คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Timid:::4
4
“อื้อ~”
“ตื่นแล้วหรอ”
“. . .”
“หิวไหม”
“. . .”
“. . .”
“. . .”
“อย่าเงียบได้ไหม”
“ฮึก”
“แบคฮยอน หนะ นายอย่าร้องไห้”
“. . .”
ไร้เสียงตอบรับจากร่างบางที่เปลือยเปล่า มีเพียงเสียงสะอื้นน่าสงสารส่งผ่านออกมาเท่านั้นแล้วชานยอลจะอยู่เฉยได้อย่างไร
ร่างสูงเดินไปดึงร่างบางให้หันมาเพื่อจะปลอบโยน แต่กลับไม่เป็นไปดังที่หวัง ร่างบางสะบัดมือเขาทิ้งอย่างไม่ใยดี
“อย่ามาแตะตัวฉัน”
“แบคฮยอน”
“ฮึก อือ~”
“หมาน้อย”
“หยุดเรียกฉันแบบนั้นซะที!”
“แบ ค ฮะ .”
“หุบปากซะเถอะ นาย นายหนะ อย่า ฮึก อย่าแม้แต่เรียกชื่อฉัน อย่าคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น อย่าพูดถึง อึก แม้แต่มาเหยียบบ้าน ฉัน อึก”
“นายไม่มีสิทธิ์สั่งให้ฉันทำตามที่นายบอก”
“ได้โปรด อึก นะ ชานยอล”
“ไปอาบน้ำซะ ฉันจะไปหาออะไรให้กิน” จะให้เค้าเลิกยุ่งกับแบคฮยอนงั้นหรอ ถึงจะต้องตาย ถึงจะต้องทำตามเพราะแบคฮยอนรังเกียจ แต่ชานยอลไม่ทำเด็ดขาด และเค้าจะทำให้แบคฮยอนเป็นของเขา
.
.
.
เกลียดแบคฮยอนเกลียดชานยอล เกลียดที่จะพูด เกลียดที่จะเถียง เกลียดทุกๆอย่าง และตอนนี้ร่างกายของเขาแทบไม่มีแรง แค่หายใจยังทรมาน แต่ที่ทรมานกว่าคือหัวใจที่เจ็บปวดตอนนี้ ความเชื่อใจที่เขามีให้ชานยอล มันไม่มีเหลือแล้ว แม้แต่ความรู้สึกที่ค้างคาอยู่ในใจ
เหมือนดังเดิม อืมใช่ เหมือนเดิม เขาทำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว แบคฮยอนคนนี้ไม่มีสิทธิ์ ไม่มีเลย ตอนนี้เขาควรไปตามน้ำ เขาควรจะทำตามความประสงค์ของคนๆนั้น
ร่างบางลุกจากเตียง หลังจากร้องไห้พอใจแล้ว ตอนนี้เขาเจ็บสะโพกเหลือเกิน ไม่มีแรงจะเดิน ไม่มีแล้ว
.
โครม!!
“แบคฮยอน แบคฮยอน!”
“. . .” ตาพร่ามัวภาพคนใจร้ายที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้เลือนราง เลือนราง จนมืดสนิท
.
.
.
“อย่าเป็นอะไรนะหมาน้อย”
Trrrrrrr
“ฮัลโหล คุณน้าฮะเบอร์คุณหมอประจำตัวแบคฮยอนเบอร์อะไรฮะ
(ชานยอลใจเย็นๆ ค่อยๆพูด ไหนแบคฮยอนเป็นอะไร”
“แบคฮยอนไข้สูงมากไม่ได้สติเลยฮะ”
(นานเท่าไรแล้วลูก)
“ 15 นาทีหลังจากที่เป็นลมไปน่ะฮะ ผะ ผมหาเบอร์คุณหมอไม่เจอเลยฮะ คุณน้าช่วยบอกหน่อยได้ไหมฮะ
(โอเคๆลูก เบอร์ 1933xxxxxx ชื่พี่หมอซูโฮนะลูก น้าฝากแบคฮยอนด้วยนะ แล้วพวกน้าจะรีบกลับ)
“ฮะ ไม่ต้องกังวล ผมจะดูแลเต็มที่ฮะ” ชานยอลไม่รอช้าหลังจากวางสายเขารีบโทรตามพี่หมอซูโฮอะไรนั่นทันที และโทรบอกพี่คริส แต่ต้องหยุดความคิดนั้นลง พี่คริสหรอ หึ ไม่บอกดีกว่า
.
