คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Timid:::8
-8-
.
.
คริส
หลังจากสอนเสร็จในช่วงบ่าย ผมก็จัดการเอกสารอยู่ที่โรงเรียนต่อจนตอนนี้ก็ ห้าโมงเย็นแล้ว และตอนนี้ผมกำลังซื้ออาหารไปให้คนตัวเล็ก วันนี้เป็นเมนูง่ายๆอย่างสปาเก็ตตี้อย่างที่แบคฮยอนชอบ แล้วก็อาหารเกาหลีง่ายๆให้เทาจอมยุ่ง ผมหน่ะ รู้เกี่ยวกับแบคฮยอนเยอะมากๆ เพราะต้องคอยดูแลเขาในเวลาที่พ่อกับแม่ของแบคฮยอนไปดูบริษัทใหญ่ที่ญี่ปุ่น พวกท่านเลยไปๆมาๆระหว่างเกาหลี ญี่ปุ่นบ่อยๆ
แต่ผมไม่เคยเบื่อหรือไม่อยากทำหรอกนะ ตลอด 2 ปีที่ผ่านมาผมมีความสุขกับการได้ดูแลคนๆนี้ อย่างเสาร์อาทิตย์ถ้าผมไม่มีงาน ผมก็จะสอนหนังสือแบคฮยอน ผมอยากให้เค้าได้เรียนรู้กับโลกภายนอก ได้มีความรู้อย่างเด็กในวัยเดียวกัน และผมก็จะได้อยู่ข้างๆเขาด้วย
“สปาเก็ตตี้ซอทขาว ซุบมะเขือเทศ แล้วก็ข้าวผัดกิมจิที่สั่งได้แล้วครับ”
“ขอบคุณครับ ทั้งหมดเท่าไรครับ”
หลังจากจ่ายเงินและรับของจากพนักงานร้านมา คริสก็รีบตรงมายังรถเพื่อกลับบ้านทันทีเพราะนี่ใกล้เวลาทานยาของแบคฮยอนแล้ว และเขาเองก็เป็นห่วงแบคฮยอนด้วย ตั้งแต่วันนั้นเขาระแวงไปหมด เขาไม่อยากให้ชานยอลใกล้แบคฮยนเลยแม้แต่เหยียบเข้าบ้าน แต่ผมไม่ได้โกรธหรือเกลียดชานยอลมากหรอกนะ ยังไงเขาก็ น้องชายผม
“อ้าว! คริสไง นายกำลังจะกลับบ้านหรอ” เสียงหวานนุ่มที่ตราตรึงหัวใจคริส ถูกเอ่ยขึ้นจากคนตัวขาว
“ไงซูโฮ ใช่ฉันกำลังจะกลับหน่ะ แล้วนาย. . .”
“อ๋า ฉันมาทานข้าวกับเลย์อ่ะ” พูดเขินๆ พร้อมยกมือขึ้นเกาทายทอย
“แล้วหมอนั่นไปไหนอะ”
“คุยโทรศัพท์หน่ะ เรื่องงานแหล่ะ ฮ่าฮ่า” เสียงเศร้าอีกแล้วนะซูโฮ
“นั่นคริสหรอ ไง ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”บุคคลที่เพิ่งเข้ามาใหม่ทำหน้าตกใจหลังจากเห็นเพื่อนเก่า
“ไง” เพียงแค่เอ่ยทักทายกลับสั้นๆและหลังจากนั้นโค้งให้เพื่อเป็นการลา “งั้นฉันขอตัวก่อนนะ” ทั้งสองเพียงพยักหน้ารับแล้วโบกมือไปมา
.
.
