คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Timid:::6
-6-
.
.
.
แบคฮยอน
โครม!!
เสียงทะเลาะกันของพี่คริสและชานยอลยังดังอยู่เป็นระยะ หลังจากพี่คริสออกไปได้ไม่นานด้วยอารมณ์ที่แบคฮยอนคนนี้ไม่เคยเห็นมาก่อน พี่คริสไม่เคยแสดงด้านอื่นๆนอกจาก ด้านอ่อนโยน ห่วงใย และด้านผู้ปกครอง แต่ครั้งนี้ดวงตาพี่คริสกลับว่างเปล่า ว่างเปล่าจนน่ากลัว
ผมเห็นแววตานั้นไม่กี่พริบตา หลังจากนั้นขอบตาพี่คริสแดง ถ้าผมจำไม่ผิดมันมีน้ำเอ่อคลอด้วย พี่คริสร้องไห้ งั้นหรอ
“พี่คริสร้องไห้ เพราะเรางั้นหรอ เพราะแบคฮยอนใช่มั๊ยครับ ฮึก” แบคฮยอนที่ตอนนี้ขยับตัวเดินไม่ได้แม้แต่น้อยเพราะอาการปวดแปลบที่สะโพก เขาทำได้เพียงนั่งกอดเข่าพร้อมกับน้ำตาที่วันนี้เขาปล่อยออกมาเยอะ เยอะมากจริงๆ
“พี่คริส ฮึก ผมขอโทษ ผมมันขี้ขลาด ฮือ”
“แบคฮยอนคนอ่อนแอ ขี้ขลา . . อ๊ะ” ร่างของผมถูกรวบเข้าไปกอดโดยใครบางคน มันอบอุ่นเหลือเกิน
“อย่าโทษตัวเองอย่างนั้นสิ ตัวเล็กของพี่” เสียงนั่น เสียงที่ผมต้องการ
“O_O . . . พี่คริส ฮืออ” ผมเงยหน้าขึ้นจากแผงอกแกร่ง ดีใจเหลือเกินที่ได้เห็นหน้า แม้จะไม่ได้เจอกันแค่ยี่สิบนาทีกว่าๆ
“พี่ไม่ห้าม จะร้องก็ร้องออกมาให้หมดเลยนะ”
“ฮึก อืออ” มันคล้ายๆกับคำปลอบ มันทำให้ผมยิ่งอ่อนแอ
ตอนนี้ภายในห้องถูกปกคุมไปด้วยความเงียบ แต่มันกลับไม่อึดอัดเลยแม้แต่น้อย ถึงแม้จะเป็นเวลานานพอสมควรแต่สองร่างยังไม่คิดที่จะผละจากการกอดกันเลย
พวกเขาต้องการกันและกัน
“เราจะไม่พูดเรื่องนี้กันอีกนะ ให้มันผ่านไป คิดว่ามันเป็นฝันร้ายนะแบคฮยอน”
“อึก ครับ” ถึงจะหยุดปล่อยน้ำตาแล้ว แต่อาการสะอึกนี้มันยังกอบกุมแบคฮยอนอยู่
“ไหน พี่ขอดูหน้าคนน่ารักหน่อยซิ ตอบใหม่อีกทีสิครับ” มือหนาเสยคางมนอย่างเบามือ ส่วนมืออีกข้างที่เคยกอดปลอบปะโลม ตอนนี้กำลังเช็ดคราบน้ำตาที่ดวงตารีอันน่าหลงใหล
“ครับ มันจะเป็น อึก แค่ฝันร้าย” ใช่มันเป็นเพียงแค่ฝันร้าย แบคฮยอนคนนี้จะคิดเพียงแค่นั้น
“เก่งที่สุด แบคฮยอนห้ามโทษตัวเอง และไม่ต้องขอโทษพี่ด้วย โอเค๊” มือสองข้างที่เช็ดน้ำตาตอนนี้มันเปลี่ยนมาเป็นประคองหน้าเรียวไว้ให้สบตากับตน
“อะ โอเค ครับ” พูดตะกุกตะกัก จะไม่ให้เป็นแบบนี้ได้ยังไง ก็คนมันเขินนี่ ตอนนี้หน้าของเราห่างกันแค่ไม่ถึงคืบ ใจเต้นแรงเกินไป อึก ตะ ตอนนี้เริ่มจะหายใจไม่ออกซะแล้ว
“อย่าใจเต้นแรงแบบนี้สิครับ ฮ่าๆ” ร่างหน้าจัดการจับร่างบางผิงกับหมอน ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง “ได้เวลากินยาแล้วนะ เดี๋ยวพี่ไปเตรียมให้”
“อื้ม ^^” เอ๊ะ เมื่อกี้ผมยิ้ม ผมยิ้มเสมอเมื่ออยู่กับพี่คริส รักจังฮะ ผมรักพี่จัง
.
