คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chater 3 +
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้ร่างเล็กที่นอนอยู่รู้สึกตัว ร่างเล็กรู้สึกกระสับกระสายที่ต้องตื่นมาแต่เช้าและยิ่งโดนปลุกด้วยเสียงโทรศัพท์ ฮยอกแจเอื้อมสุดมือเพื่อจะยิบโทรศัพท์ที่หัวเตียงและเขาก็คว้ามันได้
“ฮัลโหล”ฮยอกแจกรอกเสียงลงไปอย่างเซงๆ
“.....”ไม่มีเสียงปลายสายพูด ฮยอกแจเลยตะโกนใส่ไปอีกรอบ
“มีใครอยู่ไหม โทรมาทำไม”ฮยอกแจพูดและตัดสายอย่างรำคาญที่โทรมาปลุก
ร่างเล็กหลบตาลงพร้อมพาตัวเองเข้าสู่ห่วงแห่งความฝัน แต่ใครจะไปรู้ถ้าตื่นมากลายเป็นฝันร้ายที่น่ากลัวก็เป็นได้
“พี่ฮะ ตื่นๆ”เสียงหวานใสของซองมินปลุกพี่ชายให้ตื่น ฮยอกแจสะรึมสะรือ
“อื้มมม”ฮยอกแจตอบรับน้องและลุกขึ้นนั้งบนเตียง
“มีคนมาหาพี่อะ”ซองมินพูดทำให้ฮยอกแจตาสว่างและรู้สึกสังหรณ์ใจประหลาดๆ
“ใคร”ฮยอกแจถาม ถ้าเป็นฮีชอล ฮันเกิง หรือซีวอน ซองมินจะไม่รู้จัก
“ผมไม่รู้จัก”ซองมินตอบฮยอกแจเลย วิ่งไปหยิกเสื้อคลุมตัวหล่วมๆใส่และเดินออกไปพบกับ
“นายมาทำอะไร”ฮยอกแจถามฮันเกิงที่นั้งอย่างสบายอารมณ์
“คิดถึงเพื่อนมาหาไม่ได้?”ฮันเกิงถามอย่างกวนๆ
“ได้แต่ว่า”ฮยอกแจพูด
“เพื่อนเก่านึงปี นายยังคิดถึงและทำไมนายพึ่งมาหา”ฮยอกแจแอบถามทำนองน้อยใจ
“ก็เพราะฉันหาแล้วแต่พึ่งเจอ”ฮันเกิงตอบอย่างเรียบเฉย
“ห้องน้ำอยู่ไหน”ฮันเกิงถามและมองหาห้องน้ำ
“นั้นไง”ฮยอกแจพูดและชี้ไปที่ประตูห้องน้ำ ฮันเกิงเดินไปเข้าห้องน้ำ
‘สำหรับฉัน นายกับซีวอนไม่มีความผิดแต่ฉันแค่ไม่อยากมอบความรักให้ซีวอนเพราะฉันกลัวเจ็บ’ฮยอกแจนั้งคิดแต่แล้วเสียงโทรศัพท์ของใครสักคนดังขึ้นทำให้ฮยอกแจรีบคว้ามันมารับเพราะรำคาญ
“ฮัลโหล”เสียงหวานใสของฮยอกแจกรอกเข้าโทรศัพท์ไป เสียงปลายสายสวนกับมาอย่างรวดเร็ว
“เธอเป็นใคร”เสียงสูงและร้ายแบบนี้จะเป็นใครไปได้นอกจาก ฮีชอล
“ฉันหรอ คน”ฮยอกแจตอบกวนๆและหัวเราะเบาๆ
“แกใช่ไหมฮยอกแจ”ปลายสายถามด้วยน้ำเสียงร้ายกาจ
“อ่าวๆ ลืมเพื่อนเก่าไปได้ไง ฮีชอล”ฮยอกแจถามอย่างยั่วอารมณ์
“ฉันไม่ได้ลืมหรอก แค่ไม่อยากจำคนแย่งผู้ชายแบบเธอ”ฮีชอลสวนกับด้วยคำพูดรุ่นแรง ฮยอกแจก็ไม่ยอมเช่นกัน
“อุ๊ยกล้าพูดแย่งผู้ชาย ถามคำเถอะฮันเกิงหรือซีวอนแหละที่เอาเธอมีไหมก็ไม่มี”ฮยอกแจพูด
“กรี๊ดด แกมัน!”ฮีชอลพูดอย่างขึ้นเสียง
“ฉันทำไม แค่นี้นะ ฮันอะเบาๆหน่อยสิ”ฮยอกแจพูดและตัดสายไปทั้งๆที่จริงแล้วฮันเกิงยังไม่ออกจากห้องน้ำด้วย
