คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3
บทที่ 3
“เสร็ะที เฮ้อ....” มีพรว่า่อนะถอนหายใออมาเสียัอย่าโล่อหลัาที่ทำารสอบวิาสุท้ายเสร็สิ้นล และยัเอ่ยออมาอี้วยว่า
“ทีนี้็ฝึาน”
“ไม่เปลี่ยนใมาฝึ้วยันแน่เหรอ” ธนาถาม
“ไม่อ่ะ ไม่อยาอยู่ในเมือ” มีพรบอ แม้ว่าเธอะไม่เยเ้าไปใ้ีวิอยู่ในรุเทพฯ แ่หลายรั้ที่เธอเ้าไปทำธุระ
ทำให้เธอไม่อยาที่ะเ้าไปใ้ีวิในเมือเพราะเบื่อรถิ
ะไปไหนแ่ละที้อเผื่อเวลา
เสียเวลาไปับารเินทามาว่าอยู่่าัหวัเป็นไหนๆ
ึ่เธอไม่อบเอาเสียเลย
และอีอย่า็อยาที่ะอยู่ับพี่าย
เธอมีพี่ายเพียนเียวที่เปรียบเสมือนพ่อนที่สอ
บิามาราอเธอนั้นเสียีวิไปั้แ่เธอมีอายุเพียแ่สิบวบ้วยอุบัิเหุทารถยน์ เธอับพี่ายึ่มีอายุมาว่าเธอแปปีึ้อเ้าไปอยู่ในวามูแลอปู่ับย่า านะไม่ไ้ร่ำรวยอะไร
“แปล มีแ่นเ้าอยาะอยู่ในเมือัน” ธนาว่า
“็รถมันิอ่ะ เสียเวลา” มีพรเอ่ยบอออไปรๆ
เธอไม่อบเลยริๆ
เอาเวลาไปทำอย่าอื่นไ้ั้เยอะ
“แล้วปรานล่ะ” ปร์ถามปรานปาลินบ้า
“ไม่ล่ะ อยู่่าัหวัีว่า” แม้ะอยาเปลี่ยนใสัแ่ไหน แ่ปรานปาลิน็เลือที่ะไม่เปลี่ยนใ
“ใ่แล้ว” มีพรเอ่ยเสริมึ้นมาเสียใส ใบหน้าระบายไว้้วยรอยยิ้ม
เธอับปรานปาลินะไปยื่นเอสารฝึานในวันพรุ่นี้หลัาที่ารสอบเสร็สิ้นลเพื่อเ้ารับารฝึานในเือนหน้า
และะฝึานเป็นเวลาสามเือนใน่วปิภาเรียน
หลับารฝึาน็ะลับมาเรียน่ออีหนึ่ปี็ะบารศึษา
“นเยอะเหมือนันนะ” มีพรว่า เธอับปรานปาลินเินทามาถึอนเที่ยึ่เป็นเวลาพัรับประทานอาหารลาวันพอี
ึ้อมารออยู่ที่โรอาหารและรับประทานอาหารลาวันไป้วย
“อืม....” ปรานปาลินราอบ
“พี่นพ !” มีพรร้อเรียพี่ายอย่าีใเมื่อเห็นว่าอีฝ่ายเินเ้ามาและำลัมอหานึโบมือให้พี่าย
เมื่อเห็นว่าน้อสาวนั่อยู่รไหนมานพึเินเ้าไปหา้วยใบหน้าที่เือไว้้วยรอยยิ้ม
“สวัสี่ะ” ปรานปาลินไหว้พี่ายอเพื่อน
มานพรับไหว้เพื่อนอน้อสาว
มีพรเอ็ไหว้พี่ายที่ส่เสียให้เธอเรียนหนัสือเ่นัน
“ทานอะไรันหรือยั” มานพถาม
