WORST LOVE ♥ ได้โปรดให้อภัยผมที .(KYUMIN)

ลำดับตอนที่ #19 : Chapter 18

Chater 18

 

“และนายก็ไปให้พ้นหน้าฉันสักที จะไปตายที่ไหนก็ไป!”ซองมินตะโกนออกมา ร่างเล็กพูดออกมา

“ซองมิน..”ร่างสูงที่ดีใจกับคำให้อภัยแต่ตอนนี้เขารู้สึกด้านชาไปทั้งตัว เขาโดยซองมินไล่

“ฉันให้อภัยนายแล้วจริงๆคยูฮยอน ที่นี้ทำตามคำขอของฉันสักที”ซองมินพูดคำหลังเริ่มแผ่วเบาลง

“ไปสิ ออกไป”ซองมินตะโกนไล่คยูและชี้ไปที่ประตู

“โอ๊ยย ”ซองมินร้องออกมาแล้วจับห้อง เหตุการณ์บ้างอย่างแล่นเข้าหัวซองมิน

‘นายเป็นอะไร ดูเศร้าจัง’เสียงที่ดังก้อกสะท้อน และภาพจางๆที่มองไม่รู้เรื่อง

“นายเป็นอะไร”คยูที่นั้งคุกเข่ารีบวิ่งมาดูซองมิน

“อย่ามาโดนตัวฉันนะ”ซองมินตะโกนออกมา

 

คยูฮยอนที่ไม่กล้าจะอยู่สู้หน้าคนที่ไล่เขาได้เดินออกมาจากห้อง 137 เดินไปตามทางเรื่อยๆจนมาถึงบ้านของตนเอง เปิดประตูเข้าไปในห้องนอนแล้วทิ้งตัวลงนอน เขาไม่มีแรงที่จะสู้กับเหตุการณ์นี้แล้ว แต่เขาก็อยากให้ซองมินจำเขาได้เช่นกัน

 

เช้าวันใหม่ที่หมกหมอนของคยูฮยอนได้เริ่มขึ้นแล้ว คยูฮยอนเดินไปที่ศาลเจ้าไปขอพรและไหว้เจ้าและเขียนคำอธิฐานลงบนแผ่นไม้ว่า ‘ขอให้ซองมินจำผมได้นะคับ ผมเป็นคนดีแล้วจริงๆ’ แล้วไปผูกไว้กับต้นไม้แล้วเขาก็นึกถึงวันที่มากับซองมิน เขาเดินไปที้ต้นไม่ที่เขาผูกคำอธิฐานกับซองมินไว้ เขาเห้นแผ่นไม้ที่ตกอยู่ที่พื่นเขายิบขึ้นมา

‘แหะ คำขอของผมอาจจะตลกนะพระเจ้า’คยูฮยอนอ่านมันทีแหละตัวแหละรู้ว่าเป็นลายมือซองมิน

‘วันนี้ผมได้เจอเขาแล้วแหละ รักแรกของผม’คยูฮยอนเริ่มน้ำตาคลอ

‘แต่ ผมผิดหวังแหะ เขาจำผมไม่ได้เลยหรือแกล้งทำเป็นลืม ==’

“ฉันขอโทษฉันจำไม่ได้จริงๆ”คยูฮยอนตอบคำถามนั้น

‘ถึงเขาจะแกล้งหรือลืมจริง ผมไม่โกรธเขาเลยแหละ และที่เขาทำร้ายผม’คยูฮยอนอ่านน้ำตาเริ่มไหลรินออกมาอีก เขาอ่อนแอเขาไม่สามารถเก็บมันอยู่

‘ผมไม่เคยโกรธหรือเกลียดเขาเลย แต่ผมพยายามจะลืมมัน เพื่อให้ผมรอให้เขาจำผมแล้วรักผมเหมือนเดิม’ซองมินเขียนมันด้วยรอยยิ้ม แต่ตอนนี้ซองมินกับลืมเรื่องราวเดิมๆไปหมดแล้ว

‘ผมจะไม่บอกว่า ผมเป็นรักแรกของเขาหรอก ผมอยากให้เขาจำได้เอง’น้ำตามากมายหยดเลอะแผ่นไม้นั้น

“ทำไมนายไม่บอกฉัน”คยูฮยอนพึมพ่ำเบาๆคนเดียว

‘พร่ามซะยาวเลยฮะพระเจ้า คำขอของพรก็คือ ผมขอได้ยืนเคียงข้างเขาถึงเขาจำผมไม่ได้ก๊ไม่เป็นไร’คยูฮยอนอ่านเขานั้งลงกับพื้น แล้วอ่านมันต่อไปด้วยน้ำตาที่หลั่งริน

‘และสักวันนึง ถ้าผมกับเขามาที่นี้อีก ผมอยากจะเจอเขาที่บ่อน้ำนั้น’คยูฮยอนมองไปที่บ่อน้ำนั้น ที่ๆเขาเจอซองมินครั้งแรก

‘และผมจะเข้าไปปลอบเขา และช่วยสร้างรักให้เราสองคนที คำขอของผมตลกมัยฮะพระเจ้า ==’คยูฮยอนอ่านน้ำตาหลั่งรินมากกว่าเดิม

‘แต่ ผมอยากให้มันเป็นจริง ให้รักเราเริ่มใหม่ที่ที่เริ่มตอนแรกนะคับพระเจ้า ^^’คยูฮยอนอ่านจบ เขาจำได้สายเกินไปจริงๆสินะ ซองมินรอเขามาตลอด ไม่เคยเปลี่ยนใจ ไม่เคยลังเล

คยูฮยอนตัดสิ้นใจกับไปหาซองมินอีกครั้ง เขาเปิดประตูห้อง 137ไป พบกับร่างเล็กที่นอนยิ้มองออกไปนอกหน้าต่าง แต่กับมาน้ำตาไหลออกมา

“ฮึก อยากจำได้ อยากจำได้”ซองมินพึมเพาเบาๆ เพราะเขาปวดหัวเหลือเกินที่มีเรื่องราวเดิมๆเข้ามาได้กับจำอะไรไม่ได้เลย เขาเห็นภาพลางๆที่มองไม่ออก ได้ยินเสียงที่พูดรู้เรื่องแต่ไม่เข้าใจ เขาอยากจำได้ เขาไม่อยากเจ็บปวดแบบนี้เลยสักนิดจริงๆ

“ซองมิน”คยูฮยอนเรียกอย่างแผ่วเบา

“คยู”ซองมินอุทานชื่อนั้นแล้วมองมาที่ร่างสูง

“ฉันให้อภัยนายแล้วนะ ทำไมนายยังไม่ไปพ้นๆหน้าฉันอีก”ซองมินรีบเช็ดน้ำตาแล้วหันมาตะวาดกับคยู

“ฉันอยากเจอนาย”คยูฮยอนพูดแล้วก้มหน้าลง

“แต่ฉันไม่อยากเจอนายหนิ!”ซองมินตะโกนบอก

“งั้นหรอ”คยูฮยอนพูดกับตัวเอง

“ฉันเปลี่ยนใหม่ดีกว่า ฉันให้อภัยนาย”ซองมินพูดมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นคลอ

“แต่ว่า จากที่ให้นายไปพ้นๆหน้า”ซองมินเว้นจังหวะหายใจ

“นายไปตายเลยดีกว่า!!!!”ซองมินตะโกนออกมา