Oh! My Lady ยัยวายร้ายตัวดี คนนี้แหละแฟนผม^^

ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 5

�"ขอบคุณค่า>O<"

ฉันก้มหัวให้กับพี่ชายสุดหล่อ(ชมไปอย่างนั้นแหละ)ที่ช่วยลากนายแอนตาซิล(จำชื่อไม่ได้แล้ว -_-) มาส่งที่รถ
แห๋ม! น้ำใจล้นเหลือจริงๆนะพ่อคู๊น แต่อันที่จริงฉันคิดว่า บางที่เขาอาจจะทนเห็นสตรีที่งดงามแลเเสนจะบอบบางปานจะปลิวลมลากผู้ชายตัวใหญ่ในสภาพที่น่าสงสาร(แลสมเพช) ไม่ได้ ถึงได้ยื่นมืออันแสนสากมาช่วยเหลือ ยังไงก็ ขอขอบคุณอีกสักทีนะค่า>////<
"เปลี่ยนคำขอบคุณเป็นเบอร์น้องได้ป่ะ"
"ได้สิค่ะ...ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ในเมื่อพี่ชายสุดเฟี้ยวซะขนาดนี้ อ่ะนี่ค่ะ 032-41254XX" ฉันพูดเบอร์มั่วๆที่พอจะจำได้ว่าเป็นของโรงพยาบาลอะไรสักอย่างที่..เอ่อ หลังคาสีแดงๆ เหอะๆ คิดว่าฉันจะบอกเบอร์แกจริงๆน่ะเหรอ...ไม่มีทาง(ความจริงขายโทรศัพท์ไปแล้วค่า)
"ขอบคุณมากครับ เดี๋ยวคืนนี้ผมโทรหานะ>///<"
"โอเคค่ะ โชคดีนะค่า" ฉันก้มหัวลงเป็นการขอบคุณอีกครั้งพร้อมกับโบกมือลาและหันมาจัดการกับนายเอ๋อที่นอนสลบเมือดอยู่ในรถ เอาล่ะ ไหนๆ ก็มาถึงขั้นนี้แล้ว ที่ซุกหัวนอนก็ไม่มี ขอนอนตรงเบาะหลังนี้ล่ะกัน ฉันเดินไปเปิดประตูหลังและกระโดดลงไปนอน
อ่า~ สบายจังเลย ดีกว่าอยู่บ้านหลังหนูซะอีก-_- อ่ะ เดี๋ยวนะ เดี๋ยวนายเอ๋อหาว่าฉันไม่มีมารยาท ต้องขออนุญาติเขาก่อนๆ(-- --)(_ _)(พยักหน้าหงึกหงักเพื่อ..เพื่อ?)
"นี่ๆ นายเอ๋อ ฉันขอนอนหลังรถนายก่อนนะ...ได้ครับๆ เชิญคุณนอนหลับให้สบายเลย"(ถามเองตอบเอง สามารถๆ-_-++)
ฉันขยับกลับมานั่งด้านหลังและเอนตัวลงนอน เคยมีคนบอกว่า เวลาหนังท้องตึง หนังตาจะหย่อน ฉันว่า...มันก็จริงนะ...zZZ�

>_O
ปริบๆ
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาและพบว่า...มันเช้าแล้ว!?!
โอ้! พระเจ้า นี่ฉันนอนเผลอนอนหลับหยันเช้าเลยเหรอเนี่ย...แล้ว นายเอ๋อล่ะ ฉันสปริงตัวด้วยความเร็วแสงและมองหานายเอ๋อตรงตำแหน่งคนขับรถและไม่เจอหมอนั้น หายไปไหนอีกล่ะเนี๊ย ตัวเงินตัวทองของช้านนนนนนนTT^TT

ฉันเปิดประตูรถจะออกไปแต่พบว่า...(อีกแล้ว)ประตูล็อค!?!
นี่มันเรื่องอะไรกันเนี๊ย ทำไมฉันถึงโดนทิ้งให้อยู่ในรถแบบนี้ด้วย แงงๆT_T

ฉันมองออกไปนอกหน้าต่างของรถและมันเป็นอะไรทีทำให้ฉันอยากจะบ้าตายวันล่ะหลายๆรอบ ฉันมาอยู่ที่ไหนล่ะเนี่ย โห่ เช็งเป็ด อย่าบอกนะว่านายเอ๋อขับรถมาตามแบบฉบับของเขา(เอ๋อๆน่ะ^^;;)มาโดยที่ไม่รู้ว่าฉันมีตัวตนอยู่หลังรถ โง่ที่สุด!! ...ฉันนะ ไม่ใช่นายเอ๋อ รู้ทั้งรู้ว่าเขาเป็นคนเอ๋อ แต่ฉันก็ดันเสล่อมาเอ๋อตามเขาแบบงงๆ ไม่น่ามานอนหลังรถของนายบุญยง(ใคร?) ชีวิตของฉันก็คงไม่มาติดแง๊กแบบมึนๆ เย้ๆ อารมณ์ศิลป์เกิดตอนเกิดเหตุ บ้าแล้วฉัน-_-^^ แล้วที่นี่ฉันจะออกไปอย่างไงล่ะเนี่ย(พากลับเข้าเรื่องเเบบมึนๆ) ถ้ารู้ว่าเป็นอย่างนี้ ให้มันตายยังดีซะกว่า อ่ะ ล้อเลงๆ

