Oh! My Lady ยัยวายร้ายตัวดี คนนี้แหละแฟนผม^^

ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 4

  "คะ...คุณทานเข้าไปได้ยังไง มันเผ็ดมากเลยนะครับ ซี๊ด~"
  นายเอ๋อพูดประโยคนี้มาตั้งแต่ฉันกินก๋วยเตี๋ยวแสนอร่อยชามแรก จนตอนนี้หมดไปแล้วห้าจาน เขาก็ยังคงบ่นไม่เลิก ชักโมโหจนอิ่มแล้วนะ ฮึ่ม(ไม่อิ่มก็บ้าแล้ว)
 
  "นายจะบ่นอะไรนักหนาฮะ น่ารำคาญจริงๆเลย" ฉันบ่นพร้อมกับวางตะเกียบและกรอกน้ำเข้าปาก อ่า~ อิ่มจังตังค์อยู่ครบ ไม่สิ อิ่มจัง ตังค์ก็ยังไม่มีTwT
  "ขอโทษครับ...ว่าแต่ว่า คุณนี่แปลกดีนะ"
  "ยังไง-_-"
  "ก็เวลาคนอื่นๆทั่วไปเห็นผม พวกเขาจะกรี๊ดกร๊าด แต่คุณ...เวลาอยู่กับผม คุณไม่เห็นจะมีปฏิกิริยาแบบพวกเขาบ้างเลย"
  หมอนี้พูดบ้าอะไรอ่ะ คิดว่าตัวเองหล่อจนขนาดคนอย่างฉันต้องกรี๊ดกร๊าดเลยงั้นเหรอ โอเค ฉันยอมรับว่าหมอนี้หล่อแต่ทำไม...ช่างมันเถอะ

  "ทำไมฉันต้องกรี๊ดนายด้วย-_-++"
  "คุณไม่รู้จักผมงั้นเหรอo_o" อยู่ๆนายเอ๋อก็ทำตาโตยิ่งกว่าตอนที่รู้ว่าท้องสามารถร้องได้เสียอีก เฮ้อ เหนื่อยแทน
  "พระเจ้า! คุณไม่รู้จักผม ผมคิดว่าไม่มีใครในประเทศนี้ที่ไม่รู้จักผมเสียอีก ผมคือ'แอลดิส' วง Sweet Guys ไงครับ ไม่นะ คุณไปอยู่ไหนมาOoO"
  "=_=" ฉันเคยคิดว่าตัวเองบ้าแล้ว แต่ตอนนี้ฉันคิดว่า หมอนี้บ้ากว่า ฉันควรจะรีบไถ่เงินและชิ่งดีกว่า ขือนอยู่อย่างนี่ต่อไป โรคประสาทต้องกินกบาลฉันแน่ๆ

  ฉันตบมือตัวเองและชี้หน้าของเขา เพื่อให้มันดูเท่ๆไปงั้นแหละ ไม่มีไรหรอก
  "ใช่ๆ ฉันรู้จักนายแล้ว ว้าว พวกนายนี่แจ๋วเนอะ แบบว่าร้องเพลงร็อคได้ถึงใจสุดๆไปเลยอ่ะ" ฉันตบโต๊ะและลุกขึ้นยืนทำท่าคาราบาวของพี่แอ๊ดพร้อมกับทำเสียงโย่ๆ ทำให้โต๊ะอื่นหันมามองพวกเราด้วยสายตาที่อ่านได้ว่า'บ้า' มองกันทำไม ฉันไม่ใช่พี่แอ๊ดนะย่ะ