“ยั่ะ” มีพรอบ
“อยาทานอะไร เี๋ยวพี่ไปื้อให้” มานพถามสอสาวที่ะมายื่นเอสารฝึานแ่ทว่ามาถึในเวลาพัลาวันพอี
ึแวะมาหาเาที่นี่ในระหว่าที่รอสำนัานอบริษัทที่อยู่้าๆ เปิทำารใน่วบ่าย
“อะไร็ไ้่ะ” มีพรบอพี่าย
“แล้วปรานล่ะ” มานพถามปรานปาลิน
“อะไร็ไ้่ะ” ปรานปาลินบอ
“รอแป๊บนะ เี๋ยวพี่ไปหาอะไรมาให้ทาน” มานพบอสอสาว
“่ะ/่ะ” มีพรับปรานปาลินานรับำพร้อมัน
มานพเินไปยัร้านอาหารที่ั้เรียรายอยู่ในโรอาหารอย่าเป็นระเบียบเรียบร้อย ราาอาหารในนี้ไม่แพมาเพราะทาบริษัทฯ ่ายให้รึ่หนึ่
เป็นหนึ่ในสวัสิารที่พนัานทุนะไ้รับนอเหนือาเินเือนและสวัสิารอื่นๆ
“เส้นให่ราหน้าสามรับ” มานพสั่และรออย่าใเย็น
“ใรอ่ะ น่ารัโร” สมพลเินเ้ามาถามเพื่อนที่ทำานอยู่ในแผนเียวัน
“็น้อสาวันไ ำไม่ไ้เหรอ” มานพแล้บอและย้อนถามลับไปทั้ที่รู้ว่าสมพลหมายถึใร
“ำไ้ แ่ันหมายถึอีนโว้ย” สมพลบอ
“เพื่อนีมัน” มานพบอ
“แนะนำให้รู้ัหน่อยิ่” สมพลบอ
“ถือไปิ่” มานพบอเมื่อแม่้าส่ถาอาหารที่สั่ไปมาให้
สมพลึวาาน้าวมันไ่ที่ื้อมาลไปในถาใบให่และรับมาถือไว้อย่าเ็มใเพราะอยาที่ะทำวามรู้ัับเพื่อนอมีพร
“ื้อน้ำ่อน” มานพบอเมื่อเินมาถึร้านายเรื่อื่ม
สมพลึหยุยืนรอในะที่มีพรมอเพื่อนอพี่ายและบอเพื่อนออไปว่า
“นั่นน่ะพี่หนึ่ เพื่อนพี่นพ” เพราะถ้าไ้มาฝึานที่นี่็ะมีโอาสไ้พบันบ่อยเพราะนอาสมพละทำานอยู่ที่นี่ับพี่ายเธอแล้วเา็ยัมีบ้านอยู่ในหมู่บ้านเียวับพี่ายอเธออี้วย
“แล้วแฟนพี่นพทำานอยู่ที่นี่้วยหรือเปล่า” ปรานปาลินถาม มีพรเล่าเรื่อพี่ายให้เธอฟัอยู่บ่อยรั้
“เปล่า พี่ส้มทำอยู่อีที่นึ แ่็อยู่แถวนี้แหละ” มีพรบอพร้อมับที่สอหนุ่มเินลับมาพร้อม้วยอาหารลาวันสำหรับสี่น
“เพื่อนพี่” มานพบอปรานปาลิน
“สวัสี่ะ” ปรานปาลินไหว้อย่าให้เียริเพราะอีฝ่ายมีอายุมาว่า
“สวัสี่ะ” มีพรเอ็ไหว้สมพลเ่นัน
่วปิภาเรียนเธอะมาอยู่ับพี่ายึไ้รู้ัันสมพล
สมพลเป็นหนึ่ในเพื่อนสนิทอพี่ายเธอ
“สวัสี พี่ื่อหนึ่นะ” สมพลบอปรานปาลิน
