คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Timid:::1
1
“หึ นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียวเหมือนคนบ้า ทุกวันเลยนะนายน่ะ มีความสุขล่ะสิที่ได้คุยกับ พี่ชายของฉัน ตั้งแต่แหกขี้ตาตื่นมาได้จากห้องสี่เหลี่ยมๆสีขาวๆสำหรับคน อ่อนแอ อย่างนาย มีความสุขล่ะเซ่~ หึ” เสียงที่ร่ายออกมายืดยาว ทั้งคำดูถูก คำพูดประชดประชัน ทำให้ผมที่กำลังนั่งคุยกับพวกคุณอยู่ถึงกับต้องสะดุ้งโหยง และตอนนี่ผมรู้เลยว่าสีหน้าของผมเป็นยังไง ที่ได้ยินเสียงไอ้บ้านี่
“หึ ได้ยินเสียงฉันถึงกับตกใจเลยหรอ แล้วไอ้หน้าตาบอกบุญไม่รับมันหมายความว่ายังไงห๊ะ! เสียใจมากอะดิ ทีตอนคุยกับพี่ฉันยิ้มตาแทบจะปิด เอ้ ไม่สิตานายไม่เคยเปิดกว้างๆอยู่แล้วหนิ ฮ่าๆๆๆๆ”
“ย่าส์ !!! ไอ้ ปาร์คชานยอล !!นายเงียบไปเลยหนะ...น....” ยังไม่ทันที่จะพูดจบร่างบางก็ทรุดลงกับพื้นหญ้า เหงื่อที่ผุดออกมามากมายตามใบหน้าที่แดงกล่ำ ปากซีดเผือก ทำให้คนที่ถูกด่าเมื่อกี้ตกใจ กระโดดข้ามรั้วที่ไม่สูงมากสำหรับเขามาอย่างสบายๆ และรีบเข้าไปประคองตัวร่างบางไว้
.
.
.
.
.
ชานยอล talk
“อือ~” ความรู้สึกเดิมๆ กลับมาอีกแล้ว ความรู้สึกกังวล เป็นห่วง คนตัวเล็กข้างหน้าที่กำลังขยับตัวเพียงเล็กน้อย
“ตื่นแล้วหรอ อะ น้ำ”
“ขอบใจ” เสียงพูดที่แทบจะไม่ได้ยิน แต่ก็ยังพยายามยืนมือมารับไป แต่จะให้ผมส่งแก้วน้ำให้ได้ยังไง แค่รำพังคนตรงหน้าหายใจยังลำบากเลยฮะ
“ไม่ต้องออกแรงมากเลยนะ นอนอย่างนั้นแหละ ฉันจะช่วยเอง ถึงนายจะไม่อยากได้ก็ตามเถอะ ชิ” ไม่มีคำตอบได้มีเพียงแค่การพยักหน้าตัดรำคาญเบาๆเท่านั้น
ร่างสูงวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะข้างเตียงก่อนจะเดินมาช่วยพยุงคนตัวเล็กให้อยู่ในท่านั่งพิงกับหัวเตียงและไม่ลืมสอดหมอนไปรองหลังให้ และหันหลังกลับไปหยิบแก้วน้ำมาป้อนให้ร่างบาง
“ฉันสลบไปนานไหม”
“ดูนาฬิกาเองสิ”
“...” ไม่มีคำพูดออกมา มีเพียงสายตาคมกริบที่มองมา ชานยอลอยากจะหัวเราะออกมากับท่าทางนั้น แต่ก็ต้องเก๊กขึมเอาไว้ ถ้าไม่เก๊กไว้คนอื่นเขาก็รู้หมดหน่ะสิว่าผม ชอบแบคฮยอน คุณอ่านไม่ผิดหรอกฮะผมชอบเขาจริงๆ แต่มันก็ไม่ได้มากมายอะไรหรอกครับจริงจริ๊ง เชื่อผมสิ
“ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นเลยนะนาย แค่ล้อเล่นเฉยๆ ก็ไม่นานเท่าไรหรอกแค่ทั้งวันเอง ดูดิพระอาทิตย์จะตกอยู่แล้ว ฉันนึกว่านายตายไปแล้วซะอีกนะ” ผมคิดแบบนั้นจริงๆครับ
