Oh! My Lady ยัยวายร้ายตัวดี คนนี้แหละแฟนผม^^

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 1

 3 วันต่อมา
 

  บทนำไม่ได้เรื่องฉันใด
  บทต่อไปก็ไม่ได้เรื่องฉันนั้น^^

  ตึกๆๆ
  แฮ่กๆ-O-;;

  เหนื่อยเป็นบ้า เมื่อไรไอ้กอริล่าหน้าพระจันทร์(ทั้งกลมทั้งเป็นหลุมเป็นบ่อ)พวกนี้มันจะเลิกวิ่งไล่ตามฉันสักทีนะ เฮ้อ วิ่งตั้งแต่เชียงใหม่ยันนราธิวาสแล้วก็ยังตามอยู่ได้ คนนะโว๊ยไม่ใช่เครื่องจักร ที่จะพักจะได้คิดถึงคิทแคท แต่ตอนเนี๊ย...ขอด่วนสองซองได้เปล่าอ่ะ 
....ไม่ไหวแล้วTOT....

  ฉันไม่น่าแป๋นแล๋นไปรับคำถ้าบ้าๆบอๆของพ่อเล๊ย ไม่สิ มันไม่ใช่ความผิดของฉันสักหน่อย ต้องโทษพ่อที่ดันมาท้าทายคนอย่างฉัน'ใยไหม' สตรีที่งดงามที่สุดในโลกหล้าและไม่เคยกลัวใคร(ยกเว้นขนนกและผีนะจ๊ะ^-^) ให้ตายเถอะ ตอนนั้นระบบต่างๆในตัวฉันต้องทำงานผิดพลาดอย่างร้ายแรงหรือไม่ก็โครโมโซมบางตัวกำลังบอกฉันว่า น่าสนุก น่าสนุก รับคำท้าเลย -_-++

  เรื่องเป็นมาอย่างไรน่ะเหรอ...ย้อนกลับไปเมื่อหนึ่งเดือนที่แล้ว

  ฟิ้วววววว~วิ้วววววว~
  ลูกคือผู้สืบทอดกิจการรีสอร์ทของเรานะ

  นี่คือคำพูดที่พ่ออันเป็นที่รักและเคารพอย่างยิ่งของฉันพูดกับใบหม่อนซึ่งเป็นพี่ชาย ไม่สิ ฝาแฝดเวรตะไลเพศชายที่คลานออกมาก่อนฉันเพียงห้านาที แต่หน้าตาของหมอนี้กลับเหมือนฉันอย่างกับอิฐ ฉันล่ะโคตรเกียดมันเลย

  ช่างเถอะ พ่อพูดประโยคข้างต้นตั้งแต่มันตีนเท่าฝาหอยจน...เท่าฝาบ้าน(คิดเอาเองนะจ๊ะ) โอเค ฉันพอจะเข้าใจว่าทำไมพ่อถึงฝากความหวังให้กับมัน ใช่ มันคือเด็กผู้ชาย พ่ออยากได้เด็กผู้ชายมากตอนที่แม่ตั้งท้อง และก็สมประสงค์ของท่าน ท่านได้เด็กผู้ชายและเหตุผลอีกประการหนึ่งคือ ฉันมันไม่เอาไหน ไม่เอาถ่าน โธ่ สมัยนี้ใครเขาใช่ถ่านจุดไฟกัน เขาใช่เตาแก๊สทั้งนั้นแหละ เนอะๆ (คนละเรื่องกันย่ะ-_-) เหรอ เข้าเรื่อง ไม่เอาถ่าน สมองกลวง ปัญญานิ่ม ซ่าหริ่มไม่กิน กระทินไม่เอา ไม่มีค่าเหมือนไส่ติ่งโพรโทซัว 

  อูยเจ็บ นี่ฉันว่าตัวเองทำไมเนี่ย แต่ฉันพยามยามทำตัวให้ชินแล้วล่ะ ไม่แปลกถ้าจะมีใครด่าว่าฉันหน้าด้าน -_-  ก็บอกแล้วไงว่าชินแล้ว อืม...หนังเรื่องนี้สนุกดีนะ(กำลังนั่งดูนั่งอยู่ค่ะ)

