Oh! My Lady ยัยวายร้ายตัวดี คนนี้แหละแฟนผม^^

ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 3

 'โฮ่งๆ กรรซ์'
 "ช่วยด้วยครับT^T"
  
  เสียงไรวะ - - +
  ขวับ

 เฮือกOoO
 
  นั้นมัน...นายเอ๋อกับมะ...หมาจรจัดฝูงหนึ่งกำลังวิ่งไล่ตามเขามาติดๆ หมอนั้นทำอะไรของเขาน่ะ  ฉันยืนมองนายเอ๋อที่วิ่งหน้าตาตื่นและหันมามองฉัน เฮ้ย!!....อย่าวิ่งมาทางนี้เซ่ไอ้บ้าT^T

  "ช่วยด้วยครับTTOTT"
  ฉันรีบกลับหลังหันวิ่งหนีทันที ฮ่วยย!! ทำไมวันนี้มีแต่วิ่งกับวิ่งฟะTOT
 
  "ช่วยด้วยครับT-T"
  "นายจะตามฉันมาทำม่ายยยยยย"
  "คุณช่วยผมด้วย"
  "นะ...นายไปทำอีท่าไหน หมาพวกนี้มันถึงวิ่งตามมาหา!" ฉันถามนายเอ๋อที่วิ่งขนาบมาข้างๆ
  "ผมแค่จะช่วยเจ้าหมาน้อยตัวนี้น่ะครับ..มันถูกเจ้าตัวใหญ่แย่งอาหาร" เขาพูดและโชว์ลูกสุนัขขนมอมแมมตาใสแจ๋วบ๊องแบ๊วตัวหนึ่ง..หลักฐานสินะนั้นน่ะ -*- เป็นคนดีจริงๆเล๊ย
  
  "นายนี่มัน...เฮอะ น่าหงุดหงิดชะมัด" ฉันพ่นลมหายใจแรงๆบ่งบอกถึงความเซ็งสุดๆ
  "คุณจะให้ผมยืนดูมันถูกกัดตายต่อหน้าต่อตา แบบนั้นผมทำไม่ได้หรอกครับ"
  "ฉัน...โธ่เว้ย!! ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ช่างเถอะ นายปล่อยเจ้าตัวนั้นลงซะ" ฉันหันไปสั่งนายเอ๋อใจบุญ สีหน้าของหมอนั้นดูประหม่ามากกว่าเดิม แถมพอฉันส่งสายตายไป นายเอ๋อนั้นก็ไม่ยอมปล่อยเจ้าลูกหมาลงตามที่ฉันสั่งอีก

  "ปล่อยมันลง!-*-...คิดว่าฉันจะทิ้งมันไว้ที่นี้หรือไง?"
  "=^= เปล่านะครับ แต่ว่า..."
  นายเอ๋อนั้นพูดพลางทำสายตาล่อกแล่กไปมาและยิ่งกระชับลูกหมาในอ้อมกอดแน่นขึ้นกว่าเดิม ให้ตายสิ! ฉันชักจะโมโหกับความโลเลงี่เงาของหมอนี่แล้วนร้าา

  "ไม่ปล่อยก็เอามานี่!" ไม่ปล่อยชิมิเคอะ...นี่แน่ะ! ฉันพยายามฉุดกระชากลากถูเจ้ามอมแมมมาจากนายเอ๋อขณะวิ่ง ว๊าก>< ทำไมฉันต้องมาเจอตัวซวยเคลื่อนที่ได้อย่างหมอนี้ด้วยนะ ถ้ารู้ว่าเหตุการ์ณจะเป็นอย่างนี้นะ ฉันจะไม่กระโดดขึ้นรถของหมอนี้มาเลย!