“บ้า” แค่คำเดียว คำเดียว คำเดียวจริงๆ หลังจากนั้นก็ไม่ได้มีใครปริปากพูดออกมาเกือบสิบนาที จนความเงียบถูกทำลายลงด้วยเสียงที่น่าขันนัก
จ๊อก~~ (จินตรนาการกันนิ๊สสส นะฮะว่ามันเป็นเสียงท้องร้อง)
“นายคงจะหิวล่ะสิ ยังไม่ได้กินอะไรเลยไม่ใช่หรอ งั้นฉันจะเจียดเวลาออกไปซื้อโจ๊กมาให้แล้วกัน นายจะได้กินยาด้วย”
“ไม่ต้อง ฉันยังไม่หิว ไม่ต้องเจียดเวลามาให้หรอก”
จ๊อก~~ จ๊อก~~
โกหกคำโตเลยนะไอ้ตัวเล็กเอ๊ย น่าขำให้กระอักเลือด หรือไม่ก็สำลักน้ำลายให้ตายไปซะตรงนี้มีคำเดียวเท่านั้นแหละฮะ สำหรับคนๆนี้ ‘ดื้อ’
“ไม่ต้องมาพูดมาก ฉันจะไปซื้อมาให้ ไม่อยากให้นายหิวตายตอนที่ฉันดูแลหรอก รอ ก่อนนะ” ไม่รอคำตอบใดๆ ร่างสูงก็หันหลังแล้วเดินออกไปอย่างไม่รอช้าเหลือเพียงร่างบางที่นั่งจมความคิดอยู่กับตัวเอง
แบคฮยอน talk
ผมนั่งอยู่ท่าเดิมมาเกือบสิบห้านาทีแล้วผมจมกับความคิดและคำถามและคำตอบมากมาย
‘ทำไมผมถึงรู้สึกโกรธเคือง อาการประชดประชันของชานยอล’ คงเพราะ ไม่มีใครชอบการประชดประชัน หล่ะมั้ง
‘ทำไมผมถึงดีใจลึกๆตอนตื่นขึ้นมาแล้วเห็นหน้าเขา’ คงเพราะ ดีกว่าที่ตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอใคร หล่ะมั้ง
‘ทำไมผมถึงรู้สึกไม่พอใจละคนรู้สึกดีกับท่าทาง คำพูดที่ดูเหมือนเป็นห่วงเป็นใยของเขา’ คงเพราะ คำพูดของเขามันฟังแล้วไม่ลื่นหูบวกกับท่าทางนั้นมันไม่เหมาะกับเขาด้วย หล่ะมั้ง อาการเป็นห่วงนั้นหนะ
‘ทำไมเขาต้องมาดูแลผมด้วย’ คงเพราะ ไม่อยากให้ผมตายเพราะเขาจริงๆ หล่ะมั้ง
.
.
.
.
และ ‘ทำไมผมต้องใจเต้นแรงกับเขาด้วยหล่ะ’ มีเพียงข้อนี้เท่านั้นที่ผมนั่งหาคำตอบให้ตัวเองมาสิบห้านาที ทำไมผมหาคำตอบไม่ได้ ทำไมกันนะ ทำไม ผมถึงหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้
TBC.
อุ๊ย ดีใจที่สุด ตอนนี้แก้มปริแล้วรู้สึกมีพลังขึ้นมาเลย พี3ไม่คิดว่าจะมีจะมาอ่านตั้ง 25 คน (จากที่เช็คล่าสุด) 5555 5 5 ดีจายยยยยยยยย!!!!
อ่อ แล้วทุกคนคงคิดว่าพี่คริสละมุนชิมิ 5555 5 ลองอ่านหน้าแนะนำตัวละครดีๆนะ หึหึหึหึ #เกียดเสียงหัวเราะร้ายกาจของตัวเองชะมัด
ปล.ขอบคุณมากที่เข้ามาอ่านน๊า
#เจอกันตอนหน้า พี3 จะมาอัพทุกๆ ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ วันใดวันนึงแล้วเจอกานนนน
ความคิดเห็น