กรีดร้องๆๆ
ฉันมองหาอุปกรณ์พอที่จะทำให้ฉันออกไปจากรถเวรๆนี่ได้ และ อ่าฮ่าๆๆ ค้อนนี้จะทำให้ฉันออกไปจากรถได้ไหมนร้า(ใครหาให้ใยไหมว่ะ) ฮ่าๆๆ ฉันว่า...ฉันคิดอะไรดีๆออกแ้ล้วล่ะ ขอบอกว่าวิธีนี้ เจิ่ดมั๊กมากค่า นั้นคือ...
แต๋น แต่น(ตื่นเต้นเพื่อ?)
การทุกกระจกรถค่า>< น่าตื่นเต้นไหมล่าๆ เรามานับ1-3 พร้อมกันนร้า
...1...
...2...
...3...
ควับ!
เพร้ยง!
เย่ๆ แตกแล้วๆ>_< งั้นออกไปข้างนอกดีกว่า ร้อนจนจะกลายเป็นนางเอกแดดเดียวอยู่แล้ว(นางเอกยังไงก็เป็นนางเอกอยู่แล้วล่ะนะ กรุณาเข้าใจ ณ จุดนี้^^) แต่เดี่ยวนะ ถ้าทำแบบนี้ฉันก็จะโดนเศษกระจกบาดน่ะสิ ซวยเเล้วไง ทำกระจกรถเขาแตกโดยเปล่าประโยชน์ ออกก็ไม่ได้ เซ็งชะมัด ฉันเลิกล้มความตั้งใจและปรับเบาะเอนลงนอน เฮ้อ~ คงต้องรอให้นายเอ๋อกลับมาก่อนแล้วค่อยเรียกให้เปิดประตูให้ แต่กว่าจะถึงเวลานั้น ฉันคงต้องตายก่อนแน่ๆT^T ฉันนอนมองในรถอันแสนหรูหราไปเรื่อยๆและสายตาอันเฉียมคมของฉันก็พลันสะดุดกับสิ่งๆหนึ่ง นั้นคือ สวิตท์ที่ใช้เปิดกระจก
แง๊ง โง่จริงๆเลยฉัน ทำไมไม่เห็นมันตั้งแต่แรกนะ ฉันกดสวิตท์เปิดกระจกออกและค่อยๆปีนออกไป

ตุบ
โอ๊ย! เจ็บก้นชะมัด ทำไมฉันจะต้องมาซวยซับซวยซ้อนซวยซ่อนเงื่อนแบบนี้ด้วย ฮื่อๆๆTTOTT รถบ้าอะไรวะ ขอบหน้าต่างสูงชะมัด คอยดูเถอะ ฉันจะไม่ซื้อรถยี่ห้อนี้มาใช้โดยเด็ดขาด อูย~�
โอะ! ที่นี้ที่ไหนกันเนี๊ย ทำไมมันถึงได้กระทัดรัดสวยงามน่าอยู่แบบนี้>_< อย่าบอกนะว่า บ้านที่แสนน่ารักหลังนี้จะเป็นของนายเอ๋อ กรี๊ด ไม่คู่ควร ไม่คู่ควรที่ซู๊ด มันเหมาะสมกับผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างฉันมากกว่านร้าาา><

บ้านช่องไฮโซซะขนาดนี้ ข้าวของในบ้านคงจะแพงใช่ย่อย ถ้าฉันจะขอยืมไปขายคงไม่ผิดใช่ไหมก๊ะ(แปลได้ว่าขโมยค่ะ^_^)(ยิ้มหน้าตาเฉยโดยไม่รู้สึกผิด:คนเขียน)
เหลียวซ้าย('' )
โอเคโล่ง
แลขวา( ")
โอเครอด
ทางโล่งปลอดภัย ในฐานะที่ฉันเป็นโจร(รู้เเล้วอย่าบอกใคนนะค่ะ จุจุ มันจำเป็นจริงๆT^T) ที่มีจรรยาบรรณ ฉันสาบาน ฉันจะขโมยเฉพาะของมีค่าไม่เกิน 10 ชิ้น เอ่อ โจรนี่เขาไม่เข้ากันทางประตูใช่ป่ะ เพราะงั้น ฉันจะต้องปฎิบัติตามกฎที่สืบทอดกันมายาวนานอย่างเคร่งครัด ฉันค่อยๆย่องไปข้างบ้านและเปิดหน้าต่างทีละบาน บานแรกล็อค บานที่สอง ล็อค บานสุดท้ายก็..ไม่ล็อค เอาว่ะ เป็นไงเป็นกัน เสี่ยงเข้าบายนี้นี่แหละ ฉันค่อยๆ เลือนหน้าต่างออก(หน้าต่างเป็นแบบเลื่อนน่ะค่ะ) และปีนขึ้นไป
อึบ
อึบ
ฮ่า........