“เฮ่อ”ฮยอกแจถอดหายใจเบาๆ เขาเหนื่อยที่ต้องแสแสร้ง เขาเหนื่อยที่ต้องพูดแบบนั้นออกไป
“เป็นไรถอดหายใจเยอะๆระวังแก่นะ”ฮันเกิงเดินมาตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้พูดกับฮยอกแจ
“ไม่แก่ อย่างน้อยก็ตายหลังนายอะ”ฮยอกแจว่าและเดินไปยิบนมในตู้เย็นมาดื่ม
“ทำไมวันนั้นนายทิ้งพวกเราไป”คำพูดจากปากฮันเกิงทำให้ฮยอกแจที่ยกนมดื่มถึงกับชะงัก
“.....”ไร้เสียงตอบจากฮยอกแจมีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศเท่านั้น
“ทำไมนายไม่บอกลาทำไมนายหายไป”ฮันเกิงยังถามต่อ ร่างเล็กเริ่มคิดถึงเหตุการณ์เดิม
“ทำไมแหละฮยอกแจ!”ฮันเกิงเริ่มเสียงดังกว่าเดิม
“เพราะฉัน”ฮยอกแจต้องการพูดอะไรสักอย่างแต่คำพูดนั้นกับจุกอยู่ที่คอ
“เพราะอะไร”ฮันเกิงถาม ฮยอกแจไม่กล้าที่จะมองดวงตาคู่นั้น
“เพราะฉันมันเลว...นายเลิกยุ่งกับฉันเถอะ”ฮยอกแจพูดสิ่งที่ไม่ได้คิดออกไป
“เหตุผลแบบนั้นใครจะไปเชื่อ”ฮันเกิงพูดกับตัวเองเบาๆแต่ทำท่าทีว่าเชื่อร่างเล็ก
“ได้โปรดอย่ามาหาฉันอีกเลยนะ ฮันเกิงมันจะทำให้..”ฮยอกแจยังพูดไม่ทันจบก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
ร่างเล็กจึงเดินไปเปิดประตูและเขาก็พบแขกไม่ได้รับเชิญอีกคน ร่างเล็กไม่เข้าใจว่า พวกเขาจะกลับมาทำไม
“ซีวอน”ฮยอกแจเรียกชื่อร่างสูงที่ยืนตรงนั้นเบาๆ
“อ่าว ซีวอน”ฮันเกิงที่เดินตามมาตะโกนทักเพื่อน
“อ่าว ฮันเกิง”ซีวอนพูดทักทายกลับ
“พวกนายรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี้”ฮยอกแจยิงคำถามที่อยากรู้ออกไป
“ก็วันนั้นฉันติดเครื่องตามนายไง”ฮันเกิงตอบอย่างเจ้าเล่ห์
“เหอะ”ฮยอกแจพูดอย่างหนักใจ
“ฉันเข้าไปได้ยัง”ซีวอนพูดและชะเงยมองผ่านร่างเล็กไป
“พวกนายกลับไปเถอะ”ฮยอกแจพูดอย่างแผ่ว
เพียะ! ฝามือเรียวสวยที่มาจากด้านหลังซีวอน มาตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ตบเข้าที่หน้าฮยอกแจอย่างแรง
“แกมันหน้าด้านจริงๆ”ฮีชอลพูดออกมา เพราะภาพที่เขาเห็นคือคนสองคนที่เขาต้องการแต่กับมาสุมกันอยู่ที่บ้านของฮยอกแจ
“ฉันไม่ได้ทำอะไร ฉันไม่ผิด”ฮยอกแจพูดเบาๆ
“ฮีชอลใจเย็นดิ ฮยอกแจเขาทำอะไรผิด”ซีวอนเข้าไปดึงฮีชอลออกและถาม
“หึ มันไม่ผิด ฉันผิดใช่ไหม!”ฮีชอลตะโกนถามฮันเกิงและซีวอน
“ใช่”เสียงทุ้มจากซีวอนตอบออกมาและเข้าไปดูฮยอกแจมันยิ่งทำให้ฮีชอลไม่พอใจ
“กรี๊ดดดดด”ฮีชอลกรีดร้องออกมาอย่างหัวเสีย
“เบาๆหน่อยสิ รบกวนคนอื่น”ฮันเกิงพูดเพราะกลัวคนแถวนี้จะออกมาดู
“รบกวนอะไร หรือว่าอาย!”ฮีชอลถามฮันเกิงที่ห้าม
“กลัวมันเจ็บรึไง”ฮีชอลพูดอย่างประชดประชัน