  คุณพ่อกลับมาถึงบ้านหลังจากไปเจรจาธุรกิจบ้าบอที่ต่างประเทศและกลับมาเห็นฉันนอนดูโทรทัศน์พร้อมกับเคี้ยวฟิชโชที่ผูกปลายต่อกันยาวไม่รู้จบอาหารโปรดอย่างเอร็ดอร่อย และท่านก็ปรี๊ดแตกเดินมาปิดโทรทัศน์ของฉันเฉยเลย หงุดหงิดๆ -_-++

  "ป๊าปิดโทรทัศน์ของเค้าทำไมอ่ะ กำลังถึงฉากพระเอกถูกยิงเลือดสาดเลยนะ><"
  "ฉากไหนฉันไม่สน จะจุดไคลเเม็กจุด..."
  ""พ่อรู้ได้ไงอ่ะ ว่ามันเป็นจุดไคลเเม็ก ว้าว หรือว่า พ่อก็ติดตามหนังเรื่องนี้เหมือนกัน"
  
  ฉันปรบมือฉากหนึ่งและสปริงตัวขึ้นมาชี้โทรทัศน์สลับกับพ่อ
  "ใช่ๆ พ่อว่ามันสนุกดีนะ พ่อไปถามผู้กำกับมาแล้ว เขาบอกว่า เย้ย นี่แกไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย ทำไมไม่ไปดูเเลความเรียบร้อยของรีสอร์ทฮะ"

  "บรูวว นอนดีกว่า" ฉันเบ๊ปากก่อจะล้มตัวลงนอนกับโซฟาและหยิบหมอนมาปิดหู 

  โอเค มันเป็นอะไรที่ยากเกินเข้าใจ ใช่ บัดนาว ฉันคือทายาทเพียงคนเดียวที่สืบทอดกิจการรีสอร์ทอย่างไม่เต็มใจ เพราะ ไอ้ใบหม่อน  ฝาแฝดไม่รักดี ดันหนีพ่อไปอยู่กับแม่ที่เกาหลี ฉันจึงต้องเป็นแพะรับบาปต่อจากมัน

  "ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ยัยลูกตัวดี มีผู้บริหารเรื่อยเปื่อยเฉื่อยแฉะอย่างนี้ รีสอร์ทจะไปรอดไหมฮะ ไปอาบน้ำเตรียมตัวไปรีสอร์ทกับฉันเดี๋ยวนี้"
  พ่อเริ่มรายยาวอะไรบางอย่าง ซึ่งฉันจะไม่ปฏิบัติตามเด็ดขาด ฉันทำเป็นหูทวนลมและนอนหลับต่อไป ครอกฟี้ๆZzz
  ฉันกับพ่อจะเป็นแบบนี้เสมอ ถ้าพ่อสั่งให้ฉันไปซ้าย ฉันจะไปขวา ไม่ว่าพ่อจะสั่งอะไร ฉันจะทำตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง ทำไมน่ะเหรอ มันสนุกดีไง^^

  "โอเค ถ้าแกไม่ลุกก็ไม่เป็นไร มรดกทั้หมดแกก็ไม่ต้องเอา ฉันจะเอาไปบริจาคบ้านพักคนชราให้หมด" คำว่ามรดกทำให้ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมานั่งยิ้มหวานให้กับพ่อ เคยมีคนบอกว่า ยิ้มของฉันมันกวนTeen แต่ฉันไม่สน I don't care.
  