.
“นายง่วงรึยัง”
“เริ่มง่วงแล้วฮะ”
“งั้น มานี่มา” ร่างหนาเดินก้าวขึ้นมาบนเตียงนุ่ม ก่อนจะดึงร่างบางให้เขยิบเข้ามาในอ้อมแขนแล้วจัดการห่มผ้าให้
“พี่ไม่กลับบ้านหรอ” เงยหย้าขึ้นถาม ทำตาโตกระพริบปริบๆ มันน่ารักอะไรอย่างนี้ ในสายตาคริส มีเพียงสามคนเท่านั้นที่ทำแบบนี่แล้วมันน่ารักน่าฟัด
“พี่จะรอให้แบคฮยอนหลับก่อน รู้แล้วก็นอนได้แล้วนะ”
“. . .”
“. . .”
“นายหลับแล้วใช่มั้ย” เอ่ยถามขึ้นอย่างแผ่วเบา ในความคิดของคริส แบคฮยอนได้หลับไปแล้ว
“. . .” ผมยังไม่หลับครับ แต่กำลังจะหลับ มันหนักไปหมดจนไม่อยากจะตอบออกไป
“พี่รักนายนะ แบคฮยอน” เสียงกระซิบที่ข้างหู
ตึก ตัก ตึกตัก ตึกตัก
หัวใจของแบคฮยอนกำลังพองเหมือนกำลังจะระเบิด
นี่มัน!!! ริมฝีปากร้อนถูกประทับลงอย่างแผ่วเบา พี่คริสจูบผม!!! ผมเมาฤทธิ์ยาหรือว่าผมฝัน ถ้าใช่มันก็เป็นฝันที่ดีมากเลย
“พะ พี่คริส” เมื่อลืมตาขึ้นมาจึงรู้ว่ามันไม่ใช่ฝัน พี่คริสกำลังเปิดประตูห้องตอนนี้หยุดชะงัก
“. . .”
“มะ เมื่อกี้ พี่ . . .พูดจริงหรอฮะ”
“. . .” ไร้เสียงตอบรับ คริสหันกลับมาสบตาแบคฮยอนที่ตอนนี้หน้าและหูแดงอย่างเห็นได้ชัด เขาไม่ตอบเพียงเดินพุ่งเข้ามาหาแบคฮยอนแล้วดึงร่างบางไปกอดไว้แน่น
“. . .”
“จริง จริงสิครับ” กระชับกอดให้แน่นยิ่งกว่าเดิม ไม่อยากให้แบคฮยอนจากเขาไป ไม่เอาอีกแล้ว
การที่เขาบอกรักใครไปซักคน เขาคิดดีแล้ว แต่เขากลัวการบอกรักเหลือเกินกลัวว่าถ้าบอกไปคนรักของเขาจะถูกแย่งไปอีกเหมือนในอดีต
“ผะ ผมก็. . .”
“ไม่ต้องพูดหรอก ถ้านายพูดออกมาพี่กลัวต้องเสียนายไป”
“ไม่ไปไหนหรอกฮะ ไม่ไป. . .”
“. . .”