  'งี๊ด~งี๊ด>M<" 
  'โฮ่งๆ กรรซ์'
  ฉันดึงหัวของเจ้ามอมแมมส่วนนายเอ๋อดึงส่วนตัวขอลมันไว้ ซึ่งผลของมันคือ เจ้ามอมแมมส่งเสียงงี๊ดๆแบบนี้ไง แถมยังได้รับการตอบรับจากฝูงสุนัขเบื้องหลังอย่างดี ฮะฮะฮ่ะ รำคาญว่ะ - -++ เทศกิจหายไปไหนหมดว่ะ มาเก็บเจ้าพวกนี้ไปทำลูกชิ้นทีเถอะ(ใจร้ายอ่าT-T)

  ฉันกับนายเอ๋อยังคงฉุดกระชากเจ้ามอมแมมอย่างเมามันกันอยู่ จะว่าไป มันก็อึดดีนะ ถ้าหากฉันและมันรอดจากการวิ่งหนีไอ้พวกหมาบ้าเมื่อไร ฉันอาจจะรับไว้พิจารณาก็ได้^^

  "คุณครับ...ปล่อยมันเถอะ เดี๋ยวมันตายT-T"นายเอ๋อหันมาทำหน้าเว้าวอนใส่ฉัน ยะ..อย่าทำแบบนั้นนร้าาา โอ๊ย! จะบ้าตาย ถ้าเกิดฉันละลายใครจะรับผิดชอบT^T

  ถึงเเม้ว่าฉันจะมีภูมิคุ้มกันเรื่องผู้ชายหน้าตาดีอยู่บ้างแต่ว่า...แบบว่า หมอเนี๊ยมัน หน้าตาดีเกินชาวบ้านชาวช่องเขาแบบว่าดีโคตรรรร! นัยต์ตาสีน้ำตาลออกทองเปล่งประกายระยิบระยับเหมือนลูกแก้ว(น่าควักมาดีดเล่น -_- อะหึๆ) ใบหน้าขาวใสไร้สิวฝาเพราะใช้ครีมทาหน้าตรา ห่านฟ้า ห่านดินกินหญ้า ห่านฟ้ากันยุง อุง อุง อุง~(ได้ข่าวว่ามันถือยาจุดกัยยุงมิใช้เรอะ - -++) ผมสีบรอนด์ทองซอยรากไซร้ยาวประต้นคอ จมูดโ่ด่งเป็นสัน ริมฝีปากเรียวสวยได้รูปน่ากระชากมาจูบ..เอ่อ..กับพื้นอ่านะ^^;;

  ขณะที่ฉันกำลังพรรรณาใบหน้าอันแสนหล่อเหลาปานถูกสวรรค์ปั้นแต่งมาเป็นอย่างดีของหมอนี้ เสียงอันไม่พึ่งประสงค์ก็ดังขึ้นเบื้องหน้า

  'โฮ่งๆ กรรซ์.V.'
  มะ...หมา
  มันยืนดักอยู่เบื้องหน้าของข้าพเจ้า แงงๆT^T ทำไมหมาพวกนี้ถึงฉลาดเป็นเบสอย่างนี้นะ ข้างหน้าก็หมา ข้างหลังก็หมา ข้างซ้ายก็นายเอ๋อปัญญาอ่อนกับเจ้าลูกหมาด๊อกด๋อย ข้างขวาก็ อ๊ะ.แล้วข้างขวามีอะไรอ่ะ เห็นแต่ความมืดเต็มไปหมด

  เอ๊ะ...ฉันว่า..เราคงต้องไปสำรวจกันแล้วล่ะ^^

  ฉันหันไปมองนายเอ๋อที่ยืนลูบเจ้ามอมแมมอย่างอ่อนโยน..ริมฝีปากคลี่ยิ้มบางๆ ดูเหมือนว่า นายเอ๋อจะไม่ทุกข์ร้อนสักเท่าไรเลยนะที่เอาความซวยมาให้ฉัน...ให้มันได้แบบนี้เซ่  เขาค่อยๆเงยหน้าขึ้นจากเจ้ามอมแมม พนันได้เลยว่าอีกไม่เกินห้าวิ ใบหน้าที่แสนอ่อนโยนผิดเวลาของหมอนี่จะเปลี่ยนไป...เชื่อเหอะ=*=
....ห้า...
...สี่....
...สาม....
...สอง....
....หนึ่ง...
  'โฮ่งๆ กรรซ์'
  " ^^>>O-O"

