คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [Step3] the avenge .. start ! (: RW
ผมมันโง่เองที่เชื่อใจคนอื่นมากเกินไป.. แต่ช่างเถอะ เวลามันเป็นสิ่งที่ย้อนกลับไปไม่ได้อีกแล้ว เรื่องที่พลาดไปทั้งหมดของฮยอกแจ
พิธีศพที่ถูกจัดอย่างสวยงามและสมเกียรติ.. เหล่าคุณหญิงคุณนายสมาคมค้าเพชรพลอยต่างมาร่วมไว้อาลัยให้แก่ชีวิตของหญิงสาวที่จากไปก่อนวัยอันสมควร ลูกสาวของประธานบริษัทค้าจิวเวอรี่รายใหญ่ที่สุดของประเทศ ผู้คนมากมายไม่ได้ทำให้แม่ของเธอดูสดใสขึ้นเลย
“ฮัน..ลูกว่างานจะเรียบร้อยไหม แม่มีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเท่าไหร่เลย”
“ผมจะไม่ยอมให้ใครมารบกวนพี่ฮโยจูอีกแล้วแหละครับ แม่ไม่ต้องห่วง”เสียงทุ้มบอกผู้เป็นแม่ให้สบาย.. ลองมันมาสิ! ผมจะทำให้มันรู้สึกถึงคำว่าเจ็บปวด..ยิ่งกว่า ตาย
“แม่ สวัสดีครับ..ผมเสียใจด้วยนะครับ”เสียงทุ้มดูมีเสน่ห์ของร่างสูงพูดขึ้นแล้วยิ้มให้หญิงที่นั่งเศร้าอยู่..สีหน้าของเธอทำให้เขาพลอยจะรู้สึกสลดตามไปด้วย
“ขอบคุณที่มานะ คยูฮยอน”เสียงแหบของหญิงสาวบอกอย่างเหนื่อยอ่อน สีหน้าซีดเซียวทำให้ฮันกยองไม่ค่อยวางใจเท่าใดนัก แม่ของเขาไม่ได้นอนมาทั้งคืนซึ่งเขาก็เข้าใจดี.. เมื่อคืนเขาก็หลับไม่ลงเหมือนกัน
“แม่ครับ ไปพักก่อนเถอะ!”ร่างสูงพูดพลางประคองร่างของหญิงไว้กลางคนไปยังเก้าอี้โดยมีมือหนาของคยูฮยอนช่วยประคองอีกข้าง
…………… the prisoner & police …………..
เมื่อไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก่อน ข้อความที่ร่างบางเพิ่งได้รับก็ทำให้ฮยอกแจต้องรีบแต่งตัวออกจากบ้านทันที หน้าที่สำคัญของเขากำลังเริ่มขึ้นแล้ว
ภารกิจของแกเริ่มขึ้นแล้ว.. งานศพญาติของฮันฮโยจู งานจัดที่ xxx ระวังตัวด้วยหล่ะ.. จาก อึนฮยอก
“เร็วกว่าที่คิด..”เสียงหวานพูดกับตัวเองเบาๆ มือบางหยิบผ้าคลุมสีดำสนิทขึ้นมาใส่แล้วเดินออกมาจากห้องพักนั้นทันที.. การออกมาครั้งสุดท้ายที่อาจจะไม่ได้กลับเข้ามาอีกเลย
สถานที่จัดงานตามที่อึนฮยอกบอกนั้นไม่ได้ไกลจากที่พักของฮยอกแจเท่าไหร่นัก ร่างบางจึงใช้เวลาเดินไม่ถึงครึ่งชั่วโมง.. มันอาจจะรวดเร็วเกินไปที่จะทำใจเตรียมรับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ถ้าเขารู้ก่อนว่ากำลังมีเหตุการณ์อะไรตามมาคงไม่อยากรีบร้อนแบบนี้เป็นแน่
