คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
Intro
.
.
.
ดอกไม้ในสวนที่เริ่มเบ่งบาน แสงแดดอ่อนๆในยามเช้า อาทิตย์ที่กำลังส่องแสงกระทบกับดอกไม้เหลานั้น สำหรับผมมันเป็นภาพที่สวยงานที่สุด เพราะผมคิดว่าวันใหม่ที่กำลังจะเริ่มต้นมัน จะน่าตื่นเต้น หรือจะมี สิ่งใหม่ๆ เกิดขึ้นกับตัวของผมเองในวันนี้ไหม
แต่คงจะเป็นไปไม่ได้หรอกฮะ ในเมื่อผมไม่มีสิทธ์อยู่บนโลกใบนี้ได้ง่ายๆไงล่ะ ผมคงจะได้แต่หวังว่าสักวันสื่งที่ น่าตื่นเต้น สิ่งใหม่ๆ นั้นจะมาพบกับผม มาให้ผมสัมผัส มาให้ผม ได้รู้จักมัน
“แบคฮยอน” เสียงเรียกชื่อจากพี่ชาย ข้างบ้าน ผู้อ่อนโยนทำให้ผมแบคฮยอนที่กำลังนั่งสูดดมกลิ่นดอกไม้ ผืนหญ้า และเตรียมตัวจะอ่านหหนังสือเล่มสำคัญในยามเช้าต้องออกจากภวังค์
“อรุณสวัสดิ์ฮะ พี่คริส” คำพูดเดิมๆส่งผ่านปากสวยของแบคฮยอน
“อรุณสวัสดิ์ ตื่นเช้านะเรา พี่ว่านายน่าจะนอนพักผ่อนเยอะๆนะ ร่างกายนายจะได้แข็งแรงขึ้นไวๆไง” และแบคฮยอนก็ได้รับคำพูดที่เป็นห่วงเป็นใย รอยยิ้มที่อ่อนโยนเช่นเดิมเหมือนกัน “แล้วอาการวันนี้ดีขึ้นกว่าเมื่อวันก่อนแล้วใช่มั้ย?”
“อะ อ่า ครับ ดีขึ้นแล้วฮะ ขอบคุณพี่มากครับ”
“อ่าจริงสิ นี่ส่วนของอาทิตย์นี้” มือบางรีบเอือมมือไปหยิบหนังสือผ่านรั้วบ้านที่พี่ชายสุดหล่อคนนี้ยืนมาให้
“ขอบคุณที่เอามาให้เสมอนะฮะ ลำบากแย่เลย”
“ไม่หรอก พี่เต็มใจทำให้นายอยู่แล้ว แถมยังสนุกดีออกด้วยนะ พวกนักเรียนห้องพี่ไม่ค่อยชอบอ่านหนังสือกันนักหรอก”
“ยังไงก็ขอบคุณอีกครั้งนะฮะ” รอยยิ้มที่ทั้งสองส่งให้กัน โดยที่ไม่รู้ว่ามีใครคนนึงที่กำลังมองอยู่ และฟังในสิ่งพวกเขาทั้งสองพูดมาตลอดบทสนทนา
“งั้นพี่ขอตัวนะ วันนี้มีสอนคาบเช้าด้วยสิ ถ้าวันนี้พี่กลับเร็วค่อยมาคุยกันใหม่นะ มีเรื่องที่อยากคุยกับนายเยอะเลย แล้วเจอกันนะ”
“งั้นรีบไปเถอะ คุยเมื่อไรก็ได้ ตั้งใจทำงาน แล้วเจอกันฮะ”
มองจนแผ่นหลังค่อยๆหายไปผ่านรั้วคอนกรีทที่สูงเกือบมิดหัวร่างบาง แต่ยังไงก็ขอแค่ได้เห็นว่าเขาเดินไปจนลับตาก็พอ แค่ได้เห็นหน้า ได้คุยกันแค่ไม่ถึงสิบนาที หรือแค่ ได้เห็นแผ่นหลังก็พอใจแล้ว
ทุกคนคงสงสัยสินะครับว่าพี่เค้าเป็นใคร และผมกับเขารู้จักกันได้ยังไงผมจะบอกให้แล้วกันนะ ตั้งใจฟังล่ะ
พี่เค้าชื่อ ‘คริส’ หรือ ‘ อู๋อีฟาน’ ฮะเป็นคุณครูหนุ่มที่เพิ่งจบจากมหา’ลัยชื่อดังมาได้ไม่กี่ปีเอง ตอนนี้ก็ได้เป็นครูอย่างที่ตั้งใจไว้ พี่เขาเป็นครูสอนเด็กมัธยมปลายปี 3 จากที่พี่เขาเล่าให้ผมฟังเด็กห้องที่พี่คริสประจำชั้นอยู่เป็นเด็กที่ค่อนข้างเกเรเลย ถึงจะยากแต่พี่คริสก็ไม่เคยยอมแพ้จนตอนนี้เด็กๆเชื่อฟังพี่คริสเหมือนกับลูกพี่ หรือพี่ชายคนนึงเลยล่ะ คงจะเป็นเพราะหน้าตาที่น่าเกรงขามบวกกับนิสัยเผด็จการเหมือนผู้นำด้วยละมั้งฮะ ส่วนเรื่องที่ผมกับพี่เขารู้จักกันได้ยังไงมันก็คงจะเป็นเรื่องที่หน้าตลกมั้ง
เมื่อ 2 ปีก่อนหลังจากที่ผมย้ายมารักษาตัวที่นี่ผมก็ไม่ค่อยได้ออกจากบ้านหรือแม้แต่ห้องนอนตัวเองที่อยู่ชั้นล่างติดกับสวยญี่ปุ่นเล็กๆ ที่ผมสามารถเดินเล่นเพื่ออกกำลังกายยามเช้าให้ร่างกายผมได้กายภาพไปในตัว ใช่ฮะผมไม่ได้ออกจากไปดูโลกภายนอก 2 ปีแล้วล่ะครับ แต่ถึงผมจะเสียใจก็ตามแต่มันก็ยังมีสิ่งดีๆที่เราสามารถพบเจอมันได้ สิ่งดีๆนั้นคือ พี่คริส ที่สอนหนังสือผมในวันเสาร์-อาทิตย์ เอาหนังสือมาให้ผมอ่าน คอยพูดคุย คอยเป็นกำลังใจให้ และคอยดูแลผมตอนพ่อกับแม่ไปดูแลบริษัทที่ญี่ปุ่นตลอดเวลา และสิ่งที่ดีที่สุดอีกอย่างนึงคือพี่คริสได้สอนให้ผมรู้จักกับ
“ความรัก” ถึงจะเป็นผู้ชายด้วยกันก็เถอะ
“หึ นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียวเหมือนคนบ้า ทุกวันเลยนะนายน่ะ มีความสุขล่ะสิที่ได้คุยกับ พี่ชายของฉัน ตั้งแต่แหกขี้ตาตื่นมาได้จากห้องสี่เหลี่ยมๆสีขาวๆสำหรับคน อ่อนแอ อย่างนายมีความสุขล่ะเซ่~ หึ”
TBC.
อะแฮ่ม เทสๆๆ สวัสดีรีดเดอร์ที่หลงเข้ามาทุกท่านเลย 'พี3' เป็นไรเตอร์ใหม่ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคน
ปล. ติ ชม เต็มที่
ความคิดเห็น