  ฉันคว้าแขนของนายเอ๋อวิ่งไปทางขวาท่ามกลางความงวยงงของนายเอ๋อและเสียงเห่าหอนของบรรดาฝูงหมาป่าที่ออกล่าเหยื่อ นายเอ๋อคือกระต่ายจอมบ๊อง ส่วนฉันคือ แรด! - -++ นี่เธอคิดอะไรของเธอน่ะใยไหม เอาตัวเองไปเทียบกับแรด...น่าเกลียดชะมัด 

  ท่ามกลางความมืด เราไม่สามารถมองเห็นสิ่งใดได้นอกจาก...ความมืด(พูดเพื่อ?)และนายเอ๋อที่วิ่งตามอยู่ข้างๆ เสียงเห่ากรรโชกของฝูงสุนัขจิ้งจอกหิวกระหายกำลังตามมาอย่างกระชันชิด ซวยแล้วไง มองอะไรก็ไม่ค่อยจะเห็น

  "นี่คุณจะวิ่งไปไหน่ะครับ..ทะ"
  "วิ่งไปเรื่อยๆนั้นแหละ เพราะนาย ฉันถึงได้ซวยขนาดนี้" ฉันหันไปแว๊ดใส่นายเอ๋อ หมอนั้นได้แต่ทำหน้าเหวอและส่ายหัวไปมาอย่างบ้าคลั่ง -_- ฉันเกลียดหมอนนี้จังวะ

  ฉันลากแขนนายเอ๋อที่พยายามจะเป็นญาติกับลิงโดยการใช้แขนทั้งสองข้างยึดต้นไม้ไว้อย่างเหนียวแน่นยิ่งกว่ากาวตราช้างแมมมอท ส่วนเจ้าลูกหมา เอ่อ...หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ เอาตัวรอดตัวเดียวชะมัด

  "นายเอ๋อ..ปล่อยมือจากต้นไม้เดี๋ยวนี้นะ"
  "ไม่..ผมไม่ปล่อยเด็ดขาด ผมจะไม่มีทางไปทางนั้น"
  "นายบ้ารึเปล่า...พวกหมามันกำลังไล่กัดพวกเราอยู่นะ-_-"
  'โฮ่งๆ กรรซ์'
  นั้นไง แค่พูดถึงมันก็มากันเลยทีเดียวเชียว

  "ถ้านายไม่ปล่อยฉันจะถีบนาย = =;;"
  "ได้โปรดอย่าถีบผม ถะ...ถ้าเราเดินไปไม่กี่ก้าวมันจะมีนะ..น้ำ" นายเอ๋อทำท่าทางเหมือนกับจะร้องไห้และกอดต้นไม้แน่นกว่าเดิมอีก...ฉันรู้แล้วๆ ว่าฉันคิดผิดตั้งแต่ต้นเรื่องแล้ว
  
  อ๊ะ...เมื้อกี้นายเอ๋อพูดอะไรนะ มีน้ำอยู่ข้างหน้างั้นเหรอ เหอะๆ ฉันว่า ฉันคิดอะไรดีๆออกแล้วล่ะ^^(เริ่มมีลางสังหรณ์ไม่ดี)

  จากผลการวิจัยของสถาบันลูกชิ้นสุนัขนานาชาติ ผลปรากฎว่า สุนัขทุกตัวล้วนกลัวน้ำ เพราะฉะนั้น ฉันว่าที่ผู้วิจัยใยไหมจึงข้อทดสอบทฤษฏีนั้นเองค่ะู^O^