“ฉันยังพอมีเวลาให้เธอได้มีความสุขนะ..ฮันฮโยจู”กุหลาบสีขาวสะอาดช่อใหญ่ในมือถูกจัดให้เรียบร้อย..กุหลาบสีขาวที่อีกไม่กี่อึดใจก็จะเต็มไปด้วยเลือด.. กลิ่นที่หอมน่าหลงใหลนั่น! กลิ่นคาวและสีแดงสดของเลือด ดึงดูดสายตาเหลือเกิน.. ฮยอกแจชอบเพียงกลิ่นเลือดของหญิงบริสุทธิ์ แต่น่าแปลก กุหลาบที่อึนฮยอกส่งมากลับมีกลิ่นคาวประหลาด เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะเหตุใด
“ไอ้ฮันมึงเป็นไรวะ นั่งหน้าเศร้าเลย”
“คนที่กูรักตายไง..”เสียงทุ้มดังออกมาจากในงานแห่งนั้น ฮยอกแจรีบหลบไปอยู่ที่มุมตึกของงาน ตาคู่กลมมองการสนทนาของตำรวจทั้งสองผ่านกระจกใสบานเล็กๆ เสียงที่ลอดผ่านช่องลมทำให้ได้ยินประโยคพวกนั้น
“กูรู้แล้ว! แต่มึงก็ปลงๆซะมั่งเหอะ พี่เค้าไปดีแล้วนะเว้ย”เสียงทุ้มของอีกคนเอ่ยปลอบดังแทรกออกมาจากหน้าต่างกระจก .. อัปยศสิ้นดี หลงรักญาติตัวเอง.. ใบหน้าหวานยิ้มเยาะด้วยความสมเพช เนี่ยน่ะหรือคนที่เขาจะต้องกลัว.. ตำรวจ มือก็ผ่านเลือดมาเหมือนกันนั่นแหละ
ขาเรียวของร่างบางก้าวผ่านประตูหน้างานพร้อมกับถือช่อกุหลาบสีขาวแนบอกไว้..ผ้าคลุมสีดำสะบัดด้วยแรงลมที่ตีเข้ามา..จังหวะเดียวกับที่ร่างสูงหันไปมองพอดี
… สายตาคมพยายามมองหาร่างลึกลับที่เดินผ่านไปแต่กลับไม่พบแม้แต่วี่วาว เขาอาจจะตาฝาดเองก็เป็นได้ เงามืดของร่างบางปรากฏขึ้นอีกครั้ง สายตาของฮันกยองพยายามจ้องไปที่เป้าหมาย.. กุหลาบสีขาว ผ้าคลุมสีดำ หน้ากากสีเงิน.. ไม่ผิดแน่!
“กรี๊ด!!!”เสียงกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวดังขึ้นเมื่อร่างบางค่อยๆย่างก้าวเข้ามาในงาน
“พร้อมจะจับฉันแล้วหรือยัง..หึ!”เสียงหวานเอ่ยอย่างเรียบๆ เหล่าตำรวจที่เฝ้าอยู่ในงานต่างรีบหยิบปืนขึ้นมาเล็งเป้าหมายไปที่ฮยอกแจ ใบหน้าหวานมองดูสีหน้าเรียบเฉย.. ไกลปืนที่ถูกเหนี่ยวไว้พร้อมจะยิงได้ทุกเมื่อ
“มอบตัวซะ! ดาร์กโฮลิค”
“ยังไม่ทันจะได้ออกแรงเลย..”
ฟึบ! การเคลื่อนไหวที่เร็วเหมือนสายลมที่พัดผ่านไป ฮันกยองและคยูฮยอนรีบวิ่งตามร่างของฆาตกรออกมาทันที ขายาววิ่งอย่างไม่ลดความเร็วลงเลยแม้แต่น้อยกลับเพิ่มความเร็วขึ้นเเรื่อยๆ ทั้งสองเร่งฝีเท้าจนถึงมุมของตึกแห่งหนึ่ง แม้ความมืดยามกลางคืนจะมากซักเพียงใดร่างที่ตามหาก็ไม่สามารถพ้นสายตาของฮันกยองได้
“อย่าขยับ!”เสียงร่างสูงสั่งการแล้วเหนี่ยวไกลปืนในมือแน่น ฮยอกแจมองการกระทำนั้นแล้วยิ้มออกมาบางๆ หน้ากากที่ปิดบังใบหน้าของผู้ต้องหาไว้.. เมื่อปีก่อนหลายคนก็ได้เห็นแล้วว่าภายใต้หน้ากากสีเงินนั้นมีใบหน้าที่งดงามซักเพียงใด..
