promise [Detroit Become Human ]

ข้อมูลเบื้องต้น

มันกร๊าวใจจนทนไม่ไหว เลยต้องลุกมาแต่งนิยายค่าาาาา

“ไม่อยากเชื่อเลย ว่าฉันจะให้หุ่นยนต์เข้าบ้าน”แฮงค์บ่นกับความใจอ่อนของตัวเองพลางมองออกไปนอกหน้าต่าง หิมะกำลังตกอย่างหนัก ถึงคอนเนอร์จะเป็นหุ่นยนต์ที่ไม่รู้จักร้อนจักหนาว แต่เขาก็ไม่อยากให้ออกไปตากหิมะอยู่ดี “แกอยู่ที่นี้จนกว่าหิมะจะหยุดตกแล้วกัน”

 “ขอบคุณครับ”คอนเนอร์ตอบเรียบๆแล้วหันไปเล่นกับเจ้าซูโม่ สุนัขเซนต์เบอร์นาร์ดที่นอนอืดน้ำลายยืดอยู่บนพื้นไม้ มันดูสบายใจไม่น้อยที่เจ้าหุ่นกระป๋องลูบพุงป๋องๆให้ “แฮงค์ครับ”

 “ว่าไง”

 “ที่สุนัขกระดิกหางหมายความว่ามันกำลังสบายใจใช่ไหมครับ”ดวงตากลมสีน้ำตาลอ่อนจ้องมองที่แฮงค์ราวกับกำลังรอคำตอบ 

 “คงงั้นมั้ง”คนตัวสูงกว่าเลิกคิ้วอย่างสงสัย ทำไมเจ้าหุ่นกระป๋องถึงอยากรู้เรื่องพวกนี้กัน

 “ฉันจะไปอาบน้ำ ถ้าแกอยากจะพักก็นอนแถวๆโซฟาแล้วกัน”

 “ครับ”คอนเนอร์ละมือจากซูโม่ก่อนเปลี่ยนมานั่งนิ่งๆที่โซฟา ดวงตากวาดมองไปรอบๆบ้านอย่างสนใจ เขาบอกว่าบ้านจะบอกนิสัยของเจ้าของ ที่นี่ก็คงสมเป็นบ้านของแฮงค์ ข้าวของในบ้านถูกจัดไว้อย่างลวกๆ ทั้งเสื้อผ้าที่ใช้แล้ว จานข้าวที่ไม่ได้ล้างกองสุมกันในอ่างล้างจาน ขยะที่ดูเหมือนไม่ได้เอาไปทิ้งหลายวัน กระป๋องเบียร์เหลือๆนั่นอีก

 คอนเนอร์เบนสายตากลับมา ระบบในหัวประมวลคำสั่งให้ทำความสะอาดบ้านให้แฮงค์ 

  

 “เฮยๆ แกกำลังทำอะไร”ชายวัยกลางคนที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำถามขึ้นอย่างสงสัยเมื่อเห็นเจ้าหุ่นยนต์กำลังล้างจาน ข้าวของในบ้านถูกจัดเข้าที่อย่างเรียบร้อย ขยะถูกนำไปทิ้ง รวมทั้งกระป๋องเบียร์ก็ถูกจัดการจนเกลี้ยง “พอเลย คอนเนอร์ แกเป็นหุ่นยนต์พ่อบ้านรึไง”

 “ผมแค่เห็นว่า มันสกปรก การอาศัยอยู่ในที่แบบนี้จะทำให้สุขภาพของคุณแย่นะครับ”หุ่นยนต์หนุ่มหันมาตอบด้วยใบหน้าเรียบนิ่งเหมือนเคย 

 “หยุดๆ”คนตัวสูงกว่าดึงผ้าที่ใช้แล้วในมือของคอนเนอร์ออก “ฉันทำเอง”

 “ผมทำให้ได้นะครับ”

 “ก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้อง ฉันจัดการเองได้”แฮงค์เอ่ยเสียงดุ “แต่ก็จริงของแก ฉันไม่ค่อยมีเวลาเก็บกวาดบ้านเท่าไหร่ เห็นทีต้องซื้อหุ่นยนต์แม่บ้านไว้ซักตัวแล้วมั้ง”เสียงแหบพร่าถอนหายใจก่อนเดินหายเข้าไปหลังบ้านเพื่อจัดการผ้าที่ใช้แล้วของตัวเองทิ้งให้คอนเนอร์นั่งนิ่งอยู่กับซูโม่ตามลำพัง

“หุ่นยนต์แม่บ้าน?”

ไฟที่ขมับกระพริบถี่ๆจากสีฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเหลือง

คอนเนอร์สัมผัสที่หลอด LED ของตัวเองอย่างสงสัย ระบบของเขากำลังประมวลผลอย่างหนักถึงคำว่า “หุ่นยนต์แม่บ้าน” 

คอนเนอร์ไม่ดีหรอ ?

