Oh! My Lady ยัยวายร้ายตัวดี คนนี้แหละแฟนผม^^

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 2

  'เอี๊ยดดดดดดดดด'


  เสียงล้อยางบดพื้นถนนส่งเสียงดังสนั่นไปทั่วสามภพ ฉันเบิกตากว้างด้วยความตกใจตามนิยาย หนังและซีรี่ย์ที่เคยดูมา-_-^ ทำไมต้องตกใจด้วยนะ ทั้งที่รถอยู่ห่างจากฉันตั้ง 0.5 เมตร
  
  "ขอโทษครับ...เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ"
  
  ฉันเชิดคางขึ้นและหรี่ตามองเขาอย่างกวน...(ละไว้) ทำเพื่ออะไรน่ะเหรอ ไม่รู้สิ บางครั้งการทำอะไรแบบนี้มันก็...มีความสุขดีนะ- -++

  ฉันยืนมองสุภาพบุรุษที่รีบวิ่งกระวีกระวาดหน้าตาตื่นมาหาฉัน...เพื่อ? ฉันไม่เข้าใจจริงๆเลยว่าทำไมต้องทำหน้าตาตลกๆพันธุ์นั้นด้วย...หรือว่า หมอนี้เล่นละครตามบทด้วยเหมือนกัน อืม...ฉันว่าเราสองคนไปเล่นละครกันเถอะ^^

  อ๊ะ...ฉันว่าฉันคิดอะไรดีๆออกแล้วล่ะ^^

  ฉันแกล้งทรุดตัวลงกับพื้นและโอดครวญอย่างเจ็บปวดราวกับโดนมีดบาดที่ปลายนิ้ว...คิดว่างั้นนะ ทำให้หมอนั้นถึงกับหน้าซีด ปากสั้น ขาดอากาศหายใจและตายในที่สุด..ไม่ใช่แล้ว-_-;; หมอนั้นวิ่งทึกๆลงมานั่งตรงหน้าฉัน 

  ได้การล่ะ...ฉันแกล้งบีบน้ำตาอีกรอบถึงรู้ว่ามันจะไม่ไหลก็ตามและหันไปมองกอริล่าหน้าพระจันทร์ ชิมแปนซีและอุรังอุตัง(ขบวนการลิงบุกโลก+_+) ลูกน้องของกอริล่าที่วิ่งมาสมทบตั้งแต่เมื่อไรมิทราบ ซึ่งพวกมันสามคน...เอ่อ ต้องบอกว่าสามตัวสินะ ใช่ ซึ่งพวกมันสามตัวกำลังยืนมองฉันด้วยสายตาตกตะลึง พวกนั้นกำลังเล่นละครด้วยสินะ แต่นั้นไม่ใช่ประเด็น ฉันรีบลุกขึ้นยืนและวิ่งไปเปิดประตูรถฝั่งคนขับ กระโดดขึ้นและสตาร์ททันที่ ส่วนนี้คือวิวัฒนาการใบหน้าของหมอนั้น

  O_O >> O^O >> O.O >> OoO >> O[]O

  เฮ้อ...ทำไมถึงได้ซื่อบื่อเยี่ยงนี้นะ ไม่ไหวจะเคลียร -_-^^ คิดว่าฉันจะขโมยรถรึไง
  
  "เฮ้ย..นายนะ รีบขึ้นรถมาเซ่" ฉันตะโกนเรียกนายเอ๋อที่ยืนทืออยู่กลางถนน ให้มันได้อย่างนี้เซ่ เดี๋ยวไอ้พวกสามสัตว์มันก็ได้สติหรอก

  นายเอ๋อพยักหน้ารับคำอย่างมึนงงและรีบเดินมาขึ้นรถเป็นจังหวะเดียวกับที่สามสัตว์ป่าได้สติ
  
  "เฮ้ย...หยุดเดี๋ยวนี่นะเว้ย เฮ้ย"