“…” ความเงียบเข้าปกคลุมบรรยากาศโดยรอบ ฮันกยอง คยูฮยอน และตำรวจอีกสองสามนายที่ตามมาสมทบมองเห็นสิ่งที่ขยับเพียงสายตาที่อยู่นอกหน้ากากเท่านั้น.. แต่มันก็ไม่ได้ทำให้รู้เลยว่าคนคนนี้คิดเช่นไรอยู่กันแน่
“น่ากลัวจริงๆซะด้วย..”ช่อดอกไม้สีขาวถูกโยนไว้บนพื้น ขาเรียวทำท่าจะปืนขึ้นไปยังหน้าต่างอีกทาง
“มอบตัวซะ! ผู้ต้องหาลีฮยอกแจ..”ฮันกยองตะโกนขึ้นทันที.. คิดจะหนีหรอ! มันคงไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก
ปัง!!!! เพล้ง! เสียงกระจกที่ถูกกระสุนยิงเข้าแตกเป็นเสี่ยงๆ เศษกระจกกระเด็นออกเป็นวงกว้างรอบๆ รวมถึงบาดเข้าที่ต้นคอของฮยอกแจเป็นรอยเล็กๆ.. ฮันกยองมองผลงานแล้วกระตุกยิ้มออกมาเล็กน้อย
“ถ้านายคิดจะหนี สภาพคงเป็นเหมือนกระจกที่แตกไปนั่นแหละ”
“..ฉันยอม..มอบตัว” หึ! ขอบคุณนะที่ทำให้อะไรมันง่ายขึ้นคุณตำรวจ.. ถ้าฉันคิดจะหนีคงไม่มาวิ่งเล่นให้เหนื่อยเปล่าหรอก! สิ้นคำพูดของร่างบางเหล่าตำรวจจึงรีบวิ่งเข้าไปชาร์ตตัวผู้ต้องหาทันที ฮันกยองกับคยูฮยอนค่อยๆก้าวไปใกล้จากของฮยอกแจช้าๆ
มือหนาของฮันกยองกระชากหน้ากากสีเงินนั้นออกมาทันที! สายตาของคยูฮยอนมองใบหน้าหวานนั้นด้วยความสนใจ
“หน้าตาสวยๆอย่างนายไม่น่าเป็นฆาตกรเลย..”คนตัวสูงว่าพลางช้อนใบหน้าหวานให้เงยหน้าขึ้น แววตาคมกริบไม่เกรงกลัวใคร ทำให้คนที่ชอบการค้นหามองว่ามันดูน่าหลงใหลอย่างไร้ที่ติ ผิวขาวเนียนราวกับน้ำนมตัดรับกับริมฝีปากอิ่มแดงจัด
“พ่อแม่ไม่เคยสั่งสอนหรอว่าอย่ามองคนที่หน้าตา”เสียงราบเรียบพูดอย่างไม่ใส่ใจ..รอยยิ้มที่มั่นใจของคยูฮยอนหุบลงทันที เพิ่มมาอีกอย่างหนึ่งปากหมาซะด้วย
“ปากดีนักนะ!”มือหนาบีบกามของใบหน้าหวานนั่นแน่น สีหน้าเรียบเฉยของฮยอกแจดูไร้ความรู้สึกเหลือเกิน..แววตาแข็งกร้าวที่ไม่เคยเกรงกลัวใคร ไม่กลัวแม้แต่ความเจ็บปวด
