WORST LOVE ♥ ได้โปรดให้อภัยผมที .(KYUMIN)

ลำดับตอนที่ #17 : chapter 16

Chater 16

 

KYUHYUH TALK

โลกของผมเหมือนหยุดหมุน ตอนนี้ผมเป็มเหมือนแค่ ‘คนที่ทำร้ายเธอ’เท่านั้น

ไม่มีความสงจำวัยเด็ก ไม่มีไหล่ให้ผมซบเมื่อน้ำตาไหล ไม่มีเสียงอ่อนหวานที่ค่อยปลอบผม

ไม่มีอีกแล้ว รอยยิ้มที่ผมเคยโหยหา ....

 

“ฉันไม่อยากเห้นหน้านายตอนนี้”ซองมินพูดออกมาอย่างแผ่วเบาไม่แม้แต่ชายตามองผม

ผมไม่มีเรี่ยวแรงที่จะยืนอยู่ได้ ผมได้แต่หันหลังแล้วเดินออกไป ผมพูดอะไรไม่ออก

เพราะผมเคยทำร้ายเธอมากจริงๆ ทำร้ายโดยไม่ได้สนใจความรู้สึกเธอ แต่วันนี้ผมอยากย้อนกลับไป

แก้ไขทุกอย่าง ผมจะไม่ทำร้ายใครทั้งนั้นแหละ ผมจะดูแลเธอให้ดีที่สุด แต่ตอนนี้มันก็สายเกินไปแล้ว

 

ผมเดินไปเรื่อยๆจนมาถึงที่นี้เมื่อไหร่ไม่รู้ ที่ๆผมเจอเธอ ศาลเจ้าแห่งนี้ผมรักมาก

ผมนั้งลงที่บ่อน้ำที่ผมเคยนั้งร้องไห้ตอนเด็กๆ และตอนนี้น้ำตามากมายไม่รู้ไหลมาจากไหน

ผมได้แต่ก้มหน้ายอมรับผิดแล้วน้ำตาเหล่านั้นก็รินไหลออกมา ผมควรโดนแบบนี้แล้ว ผมเคยทำ

ซองมินเสียน้ำตามากมาย ตอนนี้ผมก็ควรจะเป็นแบบเธอบ้าง

“พระเจ้าครับ ผมควรโดนแบบนี้แล้วสินะครับ”คยูฮยอนเงยหน้ามองฟ้าพยายามจะหยุดน้ำตาแต่ทำไม่ได้

“ผมจะทำทุกอย่างให้เธอจำผมได้”ผมได้แต่ภาวนา

“จำว่า ผมเป็นรักแรกของเธอ”ผมเอ่ยแล้วก้มน้ำมองน้ำใสๆในบ่อ น้ำตาของผมก็หยดลงไป

“และพระเจ้าต้องช่วยผมนะครับ”ผมได้แต่ขออย่าไม่มีความหวัง

“ได้โปรด”

“ได้โปรดอย่าลบความสงจำของเธอที่มีผมเลย”ผมหมดเรี่ยวแรงเมื่อไรไม่รู้ตาของผมไม่แรงแม้แต่จะลืมน้ำตาก็ไม่มีให้ไหลอีกแล้ว ผมเหนื่อยมาก ผมทรมานเหลือเกิน...

 

คยูฮยอนที่นอนกอดตัวเองกลางกองหิมะ

“หนาว หนาวเหลือเกิน”คยูฮยอนพูดแล้วกอดตัวเอง ตาค่อยๆลืมขึ้น

รอบกายของคยูฮยอนมองไปทางไหนก็มีแต่หิมะสีขาว เหมือนหัวใจของเขาที่มีแต่ซองมิน

และความว่างป่าว จะทำอย่างไรให้ซองมินจำเขาได้ ขาของร่างสูงค่อยๆลุกขึ้นยืนแต่ไม่มีความ

มั่นคงเลย หน้าที่ขาวอยู่แล้วซีดกว่าเดิมหลายเท่า ตาที่เต็มไปด้วยคลาบน้ำตาพยายามมองหาทาง

และหัวใจที่ต้องการซองมิน สั่งให้ขาเดินไปที่โรงพยาบาลและสู้กับความจริง

คยูฮยอนพยายามพาร่างที่ดูไม่ได้ของเขาเดินมาเรื่อยๆจนถึงโรงพยาบาล เปิดประตูห้อง 137 ออก

และเขาต้องตกใจกับภาพที่เห็นเพราะ เขาเห็นอีซองมินคุยกับผู้ชายอีกคนและดูท่าทางมีความสุขมากมาย เขาไม่เคยทำให้ซองมินยิ้มได้เลยตั้งแต่ได้เจอกันอีกครั้ง

“อา”ซองมินอ้าปากกินผลไม้ที่ชายหนุ่มหน้าสาวคนนั้นป้อน

“อร่อยมัย?”ชายหนุ่มหน้าสวยพูดแล้วยิ้มให้อย่างอบอุ่น

“มากๆเลย พี่ฮีชอล”ซองมินพูดออกมาแล้วยิ้มให้

“งั้นหรอ ฉันมาเยี่ยมนายทุกวันได้มัย”ผู้ชายหน้าสวยนามว่าฮีชอลถามซองมิน

“ได้สิมาบ่อยๆเลยนะ ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว”ซองมินพูดแล้วยิ้มให้เพราะฮีชอลเปรียบเสมือนเพื่อนและพี่ชายของเขาเสมอมา และฮีชอลก็รักเอ็นดูซองมินแบบน้องชาย

“ฮ่าๆๆๆ”เสียงหัวเราะของเขาทั้งสองดูมีความสุขเหลือเกิน

คยูฮยอนค่อยๆปิดประตูอย่างช้าๆ เขามาสายเกินไปหรอ หรือ ซองมินมีคนที่คู่ควรมากกว่าอยู่แล้วทำไมกันนะ.