คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Timid:::7
-7-
.
คริส
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
(เฮียยย!!! ทำมัยรับช้างี้ รู้ป่ะ เทาเทา รอนานแล้วนะ เครื่องลงตั้งแต่ 8 โมงแล้วว นี่มันจะเที่ยงแล้วทำมัยยังไม่มาอีกอ่ะ ไหนบอกว่าจะมารับเทาเทาก่อนไปสอนไง ไอ่ยอลก็โทรไม่ติด ทำงี้หมายความว่าไงว่ะครับบบบบบ~) เสียงปลายสายบ่นอย่างอารมณ์เสีย
“. . .”
“. . .ฮ เฮีย ฟังอยู่ป่ะครับ”
“. . . บ่นจบแล้วใช่ป่ะ” เอ่ยเสียงเรียบ คริสไม่ได้ใส่ใจคำบ่นที่พ่นออกมาจากปากลูกพี่ลูกน้องของเขาเลยแม้แต่น้อย เพราะเขารู้นิสัยของเด็กนี่ดี
(จบแล้วคร๊าบบบบ โห่~ อย่าเพิ่งเปลี่ยนเรื่องดิเฮีย ผมถาม แล้วเฮียหรือไอ่ยอลจะมารับผม ถ้าไม่มีใครมารับก็บอกที่อยู่มา ผมอยากนอนแย่แล้ว) ไม่วายบ่นต่อ
“มาเองแล้วกัน เฮียติดประชุม”
(โห่ แล้วชานยอลอ่ะ อ่อ ไม่ต้องบอกก็ได้ ทะเลาะกันอีกแล้วอะดิ เทารู้ งั้นเฮียบอกที่อยู่มาเร็วๆ แล้วก็รหัสประตูเข้าบ้านด้วยนะ แพนด้าเทาคนนี้ อยากไปกินไผ่เกาหลีแล้ววว~) เอิ่ม เทาเฮียคิดว่านิสัย พูดเอง เออเอง พูดมาก ปากหมาของแกมันจะแก้ได้แล้วซะอีก
“ XXXX X XXXXX XX X” หลังจากบอกที่อยู่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว คุยกันอีกไปกี่ประโยค ก็วางสายกันไป
เฮ้ยยยยย~ คริสเพลียที่จะต้องเอาแพนด้าหน้าโหดมาดูแลเพิ่ม ก็ไอ่แพนด้านี่ ดื้อรั้น ร้องจะมาเรียนที่เกาหลี โดยอ้างเหตุผลว่า อยู่จีนไม่มีเพื่อนอยากอยู่กับเฮียคริสและชานยอลมากกว่า แล้วจะไม่ให้มาม๊าของมันตามใจได้ไง รักลูกซะขนาดนั้น เฮ้ยยยย~ จะบ้าตาย
“นั่งถอนหายใจอยู่ได้ ประชุมอะ ประชุม จะไปมั๊ยครับคุณเพื่อน” เสียงบาดแก้วหูเอ่ย
“รู้แล้ววครับ คุณ จงแด จะไปเดี๋ยวนี้แหละครับคุณเพื่อน (เวร)” คำข้างหลังเอ่ยเพียงเบาๆ แต่ไม่ได้นินทานะ เพียงแค่ไม่ได้ด่าตรงๆก็เท่านั้น
“ด่าดังๆก็ได้ครับ” เดินไปคุยไป ขณะนี้ทั้งสองกำลังเดินไปยังห้องโสตใหญ่ที่ใช้ประชุมเรื่องกิจกรรม Open House ที่นักเรียนปี3 จะต้องรับผิดชอบในทุกๆปี ที่จะจัดขึ้นภายในเดือนหน้า กิจกรรมนี้สำคัญมากกับทางโรงเรียนเพราะมันจะเป็นการแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมต่างโรงเรียน และการแลกเปลี่ยนความรู้ของแต่ละโรงเรียนไปพร้อมๆกันด้วย
แต่ความจริงแล้วมันก็แค่นิทรรศการที่หารายได้เข้าโรงเรียน
เฮ้อออ (ถอนหายใจอีกแล้ว) ตอนนี้เขาไม่มีกะจิตกะใจทำงานอะไรเลย เพราะในสมองมีแต่เรื่องของแบคฮยอน
.
.
.
