คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chater 2 }
“....”ฮีชอลไม่พูดออกอะไรและคนที่ปรากฏตามออกมายิ่งทำให้ฮยอกแจยิ่งอยากวิ่งหนีไปให้ไกล
“....”ไม่มีคำพูดใดๆเกิดขึ้น ฮยอกแจหันหลังกับด้วยความเจ็บปวดทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรผิด ได้โดนใครๆ
ตีหน้าว่า แย่งผู้ชายของเพื่อนรัก แย่งคนที่เพื่อนรักไป...ทั้งๆที่เขาไม่ได้ทำทั้งๆที่เขาไม่เคยคิดจะแย่งของๆใคร
“ฮยอกแจ”เสียงทุ้มเรียกชื่อนั้นยิ่งทำให้ร่างเล็กรู้สึกอยากตายไปซะตอนนี้
“ใช่นายรึ่ป่าวฮยอกแจ”เสียงนั้นยังคงเรียกร่างเล็ก ฮยอกแจไม่กล้าที่จะหันไปขานรับแบบแต่ก่อน
“.....”ไม่มีเสียงใดๆจากปากของร่างเล็ก ฮยอกแจเลือกที่หันหลังกลับหนีเดินออกมาจากเขาทั้งสองเป็นครั้งที่สอง ไม่ใช่สิ เขาทั้งสามมากกว่าถ้าเป็นเมื่อก่อน
กึก แต่ขาของฮยอกแจต้องหยุดลงชะงักลงเมื่อเขาพบชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าอีกที
‘ทำไมพระเจ้าต้องทำลายผม.....เป็นครั้งที่สองด้วย’ฮยอกแจคิดในใจเพราะตอนนี้เขาทั้งสาม คนที่ฮยอกแจวิ่งหนีมาตลอดมาอยู่ที่เดียวกัน ในเวลาเดียวกันและเป็นในเวลาที่ฮยอกแจยังไม่กล้าที่จะพบใคร
“ฮยอกแจ”ร่างสูงที่ยืนตรงหน้าเรียกชื่อฮยอกแจอย่างคิดถึง
“....”ฮยอกแจไม่ขานรับใดๆ เพราะเขาไม่ใช่ลีฮยอกแจ ที่ยอมให้ใครมาตราหน้าแบบแต่ก่อน แต่เขาเปลี่ยนแปลงตัวเอง ไม่มีการใจอ่อนอีกต่อไปเขาต้องแสดงว่าเข้มแข็งทั้งๆในใจเขาแทบจะรับไม่ไหว ร่างสูงวิ่งเขามาจะโอบกอดร่างเล็ก
“อย่ามาโดนตัวฉัน ซีวอน”ฮยอกแจพูดเบาๆทั้งๆที่ไออุ่นแบบนี้เขาต้องการมันมาตลอดแต่วันนี้เขากับปติเสธออกไปอย่าง ไร้เยื้อใย
“ทำไม”ซีวอนถามออกมา คำพูดของลีฮยอกแจที่เย็นชาแบบนั้นไม่ใช่แค่ซีวอนคนเดียวที่อึง คิมฮีชอลและฮันเกิงก็ตกใจไม่แพ้กัน เพราะแต่ก่อนฮยอกแจไม่เคยพูดอะไรที่ทำลายจิตใจ ไม่รู้จักการปติเสธ ไม่รู้จักความเจ็บปวด
แต่ความเจ็บปวดที่ฮยอกแจได้รับ ใครจะไปคิดจะหลอมให้ฮยอกแจกลายเป็นคนเย็นชาขนาดนี้ได้.