  "เฮ้ นายเอ๋อ ฉันคิดวิธีไล่หมาพวกนี้ได้แล้วล่ะ คือว่า...พวกเราต้องกระโดดลงน้ำ"
  'โฮ่งๆ กรรซ์'
  "ผมไม่กระโดดลงน้ำเด็ดขาด ยังไงผมก็ไม่ลง(- -  )(  - -)"
  "ทำไม...นายอยากถูกหมากัดตายเรอะ"
  "มะ...ไม่อยากครับ แต่ผมไม่ลงน้ำ ม่ายลงๆTWT"
  "นายว่ายน้ำไม่เป็นรึไง? =="
  "(-- --)(_ _)"
  "ไม่เชื่อ!...นายเป็นผู้ชายนะ นายจะว่ายน้ำไม่เป็นได้ยังไง อิมพอสสิเบิล ถ้านายว่ายน้ำไม่เป็นจริงๆล่ะก็...ไปกระโดดตึกตายซะ"
  "ผะ..ผมกลัวความสูง"
  "=*=" หมอนี้แยกไม่ออกสินะว่าฉันกำลังประชดอยู่
  "ฉันมีทางเลือกให้นายสองทาง หนึ่ง โดดลงน้ำซะและสอง ยืนอยู่ตรงนี้รอให้พวกหมามากัด" นายเอ๋อส่ายหัวไปมาเหมือนคนไม่เต็ม เอาล่ะ ฉันพยายามอดทนกับความโลเลงี่เงาของหมอนี้แล้วนะ แต่พอดีว่าฉันเป็นพวกที่ความอดทนต่ำวะด้วย เพราะงั้น นายหมดเวลาในการตัดสินใจแล้ว...ฉันเลือกให้เอง^O^

  ฉันกระโดดแกะแขนของหมอนี้ออกจากต้นไม้และถีบหมอนนั้นจนตกน้ำ ก่อนจะกระโดดตามลงไป
  ตูม!
  ตูม!
  'โฮ่งๆ กรรซ์ แฮ่ๆ'

  บรื๋อออออ~O~ นะ...หนาวชะมัด น้ำบ้าบออะไรเย็นยังกับน้ำแข็ง ฉันหันไปมองหมาที่ยืนเห่าขนตั้งอยู่ข้างบนบก อ่ะโด่ แน่จริงตามลงมาดิ:P กึกๆ

  "ชะ..ด้วย..ชะ..ฮึก"
  เสียงไรหวา หรือว่า...เป็นเสียงของนายเอ๋อ! ยะ..อย่าบอกนะว่า หมอนั้นว่ายน้ำไม่เป็นจริงๆอ่ะ ซะ...ซวยแล้วไงฉัน หาเรื่องใส่ตัวแท้ๆเล๊ย...ว่าเเต่ว่า ถ้าหมอนั้นจะเป็นจะตายก็ไม่เกี่ยวกับฉันสักหน่อย ฉันรีบว่ายน้ำมาอีกที่ฝั่งข้างหนึ่ง โดยได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือปนกับเสียงหมาจรจัดและ

  "จ็อก~จ็อก~"
  เสียงท้องของฉันเองค่ะ^^;; หิวจัง...แต่ตังค์ไม่มี ทำไงดี ไปคลี่ดีกว่า(จะคล้องไปเพื่อ?)
 
  โอ๊ย!...หิวโว๊ย

  อ๊ะ...ฉันว่าสิ่งแรกที่ฉันจะทำคือหาเงินและฉันก็พอจะรู้แล้วว่าจะหาเงินได้จากที่ไหน^-^
  
  ฉันรีบกระโดดลงสระน้ำและพยายามว่ายกลับไปตำแหน่งเดิม เสียงหมาเห่าเงียบไปแล้วล่ะ แต่ฉันก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกเลย เงียบมาก จริงๆนะ