“ประธานนักเรียน มินซอก คุณมีอะไรจะนำเสนอในมุมของนักเรียนบ้างรึป่าว” ผู้ชายร่างท้วมในวัยสี่สิบกว่าๆ ที่มีตำแหน่ง ผู้อำนวยการโรงเรียนเอ่ยถาม
“ผมคิดว่าในการจัดเตรียมงานต่างๆที่ทางโรงเรียนเป็นคนจัดการไม่น่าจะมีปัญหาอะไรครับ แต่ผมคิดว่าเด็ก ม.ปลายปี 3 น่าจะมีปัญหามากกว่าครับ. . .” เว้นช่วงเหมือนเป็นการรอคำอนุญาติให้พูดต่อ
“ปัญหาที่ว่าคืออะไรหรอ คิม มินซอก นักเรียน ม.ปลายปี 3 ห้อง B ควบตำแหน่งหัวหน้าห้องและประธานนักเรียน ที่สมควรอยู่ห้อง A แต่กลับไม่ผ่านวิชาสังคม เลยต้องตกมาอยู่ห้อง B^^” ไม่ใช่ผู้อำนวยการที่เป็นคนเอ่ย แต่เป็นครูหนุ่มที่ถามขึ้นเอง พร้อมกับคำบรรยายตำแหน่งหน้าที่ ที่ฟังแล้วมันกวนประสาทกันชัดๆ
“ปัญหาคือ ในช่วงนี้เป็นการเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัย เกรงว่านักเรียนปี 3 อย่างกระผมจะทำได้ไม่เต็มที่มากนัก ผมจึงคิดว่าจะขอให้รุ่นน้อง ปี 2 เข้าร่วมกิจกรรมนี้ด้วย เพื่อสานสัมพันธ์รุ่นพี่รุ่นน้อง และการฝึกการทำงานไปในตัวด้วยครับเพราะยังไงนักเรียนปี 2 ก็ต้องลงมือทำงานนี้ในปีหน้าอยู่แล้ว ผมคิดว่าแบบนี้น่าจะดีต่อทุกฝ่าย ครับ อา จารย์ คิม จง แด ที่ เคา รพ” ผิดมั๊ยถ้าจะกวนประสารทไอ่อาจารย์สังคมนี้กลับ
“หึ” จงแดแสยะยิ้มร้าย
“ผมคิดว่าเป็นความคิดที่ดีนะ เหตุผลก็ดีด้วย แต่นักเรียนปี 2 จะยอมหรอ” คราวนี้เป็นรองผู้อำนวยการที่เอ่ยถามขึ้น
“มันเป็นสิ่งที่โรงเรียนต้องการ ถึงพวกเขาจะไม่ยอมแต่ยังไงพวกเขาก็ต้องทำครับ”
“หึ เผด็จการ” ถึงจะเป็นเพียงคำพูดเบาๆ แต่สำหรับมินซอกมันได้ยินอยู่แล้ว ก็ไอ่อาจารย์นี่มันนั่งห่างเขาเพียงแค่อาจารย์คริสกั้น เลยได้แต่ส่งสายตาจิกพร้อมกับเสียงจิ๊จ๊ะไปให้
“โอเค ตกลงตามนั้นนะ พรุ่งนี้คุณประกาศในห้องประชุมกับนักเรียนปี 2 และ 3 ได้เลย”
“ครับ”
“งั้นการประชุมครั้งนี้ก็ไม่มีอะไรแล้ว ขอบคุณทุกคนที่มาเขาร่วม กลับไปทำการเรียนการสอนของพวกคุณเถอะครับ ขอบคุณมาก”
“ครับ/ค่ะ” เหลาอาจารย์ชายหญิงต่างแยกย้ายเก็บของแล้วทยอยเดินออกจากห้องประชุม
“ทำได้ดีนี่ คุณประธารนักเรียน”
“ผมเป็นประธารนักเรียนนี่ครับ อาจารย์จงแด”
“ผอ. คิม คงจะภูมิใจในตัวคุณมากสิน๊า”
“แน่นอนสิ แล้ว นาย. . .อะ อาจารย์ ไม่ไปสอนหรอครับ คุณควรไปได้แล้วนะ” พูดดีๆก็ได้ ทำมัยชอบทำน้ำเสียงน่าต่อยอย่างนี้ว่ะครับ ไอ่คุณอาจารย์ที่เคารพ
“ฮ่าๆ นายคงลืมไปสินะ นี่มันคาบวิชาสังคมนะ ซึ่งฉันต้องไปสอนห้องนาย”
“น่าเบื่อ” ราวกับเสียงลมพัด มันพัดเข้าหูของจงแดเต็มๆ แต่ชั่งเถอะปล่อยไปก่อน แล้วค่อยสะสางทีหลัง
.