“ไม่มีเหตุผลแค่ฉัน”ฮยอกแจต้องการจะพูดต่อแต่ว่าเขากับไม่กล้าพูดออกไป
“แค่ฉัน”ฮยอกแจต้องการที่จะพูดต่อ
“ฮยอกแจ”เสียงขานเรียกทำให้ฮยอกแจหันไปพบกับดงแฮ ไม่ใช่แค่ฮยอกแจหันไปแต่เป็นเขาทั้งสามด้วย
“อ่าว นายคุยกับเพื่อนอยู่หรอ”ดงแฮพูดและก้มทำนองขอโทษที่เข้ามาขัด
“อื้ม เพื่อนเก่านะ”ฮยอกแจตอบและเน้นคำว่า เก่า
“หรอ งั้นฉันกลับก่อนนะ พ่อฉันโทรมาเรียกตัวฉันด่วนนะ นายก็อยู่กับเพื่อนเก่าไปก่อนแหละกัน”ดงแฮพูด
“ไม่เป็นไร ฉันกลับกับนายก็ได้”ฮยอกแจตอบเพราะเขาไม่อยากอยู่นานเขากลัวจะร้องไห้ออกมา
“อ่าว ฮยอกแจ นายไม่สนใจไปกินข้าวกับพวกเราหรอ”เสียงหวานสูงที่ชักชวนทำให้ฮยอกแจถึงกับชะงักอีกครั้ง
“นายหิวไม่ใช่หรอไปกับพวกเขาสิ”ดงแฮพูดด้วยความหวังดีแต่ว่าดงแฮกับไม่รู้เลยว่าเขากำลังมอบสิ่งที่ฮยอกแจไม่ต้องการเลยซักนิด ดงแฮพูดและรีบวิ่งออกไปจากตรงนั้น ทิ้งฮยอกแจไว้คนเดียวกับอตีดเพื่อนสนิท
“ขอบคุณที่ชวนนะฮีชอลแต่ว่าฉันคงไม่ไป”ฮยอกแจพูดขอบคุณคนที่ชวนอย่างมีมารยาท
“ไปเถอะนะ ฮยอกแจ”เสียงทุ้มของซีวอนพูดทำให้ฮยอกแจเหมือนโดนมนต์สะกดจากซีวอนทำให้เขาตอบ
“ก็ได้ ไปก็ได้”ฮยอกแจพูดและเดินตามเขาทั้งสามไป สายตาของคนที่พวกเขาเดินผ่านถึงกับจังจ้อง
ใครจะไปละสายตาได้ ทั้งสี่คนหน้าตาดีถึงขั้นดีมากเลย...
เสียงเพลงบรรเลงช้าๆในร้านอาหาร โต๊ะวีไอพี4คนที่โดนจับจองโดยเขาทั้งสี่ เก้าอี้ที่นั้งหันหน้าชนกันเป็นสี่ทิศ ลมหายใจที่ประสานกันเป็นเสียงเดียว ความอึดอัดที่ทาโถมเข้าใส่ฮยอกแจ
“เอานี่ๆๆๆและก็นี้”ฮันเกิงสั่งอาหารอยากช่ำนาน
“ไก่ทอด ฉันรู้นายชอบกินฮยอก”ฮันเกิงหันมาพูดกับฮยอกแจอย่างร่าเริงแต่สายตาของฮีชอลกับกดดันร่างเล็ก
“ใครชอบกิน จำผิดแล้วมัง”ทั้งที่ไก่ทอดเป็นอาหารโปรดของเล็กแต่ฮยอกแจกับพูดปัดออกไป
“..”บรรยากาศในโต๊ะตกอยู่ในความเงียบทำให้ร่างเล็กยิ่งรู้สึกอึดอัด
“ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำ”ฮยอกแจลุกขึ้นและพูดออกไปเขาทนไม่ไหวกับบรรยากาศแบบนี้
ร่างเล็กเดินออกมาอย่างรวดเร็วและเข้าไปยังห้องน้ำ ร่างเล็กมองตัวเองผ่านกระจกเงา คนนั้นในไม่เหมือนฮยอกแจเลยใบหน้าซีด ปากสีชมพูอ่อน ผมที่หวีไม่เป็นทรง ร่างเล็กทิ้งตัวลงและผิงกับขอบอ่างไว้เขาอ่อนแอ เขาอยากจะร้องไห้
“ฮึก”น้ำตาใสๆเริ่มไหลรินออกจากดวงตาคู่สวยอีกครั้ง เขาเข้มแข็งไม่พอจริงๆ
ปึงปึงเสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามาทำให้ฮยอกแจรีบปาดน้ำตาออกอย่างรวดเร็วและคนที่มาไม่ใช่ใครอื่นไกลแต่เป็น ซีวอน
“นายดูไม่ร่าเริงแบบก่อนเลยนะ”ซีวอนพูดทักฮยอกแจ
“จะให้เป็นแบบก่อนได้ยังไง”ฮยอกแจหันหลังพูดเพราะเขากลัวซีวอนจะเห็นคราบน้ำตา
“ทำไมจะเป็นไม่ได้ เป็นแบบก่อนที่นายรักฉันไง”ซีวอนพูดอย่างแผ่วเบาแต่ฮยอกแจกับได้ยินชัด
“เมื่อก่อนก็เป็นอตีด มันสำคัญที่ปัจจุบัน”ฮยอกแจยิ้มฝืนๆและหันไปพูดอย่างช้าๆ
