮยอกแจพูดเสียงสั่นๆและหันไปสนใจคนที่โทรมามากกว่า
“ฮัลโหล”เสียงหวานกรอกเสียงลงไปพร้อมกดปิดคอมพิวเตอร์และเดินไปนอนลงที่เตียง
“ฮยอกแจรึป่าว”เสียงหวานสูงแบบนี้พอจะรู้ว่าเป็นเสียงใครไปได้แหละนอกจาก ฮีชอล
“อื้ม นายโทรมาทำไม”ฮยอกแจถามด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย
“คิดถึงเพื่อน อยากเจอ!”ฮีชอลพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน
“มีอะไรกันแน่ ฮีชอล”ฮยอกแจถามเพราะเขาเกลียดการอ้อมครอมของฮีชอล
“ป่าวหนิ ฉันแค่อยากเจอนายเป็นการส่วนตัว..”ฮีชอลพูดด้วยเสียงเรียบเฉยแต่แฝงไปด้วยมารยา
“ฉันไม่ไป”ฮยอกแจพุดอย่างไม่คิดเพราะเขาไปก็มีแต่ต้องเจ็บ
“กลัวหรอไง ฮยอกแจหนูน้อยแย่งแฟน?”ฮีชอลพูดแดกดันฮยอกแจ
“ไม่ได้กลัว ไม่ได้แย่งแค่ไม่อยากไป”ฮยอกแจพูดเขาต้องไม่อ่อนแอต่อหน้าฮีชอลมันจะให้ฮีชอลยิ่งได้ใจ
“หรอ หึกลัวก็บอกสิจ๊ะฮยอกแจ”ฮีชอลพูดด้วยน้ำเสียงที่สูง
“ฉันบอกไงว่าไม่ได้กลัว ทำไมฉันต้องกลัวนาย หรือนายกลัว”ฮยอกแจพูดอย่างลองดี
“ทำไมฉันต้องกลัวนายฮยอกแจไก่น้อยผู้ไม่มีอะไรเด่น?”ฮีชอลต่อว่าฮยอกแจทางอ้อมอีกครั้ง
“หึปากร้ายไม่เปลี่ยนเลย ก็กลัวเสียฮังเกิงชายที่นายแอบชอบมาไง!”ฮยอกแจพูดบ้างเพราะเขารู้ดีฮีชอลแอบชอบฮันเกิงแต่โดนฮังเกินมองข้ามเพราะฮยอกแจ ทุกวันนี้เขากับฮีชอลเลยไม่มีความเป็นเพื่อนหลงเหลือ...
“กรี๊ด นายพูดอะไร หึ นายดูแลซีวอนดีๆแหละ ดีไม่ดีอาจจะมาเป็นคนของฉันก็ได้”ฮีชอลพูดอย่างยั่วอารมณ์ร่างเล็กกลับ
“แล้วค่อยดูแหละกัน!”ฮีชอลตะคอกและตัดสายไป ร่างเล็กกับรู้สึกกลัวกลัวเสียซีวอนไปจริงๆ
ฮยอกแจเดินไปหน้าคอมพิวเตอร์อย่างอ่อนล้าและเปิดคอมพิวเตอร์เล่นพร้อมเช็คเมล์และมีอีเมล์ใหม่4ฉบับร่างเล็กเปิดอ่านที่ละอัน ร่างเล็กกดอันแรก
‘ลุ้นรับบัตรคอนเสิรต์.......’ฮยอกแจไม่ได้สนใจและกดปิดมันลง
‘ฉันคิดถึงนายเหลือเกิน.....วันอาทิตบ่ายสองฉันจะไปรับนาย’ฮยอกแจอ่านมันและดูชื่อผู้ส่งมาร่างเล็กยิ่งหวั่นใจกลัวจะหวั่นไหวจนซีวอนรู้ตัว...ฮยอกแจสายหน้าลบความคิดที่จะไปออกแต่อีกใจก็อยากไปเหลือเกิน
‘ฮยอกแจ!นายเป็นอะไร ทำไมฉันต้องดูแลฮีชอล ฉันรักนายมากกว่านะ...’ข้อความจากฮันเกิงทำฮยอกแจอึงไปแต่ยังไงคนที่ได้ครอบครองหัวใจฮยอกแจก็มีเพียงชายหนุ่มร่างสูง ชเวซีวอนเท่านั้น
‘อ่อ ฉันลืมบอกไปรักแบบเพื่อนนะแบบเพื่อน..’ข้อความนี้ทำให้ฮยอกแจโล่งใจและถอดหายใจยาวๆ ตั้งแต่วันที่พวกเขาหวนมาพบกันอีกครั้ง ไม่มีสักวันที่ฮยอกแจนอนหลับสนิท ไม่มีสักวันที่ฮยอกแจไม่ระแวง และไม่มีสักวันที่ฮยอกแจยิ้มได้แบบเดิม …..