.
.
เทาเทา
แกร่ก
เฮ้ยยยย~ และแล้วก็ถึงบ้านซะที เทาเทาคนนี้เพลียที่สุด ก็ไอ่คุณลุงแท็กซี่น่ะสิขับวนแล้ววนอีก โดยอ้างว่าGPS มันบอกผิดทาง= =” ตูรู้นะ เห็นตูเป็นชาวต่างชาติล่ะสิ เลยจะโกงค่าบริการ ดีนะที่ระงับอารมณ์ได้ไม่วูซูใส่ไป ไม่งั้นพรุ่งนี้หนังสือพิมพ์คงได้มีหน้าหล่อๆของผมเด่นหลาอยู่แน่ๆ
“งั้นขอนอนซักงีบก่อนค่อนอาบน้ำดีกว่าง่วงจะแย่อยู่แล้ว เอ๊ะ! ว่าแต่. . .ฉันนอนห้องไหนเนี๊ย~” เจ้าตัวหยุดชะงักกึกทันที ก่อนจะเดินสำรวจบ้านทุกๆห้อง ทุกๆซอก และทุกๆมุม
เมื่อเปิดประตูบ้านเข้ามาจะพบห้องนั่งเล่นขนาดกว้างพอสมควร ทางขวามือเป็นห้องครัวและห้องทานอาหารเล็ก ห้องน้ำก็อยู่ถัดไปอีกไม่กี่ก้าว ทางซ้ายมีห้องอยู่สองห้องน่าจะเป็นห้องนอนของใครคนใดคนหนึ่ง เพราะมันถูกใช่แค่ห้องเดียว ผมว่าน่าจะเป็นของยอลลี่นะ เพราะมันค่อนข้างรกนิดๆ = =”
แสดงว่าอีกห้องที่เหลือก็เป็นของผมนะสิ งั้นผมจะเอาห้องนี้แหละ ห้องพี่คริสก็คงจะอยู่ชั้นบนถ้าเป็นแบบนั้นผมจะไม่ไปสำรวจ และจะเอาห้องนี้เป็นฐานทัพ เพราะมันอยู่ใกล้ห้องครัวดี เผื่อตอนกลางคืนหิวจะได้ไม่ต้องเดินไกลมาก ไม่รู้ว่าบ้านนี้จะมีผีรึป่าว ปรื๊ออออ เทาเทากลัว~
แกร่ก
“เสียงอะไรอ่ะ มันมาจากห้องของยอลลี่ไม่ใช่หรอ ต แต่ มะกี้ไม่มีใครอยู่นะ” ความหวาดระแวงเข้าครอบงำเทา ตอนนี้เขารู้สึกกลัวถึงมันจะเพิ่งเที่ยงก็เถอะ แต่บรรยากาศมันไม่น่าไว้ใจเลย
แกร่ก
“โจรรึป่าว มันอาจจะไม่ใช่อย่างที่นายคิดก็ได้เทาเทา” พูดปลอบขวัญตัวเองเบาๆ ก่อนจะค่อยๆเดินไปยังหน้าห้องต้นเสียงพร้อมกับหมอนใบโต (มันคิดจะเอาหมอนไปสู้กับโจรค่ะ = =)
แอ๊ดดด
“(_ _)(- -)”ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมอง
“. . .”
“OAO”
“o_o”ตกใจกับหน้าเทา
“O[]O!!!!!! อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก!!!”
“เห้ย เทาเป็นอะไร โอ๊ย หยุดตีก่อนนนน! อัก. . .”
ตึง โครมมม
ไม่ฟังเสียงอะไรทั้งสิ้น เทาตวัดขาเตะเข้าไปยังสีข้างของโจร จนหัวโจรชนกับประตูล้มไปกองกับพื้นข้างล่าง เมื่อลืมตาขึ้นมาดูผลงานของตัวเอง หัวใจก็ตกไปยังตาตุ่ม ใบหน้าซีด เหงื่อเม็ดเล็กเริ่มก่อตัว
“เห้ย!! ชานยอล!!!!!”