.
.
“พี่หมอฮะ แบคฮยอนเป็นไงบ้าง”
“ก่อนอื่น พี่ต้องถามก่อนว่ารอยตามตัวแบคฮยอนนายเป็นคนทำหรอ” คำแรกที่เอ่ยถามออกมา เป็นการถามที่จี้ตรงจนเจ็บจี๊ด
“เอ่อ คือ. . . ใช่ครับ”
“รอยบีบจนช้ำที่ข้อมือนั่นด้วยหรอ?”
“. . .” ไร้คำตอบเพียงแค่พยักหน้าหงึกๆ คนตัวขาวก็เข้าใจแจ่มแจ้งแล้ว
“เห้ย~ พี่ไม่ว่าหรอกนะเป็นแฟนกันมีเซ็กกันมันไม่ผิด แต่ร่างกายของแบคฮยอนเขาอ่อนแอเกินไป ถ้าต้องการที่จะมีนายควรจะอ่อนโยนกว่านี้หน่อยสิ นายรู้ใช่มั๊ยว่าแบคฮยอนเขาไม่สบาย”
“ผมรู้”
“แล้วนายรู้รึป่าวว่าแบคฮยอนเขามีเรื่องไม่สบายใจอะไร ตอนนี้สภาพจิตใจของเขาแย่มาก นายดูแลเขาหน่อยนะ อ่อ ส่วนเรื่องยาเดี๋ยวพี่จะโทรนัดให้ไปรับที่โรงพยาบาลนะ”
“ได้ฮะ และก็ขอบคุณด้วยนะฮะ”
“อื้ม ไม่เป็นไร” Rrrrrrrrrrrrrr “โอ๊ะ! พี่ต้องไปแล้ว ไปก่อนนะ”
“เดินทางปลอดภัยฮะ” ไม่ว่าเปล่าพร้อมโค้วลาตามมารยาท พี่หมอตัวขาวโค้งรับก่อนจะเดินออกไป แต่กลับทิ้งทายบทสนทนากับปลายสายไว้ให้สงสัย
“ฮัลโหล ว่าไงคยองซูพี่กำลังไปถึงแล้ว รถติดมากเลย โอ๊ะแค่นี้นะพี่ต้องขับรถต่อแล้ว เจอกันนะน้องรัก”
‘คยองซู’ งั้นหรอคงไม่ใช่คนๆเดียวกันหรอกมั้ง คนชื่อนี้มีออกจะเยอะแยะไป ดูอย่าง ดีโอ วงเอ็ซโซ ชื่อจริงยังชื่อ คยองซู เลย คงไม่มีอะไรหรอก เลิกสนใจเรื่องนี้ แล้วกลับไปสนใจร่างบางที่อยู่ในห้องดีกว่า
.
.
.
เมื่อเปิดประตูเข้าไปหวังเพื่อจะพบกัยร่างบางที่ตอนนี้ควรจะนอนอยู่ที่เตียง ทว่าเมื่อเข้าไปในห้องนั้นกลับว่างเปล่า
“แบคฮยอน นายอยู่ไหน”
“. . .” ไร้เสียงตอบรับใดๆ คนเอ่ยถามเริ่มใจไม่ดีแล้ว
“แบคฮยอน” เขาจะไปไหนได้ล่ะ แรงหายใจแทบจะไม่มีอย่างนั้น ห้องน้ำไง เมื่อนึกได้จึงรีบวิ่งเข้าไป
ภาพที่ปรากฏต่อสายตาชานยอลตอนนี้ คือ ภาพร่างบางล้มนอนกองอยู่กับพื้น ที่พื้นนั้นมีน้ำจากฝักบัวขณะนี้มันยังคงเปิดอยู่ แต่ร่างบางนั้นกลับไม่ได้สลบหรือเป็นอะไรเลย มีเพียงร่างกายที่สั่นเพราเพราะความหนาวถึงน้ำมันจะอุ่นก็เถอะ ขานยอลไม่รอช้าวิ่งเข้าไปพยุงร่างบางของแบคฮยอนให้ลุกขึ้น จัดการอุ้มในท่าเจ้าหญิงแล้วเดินไปวางร่างบางไว้บนเตียงนุ่ม
“นายลุกขึ้นมาทำไม”
“. . .”