  "ผมว่าคุณนั่งลงเถอะครับ ผมอาย-///-" หมอนี้รีบลุกขึ้นมาดึงฉันให้ลงนั่งแบบเดิม อ๋อ! ลืมบอกไป ตอนเนี้ย หนอนี้ใส่แว่น สวมหมวก เสื้อเเจ๊กเก็ตบ้าบออะไรไม่รู้เต็มไปหมดคงเพราะกลัวคนอื่นเขาจะจำได้สินะ โอเช  ฉันจะไม่บอกใครว่านายเป็นฆาตกรข้ามชาติ-_-
  "นายจะอายไปทำไม คนเยอะแยะ-_-+++"
  "ถึงคุณจะไม่อายแต่ผมโคตรอายแล้วอีกสองอย่าง คือหนึ่ง คุณเป็นสุภาพสตรีไม่ควรมาทำแบบนี้"
  "..." 
  "สอง ผมไม่ได้ร้องเพลงร็อค นี่คุณไม่รู้จักผมจริงๆเหรอT^T"
  "รู้จักๆ ฉันรู้จักนายและเป็นแฟนคลับแบบเหนียวแน่นของวงนายเลยแหละ ตอนแรกฉันก็มั่วๆไปงั้นๆแหละ แต่ตอนนี้ฉันคิดออกแล้วจริงๆ วงนายมะสามคนใช่มะ"
  "( - - )( _ _ )"
  "แล้ว...เอ่อ..วงของนาย เ่อ่อ...ใช่แล้ว ใส่เสื้อสามสีใช่มะ ประมาณว่าสัญญาณไฟจราจร'ไรเงี๊ย เขียว เหลือง แดง^^"
  "...."
  "แล้วก็...วงของนายร้องเพลงนี้ ไม่ใช่เศรษฐีเลยมีไม่เท่าไร คนที่รักก็ดันมาทิ้งกันไป  สบม. สบายมาก..ใช่ป่ะ เฮ้ๆ"
  "นี่ครับ เงินค่าก๋วยเตี๋ยว ไม่ต้องทอนนะครับ" อยู่ๆนายเอ๋อก็ลุกพรวดไปจากโต๊ะและวางแบงค์พันเอาไว้หลายใบ ฉันควรจะรีบตามไปถาม(ไปไถ่เงิน)ให้รู้เรื่องใช่มะ แต่ยัง ฉันต้องรอตังค์ทอนก่อน
  ฉันหยิบแบงค์พันขึ้มมาเหลือไว้ที่โต๊ะใบเดียวพอแล้วรีบวิ่ง(วิ่งอีกแล้วT^T)ตามนายเอ๋อที่เดิน ดุ่ม มะจาเร่ดูมๆอยู่ข้างหน้า
  "เดี๋ยวก่อนสินายเอ๋อ" ฉันตะโกนเรียกนายเอ๋อที่เดินหยิ่งอยู่ข้างหน้า แต่หมอนั้นไม่หยุดอ่ะ ทำไงดี ฉันจะต้องทำให้หมอนั้นหยุดเดินให้ได้ 
  ฉันก้มลงหยิบท่อนไม้ที่อยู่แถวนัน้ขึ้นมา ไม่อยากจะคุย ตอนเด็กๆ ฉันเคยแข่งเล่นเกมปาโป่งกับใบหม่อนจนร้านเจ๋ง แค่นี้ จิ๊บๆ
  ฟิ้ววววววว~ วิ้วววววว~
  ปึก -0-;;
  เย้ กลางกบาลของหมอนี้พอดี ผลของมันคือ นายเอ๋อลงไปนอนจูบพื้น ฉันวิ่งไปยังจุดที่นายเอ๋อหลับอยู่และค่อยๆเอาไม้ที่เขวี้ยงไปมาจิ่มตัวของนายเอ๋อ ไม่นะ หมอนี้คงไม่ตายใช่ไหมอ่ะ
  "นี่ๆ นายเอ๋อ...อย่ามาสำออยนะ ลุกขึ้นมาซิ"
   "..."
   "นายเอ๋อ!!!"
   "...."
  "นายเอ๋อ ฉึกๆ"
  เห็นทีหมอนี่คงไม่ฟิฃื้นขึ้นมาแล้วจริงๆสินะ แล้วทีนี่จะทำดีล่ะเนี๊ย โธ๋เว๊ย
  ใยไหมนะใยไหม ไม่น่าเอาท่อนไม้(จริงๆแล้วต้องเรียกว่าไม้น่าสามถึงจะถูกต้อง)ไปปาหัวเขาเลย แล้วฉันจะทำไงล่ะ ทำไงดี ปล่อยทิ้งไว้ให้เป็นปอดบวมตาย จะบ้าเหรอ ขืนหมอนั้นไม่ตายขึ้นมาแล้วจำได้ว่าฉันเป็นคนปาท่อนไม้ปาหัว มีหวังเข้าตารางเเง้แก๋ เอางี้ ลากไปที่รถก่อนล่ะกัน ด้วยค่อยคิดว่าจะจัดการยังไง