“แคร่กๆๆๆ เป็นเชี่ยไรเนี่ย เจ็บนะ” ชานยอลค่อยๆประคองตัวเองลุกขึ้นไปนั่งที่เตียงโดยมีเทาเป็นคนช่วยอีกแรง
“ยอลลี่ ขอโทษ. . . ฉันนึกว่าโจร ก็ตอนแรกไม่มีใครอยู่ในห้องนี้นิ เสียงเปิดประตูบ้านก็ไม่มี มาได้ยินเสียงที่ห้องมึงเลย ใครๆก็ต้องคิดว่าโจรแหละ แล้วนายเข้ามาได้ยังไง อย่าบอกนะว่าเข้ามาทางหน้าต่าง เข้าประตูไม่ได้รึไง แล้วหน้าต่างนี้มันติดกับรั้วข้างบ้านไม่ใช่หรอ หรือนายแอบไปขโมยของบ้านข้างๆหรอ นายมันเลวจริงๆเลยนะ ตังบ้านตัวเองก็ออกจะเยอะ หรือบ้านนั้นมันมีของดี นายต้องไปขโมยของมาแน่เลย ดูดิต้องรีบมากด้วยเหงื่อเต็มเลย”
“. . .พูดจบแล้วใช่ป่ะ ฉันไม่ใช่โจรเว้ย ไม่ได้ไปขโมยของข้างบ้านด้วย. . .แต่ข้างบ้าน มันมีของดีอยู่จริงๆ มันเป็นของๆฉันด้วยแหละ”
“. . .ของอะไรหรอ”
“นายไม่ควรรู้”
“เออ ไม่อยากรู้ก็ได้ ไปอาบน้ำนอนดีกว่า ตอนเย็นไปหาอะไรกินด้วยกันนชานยอล”
“อืม ถ้าว่างนะ”
“ครับ คุณนักธุรกิจพันล้าน” ว่าพางเดินออกมา
ของดีหรอ ของๆมันด้วย มันคืออะไรหว่า เทาเทาคนนี้งง. . . เอ๊ะ!!!!! หรือว่าจะเป็น
.
.
.
.
ลูกสาวคนข้างบ้าน ไอ่ยอลลี่ไอ่เลววววววววว
TBC.
สรุป EXO ทุกคนก็ปรากฏตัวเผยโฉมกันครบทุกคนแล้วสินะ ทุกๆคนจะมีบทของตัวเองที่เกี่ยวข้องกับสามตัวหลัก เอ๊ะ ไม่สิ ทุกคนคือตัวหลักของเรื่อง แหะๆๆๆๆๆๆ
เอ๋~ ว่าแต่ ชานยอลไปทำอะไรที่บ้านข้างๆน๊า เหงื่อเต็มตัวเลย แถมยังบอกว่า เป็นของดี และเป็นของๆเค้าอีก ทุกคนรู้ใช่ม๊า คึคะคึคะคึคะ ถ้ารู้ก็ช่วยตอบเทาเทาน้อยหน่อยก็แล้วกัน
สัปดาห์ของการสอบก็ผ่านพ้นไป แต่ใครที่ยังไม่ได้สอบก็สู้ๆ พี3 เป็นกำลังใจให้ ไฟท์ติ้ง จำไว้นะทุกคนตั้งใจเรียน เราจะได้ทำงานดีๆ มีเงินเยอะๆ แล้วไปหาพ่อของลูกที่เกาหลีกัน ฮ่าๆๆๆๆๆๆ (อีกอย่างถ้าเกรดออกมาดีเราก็จะได้ค่าขนมเพิ่มจากคุณพ่อคุณแม่ หึหึหึ)
สุดท้ายนี้ พี3 ขอบคุณรีดเดอร์ทุกๆคนที่ อ่านมาโดยตลอด หรือจะที่หลงเข้ามาบ้าง ขอบคุณคอมเม้นด้วย ขอบคุณแฟนคลับที่ติดตามด้วย รักทุกคนที่สุด มันทำให้ พี3 มีกำลังจายยยยยย คึคึคึคึ
#รู้นะ ตอนนี้รีดเดอร์บ้างคนกำลังฝึก “คำราม” อยู่หลังจาก “หอน” กันได้แล้ว
อย่าลืมรัก EXO กันด้วยนะ
ความคิดเห็น