“ปราน่ะ” ปรานปาลินบอื่อนเอ
สมพลยิ้มให้่อนวาถาใส่อาหารลไปบนโ๊ะและหยิบานราหน้าไปวาลรหน้าสอสาวที่อายุน้อยว่าเาหลายปี่อนที่ะนั่ล ึ่ร้ามับปรานปาลินพอี
“น่าะมาฝึานที่นี่ันนะ” สมพลว่า
“มันะลำบาไปนะ” มานพว่า เพราะที่นี่น่ะเป็นโราน มันะลำบาว่าบริษัทรับเหมา่อสร้าื่อัที่สำนัานั้อยู่้าๆ ับโรานแห่นี้นี่เอ
และถ้าน้อสาวเรียนบเา็อยาให้ไ้านที่นั่น
ึ่ถ้าไ้เ้าไปฝึาน็ะมีโอาสสูว่า
“็ริ” สมพลเห็น้วยเพราะัวเอ็ทำานอยู่ในำแหน่วิศวรเหมือนัน ึ่มันไม่ไ้สบายอย่าที่ใรๆ เ้าใเลย
“โีนะ” เมื่อพาันเินมาถึประู้านหน้ามานพ็อวยพรน้อสาวับเพื่อนสนิทเพราะใ่ว่าทาบริษัทะรับนัศึษาเ้าไปฝึานทุน
ยิ่บริษัทฯ ให่ๆ ้วยแล้ว็ะยิ่ยา
แ่็อยาให้น้อสาวไ้เพราะะไ้ประหยั่าใ้่ายและยัะไ้ประสบาร์าบริษัทให่ๆ ที่มีื่อเสียโ่ัในสายานที่น้อสาวอเาเรียนมาอี้วย
ึ่มันะเป็นประโยน์ับัวน้อสาวอเาเอ
แม้ว่าในอนาะไม่ไ้ทำานในบริษัทนี้็เถอะ
ถึะยาแ่็้อลอ ถ้าไม่ลอ็ะไม่รู้
“สู้ๆ” สมพลบอสอสาว
“อบุ่ะ” ปรานปาลินไหว้อบุมานพับสมพล มีพร็เ่นัน
มานพยมือึ้นยี้หัวน้อรัพลามอสบาและบอออไปว่า
“ถ้าไ้ะพาไปเลี้ยสุี้”
“สัาแล้วนะ” มีพรว่าในะที่มอสบาพี่าย
“อืม....” มานพราอบพร้อมพยัหน้า่อนะเอามือออาศีรษะอน้อสาวที่เา่วยบิามาราเลี้ยูมาั้แ่อ้อนแ่ออ
“ไปเหอะปราน ะไ้ไปไหว้เ้าที่เ้าทา่อนเ้าไปยื่นเอสาร” มีพรหันไปวนเพื่อนสนิท
“้อนานั้นเลยเหรอ” สมพลที่อำไม่ไ้เอ่ยถามออไป
“อือฮึ” มีพรราอบพร้อมพยัหน้าและยัยิ้มใส่าสมพล
“ั้น็รีบไป เสร็แล้วะลับบ้านเลยใ่ไหม” มานพบอและถามน้อสาว
“่ะ” มีพรอบ
มานพึล้วหยิบเอาุแบ้านส่ให้น้อสาวแล้วบอออไปว่า
“ุแบ้าน”
มีพรรับเอาุแไปใส่ไว้ในระเป๋าผ้าใบให่ที่ใ้เป็นประำ ระเป๋าผ้าน่ะนอาราาะถูแล้ว็ยัทนทาน
“ไปแล้วนะ๊า...เอันอนเย็นที่บ้าน่า” มีพรบอพี่ายพร้อมยิ้มและโบมือให้่อนหมุนายเินออไปพร้อมปรานปาลินโยมีพี่ายยืนมอามไปอย่าห่วใย่อนลับเ้าไปทำานใน่วบ่าย่อไป
ความคิดเห็น