“จุนนี่ คือว่า. . .” เลย์เอ่ยพร้อมกับสีหน้าลังเลและรู้สึกผิด
“อะไรหรอ”
“วันนี้คงทานข้าวด้วยกันไม่ได้แล้วอ่ะ คือโปรเจ็คที่ทำมีปัญหา ที่บริษัทเรียกพบด่วน ขอโทษด้วยนะ”
“อ อื้ม งั้นอี้ซิงรีบไปเถอะ เดี๋ยวฉันกลับเองก็ได้” ไม่ว่างอีกแล้วสินะ
“ขอโทษด้วยนะ แล้วเจอกันที่บ้านนะครับคนดี”
“อื้ม ขับรถดีๆนะ” ไม่ว่างอีกแล้ว ไหนบอกว่าโปรเจ็คที่ทำน่ะเสร็จแล้ว ไหนใครที่บอกว่าเราจะไปเดทกันสองคน ไหนใครเป็นคนบอกว่าจะให้เวลาที่เสียไป ใครเป็นพูดกัน หรือนั่นเป็นเพียงลมปาก ที่พูดปลอบใจ พูดออกมาให้หัวใจเขาพองโต และพูดเพื่อยื้อเวลา. . .
.
.
.
คริสขับรถออกมา ตอนนี้รถกำลังติดเลยขยับตัวผ่านไปได้ไม่มากจากร้านนัก สายตามองไปรอบๆ ต้องสะดุดกลับร่างนึงเข้า
“เอ๊ะ นั่นซูโฮนี่ ทำไมมาเดินคนเดียว อากาศก็เริ่มเย็นแล้วด้วย” ก็ช่าวนี้ใกล้หน้าหนาวแล้วน่ะสิ ทำไมคนๆนั้นถึงมาเดินตะลอนๆแบบนี้
คิดได้ดังนั้นคริสจึงหาช่องทางกลับรถเพื่อที่จะพาซูโฮกลับบ้าน ‘แบคฮยอนนายรอพี่แปปนึงนะ’
“ย่าห์ ซูโฮทำมัยนายมาเดินแบบนี้มันหนาวนะ”
“ไม่มีอะไรหรอก”
“แล้วไม่ได้ทานข้าวกับหมอนั่นหรอ”
“. . .”
“เฮ้ยยย~. . .ขึ้นรถ”
“หือออ?”
“เร็ว” คนตัวขาวเดินขึ้นรถอย่างมึนงง ตอนนี้สมองเขาอืออึงหมด
“บ้านนายอยู่ที่เดิมรึป่าว” คริสเอ่ยถามขึ้นหลังจากที่ซูโฮขึ้นมานั่งเรียบร้อยแล้ว
“ป่าว” ซูโฮบอกปฏิเสธ พร้อมกลับส่ายหน้าไปมา สายตาของเขาตอนนี้ยังไม่เงยขึ้นสบตากับคนขับเลย
“. . .งั้น บอกที่อยู่นายมา เดี๋ยวฉันไปส่ง” คริสทำได้เพียงยื่นข้อเสนอให้
“. . .ฮึก”
“ซูโฮ นายเป็นอะไร”
“ฉัน อึก ยังไม่อยากกลับ”
“. . .”
“. . .”
“งั้น ไปบ้านฉันก่อนแล้วกัน นายจะได้ไม่เหงา โอเค้?”
“. . .” พยักหน้ารับพร้อมกลับยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาลวกๆ
.
.
.
บ้าน
“ชานยอล เทา เฮียกลับมาแล้ว” เมื่อเข้ามาในตัวบ้านคริสเอ่ยปากเรียกน้องๆของเขา เพื่อเป็นเชิงบอกว่าตนกลับมาแล้ว และมีแขกมาด้วย
“เอ่อ. . .คริสฉันขอเข้าห้องน้ำหน่อยสิ”
“อ่อได้ ทางนั้น”
“ขอบใจ” ซูโฮเอ่ยขอบคุณแล้วเดินไปยังทางที่คริสบอก
.
.
“เฮีย กลับมาแล้วหรอ เป็นไงบ้างสอนวันนี้เหนื่อยมั๊ยคราบบบ อะ มีของกินด้วยอ่ะ ขอบคุณเฮียมากๆเลยนะ. . .เออ เฮีย เทาเทามีเรื่องอยากจะถาม”
“ว่ามาสิ”
“คือว่าข้างบ้านลูกสาวสวยหรอ”
“ลูกสาว?”