“มันเปลี่ยนไปแล้วซีวอน ทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป”ฮยอกแจพูดช้าๆแต่ในใจของเขาก็รักซีวอนไม่เปลี่ยนแปลงเลยสักนิดเดียว
“ฉันขอโทษแทนทุกคนกับเรื่องที่ผ่านมา นายต้องการจะพูดว่าอะไร”ซีวอนพูดขอโทษจนนับครั้งไม่ทวนแต่ร่างเล็กไม่สามารถให้อภัยได้ในช่วงเวลาแบบนี้ เขากลัวกลัวทุกสิ่งทุกอย่าง
“ฉันต้องการจะบอกว่า”ฮยอกแจก้มหน้าและกันใจพูด ทั้งที่เขาอยากจะบอกว่ารักและคิดถึงคนตรงหน้าใจจะขาด
“ฉันไม่ได้รักนาย ไม่ได้รักซีวอนแล้ว”ฮยอกแจพูดด้วยน้ำเสียงที่ได้ยินชัด
“นายโกหกไม่สมจริงเลยนะ”ซีวอนพูดแซวมันยิ่งทำให่ร่างเล็กหวาดกลัวกลัวเขารู้ว่าเขายังรักซีวอน
“ป่าว ฉันไม่ได้โกหก”ฮยอกแจพูดเสียงเรียบเฉยแต่จิตใจกับเต้นรั่ว
“เพราะนายไม่ใช่คนสำคัญของฉัน นายก็แค่ เพื่อนเก่า!”ฮยอกแจตะคอกเสียงลงไปและเดินออกไปกลับไปยังโต๊ะอาหาร มันทำให้เขารู้สึกคิดผิดที่รับคำเชิญ...ไม่น่าหลงเชิ่อคำพูดซีวอนเลย
“นายเจอซีวอนไหม”ฮีชอลเอ่ยถามเมื่อเห็นพอฮยอกแจลุกออกไปซีวอนก็ลุกตาม
“เจอ”ฮยอกแจตอบสั้นๆและหันหน้ามองคนอื่นๆ
“ฉันขอตัวกลับก่อนดีกว่า”ฮยอกแจพูดและลุกขึ้นแต่โดนฮันเกิงจับไว้
“นายพึ่งมาอย่าพึ่งไปสิ”ฮันเกิงพูดและโอบรอบเอวฮยอกแจไว้มันทำให้ฮีชอลเลือดขึ้นหน้า
“....”ไม่มีคำพูดจากปากฮยอกแจ ไม่มีแรงขั้นขืนแต่มีเพียงสายตาหวังร้ายจากคิมฮีชอล
“ปล่อยผู้ชายของฉัน”ฮีชอลเอ่ยมันออกมาทำให้ฮยอกแจหันไปมองอย่างแปลกใจ
“ฉันไม่เคยยุ่งกับผู้ชายของเธอ”ฮยอกแจพูดตอบกลับ ฮันเกิงเลยเริ่มปล่อยมือ
“นายสองคนเนี่ย แต่ก่อนสนิทกันไม่ใช่หรอเป็นแบบเดิมสิ”ฮันเกิงตักอาหารเข้าปากอย่างไม่ได้ใส่ใจแต่ประโยคนั้นทำให้เขาทั้งสองต่างพูดออกมา
“ก็เป็นแต่ก่อนไง มันไม่ใช่ตอนนี้”ฮยอกแจพูดออกมา และโดนแทรกด้วยเสียงฮีชอลที่เสียดสี
“จะให้ฉันเป็นแบบเดิมได้ไง เมื่อมันแย่งนายไปจากฉันและมันก็อ่อยนาย”ฮีชอลพูดอย่างร้ายกาจ
ปัง ความอดทนของเราย้อมมีขีดจำกัด ฮยอกแจตบโต๊ะดังลั่ง ทำให้ผู้คนให้ความสนใจกับเหตุการณ์ตรงหน้า
“ฉันไม่เคยแย่งฮันเกิงจากนาย ไม่เคยแย่งซีวอนจากนาย!”ฮยอกแจตะโกนลั่งทำให้ฮันเกิงที่นั้งกินอยู่ถึงกับช้อนหลุดมือและซีวอนที่พึ่งเดินตกใจกับคำพูด
“หึ ! หน้าด้าน”ฮีชอลพูดออกมาและสาดน้ำใส่ฮยอกแจที่อยู่ตรงข้ามโดนมีโต๊ะกั้น
“..”ฮยอกแจไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่ซีวอนรีบวิ่งเข้ามาและเอาผ้าเช็ดหน้าฮยอกแจ ฮยอกแจเริ่มทนไม่ไหวกับสิ้งที่ฮีชอลทำ
“ลองถามผู้ชายสองคนของเธอเถอะ!”ฮยอกแจพูดช้าๆและเบาๆ
“ฉันแย่งมา หรือเขาไม่ต้องการของเดิมๆแบบเธอ”ฮยอกแจพูดทิ้งท้ายพร้อมยิบเงินมาโยนส่งหน้าฮีชอลพร้อมเดินออกไป
ความอดทนเมื่อมันหมดลง
ความร้ายกาจจะครอมครุม
จะเปลี่ยนคนที่อ่อนแอกลายเป็น
นางมารร้ายอย่างน่ากลัว...
.
.
.
ความคิดเห็น