คอนเนอร์ทำอะไรผิดหรือเปล่า ?

หรือว่า คอนเนอร์ทำงานบ้านได้ไม่ดี 

ทำไมแฮงค์ต้องซื้อหุ่นยนต์แม่บ้านล่ะ?

    เจ้าหุ่นตัวเล็กประมวลผลอย่างหนักจนไฟข้างขมับเป็นสีแดงถี่ๆ ไม่ว่าจะวิเคราะห์เท่าไหร่ก็ไม่เห็นว่าเขาทำอะไรผิด แต่ทำไมแฮงค์ต้องการหุ่นยนต์ตัวใหม่ เขาไม่เข้าใจมนุษย์เลยจริงๆ ทุกอย่างมันย้อนแย้งไปหมด หรือว่าเขาทำงานพลาดตรงไหนไป 

 มือขาวยกขึ้นกุมศีรษะ การประมวลผลของเขากำลังผิดปกติไป คอนเนอร์ส่ายหัวไปมาอย่างร้อนรนพยายามไล่ความคิดแปลกๆที่เกิดขึ้นในสมองกล ดวงไฟสีแดงกระพริบถี่ขึ้นเรื่อยๆบ่งบอกถึงภาวะเครียดอย่างหนักในหุ่นตนนี้ ไม่ว่าเพราะอะไรแต่มันทำให้ระบบของคอนเนอร์รวนไปหมด

 ทั้งๆที่มั่นใจว่าหมวดแฮงค์จะมีเขาเป็นหุ่นยนต์คู่กายเพียงคนเดียว 

 แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ 

 เขาทำอะไรผิดไปหรอ ?

 ทำไมต้องหาหุ่นอื่นมาแทนเขา ? 

 “คอนเนอร์ แกเป็นอะไร”แฮงค์ซึ่งเดินกลับเข้ามาในห้องรีบตรงเข้าไปหาหุ่นยนต์คู่กาย เขาพยายามดึงมือที่กุมหน้าของคอนเนอร์ออกแต่เจ้าตัวกลับดื้อความผิดปกติสร้างความร้อนรนในอก ชัดว่าคอนเนอร์กำลังสับสน เขาไม่เคยร้อนรนแบบนี้มาก่อน 

แฮงค์ตัดสินใจรวบหุ่นตัวเล็กตรงหน้าเข้ามาไว้ในกอดพลางกอดแน่น มือหยาบลูบไปตามเส้นผมสีดำเพื่อปลอบโยน นานหลายนาทีที่แฮงค์กอดหุ่นยนต์ตัวเล็กไว้ในอ้อมแขน แม้รู้ดีว่าหุ่นยนต์อย่างคอนเนอร์จะไม่รู้สึกอะไรแต่ถ้ามีวิธีใดที่ทำให้คอนเนอร์หายแปรปรวนเขาก็พร้อมจะทำ  

 เสียงแหบดังขึ้นแต่ทว่าอ่อนโยนกว่าปกติ “ฉันไม่รู้ว่าแกเป็นอะไร แต่ถ้ามีอะไรผิดปกติให้รีบบอก เข้าใจไหมคอนเนอร์”

 “แฮงค์ครับ”เสียงจากคนในอกดังขึ้นเบาๆ 

 แฮงค์ค่อยๆดึงมือเล็กของออกจากใบหน้าขาวอย่างนุ่มนวล เขาเห็น “น้ำตา” ของเจ้าหุ่นที่เปรอะเลอะเต็มแก้มขาวๆ ไม่อยากเชื่อว่า Cyberlife  จะติดตั้งระบบนี้ไว้ในหุ่นด้วย 

 “แกร้องไห้?”

 “ผม……ผม……”คอนเนอร์ยกมือแตะที่แก้มของตัวเอง “ผมเป็นอะไรก็ไม่รู้ ระบบของผมมันรวนไปหมด มันสับสน”ดวงตากลมใสมองมาที่ชายวัยกลางคน มันเต็มไปด้วยความสับสนต่างจากปกติ 

 “เอาล่ะ ค่อยๆคิด ฉันว่าแกอาจจะทำงานหนักไป”แฮงค์เอ่ยพลางยกมือเช็ดน้ำตาที่อยู่ตรงแก้มให้คอนเนอร์ “ฉันว่าแกควรพัก”พูดพลางมือก็เช็ดน้ำตาตรงแก้มให้คอนเนอร์อย่างแผ่วเบา