  "พ่ออย่าเอามรดกของเค้าไปให้คนอื่นนะT^T"
  "ของฉัน ไม่ใช่ของแก-_-"
  "ของพ่อก็เหมือนของลูกนั้นแหละ เมื่อกี้พ่อบอกว่าไรนะ อาบน้ำแล้วไปรีสอร์ทเหรอ รอแป๊ปหนึ่งนะค่ะ ใยไหมจะรีบอาบน้ำและลงมาเลย>,<"
  "ไม่ทันแล้ว ฉันเปลี่ยนใจ"
  "ง่ะ พ่อให้เค้าทำอะไรก็ไดแต่อย่ายกมรดกของเค้าให้คนอื่นนะT-T"
  "แกอยากได้มรดกมากไหม"
  "( - - )(_ _)"
  "แกเห็นมรดกสำคัญกว่าพ่อจริงๆด้วยว่ะํY-Y"
  "ว่ามาเถอะน่า"
  "ถ้าแกสามารถใช่ชีวิตอยู่นอกบ้านได้เป็นเวลาสามเดือน โดยไม่ได้รับความช่วยเหลือจากใครทั้งสิ้น ถ้าแกทำได้ ฉันจะยกมรดกทั้งหมดให้แก"
  "=[]="
  "ไม่ต้องมาอ้าปากค้าง ตกลงว่าไง"
  "มันเกี่ยวกับมรดกตรงไหนอ่ะ บอกเค้าหน่อยสิ"
  "เกี่ยวตรงที่ว่าฉันเป็นคนตั้งไง"
  "มีงี้ด้วย"
  "ทำไม ตกลงว่าแกจะทำหรือไม่ทำ"
  "เรื่องแค่นี้จิบจ๊อย แค่มีบัตรเครดิต..."
  "อ๋อ...ฉันลืมบอกแกไปว่า ฉันจะสั่งระงับบัตรเครดิตและบัณชีธนาคารของแกด้วย ดูสิ จะไปไหนรอด"
  "อย่าท้าเค้านะ คอยดูเถอะ ใยไหมคนนี้จะทำให้ดู เชอะ" ฉันเดินสะบัดหน้าขึ้นไปบนห้องนอนเพื่อเก็บกระเป๋าออกจากบ้าน
  
  
  กลับสู่ปัจจุบัน
  
  เเง้ ทำไมฉันต้องโง่เง่าเต่ากระดองไปรับคำท้าของพ่อด้วยนะ ใช้ชีวิตตัวคนเดียวในเวลาสามเดือน เหอะๆ ฟังดูเหมือนจะง่ายอ่ะนะ แค่เดือนเดียวฉันเเทบกระอักเลือดเล๊ย แง่งๆ T^T
 
  "เฮ้ ยัยตัวแสบ หยุดวิ่งเดี๋ยวนี้นะเว้ย ว๊าก!"
  "หยุดให้โง่นะสิ ย๊าก!"
  ยังอยู่อีกเหรอเนี่ยไอ้พวกกอริล่าหน้าพระจันทร์ นึกว่าหลุดจากวงโคจรไปแล้วซะอีก ย้าก! ฉันไม่ชอบวิ่งเอาซะเลย เหนื่อยเป็นบ้า แล้วทำไม อันตัวเราใยไหมต้องมาวิ่งเฉกเช่นนี้ด้วยเล่า มันไม่ใช่เรื่องเลยนะค่ะ ฉันเเค่ทำแฟนของพวกเขาท้องเสียเท่านั้นเอง ทำไมต้องวิ่งไล่กันอย่างกับฉันทำบุพการีของพวกเขาเสียงั้นแหละ เมื่อสามวันที่แล้วอีก ไอ้พวกมาเฟียหน้าเลือดที่ฉันแค่ขอยืมเงินพวกมันไปไม่กี่บาททำเป็นคิดดอกเบี้ยเยอะ อ่ะโ่ด่ อีกสามเดือนข้างหน้าฉันจ่ายให้มากกว่าที่ยืมไปร้อยเท่าก็ยังได้เลย 

  "เพราะความแป๋นแล๋นบวกกับความแล้นแหลทำให้ฉันคิดหาเลี้ยงชีพของตัวเองได้ระหว่างนั่งดูครูกุ๊ก(ได้ข่าวว่าจบไปได้ชาติเศษแล้ว-_-) นั้นคือ การขายก๋วยเตี๋ยว และผลของมันเป็นที่น่าพึ่งพอใจอย่างยิ่ง