“ผม รัก พี่นะ นานแล้วด้วย” ต่างฝ่ายต่างกระชับกอดกันแน่นเพิ่มขึ้นไปอีก แทบจะหลอมละลายรวมกัน
“พี่รักนายมากกว่า” ตอนนี้เขารักร่างบางตรงหน้าเพียงแค่คนเดียว ไม่ว่าที่ผ่านมาเขาเคยรักใครเขาจะทำให้มันเป็นแค่อดีต
“ขอบคุณครับ” ใบหน้าหวานชุกลงบนแผ่นอกหนาเขาได้ยิน แบคฮยอนได้ยินเสียงหัวใจของคริสที่เต้นรัวผสานกันกับสียงหัวใจของตัวเอง
หัวใจทั้งสองเต้นเป็นจังหวะเดียวกัน
“เมื่อกี้เป็นจูบมัดจำแรกนะฮะ มันคือจูบแรกของเรา” ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเพราะตอนนี่เขาเขินเกินไป
แบคฮยอนนายพูดอะไรออกมาไม่อายปากเลยนะ คนบ้าเขินตัวเองแฮะ
“มันไม่ใช่จูบแรกของเรา หึหึ นอนได้แล้ว” ก้มลงไปจุมพิตที่หน้าผากมน พร้อมรอยยิ้มร้ายกรุ่มกริ่ม
“เอ๋ หมายความว่าไงฮะ” เอ๋ยถามอย่างงงๆ ตาเล็กกระพิบปริบๆ
“ความลับ นอนซะเด็กดื้อ” ว่าพางบีบจมูกเล็กเบาเป็นการหยอกล้อ
“ชิส์ ฮ่าๆ” ร่างบางเอนตัวลงนอนกับที่นอนนุ่มหลับตาพริม เขาไม่อยากหลับเลยเขากลัวตื่นมามันจะเป็นเพียงแค่ความฝัน แบคฮยอนคนนี้ไม่ต้องการให้มันเป็นเพียงความฝัน แต่จะมีเพียงเรื่องเดียวที่มันจะมีเพียงความฝัน ความฝันแสนโหดร้ายที่มันฉายซ้ำไปซ้ำมาอยู่ตลอดเวลาที่เขาหลับตา
เอ๊ะ!! เราร้องไห้อีกแล้ว
อย่าร้องสิ แบคฮยอน อย่าร้อง
เดี๋ยวพี่คริสมาเห็นจะทำให้เขาไม่สบายใจนะ
ฮึก อย่าร้องไห้
ถ้านายร้องนายจะเหมือนคน ขี้ขลาด นะ
.
.
.
Trrrrrrrrrrrrrrr
(ครับ พี่ชานยอล)
“คยองซูมาเจอกันหน่อยสิ”
(ตอนนี้หรอฮะ)
“ใช่ ที่บ้านพี่ หรือที่บ้านนายก็ได้”
(. . .ทำมัยต้องเจอกันตอนนี้ด้วยฮะ มันดึกแล้ว)
“ทำมัยฉันจะเจอนายไม่ได้!!”
(เราไม่มี อะ . . .)
“หุบปากซะ สรุปพี่ไปหานายเอง”
ตู๊ดๆๆๆๆๆ
มันสองคนกำลังมีความสุข แต่ได้ไม่นานหรอก จำไว้
เมื่อ ปาร์ค ชานยอล คนนี้ต้องการอะไรเขาต้องได้!!!
เขาไม่ต้องการให้คนที่เขารักต้องเจ็บเพราะคนสารเลวอย่างพี่คริส
.
.
.
“พี่มีอะไรพูดก็รีบพูดมาเถอะครับ” ร่างเล็กตาโตเอ่ยถามขึ้น ด้วยอารมณ์ที่ไม่พอใจนัก
“นายอยากให้ฉันไปมากรึไง เมื่อก่อนอยากให้ฉันมาหานักไม่ใช่หรอ”
“นั้นมันเมื่อก่อนฮะ” น้ำเสียงแข็งกร้าว แต่แววตากลับอ่อนไหว
“หึหึ มันไม่มีเมื่อก่อนหรอกคยองซู” ร่างหนาเดินตรงเข้ามาประชิด มือหนาต้องนี้อยู่ไม่สุขปัดป่ายไปมาตามเอวคลอดและสะโพก ปากกับจมูกก็พานหาความหอมหวานจากต้นคอเล็ก
“พ พี่ชานยอล หยะ หยุดนะ!!”