 “แฮงค์ครับ……………….ช่วยบอกผมหน่อยได้ไหม”คอนเนอร์มีท่าทีลังเลที่จะถาม “ผมทำงานบ้านได้ไม่ดีหรอครับ ทำไมคุณต้องซื้อหุ่นแม่บ้านครับ”ดวงตาสีน้ำตาลช้อนมองชายตรงหน้าอย่างใสซื่อ ไฟตรงขมับกระพริบถี่รัวอีกรอบจากความกังวล

 “ที่แกผิดปกติเพราะเรื่องนี้หรอ”ร่างสูงกว่าเลิกคิ้วสูงก่อนจะหัวเราะออกมา ไม่อยากเชื่อว่าแค่คำพูดลอยๆของเขาทำให้คอนเนอร์วุ่นวายได้ อยากจะแกล้งเจ้าหุ่นไร้เดียงสาตรงหน้า “ใช่ แกทำงานบ้านได้แย่”

 คอนเนอร์ไม่พูดอะไรแต่มีท่าทีร้อนรน เจ้าหุ่นขยับตัวออกจากอ้อมแขนของแฮงค์แต่ถูกชายวัยกลางคนกระชับกอดแน่นจนหลุดออกไปไม่ได้ คอนเนอร์เงยหน้ามองใบหน้าคร้ามอีกรอบก่อนจะก้มหน้างุด 

 “ผมจะพยายามทำให้ดีกว่านี้”

 “หมายความว่าแกจะไม่ยอมให้ฉันจ้างหุ่นยนต์แม่บ้านใช่ไหม”

 “ผมห้ามคุณไม่ได้หรอกครับ”

 แฮงค์ได้แต่เก็บความเอ็นดูไว้ในใจ เจ้าหุ่นมันรู้ตัวไหมว่ากำลัง “หึง” อยู่ ริมฝีปากใต้หนวดขาวยกยิ้มอย่างได้ใจ เขาจับใบหน้าขาวๆของคอนเนอร์ขึ้นก่อนจุ๊บไปบนปากบางเบาๆ 

 “กลัวโดนทิ้งหรือไง”มือใหญ่ไล่ไปตามปอยผมสีดำ “ทำตัวเหมือนลูกหมา เอาแต่เดินตามฉันต้อยๆ”

 “คุณจะทิ้งผมไหมครับ”คอนเนอร์ถามแม้เสียงจะเรียบนิ่งแต่แฮงค์กับสัมผัสได้ถึงความไหวหวั่นจากคนถาม “แฮงค์ครับ ผมกลัว………………”เป็นครั้งแรกที่คอนเนอร์เอ่ยคำว่า “กลัว” เจ้าหุ่นไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง มันเป็นความเคว้งคว้างและโดดเดี่ยว นี้หรือคือสิ่งที่เรียกว่า “ความรู้สึก” แม้มันจะเป็นโปรแกรมที่ติดตั้งไว้แต่มันกลับสมจริงจนน่าประหลาด  

 “คอนเนอร์ แกกลัวอะไร”

 “ผมกลัวคุณจะทิ้งผมไป”

 “จุ๊ๆ ไม่ต้องพูดแล้ว”แฮงค์ประคองใบหน้าได้รูปขึ้น ดวงตาสีฟ้าสบเข้าไปภายในเลนส์ตาของหุ่นขี้กังวลตรงหน้า เขาจุมพิตไปบนหน้าผากและเปลือกตาของคอนเนอร์เบาๆ 

 แม้ไม่รู้หรอกว่าการทำแบบนี้มันหมายความว่ายังไง แต่มันทำให้หุ่นยนต์ตัวนี้ “รู้สึก” อบอุ่น

 “ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น”เสียงอ่อนโยนกระซิบบอก 

 “ผมเชื่อคุณครับ แฮงค์”คอนเนอร์ค่อยๆหลับตาลง ไฟ LED เปลี่ยนจากสีเหลืองเป็นสีน้ำเงินบ่งบอกว่าเขากำลังสบายใจและปลอดภัย คอนเนอร์ล้มตัวลงนอนบนตักของแฮงค์และเข้าสู่โหมดเซฟพลังอย่างอย่างช้าๆ ก่อนที่ระบบในหัวจะถูกพัก คอนเนอร์ได้ยินเสียงแหบพร่าที่กระซิบอย่างนุ่มนวลข้างหู

“ฉันไม่ทิ้งแกหรอก คอนเนอร์”

“ฉันสัญญา”

±+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

จบไปแล้วค่า ครั้งแรกไม่คิดว่าจะแต่งนะแค่มันปริ่มจนทนไม่ไหวค่ะ น้องน่ารักเกินไป อยากให้คุณหมวดถนอมๆน้องหน่อย น้องยิ่งบอบบางอยู่ 5555

เม้นๆเป็นกำลังใจให้กันน้า