คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : WORST LOVE 14
ร่างที่เหมือนไร้สติ ดวงตาที่มีแต่น้ำตา ร่างกายที่แทบจะไม่มีเรียวแรงนั้งกุมมือซองมินอยู่แล้วพูดกับซองมินเหมือนคนบ้าทั้งๆที่ซองมินไม่ได้ยิน
“ซองมิน นายตื่นมาสิมาตบหน้าฉันกี่ทีก็ได้”คยูฮยอนพูดกับซองมินที่นอนหลับ
“นายจำครั้งแรกที่เราเจอกันได้มัย”คยูฮยอนพูด น้ำตาที่หยุดไหลไปสักระยะเริ่มก่อตัวใหม่
“ฮืออ นายน่ารักมากเลย”คยูฮยอนพูด
เมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว ณ ศาลเจ้า
เด็กชายตัวเล็กใส่เสื้อสีชมพู กระโดดอย่างร่าเริง นั้งก่อตุ๊กตาหิมะ หัวใจเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่เหมือนบนใบหน้า รอยยิ้มที่ใครๆต่างรักใคร่ สะดุดตากับเด็กชายตัวเล็กใส่เสื้อสีเขียวนั้งเมยมองออกไปไกลสุดสายตา น้ำตาที่รินไหลออกมาหยดลงบ่อน้ำ หัวใจที่เจ็บปวดที่เขาโดดเดี่ยว พ่อแม่ของเขาไปทำงานต่างประเทศจนแทบไม่กลับมา เขารู้สึกเหงาจับใจ เด็กชายสีชมพูเลยเดินเข้าไปยิ้มให้
“นายเป็นอะไร ดูเศร้าจัง”ร่างเล็กพูดขึ้น
“ป่าวหรอก”ร่างสูงรีบปาดน้ำตา แล้วหันไปเขาหลงรักรอยยิ้มนั้นเลย
“อย่าเศร้าไปเลยนะ”ร่างเล็กพุดแล้วกอดคอร่างสูง
“ฉันชื่อคยูฮยอนนะ เธอชื่ออะไร”ร่างสูงถาม
“ฉันไม่บอกเป็นความลับ”ร่างเล็กพูดแล้วยิ้มแบบน่ารักๆ
“มาถ่ายรูปกันเถอะ”ร่างสูงพูดแล้วยิบมือถือมากดถ่าย หน้าเขาดูเซงๆแต่เขากับรู้สึกจิตใจพองโต
“ฮ่าๆหน้านายตลกจังไม่ยิ้มเลย”ร่างเล็กพูดแล้วหัวเราะออกมา
“ฉันต้องไปแหละ ไว้เจอกันอีกนะ”คยูฮยอนพูด
“อื้ม บาย”เด็กชายเสื้อชมพูพูด
“ฉันเอารูปมาให้”ร่างสูงยืนรูปที่ถ่ายไปเมื่อวานให้ร่างเล็ก
“ฉันซื้อลูกอมมาให้”ร่างเล็กยืนให้ร่างสูงบ้าง
“ขอบใจ”ร่างสูงพูด แล้วก็ผ่านไปอีกวัน
วันเวลาผ่านไป ความรักเริ่มก่อตัวไปพร้อมๆมิตรภาพ
จนวันนึง วันที่พระเจ้าเล่นตลกให้เขาและเธอต้องจากกัน
“เธออยู่ไหนกัน”คยูฮยอนมายืนรอร่างเล้กที่ศาลเจ้า แต่เขากับไม่มา
คยูฮยอนทำอย่างนี้เป็นเวลา 1 ปี แต่เขาไม่เห็นที่ทางของเพื่อนที่เขาแอบรักเลย
“เธอจากฉันไปแล้วจริงๆหรอ รักแรกของฉัน”คยูฮยอนนั้งกอดเขาแล้วพุดมันออกมา
“ฮืออ นายจำได้ใช่มัย ซองมิน”ร่างสูงในอตีดนั้งจับมือร่างเล็กที่มีโอกาสลืมตาน้อยนิด
“ตื่นสิ ตื่นมาบอกว่านายรักฉันน”คยูฮยอนพูดแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอีก
“ฉันอยากได้ไหล่นายซบ”คยูฮยอนพูดอย่างแผ่วเบา
“ผมขอโทษ ได้โปรดได้โปรด”คยูฮยอนพูดอย่างบ้าคลั่ง
“ได้โปรดให้อภัยผมเถอะพระเจ้า”คยูฮยอนพูดแล้วเงยมองเพดาน
“ได้โปรดให้อภัยผมนะซองมิน”คยูฮยอนพูดแล้วก้มมองหน้าซองมิน
เวลาล่วงเลยไปเรื่อยๆ ตอนนี้อาทิตย์เริ่มลับฟ้าไป แสดงให้เห็นถึง ‘ตอนกลางคืน’
ท้องฟ้ายิ่งมืดเท่าไร หัวใจของคยูฮยอนยิ่งสิ้นหวังเท่านั้น
“ซองมิน”คยูฮยอนเรียกชื่อเธออีกครั้งแต่ไม่มีเสียงตอบรับเลย
“คุณค่ะ ไปทำแผลหน่อยเถอะนะค่ะ”พยาบาลเดินมาพูดกับคยูฮยอนที่บาดแผลเต็มตัว
“ไม่ ผมจะเฝ้าเธอ”คยูฮยอนพูดแล้วมองไปที่ซองมิน
“งั้นคุณไปทำแผลแล้วเดียวฉันจะหาคนมาเฝ้าแทน แปปเดียวเองค่ะ”พยาบาลพูด
“ไม่”คยูฮยอนปฎิเสธเขาไม่อยากจากซองมินอีกแม้แต่ครั้งเดียวแล้ว
“คุณทำแบบนี้ไป เขาก็ไม่ฝืนหรอกนะค่ะ ถ้าเขาตื่นมาเห็นคุณเป็นแบบนี้เขาจะดีใจหรอค่ะที่ได้ตื่นมาอีก”
พยาบาลพุดทำให้คยูฮยอนยอมไปทำแผลแต่โดยดี คยูฮยอนทำแผลแต่หัวของเขามีแต่เรื่องซองมิน
“คนไข้ห้อง 137 ฝืนแล้วว”เสียงพยาบาลคนนึงตะโกนมาทำให้คยูฮยอนสะดุด 137 ห้องของซองมิน
“รีบไปดูด่วน”พยาบาลคนนั้นพูดกับพยาบาลอีกหลายคน คยูฮยอนไม่รอช้ารีบวิ่งไปยังห้อง137อย่างรวดเร็ว
“ซองมิน”คยูฮยอนวิ่งเข้าไปในห้องแล้วรีบเรียกซองมิน ซองมินค่อยๆหันมามองแล้วยิ้มให้คยูฮยอน
“ซองมิน นายฝืนแล้ว”คยูฮยอนวิ่งเข้ากอด
“เอ่อ”ซองมินพยายามจะพูดอะไร แล้วจับหัว
.
.
.
“คุณเป็นใครหรอคับ”ซองมินพูดมันออกมาช้า ๆหัวใจของคยูแทบจะแตกสลาย
-0- ติดตามบทต่อไป เฟี้ยว~
ความคิดเห็น