“ใจเย็นสิ..คยูฮยอน”ฮันกยองเอ่ยก่อนจะหัวเราะเบาๆในลำคอ.. ให้ความเจ็บปวดของมันเป็นหน้าที่ของฉันเถอะ
“หึ! เอาไงดีล่ะวะ”เสียงทุ้มถามแล้วคลายมือออก
“พาตัวผู้ต้องหาไปขอขมาศพในงานก่อน.. ส่วนเรื่องสืบสวนคงจะต้องสืบสวนกันอีกยาว”เสียงทุ้มสั่งกับตำรวจที่ล๊อกแขนของร่างบางไว้ทั้งสองข้าง สายตาที่มองฮยอกแจทำให้คนถูกมองรู้สึกกว่าตัวเองเป็นเพียง.. เศษคน
ร่างสูงของตำรวจทั้งสองเดินนำตามด้วยผู้ต้องหาที่อยู่ภายใต้การควบคุมของเจ้าหน้าที่ตำรวจ.. แค่ร่างกาย ผู้คนในงานต่างแตกตื่นกับภาพที่ได้เห็น ดาร์กโฮลิคถูกจับอย่างง่ายดาย มันเป็นไปได้จริงหรือ? .. ใช่ว่าคนอย่างฮันกยองจะไม่สงสัยหากแต่ตอนนี้เค้ากลับรู้สึกว่าความแค้นที่มีอยู่เหนือสิ่งอื่นใด ความแค้นที่มีอาจจะมากกว่าความรักที่เคยให้คนอื่นเสียด้วยซ้ำ
“แม่ครับ..ในที่สุดผมก็จะได้ล้างแค้นให้พี่ฮโยจู”ฮันกยองเอ่ยกับผู้เป็นแม่ สายตาคมมองไปทางร่างบางที่ยังยืนอยู่หน้าพิธีศพ คนคนเดียวที่ทำให้คนบริสุทธิ์ต้องตายอย่างทรมาน เขาไม่เข้าใจเหตุผล..ไม่เข้าใจสิ่งที่ฆาตกรคนนี้ทำลงไปสักอย่าง
“ฮันจำคำของแม่ไว้ เราเป็นผู้รักษากฎหมายต้องควบคุมตัวเองให้ได้ เพราะลูกมีหน้าที่รักษามันไม่ใช่ทำลาย..”
“แต่มันเป็นคนทำให้พี่ตายนะครับแม่! มันที่ทำให้แม่ต้องร้องไห้”คนตัวสูงตอบกลับเสียงแข็ง หญิงวัยกลางคนได้แต่ยิ้มให้บางๆ เธอก็ไม่รู้ว่าทำไมเมื่อมองแววตาของฮยอกแจมันถึงทำให้เธอเกลียดคนคนนี้ไม่ลง.. รู้สึกเหมือนเขาไม่ใช่ฆาตกร
“.. แม่อาจจะดีใจก็ได้ที่ฮโยจูหลุดพ้นเสียที”คำตอบของคนเป็นแม่ทิ้งให้ร่างสูงได้สงสัย หลุดพ้น.. ทำไมแม่ถึงพูดเหมือน..แม่รู้เห็นเรื่องที่เกิดระหว่างพวกเขาทุกอย่าง
“อะไรที่ไม่ได้เห็นก็ไม่ใช่ว่าเราจะไม่รู้ ลูกว่าอย่างนั้นไหม?..”
…………… the prisoner & police …………..