  "นายเอ๋อ นายอยู่ไหนอ่ะ นายเอ๋อ นายได้ยินฉันม่าย ได้ยินแล้วตอบด้วย"
  ฉันดำลงไปใต้น้ำเป็นรอบที่ 5 แต่ก็ไม่พบอะไรนอกจากความมืด  อ๊ะ..ฉันว่าฉันเห็นเงาตะคุ่มๆของอะไรบางอย่างแล้วล่ะ ฉันภาวนาในใจขอให้มันเป็นนายเอ๋อ เหตุผลน่ะเหรอ เอาแบบตรงๆหรืออ้อมๆดีล่ะค่ะ ถ้าเอาแบบอ้อมๆคือฉันไม่อยากเป็นคนเลวที่ปล่อยให้หมอนั้นตายแต่ถ้าเอาแบบตรงๆละก็ หมอนั้นเป็นตัวเงินตัวทองของฉัน(ไม่ใช่วรนัสนะจ๊ะ^-^)

  ฉันว่ายไปดูสิ่งปริศนานั้นใกล้ๆและ โอ้เยส!><  มันคือนายเอ๋อปัญญานิ่มที่ดันว่ายน้ำไม่เป็น เขาคือตัวเงินตัวทองของฉัน ฉันคว้าแขนของหมอนั้นขึ้นจากน้ำก่อนที่เขาจะตาย ละ...แล้วถ้าหมอนี้ตายขึ้นมาล่ะ ฉันจะหาเงินจากไหน ดีไม่ดี ฉันอาจถูกตราหน้าว่าเป็นอาชญากรแล้วเตี่ยก็จะยกมรดกทั้งหมดให้สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เห็นที ฉันจะต้องรีบแต่งเรื่องขึ้นมาเพื่อกลบเกลื่อนความผิดของตัวเองซะแล้ว
  เอาแแบนี้ละกัน...
 ~นายเอ๋อวิ่งหนีหมาจรจัดมาจนสะดุดก้อนหินตกน้ำตายและร้องขอความช่วยเหลือ พอดีว่าฉันผ่านมาก็เลยกระโดลงไปช่วยแต่ไม่ทัน เพราะนายเอ๋อดันสำลักน้ำตายก่อน~
  หรือว่าอันนี้ดี
  ~นายเอ๋อนึกคึกอยากว่ายน้ำตอนกลางคืนเลยกระโดดลงไปแต่ดันเป็นตะคริวเพราะน้ำเย็นจัดเลยพยายามร้องขอความช่วยเหลือ แต่ผีกลับดึงขาลงไป ฉันผ่านมาเห็นอีกทีก็เห็นหมอนี้ลอยขึ้นอืดแบบนี้~

  กลับสู่ปัจจุบัน ฉันว่า ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆเลย หมอนี้ยังไม่ตายสักหน่อย ถ้าเขาตายจริงๆแล้วฉันจะเลือกเรื่องไหนดีอ่ะ 1หรือ 2 เฮ้ย! ไอ้บ้าเอ๊ย ฉันลากนายเอ๋อขึ้นมาจากสระน้ำและพยายามปั้มหัวใจของเขา สาบานเลย ฉันจะไม่มีวันผายปอดเขาเด็ดขาด เดี๋ยวนะ ขอนึกท่าปั๊มหัวใจก่อน อ๋อ...เอามือทับกันและกดลงตรงช่วงลิ้นปี่ โอ้เยี่ยม!

  1...2 (เอฟเฟ็กต์ปั๊มหัวใจ)
  1...2...
  1...2...3...
  1...2...3...4
 
  ฉันว่า บางทีฉันอาจจะผิดคำสาบานก็ได ในเมื่อปั๊มหัวใจไม่ฟื้น ฉันก็ต้องผายปอด....เฮ้ย! คิดอะไรกันน่ะ ที่ทำจำเป็นหรอกนะเฟ้ย.V.(เหรอย่ะ) เดี๋ยว ขอสูดลมหายใจก่อน

 ฮุบ...
 ฉันค่อยๆโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ๆริมฝีปากของนายเอ๋อจนแทบจะเห็นแบคทีเรียในรูขุมขนของหมอนี้แล้ว อร๊ายยยยยยยยย