  ไม่ทันแล้ว ฉันเหยียบคันเร่งจนหน้าปัดแสดงความเร็วบอกว่า นี่มันสุดๆแล้ว โฮก...เร็วขนาดนี้ไปสำรวจดวงจันทร์กันเลยเถอะ มันส์จริงๆเลย 

  ส่วนนายเอ๋อ หมอนั้นทำหน้าช็อคโลกเหมือนเจอกบออกลูกเป็นไก่หรือค้นพบว่าตัวเองตดเป็นกลิ่นจำปี มืองี้กำเข็มขัดนิรภัยไว้จนแ่น่นจนเส้นเลือดขึ้น แอบเห็นเหงื่อผุดขึ้นมาเต็มใบหน้าด้วยแหละ...นายร้อนเรอะ-O- ไม่น่าใช่

  "เดี๋ยว...เธอจะไปไหน...คะ..ครับ"
  "ไม่รู้สิ...เอ่อ = = ขอขับให้พ้นไอ้พวกสามสัตว์ที่วิ่งไล่อยู่ก่อนก็แล้วกัน"
  "O_O...^^...อ๋อ...อืมๆ"
  "= =(ไม่ว่าด้วยวุ๊ย!)" ฉันขมุบขมิบปากบ่นกับตัวเองเบาๆ ขณะกำลังเลี้ยวแบบสุดเกียร์จนเสียงดังเอี๊ยดด..ประมาณเนี่ย

  หมอนี้แปลกคนจริงๆเลย แต่ก็ดีแล้วล่ะ เพราะตอนนี้คนที่พึ่งพาได้ก็ต้องมีคุณสมบัติเอ๋อๆเฉื่อยๆเหมือนผู้ชายที่อยู๋ข้างๆนี้แหละ
  
  "= =..." บรืน...น..น
  "O_O..." 
  " - -...." บรืน ...น..น
  "O[]O...เ่อ่อ..."
  "อะไรวะ =^=! ฉันบอกแล้วไงว่าจะขับให้พ้นไอ้สามสัตว์พวกนั้นก่อน นายก็อย่าพูดมากจะได้ไหม!"
  "O[]O อ๋อ...อืม"
  "ดีมากค่ะ^^"
   
   ว่านอนสอนง่ายอย่างนี้สิดี โฮะๆถูกใจค่า
  
   ตอนนี้รถของหมอนั้น...โดยมีฉันเป็นผู้ถือครองขับมาไกลมากแล้ว แต่เพื่อให้ชัวร์กว่านี้..

  "O-O ไอ้สัตว์..."
  "เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ! ด่าฉันเรอะ! " อะไรวะ...อ๋อ คงแค้นใจที่ฉันชิงรถมาขับถึงกับตะคอกใส่แบบเมื้อกี้สินะ เดี๋ยวเเม่จะขับรถพุ่งชนอุกกาบาตนอกโลกซะเลย

  "ไม่ใช่ครับ..คือผมหมายถึง ไอ้สัตว์สามตัวโดนสลัดทิ้งตั้งนานแล้วครับ^^"
  "สัตว์สามตัว?"
  "ก็..ไอ้สัตว์สามตัว...ผมเรียกตามคุณไง^^"
  
  พอหมอนั้นเห็นฉันทำหน้าสงสัยจึงหันมาจ้องหน้าฉัน...ถามซิมันช่วยอะไรได้ไหมน่ะนั้น ไอ้สามสัตว์?...อ๋อ คงหมายถึง ไอ้พวกที่วิ่งตามมาเรียกค่าเสียหายเมื่อกี๊นี้เอง 
  
   เมื่อนึกได้ ฉันจึงค่อยๆจนรถที่เร่งเครื่องมาเต็มสปรีดจนควันที่เพิ่งปะทุค่อยๆหายไป...แหม ความจริงฉันก็ไม่ได้ขับรถมาตั้งนานแล้วตั้งแต่ออกจากบ้าน พอได้ขับก็เลยติดลมไปหน่อย น่าเสียดายจังเลยT^T