ฮันกยองได้แต่ขมวดคิ้วแน่นด้วยความสงสัยยิ่งกว่าเก่า ขายาวก้าวไปยังผู้ต้องหาคดีร้ายแรง.. พร้อมกับคำพูดของแม่เมื่อครู่ที่ยังวนเวียนอยู่ในสมอง คำถามที่ฮโยจูเคยถามว่าถ้าเกิดถึงวันที่แม่รู้จะทำอย่างไร ถึงวันนี้พี่ก็แค่ทำใจให้สบาย วันที่ผมรับรู้ว่าแม่รู้เรื่องทั้งหมดของเรา กลับเป็นวันที่ว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้นของคนที่ผมรัก พี่รู้ไหมว่ามันแทบไม่มีอะไรเลย นอกจาก… ความแค้น ชิงชัง ความโกรธและความเกลียด
“หึ!.. มากับฉันผู้ต้องหาลีฮยอกแจ!”เมื่อเดินมาถึงเป้าหมายมือหนาก็บีบเข้าที่ข้อมือบางแล้วกระชากมันให้เดินตามเขา ราวกับทาสคนนึง.. อสรพิษร้ายกาจที่ทำให้คนรักของเขาต้องจากไป มันจะต้องไม่ได้รับควาปราณี
“ฉันชื่อดาร์กโฮลิค ไม่ใช่ครอบครัวของฉันอย่าสะเออะมาเรียกชื่อนั่น!”
“ไม่ใช่พ่อใช่แม่ก็อย่าสะเออะมาสั่งเหมือนกัน.. “เสียงทุ้มตอบเสียงเรียบแรงที่ส่งผ่านมือหนาบีบจนเนื้อบริเวณข้อมือของฮยอกแจกลายเป็นรอยช้ำ ไม่มีแม้แต่เสียงอ้อนวอนให้ปล่อยมือ..แววตาแข็งกร้าวจ้องใบหน้าหล่อเหลาราวกับกำลังท้าทายอำนาจที่เหนือกว่า จะตายอยู่ไม่ช้ายังจะทำเก่งอีกงั้นหรอ
“หึ.. จะลากฉันไปไหนก็เชิญ”เสียงหวานบอกอย่างท้าทาย ยิ่งมือหนาพยายามจะบีบข้อมือของเขาเท่าไหร่ รอยยิ้มบนใบหน้าหวานของฮยอกแจก็ยิ่งปรากฏชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ .. ฮันกยองหันหน้ามองพลางตีสีหน้าเรียบ แรงกระชากหนักพาร่างบางมาถึงหน้าโลงศพสีขาว.. ฮยอกแจเบียนหน้าออกไปอีกทางเหมือนไม่สนใจสิ่งที่ตั้งวางอยู่ตรงหน้า
“หันมามองซะ!”มือหนาจิกเข้าที่เส้นผมของร่างบางให้หันมองไปยังป้ายชื่อหน้าโลงศพนั้น.. ชื่อของคนที่นอนอย่างสงบอยู่ข้างใน
“ไม่! มันก็แค่ศพ”คำพูดของฮยอกแจทำเอาร่างสูงโกรธจัดทันที แค่ศพหรอ.. !?
“แค่ศพ..เค้ามีค่ากว่าซากเดนคนอย่างนายหลายหมื่นเท่า ก้มลงกราบเธอซะ! หึ.. คนที่นายเอาไปจากฉันไง ลีฮยอกแจ!!!”มือหนาเพิ่มแรงจิกแล้วกดหัวของฮยอกแจลงกับพื้นเย็นฉียบ เลือดจากบาดแผลที่คอขาวหยดลงสู่พื้น ซึ่งดูเหมือนร่างบางจะไม่ยอมก้มลงง่ายๆ ด้วยความหยิ่งในศักดิ์ศรีที่มีอยู่ท่วมหัวเขาจึงไม่อยากก้มหัวให้ใคร
“ฮันฮโยจู.. ผมจะทำให้คนคนนี้เจ็บปวดกว่าพี่เป็นร้อยเท่าพันเท่า ฟื้นขึ้นมาดูสิ ได้โปรด..”