“อื้ม ใช่ๆ ผมคิดว่าเด็กคนนั้นน่าจะ. . .สวยยยยย” สายตาเทาสะดุดไปที่ร่างบางที่เดินออกมาจากห้องน้ำ
“สวัสดีครับ” ซูโฮโค้งให้กับเทาเทา อย่างงงๆเพราะเขาไม่เคยเห็นหน้าเทามาก่อน และอิตานี่มองหน้าเขาตาไม่กระพริบเลย นายเลิกมองเถอะฉันรู้ว่าฉันหล่อ
“อ้าว! ผู้ชายหรอ” อยากขอบตาเปลี่ยนจากสีดำเป็นม่วงหรอ ถึงฉันจะเคะแต่ก็ไม่ชอบให้ใครมาพูดว่าเหมือนผู้หญิงนะ!!
“เทา ชานยอลหล่ะ?” เมื่อคริสเห็นท่าไม่ดีจากซูโฮที่ส่งสายตาจิกจนแทะเข้าไปถึงกระดูกดำของเทาแล้ว เขาควรรีบแก้สถานการณ์ด่วน
“ไม่รู้สิ คงอยู่ในห้องเหมือนเดิมแหละ หรือไม่ก็ปีนไปหาของๆมัน” เทาพูดพร้อมสายตากรุ่มกริ่ม
“หมายความว่าไง พูดให้เฮียเข้าใจหน่อย” คิ้วขมวดเป็นปม อย่าให้เป็นอยากที่คิดเลย เขาได้อกแตกตายแน่
“เอ้า! เทาเทาหมายถึงแฟนชานยอลไงเฮีย เด็กข้างบ้านอะ เออ เฮียพาเทาเทาไปเจอบ้างดิ”
“แบคฮยอนนะหรอ?” ร่างเล็กที่เงียบไปนานเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย
“เอ๋!!!! เด็กผู้ชายหรอฮะ?!!” เทายังงง เขายังนั่งประมวลผลอยู่ โดยที่คริสนั้นได้ย้ายตัวตรงดิ่งไปยังห้องของชานยอลเรียบร้อยแล้ว
“. . .” ไม่มี ไม่มีแม้แต่เงา ชานยอลหายไปไหน มันหายหัวไปไหน . . .นั่น!! หน้าต่างเปิดอยู่นิ รั่วข้างบ้านมันมีรอยเท้าของการปีนอยู่ด้วย ไม่นะ ไม่!!!
“เฮียจะไปไหน” เทารีบรั้งร่างสูงเอาไว้ ตอนนี้คริสน่ากลัวมากเลย น่ากลัวจริงๆ
“. . .”
“คริส!! ฉันไปด้วย” ซูโฮไม่คิดที่จะห้ามเพราะรู้ว่ายังไงห้ามไปก็ไม่ได้อะไรอยู่ดี
.
.
คริส
นี่มันอะไรกัน มันกำลังจะเกิดขึ้นอีกแล้วหรอ ความรักของเขาจะจบแล้วหรอ มันจะจบลงทั้งๆที่มันกำลังก่อตัวงั้นหรอ ทำไม ทำไมผมถึงรักคนที่ผมรักบ้างไม่ได้
ได้โปรด. . .ขอเถอะ ผมขอให้แบคฮยอนอยู่กับผมได้ไหม อยู่กับผมไม่ใช่ชานยอล
เงียบสนิท ภายในห้องของแบคฮยอนเงียบสนิท ร่างบางตรงหน้าผมนอนหลับตาพริ้ม อยู่บนเตียงในท่ากึ่งนั่ง กึ่งนอน หน้าอกมีหนังสือเล่มหนาวางทับอยู่
ไร้เงาของชานยอล เขาไปอยู่ที่ไหนกัน
ฟิว~
สายลมพัดผ่านปะทะใบหน้า ประตูมันเปิดอยู่นี่ มันเปิดได้ไงเนี่ย. . . .