  แต่ก็อย่างที่นายเอ๋อว่านั้นแหละ พวกนั้นไม่ตามมาแล้วจริงๆด้วย งั้นแสดงว่าไอ้ที่เขาพูดเมื่อกี๊นี้ก็คือจะบอกเรื่องนี้สินะ นึกว่าด่าฉันซะอีก...แล้วไป
  
  "รถผม^^"

   จริงสิ! ฉันขับรถเขามานี่หว่า ฉันรีบเปิดประตูและกระโดดลงมาจากรถทันที และพบว่าตัวเองยืนอยู่ที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งซึ่งมีผู้คนสัญจรไปมาไม่หนาแน่น ตะ...แต่ อากาศหนาวชะมัด บรื๋ออออออ~0~
  
  "ดาวสวยดีนะครับ เมื่อตอนเด็กๆ ผมเคยมาดูดาวที่นี้กับครอบครัว^^"อยู่ๆ นายเอ๋อก็พูดประโยคชวนอาเจียนออกมา ดูดาวกับครอบครัวงั้นเรอะ? นิยายชัดๆ ว่าแต่ว่า ใครถามหมอนี้วะ = =+
  
  แต่ก็จริงอย่างนี้นายเอ๋อบอกนัั้นแหละ ท้องฟ้าสีดำสนิท ดวงจันทร์กลมโตสีเหลืองสดใส ดวงดาวเต็มท้องฟ้าเหมือนที่เคยดูกับใบหม่อน อ๊ะ...ทำไมฉันต้องคิดถึงคนที่ทิ้งภาระก้อนเบ่อเริ่มเทิ่มให้ฉันด้วนนะ บ้าบอที่สุด

  "แต่ตอนเนี่ย เเม่ของผมอยู่ที่ดาวดวงโน่นน่ะ คุณมองเห็นไหมครับ" นายเอ๋อพูดและชี้ไปที่ดาวดวงใดดวงหนึ่ง...ฉันอยากรู้เรอะ
  "นายบอกฉันทำไม" ฉันหรี่ตามองเขา นายเอ๋อส่งยิ้งแห้งๆมาให้ฉัน แปลกคนจริงๆเลยหมอนี้
  "นั้นสินะครับ...ผมจะบอกคุณทำไม ในเมื่อคุณไม่ได้ถาม^^" ยังมีหน้ามายิ้มอีก ทำไมฉันต้องเจอคนเอ๋อๆอย่างหมอนี้ด้วยนะ...=*=
  "ฉันไปดีกว่าอยู่กับนายแล้วปวดหัว อ๋อ ขอบคุณนะที่ช่วยฉันแม้จะไม่เต็มใจก็ตาม ขอให้นายเจริญๆ" ฉันเดินแยกตัวออกมาจากนายเอ๋อ...ที่ยังคงทำหน้าเอ๋อ(แต่หล่อโคตร)อยู่ตลอดกาล...และตลอดไป อาเมน

  จ็อก~ จ็อก~
  ~เมื่อไรจะเข้าใจ เมื่อไรจะรักกัน หากเราทั้งสองไม่ยอมเปิดใจ ให้คำว่ารักเดินทางมาเจอกัน เมื่อไรจะเข้าใจ ได้ไหมคนดี ช่วยพังทลายกำแพงที่มี ให้ใจของเรามีวันที่ดี ที่สวยงาม(ให้รักเดินทางมาเจอกัน: 4 หัวใจแห่งขุนเขา ปล.ยกมาทั้งดุ่นไม่เกี่ยวอะไรเลย- -++)~ 
  
  โฮก...หิวโว๊ย รู้งี้ น่าหลอกให้นายเอ๋อเลี้ยงข้าวก่อนแล้วค่อยรีบชิ่งออกมาก็ยังไม่สาย ฉลาดน้อยจริงๆเลยฉัน

  จ็อก~ จ็อก~
  
 'โฮ่งๆ กรรซ์'
  "ช่วยด้วยครับ"

  เสียงไรวะ - -+
  ขวับ

  เฮือก! OoO