“ใช่ ฉันกลัวฮยอกแจเจ็บ”ฮันเกิงพูดอย่างเป็นห่วงเพื่อน และมันยิ่งทำให้ฮีชอลรู้สึกไม่พอใจยิ่งขึ้น
“หึ ปกป้องมันนักใช่ไหม รักมันนักใช่ไหม!”ฮีชอลพูดเสียงดัง
“ฉันแค่มีเหตุผล”ซีวอนพูดและดึงร่างเล็กไปกอด ฮีชอลเดินไปกระชากฮยอกแจออกจากซีวอน
“เหตุผลอะไรของนาย”ฮีชอลตะคอกใส่หน้าซีวอน
“พอสักที ตื่นได่แล้วคิมฮีชอล!”ฮันเกิงพูดและเขย่าตัวฮีชอลให้มีสติหน่อย
“ฮึก ฮันฉัน..”ฮีชอลเริ่มมีน้ำตาไหลออกมาและก้มหน้าลง แต่สิ่งที่ฮีชอลทำ เขาไม่ได้แสแสร้ง
“ทำไม นายกลับไปเถอะ...”ฮันเกิงพูดเบาๆเพราะเขาโมโหทั้งๆที่ฮยอกแจไม่ได้ทำอะไรผิดทำไมฮีชอลต้องมาทำร้าย
“ฮึก ฮือ นายไล่ฉันทำไมกัน”ฮีชอลเอามือขึ้นมาปิดบังใบหน้าไม่กล้าให้ใครเห็นคราบน้ำตา
“เพราะ ฮยอกแจไม่พร้อมที่จะ”ฮันเกิงยังไม่ทันพูดจบฮยอกแจก็ปิดประตูใส่หน้าเขาทั้งสามพร้อมพูดทิ้งท้ายว่า
“ฉันไม่อยากพบใครทั้งนั้น...”ฮยอกแจพูดพอประตูปิดไปเขาไม่มีแรงแม้แต่จะยืน เขาทรุดตัวนั้งลงกับพื้นพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมา ไม่ใช่เพราะความเจ็บแสบที่หน้า แต่เป็นเพราะ เขากลัวอตีดจะย้อนกลับมาเป็นแบบเดิม
วันเวลาดำเนินต่อไปช้าๆแต่สำหรับฮยอกแจแล้วชีวิตที่เขาหนีมาตลอดนึงปีตอนนี้เขาทั้งสามเริ่มเข้ามาในชีวิตเขาอีกครั้ง เขามาทำให้เขาอ่อนแอรึไงกันนะ
ติ้ง เสียงอีเมล์ดังขึ้นทำให้ฮยอกแจเลื่อนเมาส์ไปกดดูมันและชื่อผู้ส่งกับเปลี่ยนแปลงไป
‘ฮันเกิง’ ฮยอกแจอ่านและไม่เข้าใจว่าเขาจะส่งอะไรมา ฮยอกแจเลื่อนลงมาดูอย่างใจเย็น
‘ฉันไม่เคยคิดว่า จะได้พบนายอีกครั้ง แต่ฉันก็อยาก อยากให้
เราทุกคนเป็นแบบเดิม เป็นเพื่อนรักกันเหมือนต้นฤดูหนาวปีที่แล้ว
ถ้านายไม่ทิ้งพวกเราไป เราก็จะเป็นแบบเดิมนะ ทำไมกัน ทำไม
นายต้องทิ้งพวกเราแบบนั้นด้วย ฉันทำอะไรผิด ทำไม’
“ฉันผิดหรอไง นายลองคิดดูดีๆสิ พวกนายเองที่บีบบังคับ ให้ฉันจากไป”ฮยอกแจพูดกับจอคอมเบาๆ
ฮยอกแจค่อยๆพิมพ์ตอบกลับอีเมล์ของฮันเกิง นั้นเหมือนว่าหัวใจของเขาเริ่มจะปล่อยให้พวกเขาเข้ามาอีกแล้วหรอไง ฮยอกแจพิมพ์มันอย่างช้าด้วยหัวใจที่เต้นรั่ว
‘ฉันคงเป็นแบบเดิมไม่ได้ เพราะเวลามันเปลี่ยนไปแล้วนะฮันเกิง นายดูแลฮีชอลให้ดีๆเถอะ’ฮยอกแจพิมพ์กลับไปและกดส่งออกพร้อมหลบตาลงเหตุการณ์ตอนนั้นหวนเข้ามา...
การที่ยิ่งอยากลืมสิ่งใดมากเท่าไร
สิ่งนั้นเหมือนตอกย้ำให้เราเจ็บ
ความสงจำบ้างเวลาที่เราอยากลืมกลับจะจำ
บ้างความสงจำที่เราอยากให้คนที่รักจำ
เขากลับลืมไปอย่างง่ายดาย.....
.
.
.
ความคิดเห็น