“ไม่ต้องการพี่แล้วหรอกครับ หืมส์~”
“คยอง คะ คยอง ไม่ใช่เด็กใจง่ายนะ!!!!” ร่างเล็กสั่นเทาเหมือนลูกแมวตัวน้อยที่ถูกราชสีห์ตะครุบ
“. . .” ไร้เสียงตอบใดๆ มือและปากยังไม่หยุดการกระทำนั้น
“ย หยุด อื้อออ”
“หึ นายปฏิเสธพี่ไม่ได้หรอกคยองซู”
“อื้ออ . . . พี่ชานยอล หยุดเถอะฮะ~” เสียงอ่อนระทวย อิดโรยกับการกระทำของคนใจร้ายตรงหน้า
ติ๊ง ครืดดดดด ติ๊ง ครืดดดดดด
เสียงสมาร์ทโฟนเครื่องหรูดังขึ้น มันเป็นเพียงเสียงเตือนข้อความจากไลน์เท่านั้น
ติ๊ง ครืดดดดด
ติ๊ง ครืดดดดดดดด
ติ๊ง
“อะไรนักหนาเนี๊ย!!!!” ร่างหนาอารมณ์ร้อนลุกขึ้นแล้วตรงไปยังสมาร์ทโฟนเครื่องหรูของคนตาโต
“ . . !!! !! !! . .” สายตาเกรียวกราด ด้วยความโกรธเคืองถูกส่งมาหลังจากพี่ชานยอลได้อ่านข้อความต่างๆที่ถูกส่งมา
“. . .”
“นาย คบกับไอ้จงอินหรอ!!!!!!!”
“อึก O[]O!!!!”
“นายกล้าดียังไง!!!!!!”
“ทำมัยผมจะทำไม่ได้!!! ก็เราเลิกกันแล้วนะ!!! ผมมีสิทธิ์!!”
“นายไม่มีสิทธิ์!!!”
“ทำมัย!!!”
“ไอ้จงอินมันไม่ได้รักนาย!! มันรักเซฮุน ได้ยินมั๊ย!!!!!!”
“เรื่องนั้นผมรู้ดี!! แต่มันจะผิดอะไร ในเมื่อเซฮุนชอบพี่ลู่หาน!!!”
“จงอินมันไม่ได้รักนาย นายจะยังรักมันเพื่ออะไร!!!”
“ฮือออ นั้นพี่ก็ตอบมาสิ! ว่าทำมัยคยองจะรักจงอิน อึก ที่ไม่ได้รักคยองไม่ได้ ในเมื่อคยองเคยรักพี่ที่ไม่ได้รักคยองมาแล้ววว!!!!”
“. . .ยังไงก็ไม่ได้!!!”
“ไม่มีเหตุผล!!! คยองจะรักจงอิน คยองไม่อยากเจ็บปวดกับพี่อีกแล้วพี่ชานยอล!!! พี่มันคนใจร้าย พี่ไม่เคยรักผมเลยพี่รักแค่ไอ่เด็กข้างบ้านพี่คนเดียว พี่คบคยองเอาไว้เพื่อระบายอารมณ์เท่านั้นเอง ฮึก คยองอยากเป็นรักทางใจ ไม่ใช่แค่รักทางกาย ฮือออ” ร่างเล็กทรุดลงนั่งร้องไห้โฮกับพื้นหลังพูดจบ
“. . .” ร่างหนานิ่งอึ้งไปเล็กน้อย แต่เขาทำอะไรไม่ได้ จึงสวมเสื้อแล้วเดินออกไป ปล่อยให้ยองซูตัวน้อยที่น่าสงสารนั่งร้องไห้คนเดียว
เขาทำให้ใครคนนึงเจ็บเพราะความอยากจะเอาชนะ
เขาทำให้ใครคนนึงเจ็บเพราะความอยากครอบครอง
และเขาทำให้ใครอีกหลายๆคนเจ็บเพราะความต้องการของเขา
.
.
แค่อารมณ์ชั่ววูบ
แง๊ๆๆๆๆ
สงสารคยองซูน้อยยยยย
สงสารชานยอลลลลลลล ตอนนี้มาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย บอกแล้ว พี3 มึนนนน ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แต่พี่คริสนำชานยอลไปแล้วน๊า คริกๆๆๆ รักหลายเศร้า เศร้าจริงๆๆๆ TTT[]TTT
ปล. ช่วงนี้เป็นสัปดาห์แห่งการสอบ ตั้งใจอ่านหนังสือนะทุกคน #พี3 แกบอกตัวเองก่อนป่ะ # คริๆๆๆ เจอกันตอนหน้านะคะ พี3 จะไปตั้งใจอ่านหนังสือแล้ว~~
รักรีดเดอร์ทุกคนที่สุด 55555555 55 5 5
Velen
ความคิดเห็น