วันเวลาหมุนเวียนไปทุกๆวันฮยอกแจก็ไม่เปิดประตูให้ผู้คนที่มาแม้แต่คนเดียวไม่ว่าจะเป็นซีวอนหรือฮันเกิงก็ตาม เขาฝืนใจที่จะไม่มองหน้าซีวอน เขากลัวกลัวจะเสียใจจ..
“ฮยอกแจ นายได้ยินใช่ไหม”เสียงทุ้มดังผ่านประตูเข้ามามันอาจจะฟังไม่ชัดแต่ฮยอกแจกับตั้งใจฟังมัน
“ฉันรู้ว่านายฟังอยู่ใช่ไหม”ซีวอนตะโกนเข้ามาพร้อมนั้งคุกเข่าแม้ว่าฮยอกแจไม่เห็นก็ตาม
“...”ฮยอกแจทำท่าที่ไม่ใส่ใจแต่เขาเอาหูแนบประตู ร่างสูงรู้สึกถอดใจแต่เขาก็ยังพูดต่อ
“ฮยอกแจ ฉันขอโทษตลอดมานะ ขอโทษ!”ร่างสูงตะโกนอย่างบ้าคลั่ง
“ได้โปรดนะได้โปรดขอโอกาสอีกครั้งเหมือนปีที่แล้ว”ซีวอนยังตะโกนร่างเล็กที่ได้ยินมันก็ทรุดนั้งลงพิงประตูอย่างอ่อนล้า
“ฉันอยากได้โอกาสนั้น ฉันจะดูแลนายให้ดีที่สุด”ซีวอนยังคงพูดต่อไปเรื่อยๆฮยอกแจทนไม่ได้เลยเปิดประตูออกไป
“พอสักที พอ!”ฮยอกแจตะโกนบอกและดันอกชายตรงหน้า
“ฮึก นายจะกลับมาทำไม”ดวงตาสีน้ำตาลเริ่มมีน้ำตาไหลรินและพูดกับร่างสูง สองมือยังคงทุบที่หน้าอกของร่างสูง
“กลับมาต้องการอะไรอีก เมื่อปีที่แล้ว”ฮยอกแจเริ่มพูดเสียงสั่นมากกว่าเดิมเพราะความเจ็บปวดในอตีดและความอ่อนล้าที่มีในวันนี้
“เมื่อปีที่แล้ว ทุกอย่างมันฮือพังไปเพราะนายนะซีวอน”ฮยอกแจยังคงอธิบายต่อ ร่างเล็กก็เจ็บปวด ร่างสูงก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน...
“ทำไมกัน”ซีวอนพูดและมองตาร่างเล็กอย่างไม่เข้าใจ ฮยอกแจหลบสายตาคู่นั้นที่เคยทำให้เขามีความสุขมากและทำให้เขาทรมานเจียนตาย....
“เพราะว่า ฮือ”ฮยอกแจพูดขาสองขาไม่มีแรงที่จะยืนร่างของฮยอกแจทรุดนั้งลงกับพื้น
“เพราะว่า ฉันไม่ได้รักนายแล้ว”ฮยอกแจพูดแผ่วเบาแต่ซีวอนกับได้ยินชัดเจนและมองหน้าร่างเล็กอย่างไม่เชื่อร่างเล็กไม่กล้าสบตาร่างสูงเพราะกลัวซีวอนรู้ว่า สิ่งที่เขาพูดไปตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง....
ลองมองไปในแววตาคู่นั้น
แววตาที่สื่อความหมายว่ารัก
หรือว่าสายตานั้นสายตาที่อ่อนโยน
ไม่ได้มอบความรักให้คนที่เคยรักอีกต่อไป
หรือแค่แสแสร้งเพื่อหนีความจริง
.
.
.
mymy :D chul
สวัสดี : )
อ๊ากกก -0- ลงมา 3-4ตอนยังไม่เคยคุ๊ยย ~
เป็นไงบ้าง อ๊ากก =[]=
แก้ไขยังไงบอกได้นะ ~
ขอบคุณที่คนที่อ่านและเม้นจ้า : )
หลังจากนี้อาจจะหายไปซักพักมั้ง ~
{ดูเรื่องสอบอีกที หึหึ : )}
อ่านแล้วเม้นเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นะ จุ๊บุ๊ !
ความคิดเห็น