  'เฮ้ย...ทำไมมันเค็มอย่างนี่วะ'
  'น้องนี่มันอะไร่ะ หรือว่า อร๊ายยยย แมลงสาบ'
  'แม่ง...ไม่อร่อยเลยว่ะ เปิดร้านได้ไงเนี่ย'

  อะไรกัน(วะ) ก็คนมันทำไม่เป็นนี่ ถ้าทำแล้วมันอร่อยก็แปลกแล้ว -_- คุณหนูอย่างฉันจะไปทำอะไรเป็นนอกจากนั่งแล้นแหลไปวันๆ โฮก...คิดถึงความสุขสบายชะมัด 
  ว่าแต่ว่า...ใครก็ได้ช่วยบอกมันทีว่าฉันเหนื่อยโคตร

  "ว๊าก! พวกนายเลิกวิ่งไล่ตามฉันสักทีเถอะ ถ้าว่างมากก็ไปดูแลแฟนนายสิ ฉันเหนื่อย"
  "เธอก็จ่ายค่าเสียหายมาซะดีๆ แล้วพวกฉันจะปล่อยเธอไป"
  "ฉันบอกพวกนายไปแล้วตั้งหลายรอบว่าฉันไม่มีเงิน"
  "ไม่รู้โว๊ย"
 
  ทำไงดีๆ ใช้สมองสิใยไหม แกเป็นคนฉลาด แกต้องคิดให้ออกสิ ติ๊กต่อง ติ๊กต่อง ปิ้ง ฉันต้องวิ่งไปหลบที่ บะ...บ้าน แง้ นี่ฉันพูดออกไปแล้วเหรอคำว่าบ้านอ่ะ ไม่อยากจะเรียกว่าบ้านเล๊ย จริงๆนะ เพราะสภาพของมัน ไม่ต่างอะไรกับรังหนูหรือที่ทิ้งขยะเทศบาลเลย สกปรกสิ้นดี แต่ยังไงซะ ตอนนี้มันคือที่หลบภัยนัมเบอร์วัน ที่ที่ฉันคิดว่าปลอดภัยที่สุด...มั้ง

  ฉันอัพเกรดความเร็วจาก 4 mb เป็น 5mb ไม่คิดเพิ่ม อ๊ะ ไม่ใช่แล้ว จะอะไรก็ช่างเถอะ วิ่งซิกแซก เซ่เว่นเเซกไปมาเพื่อหลอกล่อพวกมัน จนมาถึง ที่อยู่อาศัยชั่วคราวของฉัน

  โอ้ ไม่นะ ทำไมข้าวของพวกนี้ถึงดูไฮโซดีนักแล และเมื่อยามพินิจพิเคราะห์ดูและของพวกนี้คลับคลายคลับคลาว่าจะเป็นของฉัน...ของฉัน ให้ตายเถอะ นั้นมันน้องกุ๊กกิ้วของฉันนี้น่าTTOTT อะฮึกๆ ใคร คร๊ายยยยเป็นคนทำกับกุ๊กกิ้วของฉันแบบเน้

  กึก- -++(ชิ้งๆ)
  เรดาร์ตามหาตัวคนร้ายของฉันเริ่มมีปฏิกิริยาทันที่ที่เก็บน้องกุ๊กกิ้วขึ้นมาแล้ว ฉันรู้แล้วล่ะ ว่าตัวการเรื่องนี้เป็นใคร โอ้วว รังสีหน้าวอกมันจะทำให้ฉันตาบอด และคนๆนั้นจะเป็นใครไปมิได้ นอกจาก เจ๊หน้าวอก เจ้าของกิจการโรงงิ้วที่นี้ มะ...มั่วและ เธอเป็นเจ้าของกิจการห้องพักสับปะรังเคหน้าเลือดนี่ต่างหาก
  