“ฮโยจู”เสียงหวานพูดทวนกับตัวเองเบาๆ ใบหน้าหวานดูเย็นชาเสียเหลือเกิน คำหลอกลวงมันช่างเป็นคำพูดที่ไม่สิ้นสุด ไม่ว่าจะเผชิญกับมันกี่ครั้ง.. เค้าก็จะเชื่อคนคนนั้นเสมอ พี่ทำร้ายผมอีกแล้วนะ พี่อึนฮยอก
“ฉันไม่ได้ทำ..”ฮยอกแจพูดขึ้นแล้วพยายามจะสะบัดออกจากมือของร่างสูง.. มือสกปรกที่กำลังจับร่างของคนโสมมอย่างฉัน มือของฆาตกรที่สังหารผู้คนบริสุทธิ์..กับมือของตำรวจที่ฆ่าผู้ร้ายนับสิบราย คนร้ายพวกนั้นไม่มีชีวิตงั้นหรือ.. มันก็เลวไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก สำหรับฉันการฆ่าคนคือการปลดปล่อยชีวิตที่บริสุทธิ์แต่สำหรับนาย.. ฆ่าคนเลวแบบนั้น แทบไม่ได้ทำให้พวกมันยังไม่ทันเจ็บปวดเลย แล้วไหนล่ะกรรมที่มันต้องได้รับ
“คำว่าไม่มีสัจจะในหมู่โจรเห็นจะจริงสินะ”ฮันกยองหัวเราะเบาๆอีกครั้ง แรงกดที่ศีรษะของฮยอกแจเริ่มเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ .. ถ้าก้มก็หมายถึงฉันยอมรับผิดทั้งหมดและนั่นก็หมายความว่า ฉันจะไม่ทำเด็ดขาด!!
“ฉันไม่ได้ทำ.. จะฆ่าฉันให้ตายคำตอบของฉันก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม”..ด้วยความที่มีอดีตฝังในกับคนในเครื่องแบบตำรวจอยู่เดิมทุนเดิม แววตาที่เคยนิ่งเฉยกับฉายแววโกรธจัดจนลามไปถึงมือบางที่กำกันไว้แน่น
“หึ! ศักดิ์ศรีของนายมันคงหายไปนานแล้วล่ะสิ” พลั่ก! มือหนากระแทกใบหน้าหวานลงกับพื้นทันที เลือดสีแดงไหลเป็นสายจากหน้าผากของร่างบาง ฮยอกแจหัวเราะเบาๆแล้วตอบด้วยน้ำเสียงระดับเดิม
“คนที่ปกป้องประชาชนเป็นร้อย.. กลับทำร้ายคนคนเดียวด้วยอารมณ์ของตัวเอง จะเรียกว่าโง่ก็คงไม่ผิด บังคับตัวเองยังไม่ได้จะมีคนเชื่อใจได้ยังไง”มือบางปาดของเหลวนั้นออกจากหน้าผากมน ริมฝีปากอิ่มดูดของแหลวสีแดงสดนั้นตามซอกมือแล้วกลืนมันลงไป..
“ฉันจะไม่ให้นายได้สัมผัสมันแม้แต่หยดเดียว”กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วทุกซอกมุมของโพลงปากหวาน เลือดสีสดยังไม่มีทีถ้าว่าจะหลุดไหล ร่างสูงของคยูฮยอนเดินตรงเข้ามาทางฮันกยองแต่สายตากลับจ้องมองร่างบางบนพื้นไม่วางตา
“ไม่เบาหนิ.. ของสกปรกแบบนั้นก็กินเข้าไปได้”คยูฮยอนยิ้มน้อยๆพลางลูบกลุ่มผมนุ่มเบาๆ สายตาของฮยอกแจมองใบหน้าหล่อเหลาราวกับรังเกียจสัมผัสจากคนตัวสูงเต็มทน
“ปล่อยมือซักที.. พวกนายมันน่าขยะแขยง”มือที่เปื้อนเลือดสกปรกของคนเลวๆ อย่าเอามาแตะตัวฉัน!!!
