คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chater One }
ลมที่พัดมากระทบกับร่างกายร่างเล็กทำให้บ่งบอกว่า ฤดูหนาว กำลังใกล้เข้ามา ฤดูแห่งความสงจำ ความเจ็บปวดและการจากลา...
“นายทำไมต้องทำแบบนั้น!”เสียงที่ดังก้องมาจากความสงจำเมื่อฤดูหนาวปีที่แล้วทำให้ร่างเล็กรู้สึกอ่อนแอและสั่นคลอทุกครั้งที่คิดถึงมัน ร่างเล็กสะบัดความคิดเหล่านั้นออกจากหัวแล้วเดินเข้าไปในบ้านพร้อมปิดประตูระเบียงลงอย่างเบา สองเท้าก้าวเดินไปที่คอมพิวเตอร์
ติ๊ง เป็นเสียงบ่งบอกว่ามีอีเมล์ใหม่ส่งเข้ามา ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนจับจ้องและชื่อผู้ส่งทำให้ร่างเล็กสั่นคลอทุกทีที่เห็นมัน
‘ชเว ซีวอน’ ร่างเล็กรีบเลื่อนลงมา เป็นฉบับที่เท่าไรแล้วนะที่ส่งมาแบบนี้ ร่างเล็กคิดและถอดหายใจยาวๆ
‘ฮยอกแจนายอยู่ไหนกัน....หนึ่งปีแล้วนะเมื่อไรนายจะกลับมาหาพวกเราเสียที’ข้อความที่ส่งมา คำว่า พวกเรา ยิ่งทำให้ฮยอกแจเจ็บปวด ยิ่งทำให้ร่างเล็กหวั่นใจที่ต้องกับไปที่เดิม เพราะมันไม่เหมือนเก่าอีกต่อไป
“ฮยอกแจนายเป็นไรไป..”เสียงหวานใสของน้องชายทำให้ฮยอกแจรีบปิดข้อความนั้นไปอย่างรวดเร็ว
“ป่าวหนิไม่มีไรสักหน่อย”ฮยอกแจแก้ตัวอย่างแนบเนียน
“หรอ พี่รู้เรื่องที่พ่อย้ายเรามหาลัยใหม่ยัง”ซองมินน้องชายของฮยอกแจเอ่ยถามผู้เป็นพี่
“ย้ายก็ย้ายสิ”ฮยอกแจเริ่มชินกับการย้ายที่เรียน
“อื้ม”ซองมินตอบสั่นๆและตะโกนออกมาอีกรอบ
“อ่อ รู้ยังที่พี่ฮีชอลกลับมาแล้ว”ซองมินบอกทำให้ฮยอกแจที่กดคีดบอร์ถึงกับชะงักมือไป
“แล้ว แล้วมาบอกฉันทำไม”ฮยอกแจทำท่าทีเรียบเฉย
“ป่าวก็แค่อยากให้รู้ไว้”ซองมินพูดทิ้งท้ายแบบเรียบนิ่งและเดินไปทิ้งให้ฮยอกแจคิดถึงภาพวันเก่าๆที่เขาอยากจะลบเลือนไป มันลบได้แค่ภาพแต่มันไม่สามารถลบออกจากจิตใจได้เลย
ปึงปึงปึง เสียงฝีเท้าเร่งรีบวิ่งจากชั้นล่างของห้างสรรพสินค้าชื่อดังไปชั้นบนสุดด้วยความเร่งรีบ
เสียงมือถือเครื่องสวยดังขึ้นอีกรอบทำให้ฮยอกแจล่วงยิบมันขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกรอกเสียงด้วยเสียงที่แหบแห้ง
“จะถึงแล้ว”ฮยอกแจพูดสองเท้ายังคงวิ่งอย่างไม่หยุด เพราะเขามาสายกว่านัดสี่สิบนาที
ฮยอกแจเก็บมือถือลงกระเป๋ากางเกงอย่างเร่งรีบ ดวงตาสีน้ำตาลกวางหา ลีดงแฮ ผู้เป็นเพื่อนรักอย่างรวดเร็ว
“หาใครอยู่”ดงแฮเดินมาจากข้างหลังแล้วแกล้งถาม
“เพื่อน”ฮยอกแจตอบเร็วๆและก็หันไปมอง
“เห้ย เล่นไรเนี่ย”ฮยอกแจพูดด้วยเสียงที่หอบเพราะความเหนื่อย
“ฮ่าๆๆ นายน่าขำชะมัด”ดงแฮพูดและขยีหัวฮยอกแจเล่นอย่างสนุกสนาน
“แหะ แหะ นายมันบ้า”ฮยอกแจที่พูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยว่าเพื่อนเล่นๆ
“หิวไหม” ดงแฮพูดหลังจากทั้งคู่เดินช็อปกันเสร็จ
“ไม่มัง”ฮยอกแจประชดกับด้วยน้ำเสียงน่ารักน่าหยิก
“ไม่ก็ไม่ต้องกิน กะจะเลี้ยงสักหน่อย”ดงแฮพูดด้วยน้ำเสียงกวนๆ
“หิวดิ”ฮยอกแจพูดพร้อมจับท้องเห็นดูน่าเชื่อถือมากขึ้น
“กินไรดี”ดงแฮถามทั้งคู่ยังคงเดิน
เสียงโทรศัพท์ของดงแฮดังขึ้นเขาเลยเดินไปก่อนเพื่อคุยทิ้งให้ฮยอกแจยืนรอจนกระทั่ง
ฟึบบ เสียงคนที่เดินผ่านไปทำให้ฮยอกแจรู้สึกแปลกๆ ดวงตาสีน้ำตาลหันไปสบตาพอดีกับดวงตาสีดำ
ดวงตาสองคู่สบตากันยิ่งทำให้บรรยากาศเริ่มเงียบลง ไม่มีคำทักทาย ไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีเสียงลมหายใจ
มีเพียงอตีดที่เจ็บปวด
“ฮีชอล”ร่างเล็กเผลอเรียกชื่อคนตรงหน้าเบาๆ
ไม่มีใครเจ็บไปมากกว่ากัน เพราะ
อตีดที่ผ่านมามันเป็นเพียงภาพ
ที่ทำลายเขาทั้งสอง มิตรภาพพังลง
เพียงเพราะ ผู้ชายคนเดียว....
.
.
ความคิดเห็น