 พรวด!...แครกๆ

 อยู่ๆนายเอ๋อก็พ้นน้ำออกมาปากนั้นทำให้มัน...โดนหน้าฉันเต็มๆ แหวะๆๆๆ หยักแหยงอ่ะ 
 นายเอ๋อค่อยๆลุกขึ้นนั่งและจ้องหน้าฉันก่อนจะคลี่ยิ้มและดึงฉันเข้าไปกอด เฮ้ย!..อะไรวะเนี่ย>///<

  "ผมรู้ว่าคุณต้องมาช่วยผมและคุณก็มาช่วยจริงๆ คุณช่วยชีวิตผมไว้สองครั้ง...ผะ..ผมไม่รู้จะตอบแทนคุณยังไงดี"
  แฮ่กๆ หะ...หายใจไม่ออก หมอนี้จะฆ่าฉันรึไงเนี่ย
  "อย่างแรกคือ...นายปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ กึกๆ" ฉันเสียงสั่นเพราะความเขิน เฮ้ย...ความหนาว นายเอ๋อค่อยๆคลายอ้อมกอดเปิดโอกาสให้ฉันได้เช็ดน้ำที่หมอนั้ีนพ่นใส่บนใบหน้า ยังมีหน้ามายิ้มอีก ยิ้มสวยจริงๆเลยนะหมอนี้ รอยยิ้มใสๆไร้มลพิษประดับใบหน้าตลอดเวลาอยู่แบบนี้^^ หมอนี่ยิ้มแบบนี่ได้ไงอ่ะ...ทำไมฉันถึงยิ้มแบบนี้บางไม่ได้TT-TT 

  "คุณหนาวงั้นเหรอ^^"
  "ก็ใช่น่ะสิ กึกๆ ว่ายน้ำตอนกลางคืนอุ่นตายล่ะ กึกๆๆๆ เฮ้ยนายจะทำอะไรน่ะ" ฉันร้องเสียงหลงเมื่อเห็นหมอนั้นถอดเสื้อเชิ้ตตัวนอกออกเหลือเเต่เสื้อกล้ามสีขาวข้างในและเอาเสื้อเชิ้ตตัวนั้นมาคลุมไหล่ฉัน....คุณรู้สึกแปลกๆไหม ใช่! เสื้อของหมอนี้มันเปียกแล้วเอามาคลุมฉันให้หนาวมากขึ้นเพื่อ= =;;?
  
  "เสื้อนายเปียก"
  "จริงด้วย ผมลืมไป^^;;"
  นายเอ๋อส่งยิ้มแห้งๆมาให้ฉันและรับเสื้อกลับไปสวมใหม่
  "ขอบคุณครับที่ชะ..."
  
  จ็อก~จ็อก~ 
  
  กรรม!...ท้องดันร้องขัดจังหวะขึ้นมาได้ ฉันส่งยิ้มแห้งๆให้กับนายเอ๋อที่กำลังทำตาโตเหมือนเกิดมาไม่เคยได้ยินเสียงท้องร้อง...หรือว่า...ไม่จริงน่า จะมีใครเกิดมาแล้วไม่เคยท้องร้องบ้าง

  "นั้นเสียงอะไรน่ะO-O" 
 
   เวร!...ฉันว่าแล้วว่าคนเอ๋อๆท่าทางไฮโซอย่างหมอนี้คงไม่รู้จักเสียงท้องร้องหรอก

  "เสียงท้องร้องน่ะ=_=++"
  "แล้วทำไมท้องต้องร้องด้วยล่ะครับ ท้องของผมไม่เห็นร้องบ้างเลยOoO"
  ฉันต้องอธิบายด้วยสินะ สงสัยจริงๆเลยว่าหมอนี่ผ่านม.1มาได้ยังไง
  "ท้องร้องเพราะหิวไงล่ะ..."
  จ็อก~จ็อก~
  "ฮะๆ ท้องของคุณร้องอีกแล้ว คุณคงหิวมากสินะ เอางี้ เดี๋ยวผมจะเลี้ยงข้าวคุณเป็นการตอบแทนล่ะกันนะครับ^^"

  อยากบอกว่า...ฉันรอประโยคนี้มานานแล้ว>O< โอ้เยส