พลันสายตาสะดุดไปปยังร่างคุ้นเคยที่นั่งอยู่ตรงระเบียงบันได นั่นชานยอลทำไมเขามาหลับตรงนี้ ทำไมชานยอลถึงมาหลับตรงนี้ ทั้งๆที่เขาน่าจะอยู่ข้างในห้องไม่ใช่หรอ แต่ทำไมเขากลับไม่ทำ
คริสเดินกลับเข้ามา ไม่แม้แต่คิดจะปลุกชานยอล คริสปล่อยให้ชานยอลนอนหลับอยู่ตรงที่เดิม ให้เขาอยู่ในที่ของเขาไปก่อน
“ซูโฮ ฉันฝากปลุกชานยอลหน่อยได้มั๊ย. . .แต่ฉันขอออกไปก่อน”
“อืม ได้สิ เดี๋ยวฉันจัดการให้”
“ขอบใจ. . .เทาเรากลับบ้านกันก่อนเถอะ” คริสแสดงความขอบคุณกับซูโฮ แล้วหันกลับไปยังลูกพี่ลูกน้องของตนที่ทำตัวติดซูโฮเหลือเกิน
“ไม่อ่ะ เทาเทาขออยู่เป็นเพื่อนพี่ซูโฮนะครับ นะเฮียนะ นะนะนะนะ” เทาจับแขนคริสเขย่าๆๆๆ พร้อมเอียงหน้าทำตาอ้อนวอนเหมือนลูกแมว
“ก็ได้ เลิกเขย่าแขนเฮียได้แล้ว”
“เซี่ยๆ แต๊งกิ๊ว ขอบคุณ คัมซามีดา~” เทาเอ่ยขอบคุณอย่างโอเว่อร์
.
.
.
“ชานยอล ตื่นเถอะ นายจะไม่สบายเอานะ” คนเรืองแสงได้เอ่ยขึ้น
“ช่ายยยย นายควรกลับไปนอนบ้านนะชานยอลลี่” ขอบตาดำเสริมต่อ
“อือออ~ เข้าใจแล้ว” ชานยอลลุกขึ้นพร้อมบิดขี้เกียดคลายกล้ามเนื้อ ที่นั่งหลับอยู่ในท่าท่าเดียวเป็นเวลานาน ก่อนจะเดินไปยังรั้วบ้าน
“นั่นนายจะไปไหนชานยอล”
“ก็กลับบ้านไงฮะ”
“เอิ่ม. . .” เทามึนงงกลับสิ่งที่ชานยอลเอ่ยขึ้น
“นายออกทางหน้าบ้านก็ได้” นายจะมาอยู่ตรงนี้เพื่ออะไร ไม่ได้เรื่องเลย ในความคิดซูโฮที่มีให้เทา
“ไม่ดีกว่า” ไม่รอช้าชานยอลกระโดดข้ามกำแพงสูงหายไป
“เฮ้อออออ/ เฮ้ยยยยยย~”
“เทา!นายจะมายืนบื่ออะไรอยู่ตรงนี่เล่า กลับเข้าบ้านสิ อยากไม่สบายรึไง และทางที่ดีกลับบ้านไปได้แล้ว”
“เอ๋!! เมื่อกี้พี่. . .พี่เรียกชื่อผมหรอ พี่รู้ชื่อผมแล้วหรอ พี่เรียกชื่อผมอ่ะ” เทาดีใจจนออกนอกหน้า
“ทำไมจะเรียกไม่ได้ก็นายชื่อเทาอะ แล้วทำไมจะไม่รู้ก็คริสเรียกชื่อนายเต็มปากซะขนาดนั้น เด็กบ้า” หวีดร้องเอ็ดคนตัวสูง ไหนจะต้องเงยหน้ามองส่งสายตาจิกใส่ไอ่เด็กนี่อีก ตะกลูนี้จะสูงเกินไปแล้ว เฮ้อออ ซูโฮเพลีย
.
.