“บริสุทธิ์นักหนิ คืนนี้คงจะไม่ใช่แล้วล่ะมั้ง… หึ!”เสียงทุ้มของคยูฮยอนหัวเราะขึ้นแล้วผลักไสหัวของร่างบางออก ใบหน้าหวานเพียงส่งยิ้มเยือกเย็นให้.. สายตาที่ลึกๆซ้อนอะไรบางอย่างไว้ ระวังตัวของพวกนายไว้ด้วยแล้วกัน ไม่คิดว่านอกจากคบกันลงแล้วยังจะเลวทั้งคู่
“ในหัวสมองพวกนายคงคิดกันได้แต่เรื่องแบบนี้.. พวกที่อยู่ในคุกน่ะโดนไปกี่คนแล้วล่ะ”ประโยคที่ทำให้ฮันกยองเพียงแค่ยิ้มคืนบางๆผิดกับคยูฮยอนที่กำลังอึ้งกับคำพูดของร่างบาง.. ไม่เคยมีผู้ต้องหาคนไหนกล้าพูดแบบนี้กับตำรวจเลยซักคน.. น่าสนใจกว่าที่ฉันคิดไว้
“หึ!.. นายคงเป็นคนแรกล่ะมั้ง”ฮันกยองกระซิบข้างใบหูขาวนั้นเบาๆ ซอกคอที่ส่งกลิ่นคาวเลือดจากแผลนั้น.. ใบหน้าหล่อเลื่อนลงมาเลียมันจนเกลี้ยงแล้วดุนปลายลิ้นร้อนสากลงบนรอยแผล แสบมั้ยล่ะฮยอกแจ.. หรือความรู้สึกของนายมันมากกว่านั้น!!
“อื้อ! ออกไป!!!”เสียงหวานตะคอกใส่แล้วรีบผละตัวของร่างสูงออกทันที มือบางถูรอยแผลนั้นเพื่อลบสัมผัสจากร่างสูงยิ่งพยายามจะลบออกก็ยิ่งเจ็บ คยูฮยอนกระตุกยิ้มอย่างรู้ทันเพื่อนรัก..พออยากก็กันกูเลยนะ
“ไอ้ฮัน.. ทำไมไม่บอกว่ามึงจอง”
“หึ..” ร่างที่โสมมโสโครกแบบนี้น่ะหรอที่ฉันต้องการ.. ไม่ใช่หรอกคยูฮยอน ก็แค่ เสียงร้อง น้ำตา คำอ้อนวอนจากมัน.. ขอแค่มันทรมาน ฉันก็จะยอมทำทุกวิถีทาง..
“ต่อจากกูก็ได้นะ.. ถ้ามึงยังเห็นเศษเดนจากกูมีค่า”
“พูดซะขนาดนี้กูจะแดกลงไหม”.. เศษซากคน เดน.. ไร้ค่า ฉันเคยเป็นสิ่งมีชีวิตในสายตาของใครบ้างไหม
…………… the title & talk zone…………..
the title (ไตเติ้ล)
coming soon เป็นเนื้อหาส่วนหนึ่งของตอนหน้า..
“ร้องออกมาสิฮยอกแจ! เสียงร้องที่เจ็บปวดเหมือนที่นายอยากได้ยินจากคนอื่น..”ข้อมือบางถูกล็อกไว้ด้วยกุญแจมือของผู้ต้องหา พัธนาการที่ถูกจำจองไว้เหมือนนักโทษ.. ข้อครหาที่ถูกยัดเหยียดให้!!
“อะ..ฉะ..ฉันจะไม่ทำ! ปล่อยฉัน!!!”ไม่ใช่เสียงอ้อนวอนแต่ดูเหมือนเจ้าของเสียงจะสั่งการคำตัวสูงเสียมากกว่า
“ฉันอยู่เหนือนาย.. ใช้คำพูดเพราะๆกับเสียงหวานๆของนายให้เป็นประโยชน์สิ!.. ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ปล่อยนายไปก็ตาม” ฉันจะทรมานนาย..ด้วยร่างกายของนายเอง ร่างกายที่ไม่สามารถยับยั้งการตอบสนองของสิ่งที่ฉันมอบให้..
“หึ.. คยูฮยอนเราไม่ได้เจอกันซะนานเลยนะ”
.......................................................
ดั้งเดิม.20/12/2552 แก้ไข 13/05/2553
t
ความคิดเห็น