“นายไม่มีสิทธิ์เงียบใส่ฉันนะ”
“ฉันไม่สบายตัว อยากอาบน้ำ แต่. . .” หยุดไว้เพียงเท่านั้น แบคฮยอนกลับเสหน้าหนี เพื่อซ่อนใบหน้าที่ขึ้นสีละเลื่อ มันช่างน่ารักเสียจริง
“ว่าไง ต่อให้จบสิ”
“ฉะ ฉันเจ็บสะโพก”
“. . .”
“. . .”
“งั้นฉันจะเช็ดตัวให้แล้วกัน”
“. . .”
“ไม่ต้องอาย หรือรังเกียจหรอก เดี๋ยวฉันมา รอแปป” พูดทิ้งท้ายเพียงเท่านั้น ชานยอลก็ลุกขึ้นไปที่ห้องน้ำเพื่อเตรียมของเช็ดตัวให้ร่างบาง
ครืดดด~
“แบคฮยอน นายเป็นอะไรมากรึป่าว!”
“พี่คริส”
“เกิดอะไรขึ้น บอกพี่มาซิ แล้วทำไมตัวเปียกอย่างนี้”
“เอ่อ. . .คือ. . .” แบคฮยอนไม่สามารถตอบคำถามได้เลย จะให้เขาบอกกับพี่คริสว่า ชานยอลน้องชายพี่ทำร้ายเขา งั้นหรอ ไม่ได้หรอกพี่น้องสองคนนี้ยิ่งไม่ถูกกันอยู่ด้วอย และแบคฮยอนก็ไม่ต้องการให้พี่คริสไม่สบายใจ
“พี่ ทำไมพี่ถึงมาอยู่ที่นี้” ไม่ใช่เสียงของแบคฮยอนหรอก แต่เป็นเสียงของบุคคลที่สาม ที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำนั่นเอง
“พี่รู้เรื่องจากคุณบบยอนน่ะ พี่ก็เป็นห่วงแบคฮยอนด้วยเลยกลับมา” คำพูดที่ออกมาจากปากนั้นเต็มไปด้วยความห่วงใยจริง แต่สายตากลับไม่หันมามองคู่สนทนาเลยสักนิด
“แล้วงาน” ยังค้างคาใจอยู่ไม่น้อย
“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก งานเส็จตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”
“หรอ งั้นพี่ช่วยหลีกไปหน่อย ผมจะดูแลแบคฮยอน” เอ่ยขึ้นแล้วเดินตรงไปยังเตียง
“นายกลับไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวพี่จัดการเอง” เป็นความต้องการที่ชานยอลไม่อยากยอมนัก
“ผมว่าพี่นั่นแหละที่ควรไปพักผ่อน เดินทางมาเหนื่อยๆ” ช่วยไปให้พ้นๆทีเถอะ
“ไม่เหนื่อยหรอก พี่พักมากพอแล้ว” ยกมือขึ้นไปรับอ่างน้ำเล็กกับผ้าจากน้องชาย คิดหรอว่าตอนนี้เขาไม่เป็นปฏิกิริยาของชานยอลที่ตอนนี้น่ะ เหมือนเด็กโดนแย่งขนม ไปแล้ว
“. . .” ใจหนึ่งไม่อยากให้ อีกใจหนึ่งก็ไม่ต้องการที่จะอยู่ร่วมกับพี่ชาย
.
.
.
ถ้าพี่คริสอยู่เขาจะไป แต่เขาจะยอมไปเพียงครั้งเดียวแล้วจะกลับมาทวง เมีย เขาคืน
TBC.
ฮุๆๆๆๆๆ พี3 อยากเป็นแบคฮยอนจัง 555555 #ฝันไปเถอะย่ะ #เอ๊ะ เสียงใครๆๆ ทำไมมาทำลายความฝันเค้าอยากนี๊ ม่ายยยยยย
#พอเถอะๆๆ ปล่อยให้ พี3 มันมึนกับชีวิตต่อไป เจอกันตอนหน้า บ๊ายบายยยยย
Velen
ความคิดเห็น