ซูโฮ
หลังจากบอก(?) เอ่อ. . .ใช้ไล่ดีกว่า หลังจากไล่เทาไปแล้วผมจึงกลับมาดูแบคฮยอนอีกครั้ง. . .แต่แบคฮยอนกลับไม่ได้หลับอยู่เหมือนตอนที่เข้ามาครั้งแรก เขาเหม่อลอย มองออกไปยังประตูเลื่อนกระจกใส นายคิดอะไรอยู่แบคฮยอน นายเจ็บปวดอะไรอยู่แบคฮยอน
“แบคฮยอน. . .” ลมปากแสนแผ่วเบาจากปาก ซูโฮเห็น เขาเห็น. . . เขาเห็นเจ้าของรอยยิ้มที่น่าหลงใหลปาดน้ำตาลวกๆ นายเป็นอะไร น้องพี่หมอเป็นอะไร
“แบคฮยอน นายจะรังเกียจที่จะเล่าให้พี่ชายคนนี้ของนายฟังมั๊ย?” ค่อยหย่อนตัวลงอย่างเบา เข้าไปข้างร่างของแบคฮยอน ก่อนจะยื่นมือขาวไปสัมผัสและลูบไปมาที่ศีรษะเพื่อเป็นการปลอบปะโลม
“พี่หมอ ฮึก ฮืออออ~” แบคฮยอนไม่ลังเลที่จะสวมกอดพี่ชายคนนี้เลย ปีกว่าที่เขารู้จักซูโฮ ไม่ใช่ในฐานะหมอเจ้าของไข้ แต่เป็นในฐานะพี่ชายที่เคารพรัก
“เกิดอะไรขึ้นแบคฮยอน นายเป็นอะไร” ซูโฮตกใจเมื่อแบคฮยอนโผล่เข้ากอดเขาพร้อมกลับร้องไห้โฮ
“ผม. . .ผมมันคนไม่ดี ฮืออออ ผม ฮึก ผมมัน. . .คนใจโลเล ฮึก ฮือออออ”
“ระบายออกมาแบคฮยอน พูดมันออกมา” กระชับอ้อมกอดให้น้องชายคนนี้เพิ่มขึ้นไปอีก
“ฮึก ทำมัยเค้าต้องทำกับผมแบบนี้ด้วย. . .”
“. . .”
“เค้าทำกับผม ฮึก แบบนี้ทำมัย”
“. . .”
.
.
“ผมอาจจะรักเค้าก็ได้ อึก ถ้าเค้าไม่ทำกับผมแบบนี้” เพียงลมปากแสนแผ่วเบา แต่สำหรับซูโฮเขาได้ยินที่ร่างนั้นเอ่ยอย่างชัดเจน
ผมอาจจะรักเค้า. .
ผมอาจจะรักเค้าก็ได้. . .
ผมอาจจะรักเค้าก็ได้ ถ้าเค้าไม่ทำกับผมแบบนี้. . . .
TBC.
เฮ้อออออ เศร้า ทำมัยความรักมันช่างแสนลำบากยากเย็นซะแบบนี้น๊า เฮ้อออออออ. . .มาเลิกเศร้ากันเถอะ ตอนนี้เอาใจแม่ยกเทาโฮนิดๆ แล้วเกิดอะไรขึ้นกับชานแบคกันเนี่ยทำมัยแบคถึงได้พูดออกมาอย่างนั้น มันต้องมีอะไรสิ มันต้องมี. . . หึหึหึ
ขอบคุณมากๆๆ สำหรับทุกคนที่แวะเวียนเข้ามา คึคึคึคึ ดีใจ 555 เดี๋ยว พี3 จะอัพให้บ่อยขึ้นกว่าเดิมนะ ^[+++++]^คนไหนที่ยังไม่สอบ ขอให้โชคดีนะ ขอให้ผ่านทุกวิชาเลย (อย่าให้เหมือน พี3 ล่ะ เค้าตกเกษตร กับ ประวัติศาสตร์ อ่า #อุส่า ฟัง History ก่อนเข้าสอบ เซ็งงงง)
‘Lucky’ สนับสนุน EXO
รัก ‘XOXO’ กันมากๆนะคะ ^^
ความคิดเห็น