  ฉันถลึงตามองเจ๊หน้าวอกจนลูกตาแทบถลน และย่างก้าวอย่างสุขุมไปหาหล่อน โดยไม่ลืมหยิบตุ๊กตาหมีที่มีชื่อว่ากุ๊กกิ๊วมาด้วย ฉันสูลมหายใจเข้าปอดลึกๆ(เหม็นขยะเน่าวะ-,.-) แล้วง้างมือค้างไว้ในอากาศ จ้องหล่อนด้วยสายตาที่สามารถฆ่าคนได้ด้วยเส้นผม แล้ว...แป่ว ชักมือกลับมา -_-;; ไม่มีไรหรอก แค่ลองท่าน่ะ 

  ใครจะไปทำร้ายหล่อนได้ลง ในเมื่อหล่อนเล่นมีหมีวายตัวเบ่อเริ่มเทิ่มยืนเป็นบอดี้การ์ดอยู่เบื้องหลัง อ่ะโด่ คิดว่ากลัวเรอะ...ใช่ กลัวT.T

  "โฮๆๆ เจ๊อย่าไล่หนูไปเลยนะค่ะ พลีสส"
  นี่ต่างหากคือสิ่ที่ฉันคิดจะทำอย่างแท้จริง ฉันทรุดตัวกอดขาของเจ๊ท่านแล้วแกล้งบีบน้ำตา โฮๆๆ ไหลออกมาสิว่ะ ไอ้ต่อมน้ำตาบ้า คนกำลังซวยอยู่นะเว้ย

  "ไม่ต้องมาบีบน้ำตาซะให้ยาก ค่าเช่าบ้านไม่จ่าย ก็ไม่ต้องไปอยู่มัน ถ้าอยากอยู่ต่อก้จ่ายค่าเช่าบ้านมาซะดีๆ
  "โธ่...เจ๊...คือหนูไม่มีเงินจริงๆ ขออยู่ก่อนได้ไหมอ่ะ อีกสามเดือนเดี๋ยวหนูจ่ายรวบยอดให้เลยอ่ะ"
  "ฉันไม่สน ถ้าเธอไม่จ่ายก็เชิญย้ายก้นของเธอออกไปซะรวมทั้งตุ๊กตาเวรตะไลนี่ด้วย ไป๊!"
  
  หน็อย...ทำยังกับฉันอยากอยู่ตายล่ะ ถ้าไม่ติดว่าฉันกำลังหนีไอ้กอริล่าหน้าพระจันทร์อยู่ล่ะก็ ฮึ่มๆ~*~

  "พลีสส ขอเวลาให้หนูอีกแป็ปเดียวT^T"
  "บอกว่าไม่ไง อ๊ะ หรือว่า เธอกำลังหนีอะไรอยู่ พวกนั้นใช่ไหม เฮ้...พวกแก นางใยไหมอยู่ทางนี้ ทางเน้"

  ว้ากกกก โดยไม่รอช้า ฉันรีบสปริงตัวขึ้นและใส่เกียรชีตาร์โกยเเน็บทันที ฝากไว้ก่อนเถอะ ยัยหน้าวอก โธ่ว้อย! ไอ้กอริล่าหน้าพระจันทร์พวกนั้นมันจะไลตามฉันไปถึงหน่ายยย มัยไม่เบื่อบางเลยหรือไงฟะ ขนาดฉันเป็นคนวิ่งหนี ฉันยังเหนื่อยเลย-_- เนอะ กุ๊กกิ๊ว เนอะ (บ้าไปแล้ว)


  "เฮ้...ยัยตัวแสบ หยุดวิ่งเดี๋ยวนี้นะโว้ิย ว๊าก!"
  "หยุดให้โง่นะสิ ย๊าก!"

  ระ...รู้สึกเหมือนดูละครซ้ำเลยอ่ะ

  ช่างเถอะ ด้วยสันชาตญาณการเอาตัวรอดของสัตว์(?) ทำให้ขาทั้งสองข้างของฉันทำงานเกินคำสั่งของสมอง พาฉันวิ่งลงไปที่ถนนโดยไม่ทันมองรถ และผลของการกระทำคือ

  'เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดด'